Ξεπουλήθηκε!...

Δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ. Κι όμως συνέβη. Ξεπουλήθηκε! Δεν της έπρεπε, αλλά αυτή ξεπουλήθηκε. Την πρωτοείδα πριν από μερικά χρόνια. Εργαζόταν και τότε εκεί που είναι και τώρα. Σε μια εταιρεία που στεγάζεται στο ίδιο κτίριο με τη δικιά μου. Την έβλεπα να έρχεται κάθε μέρα, λίγο μετά τις οκτώ το πρωί πάντα με τα κλειδιά στο χέρι, για να ανοίξει τα γραφεία του εργοδότη της. Πανέμορφη κοψιά, ντυμένη επιμελώς ανεπιτήδευτα, νεανικά. Ψηλή, μελαχρινή, ολόδροσο πρόσωπο με χαρακτηριστικά όλο θέλξη. Τσακίρικα μάτια αν και συνήθως ταλαιπωρημένα από το ξενύχτι της προηγούμενης βραδιάς, μύτη γαλλικής σχολής, χείλη φιλήδονα, δόντια κατάλευκα και καλοβαλμένα. Βάδισμα υπέροχα θηλυκό. Με μια λέξη: η Γυναίκα! Τις περισσότερες δε φορές παρατηρούσα που την έφερνε στη δουλειά της με μια περιποιημένη μοτοσυκλέτα, ένας πολύ όμορφος νεαρός με αρρενωπά χαρακτηριστικά. Ζευγάρι ταιριαστό πολύ οι δύο τους -εκείνος γύρω στα 25. εκείνη στα 22- που μέσα από τη σχέση τους μοιάζανε να ρουφάνε τους χυμούς της ζωής, καθώς με τρόπο που μόνο αυτοί ήξεραν, αποχαιρετούσαν την αρχή της ημέρας τους με έντονο ερωτικό πάθος στα φιλιά του πρόσκαιρου αποχαιρετισμού τους, συνθέτοντας με αυτό μια όμορφη στα μάτια μου εικόνα.
Πέρασαν χωρίς να το καταλάβω δύο με τρία χρόνια και κάποια μέρα συνειδητοποίησα πως το τελευταίο διάστημα είχαν πάψει να εκτυλίσσονται μπροστά στο διακριτικό μου βλέμμα σκηνές με το παραπάνω ζευγάρι. Απόρησα. Η Χριστίνα περί ής ο λόγος, εξακολουθούσε το ίδιο πρωινό δρομολόγιο, αλλά μόνη. Ο ωραίος άνδρας πλέον απουσίαζε. Ακόμα μια ιστορία αγάπης τελείωσε σκέφθηκα. Με τον καιρό έβλεπα την όμορφη γυναικεία παρουσία που φώτιζε το πρωινό μου, να έχει αλλάξει τρόπο ντυσίματος και στυλ. Ρούχα πιο μεγαλίστικα, ολοένα και πιο κυριλέ εμφάνιση, μαλλιά πάντα περιποιημένα σαν από κομμωτήριο, πρόσωπο βαρυφορτωμένο από καλλυντικά, βάδισμα μεγάλης κυρίας. Ήταν προφανές, η πρωταγωνίστρια είχε αλλάξει ρόλο. Τη φρεσκάδα της νιότης την είχε διαδεχθεί ο φροντισμένος καθωσπρεπισμός μιας πριν την ώρα της, ωριμασμένης ηλικίας. Και πάνω που αναρωτιόταν ασυναίσθητα η σκέψη μου τον λόγο για όλη αυτήν την αλλαγή, μια ημέρα ξεπρόβαλλε μπροστά μου ένα κομψό ξεσκέπαστο σπορ αυτοκίνητο να παρκάρει στο χώρο στάθμευσης του κτιρίου μας, οδηγούμενο από τα υπέροχα λευκά χέρια της με τα μακριά φροντισμένα δάχτυλα. Ο θυρωρός ο οποίος ήταν εκείνη την στιγμή εκεί, διαβάζοντας την έκπληξη στο πρόσωπο μου, έκλεισε πονηρά το μάτι. Χωρίς να το επιδιώξω, πλησίασε προς το μέρος μου και μου εξιστόρησε τα γεγονότα.
Υπαίτιος λοιπόν για όλη αυτήν την "αλλαγή" ήταν ο εργοδότης της. Τον γνώριζα από χρόνια, άνθρωπος σχετικά συμπαθής γύρω στα 40, μεγαλόδειχνε κι όλας, κοντός, χοντρός με ασουλούπωτο βάδισμα και σχεδόν μονίμως ατημέλητος. Ήταν η περίπτωση του άνδρα που δεν θα γοήτευε ποτέ μια γυναίκα και όντας πολύ όμορφη. Βέβαια για κάποιους άλλους κατείχε το σπουδαιότερο για αυτούς "προσόν". Εκείνο του χρήματος. Αλίμονο, αυτό ήταν που εκτίμησε τελικά η Χριστίνα.
Κρίμα. Ξεπουλήθηκε!