Απίστευτη εσωτερική δύναμη διαθέτει ο άνθρωπος, τόση που δεν μπορείς να το φανταστείς. Το διαπιστώνεις μόνο όταν δοκιμάζεσαι στα δύσκολα. Κι είναι πάρα πολλά τα άτιμα. Και για να τα αντιμετωπίσεις αναγκάζεσαι πολλές φορές να παραστήσεις ότι είσαι άλλος, ότι δεν είσαι ο ίδιος σου ο εαυτός. Οργανώνεις την άμυνα σου για να αντέξεις και ντύνεσαι ένα σκληρό περίβλημα για να αποφύγεις τον πόνο που σου προκαλούν οι άλλοι άνθρωποι και οι συν αυτώ καταστάσεις. Δείχνεις απ' εξω ότι είσαι σκληρός, σιδερένιος ή από ατσάλι, ότι δε λυγάς ποτέ, ενώ κατά βάθος είσαι από ζυμάρι, ένα εύπλαστο ζυμαράκι. Καμώνεσαι ότι δεν σε επηρεάζει τίποτα και εσύ μέσα σου υποφέρεις. Προσποιείσαι ότι όλα πάνε καλά κι εσύ μέσα σου ματώνεις. Γελάς και από μέσα σου κλαις. Παριστάνεις τον γενναίο χαρακτήρα και από μέσα σου φοβάσαι. Φωνάζεις ότι είσαι ανίκητος και μέσα σου σιγοψιθυρίζεις την ήττα σου.
Κι όμως μ' αυτά και μ' αυτά τα καταφέρνεις στο τέλος. Καταφέρνεις να πετύχεις αυτό που θέλουν όλοι οι άλλοι να βλέπουν: έναν δυνατό άνθρωπο. Εσύ όμως νοιώθεις τόσο αδύνατος. Και υπομένεις. Υπομένεις τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, υπομένεις τη χυδαιότητα, υπομένεις την αναξιοπρέπεια, υπομένεις την αχαριστία, υπομένεις...Νοιώθεις διαφορετικός, προσπαθείς να προσαρμοστείς, συμμετέχεις, κάνεις κουράγιο...Όμως χάνεται ο αυθορμητισμός σου, καταρρακώνεται το μέσα σου, ελαττώνεται το είναι σου, τραυματίζεται η ψυχή σου, πληγώνεται η καρδιά σου. Ψυχή...δέν υπάρχει ψυχή. Καρδιά...δεν υπάρχει καρδιά. Μόνο ύλη υπάρχει. Παραδίδεις το πνεύμα σου.
Και ξαφνικά κάτι γίνεται που σε ξεγελάει. "Θα φτιάξουν τα πράγματα" λες. Πας πάλι από την αρχή, πάλι καινούργιες ελπίδες, πάλι καινούργια όνειρα. Αλλά φευ, μετά από λίγο καιρό και μάλιστα σύντομο, πάλι πικραίνεσαι. Και ξανά κάνεις τον σκληρό ενώ δεν είσαι, και ξανά παίζεις έναν ρόλο που δε σου ταιριάζει. Κάποιες φορές σπας, φεύγεις μακρυά για να μή σε δούνε. Και κλαις, ναι μόνος σου κλαις. Κι όλα αυτά γιατί; Ίσως γιατί θέλεις να σώσεις την αξιοπρέπεια σου, ίσως γιατί θέλεις να υποστηρίξεις ένα παιδί που σε χρειάζεται...
Με συγχωρείτε...δε νοιώθω καλά σήμερα!...
6 σχόλια:
"Πας πάλι από την αρχή..."
Πώς πας, εάν δε σου είχει μείνει, όπως λες, "αυθορμητισμός", "ψυχή", "είναι", "καρδιά" και "πνεύμα";;;;;
"Η ΠΟΡΕΙΑ
Μα ξάφνου μια σπαραχτικιά κραυγή μέσα μου: "Βοήθεια!" Ποιος φώναξε;
Μάζωξε τη δύναμη σου κι αφουκράσου• όλη η καρδιά του άνθρωπου είναι μια κραυγή. Ακούμπησε απάνω στο στήθος σου να την ακούσεις• κάποιος μέσα σου αγωνίζεται και φωνάζει.
Χρέος σου, σε πάσα στιγμή, μέρα και νύχτα, σε χαρά και σε θλίψη, μέσα από την καθημερινήν ανάγκη, να ξεχωρίσεις την Κραυγή τούτη, να την ξεχωρίσεις ορμητικά ή συγκρατημένα, όπως βολεί στη φύση σου, γελώντας ή κλαίγοντας, ενεργώντας ή στοχαζόμενος, και να μάχεσαι να νιώσεις ποιος είναι αυτός που κιντυνεύει και φωνάζει• και πώς μπορούμε εμείς να στρατευτούμε, όλοι μαζί, και να τόνε λευτερώσουμε.
Μέσα στην πιο μεγάλη χαρά μας ένας μέσα μας φωνάζει: "Πονώ! Θέλω να ξεφύγω από τη χαρά σου! Πλαντώ!"
Μέσα στην πιο μεγάλη απελπισία μας ένας μέσα μας φωνάζει: "Δεν απελπίζουμαι! Παλεύω! Γαντζώνουμαι απάνω από την κεφαλή σου, ξεθηκαρώνω από το σώμα σου, ξεθηκαρώνω από τη γης, δε χωρώ σε μυαλά, σε ονόματα, σε πράξες!"
(N. Kαζαντζάκης)
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Γλαροπούλι μου...
ο Καζαντζάκης είναι πάντα στο προσκεφάλι μου...
Κι' εμένα ....ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
΄Ελα από μένα...σου έχω έκπληξη...
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
I did it!...
Thanks to you...See you flying to the moon!...
Ολοι "σπάμε".. Να εισαι καλα greendim.. :)
roadartist...
κι εσύ να 'σαι καλά και σε ευχαριστώ!...
Δημοσίευση σχολίου