Μόνος σε διπλό κρεβάτι...ε και;

Κάποτε μου φαινόταν πολύ δύσκολο να καταλάβω πως μπορεί ένας άνθρωπος να κοιμάται μόνος του. Ειδικά θαύμαζα τις χωρισμένες γυναίκες που έμεναν μόνες, έχοντας πολλές φορές και κάποιο παιδί, χωρίς άντρα δηλαδή για να τις "προστατεύει".
Προσωπικά αν και είμαι πολύ κοινωνικό άτομο με μεγάλο κύκλο γνωριμιών, κυρίως λόγω δουλειάς, προτιμώ συχνά-πυκνά να μένω μόνος. Άλλωστε η μοναξιά δημιουργεί "έμπνευση". Αποτελεί θα έλεγα ένα "καθαρτήριο" της ψυχής σου, μια ευκαιρία για "αναβάπτιση" και ένα ξεσκαρτάρισμα" του μυαλού.
Όταν όμως βραδιάζει, ειδικά κάτι κρύες νύχτες του χειμώνα, το σπίτι γίνεται πολύ "βαρύ". Ακόμα κι αν αυτό είναι πολύ "ενδιαφέρον", τουλάχιστον για μένα. Ο άνθρωπος είναι το πιο ευπροσάρμοστο πλάσμα πάνω στη γη. Συνηθίζει τα πάντα αν χρειαστεί. Έτσι κι εγώ πολλές φορές, επιλέγω να μείνω μόνος. Αυτό βέβαια κάπου πονάει, κάπου ανακουφίζει.
Σας γράφω λοιπόν -για όσους ανησυχούν- μή φοβάστε τη μοναξιά, μή φοβάστε τη νύχτα. Η νύχτα ανήκει στον εαυτό μας και τα όνειρα μας. Και τις μοναχικές καρδιές τις προστατεύει. Πιστέψτε με...

"Ο καφές σου έχει κρυώσει και το ράδιο κλειστό τώρα για μέρες, σε θυμάμαι είχες ξαπλώσει στου μονού μου κρεβατιού τις καλημέρες. Το ξέρω πως δεν το διάλεξα αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις, μα ακόμα δεν κατάλαβα, γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις. Υπάρχουν το νιώθω υγρά μονοπάτια, υπάρχουν κομμάτια από φως στη σιωπή, τραγούδια που γίναν με δάκρυα στα μάτια, τραγούδια που γίναν απλά η αφορμή. Το ξέρω πως δεν το διάλεξα αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις, μα ακόμα δεν κατάλαβα, γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις..."

Αφιερωμένο σε μένα για να μαθαίνω από τα λάθη μου.