Φεύγω λοιπόν...

-Φεύγω λοιπόν.
-Τελικά δεν άλλαξες γνώμη.
-Ποιός να μου την αλλάξει;
-Το παιδί που κοιμάται μέσα.
-Μην το χρησιμοποιείς για άλλοθι.
-Το λέω γιατί εγώ δεν μπόρεσα.
-Μπορούσες αλλά δεν ήθελες.
-Μάλλον εσύ ψάχνεις για άλλοθι.
-Ίσως, αλλά όχι όπως το εννοείς.
-Βρήκες καινούργιο σπίτι;
-Ναι εδώ πιο κάτω.
-Τελικά γιατί φεύγεις;
-Ακόμα δε κατάλαβες, γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις.
-Μή μ' αφήνεις.
-Δε σ' αφήνω εγώ αλλά εσύ.
-Τί λες τώρα;ποιός φεύγει;
-Εσύ μ' αφήνεις να σ' αφήσω.
-Είσαι εγωϊστής!
-Ναι αλλά περήφανος!
-Αν σε πίκρανα ζητάω συγνώμη.
-Το ποτήρι έχει ραγίσει.
-Εκεί που θα πας θα 'σαι καλύτερα;
-Όχι, θα 'μαι χειρότερα.
-Τότε;
-Απλά δεν θα ζω στο ψέμα.
-Σε πίκρανα έτσι;
-Ίσως φταίω εγώ.
-Πες μου σε πίκρανα τη τελευταία φορά πολύ;
-Είναι ανώφελο να συζητάμε.
-Για όνομα του θεού μή φεύγεις.
-Πολύ αργά και για τους δυο μας.
-Δηλαδή;
-Πες πως είμουνα ένας γνωστός σου που τώρα δεν υπάρχει πια.
-Όχι, δεν το παραδέχομαι.
-Πες πως με είδες εχτές στο όνειρο σου, όνειρο μέσα στα πολλά.
-Γιατί;
-Γιατί είναι πια αργά.
-Θα γυρίσεις;
-Ίσως κάποτε, ποιός ξέρει αν και η πληγή είναι βαθειά.
-Πού πας τώρα;
-Φεύγω λοιπόν...

Ένας αυθεντικός διάλογος που ελέχθει κάπου στην Αθήνα, όπου υπήρξα μάρτυρας από πρώτο χέρι.