Όνειρα δεμένα στον κάβο
της σκληρής πραγματικότητας
σαν το καράβι που δεν έφυγε ποτέ
γιατί ματαιώθηκε το δρομολόγιο της ελπίδας.
Όνειρα απραγματοποίητα
που δεν πέταξαν
σαν το πουλί που έμεινε κλεισμένο στο κλουβί
φυλακισμένο όπου μαράζωσε και ψόφησε.
Όνειρα που χάθηκαν
στο πέλαγος του χάους της μάταιας ζωής μας
Όνειρα που μείναν όνειρα ξεφτισμένα
σαν σχέδια σε χαρτί τσαλακωμένο.
Όνειρα που δεν πετάχτηκαν
αλλά ξεχάστηκαν γραμμένα σε κάποιο βιβλίο
της τρυφερής εφηβικής ηλικίας
κι έμεινε μόνο η μυρωδιά.
Όνειρα με οσμή λίγο πνιγηρή
μα με θύμιση τόσο δυνατή
για τον κόσμο που κάποτε μας φαίνοταν τόσο μικρός
που θαρρούσαμε πως όλος ήταν μια αγκαλιά.
Όνειρα που δεν υπάρχουν πια
γιατί ο κόσμος τώρα μας φαίνεται τόσο μεγάλος
που φοβόμαστε να τον κοιτάξουμε
μήπως μας καταπιεί.
Όνειρα που τρέξαν μακρυά μας
γιατί το θάρρος της νιότης μας
έγινε φόβος φαρύς
που δεν μπορέσαν οι ώμοι μας να σηκώσουνε.
Δεν ζητάμε τίποτε άλλο από τον εαυτό μας
παρά μόνο ελπίδα
ότι στο τέλος θα τα καταφέρουμε
να ξεπεράσουμε τη μοναξιά μας.
Βαριές κι ασήκωτες οι αλυσίδες της μοναξιάς μας...
Το ποίημα γράφτηκε στις 11 Απρίλη του 2003, σε στιγμές "εσωτερικής μοναξιάς"
22 σχόλια:
ξέρεις πια είναι η πλάκα; τώρα τελευταία το όλο θέμα των ονείρων και της ζωής που περνά με απασχολεί πολύ έντονα... το ποίημά σου με εκφράζει για την παρούσα περίοδο και είμαι σε μια φάση γενικά επανακαθορισμού της ζωής μου. μπράβο ρε δημήτρη, πάντα τέτοια.
Αχ με πληγώνουν τα όνειρα που μένουν απραγματοποίητα..Ίσως γιατί είμαι γεμάτη όνειρα τέτοια.. :)
Δεν πειράζει να είμαστε καλά γιατί υπάρχουν άνθρωποι που ονειρευόνται αυτά που εμείς ήδη κατέχουμε και τα θεωρούμε ως δεδομένα..
πως μπορεί κανείς να ξαναρχίσει να αισθάνεται και να μη φοβάται? πως μπορεί κανείς να ξαναβεί την ελπίδα? πως μπορεί κανείς να κάνει τον κόσμο να μη φαίνεται τόσο μεγάλος?
Ανώνυμε-η...
μεγάλη κουβέντα ανοίγεις! Το σίγουρο πάντως είναι ότι μπορείς!
passenger...
ελπίζω το ποίημα μου να είναι καταλύτης για σένα!
roadartist...
είσαι πολύ εύστοχη στο συμπέρασμα σου και μήν σταματάς να ονειρεύεσαι! Σε παρακαλώ γι αυτό...
Το σίγουρο πάντως είναι ότι μπορείς!...κρατάω αυτό και βλέπουμε....
Ανώνυμε-η...
να μας έγραφες κι ένα ονοματάκι...
δεν ξέρω εαν αυτό που φοβόμαστε ειναι ο "κόσμος", αυτό που φοβόμαστε μήπως μας "κατα-πιει" ισως ειναι κατι αλλο ποιο "κοντινό" μας απο τον μεγάλο "κόσμο", τουλάχιστον εγώ περισσότερο φοβήθηκα και φοβάμε τον εαυτό μου και οχι τους αλλους... Το μεγαλύτερο φρένο στα ονειρα και στην ζωή συνήθως το βάζουμε εμεις οι ιδιοι στον εαυτό μας... εχεις δίκιο παντως οτι η ελπίδα εινα το τελευταίο που μας μένει... αλλά θέλει και κουράγιο για να υπάρξει η ελπιδα... (με επιασε πολύλογια πρωινιατικά) :)
stav, :) εξαιρετική όπως πάντα.
σε ευχαρηστώ πολύ ο/η ανώμυμος... αλλα ποιος/ποια εισαι??? και εγω ειμαι λίγο ντροπαλή αλλα το ονοματάκι μου το γράφω!!! :)καλημέρα σας!!!!!
ψιτ...πρωσοπικη γνωμη κ αποψη μου λεο ετσι;;;τα ονειρα του υπνου δεν τα πιστευω αντιθετα πιστευω τα ονειρα του ξυπνιου,,,,,οσο για τις "φιλοσοφικοανισιχιεσας"κοιτα ψηλα ειν η απαντηση κ αλλη μην ψαχνεις
Dimitri exairetiko to poiima kai polu dunato!!!! Ta sxolia twn stav kai girogio episis idiaitera eustoxa.Synexise :)) Filia polla!!!
Γεια σου Γιώργο...
με την "ειλικρίνια σου!
Μαριτία...
σε ευχαριστώ! Θα συνεχίσω όμορφα, στο υπόσχομαι!
oneira enxrwma pou plithikan me xlwrini kai xalasan. wraio !!!!!
solmexico...
η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος όσο κι αν τον βαραίνουν με τον καιρό τον χρόνια, πάντα θα κάνει όνειρα, έστω ξεθωριασμένα!
den pisteuw oti mporoun na uparxoun xethwriasmena oneira...ta oneira einai panta zwntana kai fwteina, anexartita apo tin ilikia. tade efi....MRT :)
mrt...
ίσως δεν έχεις άδικο!...
επανερχομαι απο χωριο φτιαγμενος για να αντεξω στην κολοπολη:)δεν ξερω αν εκτιμας το πτι ειμαι ειλικρινης δημητρη η το οτι ειμαι παλαβος:)η και τα δυο μαζι:)συνεχιστε να ονειρευεσται περισοτερο ξ υ π ν ι ο ι.πρωσοπικα ονειρευομαι ξ υ π ν ι ο ς κ μακαρι να μπορουσα να σαςαγκαλιασω ολους,δεν θελησα ποτε να γινω σουπερ ηρωας,προσπαθω να ειμαι οσο γινεται πιο σωστος ανθρωπος,οσο μπορω:)δεν θα σου πω τιποτα για το ποιημα σου,θα σου πω συνεχισε!
...ποιος έχει λόγο στην αγάπη, ποιος να έχει την ευθύνη....;;;;
Γιώργο...
σε ευχαριστώ, θα συνεχίσω!...
Δημοσίευση σχολίου