Η περίπτωση του Γιώργου Νταλάρα...

Η έννοια "τραγουδοποιός" όταν αναφέρεται στον Γιώργο Νταλάρα, αποκτά την μεγαλύτερη δυνατή αξία. Σαν άνθρωπο δεν τον γνωρίζω. Του έχουν κατά καιρούς καταλογιστεί πολλά όπως εγωϊστής, κυνικός, καταπιεστικός κλπ. Ακόμη κι εγώ στο παρελθόν σε κάποιες κινήσεις του τον χαρακτήριζα υπέρμετρα "εμπορικό" (έγραψε πολλά καφάσια ο Τζίμης Πανούσης με το περιβόητο: "όχι άλλο Νταλάρα..."). Μάλλον οι χαρακτηρισμοί έχουν δόση αλήθειας. Από την άλλη όμως καταδεικνύουν ότι ο Νταλάρας είναι ένας άριστος εργάτης της μουσικής, αλλά κι ένας τέλειος μάνατζερ του εαυτού του.
Αλλά τί να πεις για την τεράστια προσφορά του στο ελληνικό τραγούδι. Υπάρχει κάποιος που το αμφισβητεί αυτό; Γιατί κι αν υπήρξαν στιγμές που φαίνοταν ότι καπηλευόταν νέες τάσεις της μουσικής, νέα συγκροτήματα και τραγουδιστές ή τη Κύπρο ή τους Ολυμπιακούς του1996 που δεν ανέλαβε η χώρα μας τελικά κλπ., δεν μπορούμε να μην του αναγνωρίσουμε πόσο βοήθησε νέους καλλιτέχνες στο χώρο να βγούνε από την αφάνεια και την στέρηση (π.χ. Μαχαιρίτσας-"Διδυμότυχο μπλουζ), ή την αναβίωση του Ρεμπέτικου (δίνοντας "δουλειά" σε πολλές εκατοντάδες "ρεμπέτικες κομπανίες"), ή το ότι άρθρωνε πάντα ένα σωστό και μετρημένο πολιτικό λόγο, χωρίς να κομματοποιηθεί ποτέ. Ακόμη ήταν και είναι πολύ μεγάλης στόφας φωνή (λέγεται -για όσους ξέρουν από μουσική θεωρία- πως μόνο ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης του έριχνε στην απόδοση των "οκτάβων"), αλλά και ο μόνος ερμηνευτής που μπορεί να τραγουδήσει σε τόσα πολλά διαφορετικά μουσικά είδη.
Ανεκτίμητο το "έργο" του Γιώργου Νταλάρα που θα εκτιμήσουν οι επόμενες από εμάς γενιές και είμαι σίγουρος ότι μάλλον θα τον "κατατάξουν" ως πρώτο μεταξύ πρώτων. Βέβαια καλά να 'ναι, έχει πάρα πολλά να δώσει στα μουσικά μας δρώμενα και ένα δείγμα μπορούμε να απολαύσουμε στις μουσικές του παραστάσεις που αρχίζουν σήμερα και σίγουρα η αλησμόνητη κάποτε ατάκα του Χάρρυ Κλυν ("χέσε μας ρε Νταλάρα") που έγινε σλόγκαν εποχής για μια ολόκληρη γενιά, στην ουσία ποτέ δεν ίσχυσε.