AMY WHINEHOUSE, η φωνή της δεκαετίας!...

Το κείμενο που ακολουθεί το αφιερώνω σε μια σπουδαία τραγουδίστρια που περιμένω να επανέλθει στο προσκήνιο και να την χαρούμε κι από κοντά!... Η Amy Winehouse μία γυναίκα με πολύ συναίσθημα, μυστήριο, πόθο, πόνο και απίστευτη διαπεραστικότητα, στοιχεία τα οποία την κάνουν εξίσου αποδεκτή και αγαπητή στον κόσμο. Πρόκειται κατά την ταπεινή μου άποψη, για μία πολύ μεγάλη φωνή που έλειπε από την παγκόσμια μουσική σκηνή και που σίγουρα θα μείνει στην ιστορία. Μια φωνή τεράστια στο είδος της και μια γυναίκα που χωρίς να είναι ιδιαίτερα όμορφη, βγάζει ένα πλάσμα που πάλετται από θηλυκότητα και μια μυστική γοητεία. Η φωνή της, που θυμίζει έγχρωμες jazz τραγουδίστριες από άλλες εποχές, δεν είναι το μόνο ατού της. Η Amy είναι ένα τρελό τυπάκι που δεν κολλάει πουθενά και αυτό είναι το πιο αξιοπρόσεκτο πάνω της. Είναι τόσο επιρρεπής στα πάθη, όλων των ειδών, που εκτός από μπελάδες και μπλεξίματα της δίνουν και βιώματα τα οποία δεν έχει κανένα πρόβλημα στο να τα κάνει τραγούδια. Βγήκε πολύ μικρή στο "κουρμπέτι" αφού όταν ήταν δέκα χρόνων(!) έγινε μέλος του rap συγκροτήματος Sweet 'n' Sour το οποίο όμως πολύ σύντομα διαλύθηκε. Στα δώδεκα της, αφού ήταν ξεκάθαρη η κλίση της, οι γονείς της την έγραψαν σε μουσικό σχολείο από το οποίο ένα χρόνο μετά αποβλήθηκε, επειδή έδειξε ανάρμοστη συμπεριφορά και έκανε τρύπα στη μύτη της, κάτι που δεν επέτρεπαν οι κανονισμοί του σχολείου, γιατί από μικρή δεν ήταν από τα κορίτσια που συμμορφώνονται με κανονισμούς! Στα δεκατρία της πήρε την πρώτη της κιθάρα και στα δεκαέξι της ήταν ήδη επαγγελματίας τραγουδίστρια. Όταν ο φίλος της Tyler James έστειλε ένα demo της σε δισκογραφική εταιρία, ήταν η αρχή για την άνοδο προς την κορυφή της πιτσιρίκας Amy. Στα είκοσι της κάνει την πρώτη της δισκογραφική δουλειά με το album "Frank" το οποίο ήταν κάτι σαν ζέσταμα για τη συνέχεια, αλλά ήταν και αυτό που την έβαλε στο παιχνίδι αφού πούλησε τρελά και της χάρισε πολλά βραβεία. Ο πανικός με την Amy έγινε μερικά χρόνια αργότερα, το 2006, με το επόμενο album της, το Back to Black, στο οποίο στίχοι και μουσική προσδιόριζαν απόλυτα την Amy, όπου αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά ότι το αυθεντικό στοιχείο της soul λείπει από τη σημερινή μουσική και ο κόσμος το νοσταλγεί αισθητά. Αν προσέξει κανείς τη μουσική σύνθεση του δίσκου, πολύ εύκολα θα αμφιβάλλει και θα αναρωτηθεί για το αν έχει γραφτεί τίποτα μετά το 1967. Το πρώτο single που έκανε και την Amy Winehouse ευρέως γνωστή είναι το Rehab. Ένα κοκτέιλ στοιχείων που το καθιστά classic της εποχής μας: η ζωντάνια που θυμίζει Motown, οι παραγωγοί-εγγύηση Mark Ronson και Salaam Remi, τα πληθωρικά και δυναμικά φωνητικά που φέρνουν κάτι λίγο από Lauryn Hill, λίγο από Beth Gibbons και λίγο Etta James και όλα αυτά μαζί με μοντέρνους στίχους, στους οποίους περιγράφεται η απιστία, ο εθισμός σε ουσίες αντί σε σύντροφο και η ανεξαρτησία/φεμινισμός (“I am my own man”). Ποιος θα τολμούσε να της πάει κόντρα; Στο "Rehab", περιγράφει την άρνηση της (που ήταν πραγματική) να μπει σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης. Δεν φοβάται να δείξει ποια είναι ούτε να πει πως δεν είναι τέλεια και ότι έχει τα δικά της ελαττώματα. Και μόνο που ακούει κανείς από μια 22χρονή κοπέλα στίχους του στυλ "What kind of fuckery is this?" και "You made me miss the Slick Rick gig", δεν μπορεί να μην του κινηθεί η περιέργεια να θέλει να μάθει κάτι παραπάνω γι’ αυτή. Να σημειώσουμε ότι το ντεμπούτο της πριν 3 χρόνια μπορεί να μην έκανε παγκόσμια και αντίστοιχη επιτυχία αλλά σίγουρα δεν επικεντρώθηκε στην προσωπικότητα της περισσότερο από ότι στις μουσικές ικανότητες της. Το 2003 ήταν υποψήφιο για 2 Brit Awards, ενώ με το Back to Black φέτος έκλεψε, όχι μόνο τη παράσταση, αλλά και τον τίτλο της χρονιάς( ουσιαστικά μέσα από τα χέρια της Lilly Allen). Τα θέματα που πρωταγωνιστούν στους στίχους δεν είναι άλλα παρά ανησυχίες της ηλικίας της- είναι νέα, άχαρη, ερωτεύεται, ποθεί, αγαπά και απατά. Από το ‘Just Friends, μέχρι το "You Know I'm No Good", συμπεραίνει κανείς ξεκάθαρα ότι η star προειδοποιεί για τη προβληματική προσωπικότητα της. Παρ’ όλο που αναγνωρίζει τα λάθη της, αρνείται να αλλάξει και απλά κάθεται και υποφέρει για της αμαρτίες της. Αυτό είναι το μήνυμα που περνάει. Στο πιο δυνατό κομμάτι από όλα, το "You Know I'm No Good", με πλήρη αυτογνωσία, δηλώνει ότι κορόιδεψε τον εαυτό της σε πράγματα που είχε υποσχεθεί να κάνει, όπως ήξερε κιόλας ότι θα κάνει. Ξέρει ότι τα πάθη της είναι τουλάχιστον αυτοκαταστροφικά, αφού έχει μπει και βγει από τα κέντρα αποτοξίνωσης αρκετές φορές. Στο δεύτερο μισό ο δίσκος χάνει λίγο τη μαγεία που δημιούργησε στην αρχή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ξεθωριάζει η γοητεία της φωνής της. Απλά δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι που να σ’ εντυπωσιάσει περισσότερο από τα πρώτα, είναι πάνω κάτω όλα στο ίδιο μοτίβο. Αν παρακολουθήσει κανείς την Amy Winehouse να ερμηνεύει κάποιο απ’ τα κομμάτια της, ίσως στιγμιαία να μπερδευτεί μ’αυτό που θα δει: Μια αδυνατούλα άχαρη και τσατισμένη έφηβη, με τη φωνή μιας 40άρας μαύρης γυναίκας από το Brooklyn. Είναι σίγουρα μαγευτικό θέαμα και αναμφισβήτητα ξεχωριστό. Η Amy Winehouse πληρεί όλες τις προϋποθέσεις που την καθιστούν μοντέρνα soul diva. Έχει επιβλητική φωνή, εντυπωσιακή εμφάνιση και δυναμική προσωπικότητα. Η προσωπικότητα που βγάζει προς τα έξω μπορεί να είναι το μεγαλύτερο ατού της αλλά ταυτόχρονα και ο χειρότερος οιωνός. Ας ελπίζουμε ότι οι καταχρήσεις και οι αλλοπρόσαλλες εμφανίσεις οφείλονται στο νεαρό της ηλικίας της και πως αυτού του είδους οι συμπεριφορές δεν θα επηρεάσουν το κύρος της και τον επαγγελματισμό της. Είναι μεγάλη αξία να αποκαλείται μία καλλιτέχνης soul diva και θα πρέπει να τιμήσει τον τίτλο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Παρά τις περιπέτειες και τους μπελάδες που συνηθίζει να μπλέκει, τίποτα δεν μπορεί να επισκιάσει την αξία της φωνής της. Αν την πετύχεις σε κάποιο σταθμό δυνάμωσε την ένταση, αλλά καλύτερα τρέξε για το CD της και απόλαυσε το!
BACK TO BLACK