SALVADOR DALI: Αγάπες μου, μισήστε με!...

Αιμορραγούντα Ρόδα

Νεαρή Παρθένα Κόρη Αυτοσοδομίζεται

Σκλαβοπάζαρο Με Σχηματισμό Κεφαλής Βολτέρου

Ο Αμνός

Σαν αύριο πριν από 21 χρόνια, πέθανε μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα των καλών τεχνών και κυρίως της ζωγραφικής. Άλλοι τον είπαν ιδιοφυία και άλλοι τσαρλατάνο. Και από την στιγμή που του ίδιου του άρεσε να "εκτίθεται" δημόσια για να πετύχει να γίνει λόγω της φυσιογνωμίας και του έργου του διάσημος, ήταν επόμενο να αποκτήσει εκατομμύρια φανατικούς φίλους και άλλους τόσους φανατικούς εχθρούς. Αναφέρομαι στον ιδιόμορφο σουρεαλιστή ζωγράφο Σαλβαντόρ Νταλί.

Την επομένη του θανάτου του, η εφημερίδα «Le Monde» έγραφε: «Ainsi finit Dali, clown et génie du 20ème siécle» («Ετσι τελείωσε ο Νταλί, κλόουν και ιδιοφυΐα του 20ού αιώνα»). Οπως φαίνεται πλέον, ήταν μια οξυδερκής αξιολόγηση. Μολονότι ο ισπανός ζωγράφος εξακολουθεί να έχει οπαδούς, υπάρχει διάσταση απόψεων μεταξύ αυτού που ονομάζουμε «ευρύ κοινό», το οποίο πράγματι δείχνει να τον εκτιμά, και της επίσημης άποψης των κριτικών και των ιστορικών, οι οποίοι τον παίρνουν όλο και λιγότερο στα σοβαρά. Από αμιγώς ζωγραφική άποψη, λίγοι του αμφισβητούν την απαράμιλλη τεχνική δεξιότητά του ή την καθηλωτική φαντασία του. Από την άποψη της προσωπικότητάς του όμως και του αντικτύπου που είχε στην τέχνη του αιώνα μας, πρώτος ο Αντρέ Μπρετόν έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: αναγραμμάτισε το όνομά του σε «Avida dollars» («πλεονέκτης [των] δολαρίων»)! Ο Νταλί κατόρθωσε όσο λίγοι να ευτελίσει τα επιτεύγματά του. Του αρμόζει στην καλύτερη περίπτωση ο τίτλος του πιο ανακόλουθου καλλιτέχνη του 20ού αιώνα.

Ο Σαλβαντόρ Νταλί γεννήθηκε στο Φιγκουέρας της Ισπανίας το 1904. Ως σπουδαστής τέχνης στη Μαδρίτη και στη Βαρκελώνη αφομοίωσε πολλές διαφορετικές τεχνικές και πολύ γρήγορα άρχισε να επιδεικνύει εξέχουσα δεξιοτεχνία. Το ώριμο ζωγραφικό του ύφος εν τούτοις εμφανίστηκε στο τέλος της δεκαετίας του 1920 ως αποτέλεσμα δύο κύριων παραγόντων: της μελέτης των έργων του Φρόιντ και της γνωριμίας του Νταλί με τους σουρεαλιστές του Παρισιού. Ο Νταλί πρέσβευε ότι προσπαθούσε να ανακαλέσει εικόνες από το υποσυνείδητό του με μια μέθοδο την οποία ονόμασε «παρανοϊκο-κριτική».
Από το 1929 ως το τέλος της δεκαετίας του 1930 ο Νταλί φιλοτέχνησε τα έργα που τον ανέδειξαν τον πιο διάσημο σουρεαλιστή καλλιτέχνη. Ισως το πιο γνωστό ανάμεσά τους είναι «Η εμμονή της μνήμης» (1931), το ονειρικό τοπίο με τα λιωμένα ρολόγια. Ο Νταλί συμμετείχε επίσης στη δημιουργία δύο σουρεαλιστικών ταινιών του Λουίς Μπουνιουέλ: «Ενας ανδαλουσιανός σκύλος» (1928) και «Η εποχή του χρυσού» (1930).
Από το τέλος της δεκαετίας του 1930 ο Νταλί επηρεάστηκε πολύ από την αναγεννησιακή ζωγραφική και ιδιαίτερα από τον Ραφαήλ, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την αποξένωσή του από το σουρεαλιστικό κίνημα. Μολονότι οι πίνακες αυτοί επιδεικνύουν ακόμη μεγαλύτερη δεξιοτεχνία από τους παλαιότερους, δεν εκτιμώνται τόσο πολύ. Ισως ο λόγος είναι ότι ο Νταλί προσπαθούσε ολοένα περισσότερο να τραβήξει επάνω του τα φώτα της δημοσιότητας διοργανώνοντας happenings και προβάλλοντας την εκκεντρική του θεώρηση για τον κόσμο. Πέρασε τα επόμενα χρόνια σχεδιάζοντας σκηνικά για το θέατρο και κοσμήματα, καθώς και γράφοντας βιβλία (ασφαλώς για τον εαυτό του, όπως Η μυστική ζωή του Σαλβαντόρ Νταλί το 1944). Συνέχισε να ζωγραφίζει μανιωδώς, ποτέ όμως δεν κατάφερε να γοητεύσει ξανά τον κόσμο της τέχνης με τον βαθύ τρόπο που το είχε κάνει παλαιότερα. Ο θάνατος τον βρήκε στη γενέτειρά του το 1989.

Για πολύ περισσότερα "εκπληκτικά" έργα του Νταλί : http://www.lifoland.gr/blogs/greendim/6779#comment

πηγή:www.peri-grafis.com