ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ, 163 χρόνια πριν...

Σαντορίνη 27 Ιουλίου 1845

"Τα νερά εδώ έχουν ένα υπέροχο βαθυγάλαζο χρώμα, είναι δε τόσο βαθιά που είναι αδύνατο να αγκυροβολήσει πλοίο. Καμιά άγκυρα δε μπορεί να φτάσει ως τον πάτο της θάλασσας. Πολλοί ταξιδιώτες προσπαθησαν μάταια να ρίξουν άγκυρα, δένοντας το ένα σκοινί με το άλλο. Το αποτέλεσμα ήταν το σκοινί αυτό να γίνεται τόσο βαρύ που ήταν αδύνατο να το συγκρατήσουν και τελικά τους ξέφευγε από τα χέρια.
Το κέντρο του νησιού λέγεται Απάνω Θήρα*. Τα σπίτια της είναι όπως στην Απάνω Μεριά**, είναι όμως κτισμένη ψηλότερα. Στην Απάνω Θήρα οδηγεί ένας αρκετά φαρδύς δρόμος, μάλλον μια δρομόσκαλα που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια. Όλα τα σπίτια μοιάζουν με εκκλησάκια, γιατί η στέγη τους είναι θολωτή και το κάθε δωμάτιο έχει τη δική του κάμαρα. Αυτός ο τρόπος κατασκευής οφείλεται στο ότι χρησιμοποιείται ως οικοδομικό υλικό το κυρτό ξύλο της συκιάς, του μόνου δέντρου που υπάρχει στο νησί. Επίσης ένας άλλος λόγος είναι ότι τα θολωτά σπίτια είναι δροσερά και περισσότερο ανθεκτικά στις σεισμικές δονήσεις που είναι πολύ συχνές στο νησί αυτό.
Σε ολόκληρο το νησί δεν υπάρχει ούτε μια πηγή και οι κάτοικοι έχουν μόνο βρόχινο νερό που συγκεντρώνεται σε μεγάλες δεξαμενές, πολύ βαθειές. Οι κάτοικοι ήταν καλοσυνάτοι και μας χαιρετούσαν σα να γνωριζόμαστε από παλιά. Οι δρόμοι είναι στενοί αλλά καθαροί. Παντού πλακόστρωτα από μαύρο μάρμαρο, λάβα στην ουσία δηλαδή γιατί, όπως είναι γνωστό, το νησί είναι ηφαιστειογενές. Τα σπίτια είναι κτισμένα από αυτό το μαύρο πέτρωμα και από θηραϊκή γη που έχει λευκό χρώμα. Έτσι μοιάζουν να είναι πιτσιλωτά. Στο εσωτερικό, το πάτωμα είναι πάλι από θηραϊκή γη, κατάλευκο και πολύ όμορφο.
Την ώρα της λειτουργίας τόσο οι καθολικοί που είναι περίπου 600, όσο και οι Έλληνες, πήγαν ο καθένας στις δικές του εκκλησίες..."

Χριστιάνα Λυτ: "Αρμενίζοντας το Αιγαίο"

*σ.σ: Τα σημερινά ΦΗΡΑ
**σ.σ: Η σημερινή ΟΙΑ