Από το σπίτι μου βλέπω καθαρά όλη την Αθήνα, τον Πειραιά και σχεδόν όλα τα προάστεια τους. Τα "σύνορα" της ματιάς μου ξεκινούν από πολύ αριστερά μου όπου υψώνεται η βορεινή πλευρά του Ποικίλου Όρους το οποίο και μου κρύβει την Πάρνηθα από την οποία όμως καλοδέχομαι πάντα το ευεργετικό βοριαδάκι της που με αναζωογονεί συχνά εδώ ψηλά που μένω. Συνεχίζοντας πιο δεξιά, διακρίνω την κάποτε πράσινη Πεντέλη, ενώ παρεμβάλλονται οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις αλλά και το μέγαρο του Ο.Τ.Ε. που ορθώνεται αυθάδικα στη περιοχή. Δεξιότερα, σηκώνεται ψηλά το Γαλάτσι, το τέρμα του οποίου οριοθετούν τα Τουρκοβούνια. Στην ευθεία "διαδρομή" μου, εκτείνεται σε μεγάλη απόσταση ο σχεδόν φαλακρός Υμηττός, ενώ "πηγαίνοντας" πια δεξιά κάνοντας μια "στάση" στο βράχο της ακρόπολης και τον λόφο του Φιλοπάππου, βλέπω καθαρά το γαλάζιο του Σαρωνικού με ενδιάμεσα χαρακτηριστικά σημεία το παλιό αεροδρόμιο και το στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Εκεί κάπου πιο δεξιά τα "σύνορα" τερματίζουν στην μυρωδάτη Αίγινα.
Μια θέα που το πρωί αναδεικνύει μια τεράστια τσιμεντούπολη αλλά το βράδυ μια μαγευτική αποθέωση από πολύχρωμα λαμπιόνια που λάμπουν στο σκοτάδι. Λόγοι για να αγαπάς αλλά και να μισείς αυτή την πόλη. Κάποτε δεν την ήθελα καθόλου την Αθήνα παρά μόνο κάτι Κυριακάτικα πρωϊνά. Με τον καιρό ανακάλυψα πως μάλλον εμείς οι πολίτες της φταίμε για τα όποια δεινά της και πως στο χέρι μας είναι να τα βελτιώσουμε. Συνειδητοποίησα μάλιστα ότι αυτή η πόλη κρύβει πολλές χάρες.Κι αυτό το κατάλαβα όταν διαπίστωσα και κάποια πράγματα. Στη πραγματικότητα η Αθήνα αγκαλιάζει τους πάντες αλλά δεν ανήκει σε κανέναν, δεν αγαπά κανέναν. Απλά μας προσφέρεται να την απολαύσουμε για λίγο, δεν μας δίνεται ολοκληρωτικά. Η Αθήνα έρχεται από το παρελθόν κουβαλώντας τις μνήμες της από παλαιότερες ανθρώπινες γενιές και βαδίζει αργά στο μέλλον για τις επόμενες. Εμάς που ζούμε τώρα εδώ, μας παίρνει από το χέρι και μας οδηγεί τρυφερά μέσα από τους δρόμους της και τα κτίρια της, για να ζήσουμε την σκληρή καθημερινότητα μας. Περαστικοί είμαστε σε αυτή τη ζωή, περαστικοί είμαστε και από αυτή την πόλη. Μήν το ξεχνάμε, ας το σεβαστούμε αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου