Περί εκλογών και εκδικητικής ψήφου...

Έχουμε πάλι εκλογές! Αυτή τη φορά συνιστούν και μια απειλή αδιεξόδου για τον σκεπτόμενο πολίτη.
Τις προηγούμενες δεκαετίες ο ψηφοφόρος είχε να επιλέξει αν η ληστεία των τεράστιων δανεικών της χώρας από το Ευρωπαϊκή Ένωση για χάρη του πελατειακού κράτους, θα είχε "πράσινο" ή "γαλάζιο" χρώμα. Τα μικρά κόμματα όλα αυτά τα χρόνια παρέμεναν στην γωνία. Τώρα το δίλημμα είναι διαφορετικό και ασφυκτικό.
Μας ζητούν την ψήφο μας όταν ανάμεσα σε όλα τα ερωτήματα που υπάρχουν για το τώρα αλλά κυρίως για το αύριο αυτής της χώρας, δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε το τί πρεσβεύουν πραγματικά κατά πρώτον, τα δύο κόμματα που προπορεύονται δημοσκοπικά με τεράστια διαφορά από τα υπόλοιπα. Ο ΣΥΡΙΖΑ που προηγείται εξαπολύει αλληλοαναιρούμενες επαγγελίες και όχι πολιτικό πρόγραμμα και η ΝΔ που έπεται, έχει να επιδείξει κυβερνητικά πεπραγμένα που λειτουργούν ως παράδειγμα προς αποφυγή.
Από την άλλη δεν γνωρίζουμε τί στάση θα κρατήσουν οι "προστάτες" μας απέναντι στο κυβερνητικό σχήμα που θα προκύψει.
Με το ΠΑΣΟΚ τα πράγματα προς το παρόν είναι απλά. Το άλλοτε "κίνημα της αλλαγής" δείχνει να έχει μπει στο "χρονοντούλαπο της ιστορίας". Τα περί σωτηρίας της "μεγάλης δημοκρατικής παράταξης" και άλλες ηχηρές μεγαλοστομίες μοιάζουν το λιγότερο γραφικές. Οι "μετονομασίες" του κόμματος του "πράσινου ήλιου" ελάχιστους πλέον συγκινούν.
Για τα "έργα και ημέρες" της Νέας Δημοκρατίας είναι να γελάει κανείς. Δεν ξέρω αν ίδια θυμάται τί υποσχόταν να πράξει. Η αντίφαση εξαγγελιών και πράξεων φωνάζει εδώ και καιρό. Ακόμα και η ασυναρτησία του ΣΥΡΙΖΑ δεν τρομάζει και πολύ περισσότερο από τις παλινωδίες του συγκυβερνώντος κόμματος της λαϊκής δεξιάς του τόπου. Πώς να ξεχάσει κανείς το ξεγύμνωνα Μπαλτάκου, την ιλαροτραγωδία του κλεισίματος της ΕΡΤ, το κούρεμα των κρατικών ομολόγων, την αναίσχυντη ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων, το σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ, τα πανηγύρια για "πρωτογενές πλεόνασμα", τον απίστευτο αριθμό των συμπολιτών μας που επιβιώνουν με συσσίτιο, το ότι 260 δημόσιοι υπάλληλοι τα τελευταία τέσσερα χρόνια, έβγαλαν στο εξωτερικό ενάμιση δισεκατομμύριο ευρώ και η κυβέρνηση το πήρε χαμπάρι πριν από λίγες βδομάδες!
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κουβαλάει αυτές τις αμαρτίες αλλά σένει από πίσω του περιχαρακωμένες αντιθέσεις και σύγχυση μεταξύ των μελών του. Ένα κοινό πρόγραμμα των συνιστωσών του φαντάζει ανέφικτο αφού σε μερικές περιπτώσεις οι πολιτικοοικονομικές διαφορές των στελεχών του φαντάζουν χαώδεις! Το σημερινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης απαίτησε επειγόντως εκλογές. Θέλει να πάρει την εξουσία χωρίς να μας λέει ποιό οικονομικό πλάνο θα ακολουθήσει: Του Δραγασάκη; του Λαφαζάνη; του Σταθάκη; του Μηλιού; του Τσακαλώτου; του Βαρουφάκη; Ο καθένας από αυτούς είναι μια διαφορετική φιλοσοφία του πώς κυβερνάει η "αριστερά". Ποιά θέση παίρνει στο θέμα του εθνικισμού των Σκοπίων; την μουσουλμανική Θράκη; την στρατοκρατούμενη κατά 40% Κύπρο, το τεράστιο θέμα της παιδείας στην Ελλάδα με τις ασταμάτητες καταλήψεις, τους βανδαλισμούς, του χαβαλέ των αμφιθεάτρων, της επιβεβλημένης από ανούσιους "αγώνες" ημιμάθειας και ασυδοσίας;
Τρομάζουν λοιπόν το ίδιο, τόσο η ασάφεια της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η πεπραγμένη ανικανότητα της ΝΔ. Και τα δύο κόμματα δεν θέλουν να μας πούνε πώς θα καταλύσουν το αδηφάγο δημόσιο, την πολιτική των συνεχών διορισμών των "πελατών" τους, το συνδικαλιστικό παρακράτος. Δείχνουν να μην θέλουν την αξιοκρατία και την αξιολόγηση. Ο Τσίπρας ούτε που τα αναφέρει αυτά, ο Σαμαράς λέει ότι τα πράττει ήδη(!), ενώ τα στην πραγματικότητα τα αποφεύγει για να μην χάσει ψήφους.
Στις προηγούμενες εκλογές κυριάρχησε η εκδικητική ψήφος. Ακραία και περιθωριακά στοιχεία επικράτησαν προκειμένου να τρομοκρατηθούν τα διεφθαρμένα "κόμματα εξουσίας". Αναδείχθηκε δε, ένας νέος στην ουσία σχηματισμός ο ΣΥΡΙΖΑ που με τις ψήφους φανατικών ριζοσπαστών κομμουνιστών, μαοϊκών, τροτσκιστών, ανένταχτων μηδενιστών αλλά και  εξόριστων από το τρελό φαγοπότι πασόκων, βρέθηκε έκπληκτος στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης της βουλής. Όπως και από αγανάκτηση και μίσος προς "πρώην παλιές αγάπες", έσπασε το "αυγό του φιδιού"και ξεπετάχτηκαν μικρονοϊκοί φασίστες και τραμπούκοι με την απροκάλυπτη επιθυμία να αναβιώσουν ολοκληρωτισμό και μνησικακία μεταξύ των ανθρώπων που συγκροτούν τις σύγχρονες κοινωνίες.
Η εκδικητική ψήφος  είναι μια εκλογική αυτοκτονία με αλόγιστες συνέπειες για το μέλλον της πατρίδας. Επί πλέον όντας απογοητευμένος, το να ακουμπάς στον ώμο ευκαιριακών κομματικών σχημάτων με τηλεοπτική προέλευση και αιτία είναι το λιγότερο τραγελαφικό.
Εμείς οι νεοέλληνες ας ωριμάσουμε επιτέλους κάποτε. Ας ανακαλύψουμε μόνοι μας ποιό είναι το συμφερότερο για αυτήν εδώ την μικρή γωνιά του πλανήτη. Ας κουραστούμε μια φορά σκεπτόμενοι χωρίς φόβο, συναίσθημα και πάθος, ποιά ψήφος είναι η πολιτιμότερη για το καλό της ελληνικής κοινωνίας απαλλαγμένοι από παλαιολιθικές ιδεολογίες και ιδιοτελείς  ατομικούς  σκοπούς. Το χρωστάμε στα παιδιά μας και τις γενιές που έρχονται. Ο χρόνος πια τρέχει αδυσώπητα σε βάρος μας.
Το μέλλον είναι ήδη εδώ...

Καντίνσκι: όταν η μουσική γίνεται ζωγραφιά!...

Η φύση που βλέπουμε όλοι γύρω μας διαθέτει έναν τεράστιο πλούτο από σχήματα, γραμμές και χρώματα. Ο ζωγράφος διαλέγει απλά να αναπαραστήσει στον καμβά ότι θεωρεί απαραίτητο. Αυτό λέγεται αφαίρεση. Λέγεται πως γύρω στο 1908 ο Βασίλι Καντίνσκι (1866-1944), μετέπειτα αποκαλούμενος "πατέρας της αφηρημένης τέχνης", μπαίνοντας μια μέρα στο εργαστήριο του, πρόσεξε έναν πίνακα που του φάνηκε καταπληκτικά όμορφος χωρίς όμως να θυμάται αν τον είχε ζωγραφίσει ο ίδιος. Η ομορφιά του οφειλόταν στα χρώματα και τα σχήματα. Αμέσως μετά διαπίστωσε ότι το "έργο" ήταν δικό του, απλά είχε πέσει και στεκόταν στο πλάι. Το γεγονός αυτό ήταν η αρχή για τον Ρώσσο  ζωγράφο προκειμένου να δημιουργήσει κάτι το νέο στην τέχνη. Έτσι το πρώτο του έργο έγινε το 1910 και μάλιστα με νερομπογιές.
Γεννημένος στην Μόσχα, σπούδασε αρχικά δικηγόρος και στην ηλικία των 30 ετών αποφάσισε να ασχοληθεί με την ζωγραφική. Έφυγε στο Μόναχο για να μάθει την νέα του τέχνη και άρχισε επίμονα να ζωγραφίζει "αφηρημένα" με έναν τρόπο που σήμερα προκαλεί άπειρους συνειρμούς και συναισθήματα ενώ πολλές φορές οι δημιουργίες του δείχνουν να συγγενεύουν πολύ με την μουσική κάτι άλλωστε που και ο ίδιος υποστήριζε. Η συναρπαστικότητα  των "ζωγραφιών" του ξεπηδούσε μέσα από την χαρά και την θλίψη, την περιπέτεια και το παιχνίδι του ανθρώπου. Προσσέγγιζε τα θέμα τα του με ρεαλισμό και φαντασία, μα προπάντων αυτοσχεδίαζε.
Ήταν και θεωρητικός γι αυτό εκτός από τις εκθέσεις του ασχολήθηκε πολύ και με την διδασκαλία της θεωρίας του αφού δίδαξε αλλά και έγραψε βιβλίο σχετικά πρώτα στη Ρωσσία και μετά στην Γερμανία. Το 1933 όμως, εγκαταστάθηκε στην Γαλλία όπου έζησε έως το τέλος της ζωής του.
Σήμερα συμπληρώθηκαν 148 χρόνια από την γέννηση του.
Αγαπημένος!...

Μερικά αξέχαστα έργα του:

Μύρισαν Χριστούγεννα!...

Πλησιάζει η ομορφότερη γιορτή του χρόνου. Η γιορτή που δίνει χαρά στα παιδιά και τα "ψηλώνει", η γιορτή που κάνει παιδιά τους μεγάλους και τους "μικραίνει". Ένα ζωντανό παραμύθι που βιώνει ο καθένας με τον τρόπο του. Ένα δικαίωμα στην χαρά της ζωής.
Μύρισαν Χριστούγεννα!...

Αφιερωμένο στην "μήτρα" που με γέννησε...

                                                Η ΜΗΤΡΑ

Είναι κάτι στιγμές που νιώθεις να σπάει μέσα σου, η βιτρίνα της ψυχής σου.
Είναι κάτι στιγμές που ψάχνεις ανάμεσα στα κομμάτια σου να βρεις, τη ρίζα σου για να πιαστείς.
Είναι κάτι στιγμές που όλοι γύρω σου σε χτυπούν, πάνω στα σχοινιά της ζωής.
Είναι κάτι στιγμές που θες να φωνάξεις στη μήτρα που σε γέννησε, να σε κρύψει για να σωθείς...

Αν θα ξανάρθω στη ζωή
Θεέ μου να βρεις τον τρόπο
κάνε με πάλι Κρητικό 
κι από τον ίδιο τόπο.

Ένα, δύο, τρία...πολλά πολυτεχνεία;

17 Νοέμβρη σήμερα. Επέτειος πολυτεχνείου. Θα έχουμε ξανά μία από τα ίδια. Για τους περισσότερους Έλληνες έχει καταντήσει κουραστικό και άνευ ουσίας.
Πάντα πίστευα ότι πρέπει να διαβάζουμε και να θυμόμαστε την ιστορία μας αλλά όχι να διοργανώνουμε -πάλι και πάλι- επετείους. Ο αγώνας εναντίον της στρατιωτικής χούντας των τότε φοιτητών (τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους), είχε άλλη κατεύθυνση. Ονειρευόντουσαν "ψωμί-παιδεία-ελευθερία". Όχι ακατάσχετους εμπρησμούς στις πόλεις, όχι δολοφονίες τύπου marfin, όχι εμετικά συνθήματα όπως "και τα μικρά αφεντικά κουφάλες είναι", όχι χιτλερο-σταλινικούς ωμούς εκβιασμούς: "ή είσαι μαζί μας ή είσαι εχθρός μας", όχι την όποια κυβέρνηση που προκύπτει από δημοκρατική πλειοψηφία, η κάθε μειοψηφία να την βαφτίζει "χούντα". Και σε κάθε περίπτωση δεν θα ήθελαν να έχουμε στον τόπο αυτή την αριστερά που "πάγωσε" την εικόνα της ζωής στο 1989, μην μπορώντας να ακολουθήσει την σύγχρονη κοινωνία με τα προβλήματα της που προχωράει ταχύτατα.
Ένα πολυτεχνείο μας αρκεί για να κάτσουμε να σκεφτούμε πως να μην ξανακάνουμε τα σφάλματα του παρελθόντος. Αντί να γιορτάζουμε(!) "επέτειο", καλό είναι να μπορούμε να βρούμε τον "υπαίτιο" Που ίσως να βρίσκεται και μέσα μας. Γιατί για ότι συμβαίνει γύρω μας είμαστε και εμείς υπεύθυνοι.
Ας παλέψουμε λοιπόν, να δημιουργήσουμε μια καλύτερη και δίκαιη για όλους ζωή και όχι να μισαλλοδοξούμε  επιβάλλοντας με την βία "ένα, δύο, τρία...πολλά πολυτεχνεία"...

Κουφονήσια: Ανάσταση μέσα στον Αύγουστο...

Πάντα μου άρεσαν τα μικρά νησιά. Πάντα αγαπούσα τα νερά των Κυκλάδων. Φέτος μετά από λίγα χρόνια, επέστρεψα στην πρώτη μου αγάπη. Στο σύμπλεγμα των "Νότιων Σποράδων". Επί σειρά ετών είχα στη λίστα μου με τους τουριστικούς προορισμούς τα Κουφονήσια. Φέτος κατάφερα επί τέλους να πατήσω το πόδι μου κι εκεί. Και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Πρώτα από όλα, αν και τα πάντα σχεδόν έχουν εμπορευματοποιηθεί, η φιλοξενία που βρήκα ήταν απρόσμενα πολύ ζεστή. Όπου κι αν πήγαινα συναντούσα μεγάλη μεγάλη εξυπηρέτηση, σαν να ήμουν από καιρό δικός τους άνθρωπος.
Το δωμάτιο που μου προσφέρθηκε ήταν πραγματικά υπέροχο. Παραδοσιακά φτιαγμένο με άπλετη θέα, λουσμένο στο φως των Κυκλάδων και συνάμα αφημένο όλες τις ώρες σχεδόν, στο βουητό του αέρα. Καθημερινά, τα "πρωϊνά" συμπληρώνονταν με κεράσματα από την ιδιοκτήτρια του ξενώνα. Ενώ τα καλέσματα του συζύγου της για καφέ και φαγητό, συνεχή.
Η χώρα είναι λιλιπούτεια, πράγμα που για μένα την κάνει πολύ συμπαθητική. Όπως σε όλη την Ελλάδα έτσι και εκεί, έχει επέλθει η οικοδομική λαίλαπα των νεοελλήνων. Όμως παρ όλα αυτά, το "παλιό" υπάρχει παντού ώστε να δίνει στην "πρωτεύουσα" των 450 μόνιμων κατοίκων παρακαλώ, έντονο χρώμα νησιώτικης γραφικότητας.
Στο νησί δεν χρειάζεσαι αυτοκίνητο. Υπάρχουν ποδήλατα για να νοικιάσεις και να ρολάρεις ξένοιαστα σε δρόμους που είναι εύκολοι με την μεγαλύτερη απόσταση να φτάνει στα τρία περίπου χιλιόμετρα. Τα βράδια όμως, ο ποδαρόδρομος έχει για συντροφιά τα αμέτρητα αστέρια του ουρανού.
Το φαγητό που ανακαλύπτεις στις ταβέρνες είναι πραγματικά πολύ καλό. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά μιας και αυτοί που έρχονται εδώ για διακοπές, οι περισσότεροι μοιάζουν να διαθέτουν στυλ και καλό γούστο, και σίγουρα όχι εξεζητημένο. Γενικά υπάρχει μια αύρα μιας "άλλης Μυκόνου" σε πολύ πιο χαλαρούς ρυθμούς.
Άφησα για το τέλος το καλύτερο. Τις παραλίες. Είναι πραγματικά πανέμορφες με νερά κρυστάλλινα και κρύα, σε χρώματα του γαλάζιου και του πράσινου, και με μια απίστευτα πεντακάθαρη ψιλή άμμο παντού! Εδώ αισθάνεσαι η ψυχή και το σώμα σου να ξαναγιεννιούνται από την επαφή με το νερό. Μια ανάνηψη πραγματική.
Μετά την παραμονή μου στο πάνω Κουφονήσι συνέχισα τις διακοπές μου αλλού αλλά αυτό που μου έμεινε από το φετινό καλοκαίρι ήταν αυτό το μικρό νησάκι.
Έζησα εκεί την Ανάσταση μου, Αύγουστο μήνα...

Η "ενέργεια" της Επιδαύρου...

Από την ώρα που βρίσκεσαι στον περιβάλλοντα χώρο του Ασκληπιείου, του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου αισθάνεσαι ότι είσαι σε κάτι σπουδαίο. Όταν δε, μπαίνεις στον κύριο αρχαιολογικό χώρο, νιώθεις ότι κάπου υπάρχει μια ανώτερη δύναμη. Σε μια παράσταση όμως σαν θεατής τα αισθήματα που σε αγκαλιάζουν είναι πολλά.
Βρέθηκα εκεί τον Αύγουστο για να δω την κωμωδία του Αριστοφάνη "Βάτραχοι". Ο κόσμος υπερβολικά πολύς αλλά και τυχερός που βρήκε τρόπο για να μπει μέσα καθώς έξω, ουκ ολίγοι ήσαν αυτοί που ρωτούσαν κι έψαχναν για ένα εισιτήριο. Εγώ, με το που βολεύτηκα στο πέτρινο κάθισμα μου άρχισε να με συνεπαίρνει η "μυρωδιά" του θεάτρου. Ήταν κάτι το απόκοσμο θα έλεγα. Το παρόν γινόταν ένα με το παρελθόν. Μιλάμε για πολλούς αιώνες πίσω. Εδώ έρχονταν από όλον τον αρχαίο κόσμο και κυρίως οι Αθηναίοι για να αποτίσουν τιμές στον Ασκληπιό και να θεραπευτούν. Εδώ γινόντουσαν πολιτικές συζητήσεις. Εδώ διεξάγονταν θεατρικοί και αθλητικοί αγώνες. Εδώ ήμουν κι εγώ. Δεν ήταν η πρώτη φορά αλλά πάντα είναι σαν να είναι η πρώτη. Η ενέργεια της Επιδαύρου με κάνει να νοιώθω σημαντικός.
Οι πρωταγωνιστές του έργου θα έλεγα αρκετά καλοί. Η σκηνοθεσία όμως του Γιάννη Κακλέα εξόχως επιτυχημένη.

Η μαγεία του Ηρώδειου!...

Όλα μου τα χρόνια τα έχω ζήσει κυρίως, στην Αθήνα. Πρωινά, μεσημέρια κι απογεύματα ηλιόλουστα, συννεφιασμένα, βροχερά, παγωμένα. Αλλά και βράδια ή νύχτες φωτεινές, σκοτεινές. Κάποιες φορές ήταν η υγρασία αυτής της πόλης που με  ρουφούσε ολόκληρο. Κάποιες άλλες πάλι, με στέγνωνε και με ζεμάταγε η κάψα του τσιμέντου της.
Έχω ζήσει πολλά εδώ αλλά κάποια από αυτά που πάντα θα με κάνουν να νοιώθω όμορφα που μένω εδώ, είναι τα ιστορικά της μνημεία. Πρώτα από όλα η Ακρόπολη και ότι υπάρχει γύρω από αυτή. Όπως το Ηρώδειο. Γιατί μια βραδινή παράσταση στο Ηρώδειο αποτελεί μια εξαιρετική περίπτωση.
Μια νύχτα, μέσα Ιουλίου φέτος, βρέθηκα πάλι εκεί, για να παρακολουθήσω ένα μουσικό θέαμα αφιερωμένο στους Beatles με τραγούδια τους. Όλα ήσαν πολύ καλά. Οι ερμηνείες τεσσάρων πολύ καλών τραγουδιστών, η ορχήστρα, ο διευθυντής της, ο κόσμος, ο καιρός. Αυτό όμως που με άγγιξε περισσότερο από όλα αυτά ήταν η μαγεία που βγάζει αυτός ο χώρος. Η ενέργεια που σου χαρίζει το να είσαι εκεί. Είναι κάτι που δύσκολα  μπορεί να περιγραφεί . Νιώθεις ευτυχής, ολοκληρωμένος και τυχερός που το έζησες και αυτό.
Νομίζω ότι περισσότερα λόγια είναι περιττά. Αυτοί που νοιώθουν ξέρουν τί θέλω να πω. Το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι πως κάθε φορά που βρίσκομαι σε παράσταση στο Ηρώδειο, θυμάμαι την "πρώτη μου φορά". Ήταν Αύγουστος αρχές του '80 τότε που πολύ νέος, σύρθηκα κρυφά ανάμεσα από θάμνους και δέντρα και βρέθηκα χωρίς εισιτήριο για να δω-με έκπληκτα μάτια- τον μεγαλύτερο διαχρονικά χορευτή του κόσμου Ρούντολφ Νουρέγιεφ να χορεύει στην "λίμνη των κύκνων" του Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι. Ήμουν σφιγμένος από δέος και φόβο μαζί. Ήταν κάτι μαγικό...

Συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε!...

Επιστροφή στο σπίτι. Επιστροφή στα καθημερινά, στα συνήθη, στα προβλεπόμενα. Επιστροφή σε μέρη και πράγματα οικεία. Γλυκόπικρο χαμόγελο για όλα αυτά. Ανοίγοντας τον ταξιδιωτικό σάκο, εκτός από τα ρούχα σου βγάζεις έξω, και τις καινούριες εμπειρίες που έφερες μαζί σου. Κατόπιν,  κάθεσαι και συλλογιέσαι τί άφησες εδώ φεύγοντας και τί βρήκες να σε περιμένει. Ανοίγεις το ραδιόφωνο -αγαπημένη σου συνήθεια από τα μικράτα σου- για να ακούσεις τί γίνεται στον κόσμο. Με τις πρώτες κουβέντες που ακούς ένα αίσθημα αηδίας σε κατακλύζει. Όχι άλλα πολιτικά από όλους αυτούς που νομίζουν ότι κάνουν πολιτική. Έλεος πια!
Ψάχνεις γυρίζοντας την βελόνα να ακούσεις μουσική στις συχνότητες που ξέρεις. Βρίσκεις ένα υπέροχο κομμάτι των Goin' Through που σε γεμίζει με ένα αίσθημα αισιοδοξίας για αυτά που έρχονται. Βυθίζεσαι στον καναπέ απολαμβάνοντας την στιγμή. Κάθε επιστροφή από καλοκαιρινές διακοπές είναι η εποχή για πνευματική και ψυχοσωματική "αναδόμηση".
Η τελευταία σκέψη σου πριν ξεχυθείς στην καθημερινότητα σου είναι η ευχή που κάνεις να λιγοστέψει η γκρίνια γύρω σου.
Σηκώνεσαι επιτέλους να μαζέψεις τα πράγματα σου. Παρά την "επιστροφή" σου αισθάνεσαι παραδόξως, μια χαρά. Ίσως γιατί τα όνειρα μέσα μας θα περισσεύουν πάντα.
Καλό φθινόπωρο λοιπόν και συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε!...

Vassilikos, όταν η μουσική μαγεύει σαν ανθισμένη ευωδία...

Ήταν η δεύτερη φορά στον ίδιο χώρο, με την ίδια θαυμάσια βραδιά (με πανσέληνο), που βρέθηκα ξανά "παρέα" με μαγική μουσική με τους ίδιους πρωταγωνιστές να ταξιδεύουν τα συναισθήματα μας μακριά στο φεγγαρόφωτο. Μιλώ για το μικρό θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου -λίγα μέτρα από το σπίτι μου- όπου όπως και τρία χρόνια πριν, έτσι και αυτό το καλοκαίρι πάλι όπως τότε, μήνα Ιούλιο, πάλι Σάββατο (τέτοιες επαναλήψεις καθόλου δεν με κουράζουν), ο Vassilikos, ένας εξαιρετικός μουσικός με ευωδιαστή μουσική φωνή, μας πήρε από το χέρι για να μας ξεναγήσει αυτή τη φορά στα μονοπάτια του μεγάλου Βασίλη Τσιτσάνη. Μαζί του ήταν εκείνη που γνώρισε τον πρωτοπόρο  "δάσκαλο"από κοντά αλλά ερμήνευσε και μοναδικά τότε αλλά και τώρα, τα καθάρια τραγούδια του. Η Δήμητρα Γαλάνη. Είχα όμως την τύχη να δω μαζί τους και ένα πραγματικό "ουρί" του μουσικού παραδείσου της ανατολής. Την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Υπέροχοι τραγουδιστές που ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον ενώ ο κύριος δημιουργός της παράστασης, έκλεισε την όλη παρουσίαση αποδίδοντας φανταστικά την "Γκιουλμπαχάρ" με τρόπο που ξεσήκωσε όλο το κοινό κάνοντας το να τον χειροκροτάει για πολύ ώρα.
Ευλογημένη η ώρα που βρέθηκα εκεί...

Σημείωση:Οι φωτογραφίες είναι από www.facebook.com/VASSILIKOS

Φίλα με στο στόμα καλοκαίρι!...

Αύριο κάνω τη πρώτη καλοκαιρινή μου έξοδο. Άργησα λίγο φέτος. Όμως όλα είναι μπροστά μου...
Επιτέλους, Ελληνικό καλοκαίρι και όλα τα καλά μαζί.
Ο ήλιος που στεγνώνει τις υγρές σκέψεις του χειμώνα.
Μια γλυκιά ανατριχίλα σε όλο σου το είναι.
Μαυρισμένα γυαλισμένα γυναικεία πόδια.
Γυμνασμένοι ανδρικοί κοιλιακοί σε έπαρση.
Ξαπλωμένοι εσύ κι αυτή πάνω σε ένα νησί κι ο κόσμος όλος, δικός σου.
Σφήκες γύρω από το αναψυκτικό σου.
Γεμιστά στο ψυγείο.
Καρπούζι με φέτα.
Παγωτό σε γεύσεις-κόλαση.
Sex on the beach (cocktail).
Μυρωδιά από αναμμένη άσφαλτο και ζεστό τσιμέντο.
Παγάκια, πολλά παγάκια.
Τελειώνεις (επιτέλους), το βιβλίο που αγόρασες τον περασμένο χρόνο.
Ο θόρυβος του ανεμιστήρα που βοηθά τη μεσημεριανή σου σιέστα.
"Ερεθισμένα" γυμνά κορμιά πάνω σε σεντόνια που καίνε.
Τα κουνούπια που έρχονται μόλις πέσει ο ήλιος.
Barbeque φορώντας ακόμη μαγιώ αλλά και το αλάτι από το απογευματινό μπάνιο.
Βραδυνή έξοδος με total white dress code.
Θερινό σινεμά σε τραπεζάκι με σουβλάκια και μπύρες.
Ανακατεμένες οσμές στον αέρα από αγιόκλημα και ιδρώτα.
Λαθραίοι επισκέπτες στον αρχαιολογικό χώρο για να δείτε τον Ναό με το φεγγαρόφωτο.
Μεταμεσονύχτιες βόλτες με τη μηχανή στις γειτονιές της πόλης.
"Ξεχείλωμα" της νύχτας με την παρέα στο μπαλκόνι.
Τα πνιχτά βογγητά του έρωτα από την απέναντι μπαλκονόπορτα.
Η αίσθηση που έχεις πως κι αν περνούν τα χρόνια, εσύ παραμένεις πάντα νέος.
Το καλοκαίρι είναι εδώ και με φιλά στο στόμα!...

Κοιτάζουν και μιλάνε, έχοντας το σπέρμα στα χείλη...

Καθισμένος σε αγαπημένο μου στέκι του Αθηναϊκού κέντρου και παρατηρώντας τις διάφορες φυλές της πόλης να περνούν από μπροστά μου, βάζω σε τάξη κάποιες σκέψεις. Ποτάμι θολό η ζωή μας που κυλά δύσκολα ανάμεσα στις μυλόπετρες μιας κοινωνίας ετερόκλητης. Καθρέφτης της ο καθένας από εμάς. Άλλοι βγαίνουν μπροστά με δυναμισμό και ενίοτε με περίσσιο θράσος. Άλλοι επιλέγουν να κρυφτούν στο βάθος, από αξιοπρέπεια ή κι από φόβο.
Η "κρίση" κάποιους δίδαξε και συνέτισε. Για μερικούς όμως είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Άλλωστε "η εποχή των εικόνων" είναι πάντα εδώ. Η έλξη της λουσάτης βιτρίνας συγκινεί πολλούς. Η σπουδή για το σπουδαίον του φαίνεσθαι στην αποθέωση της Τσαρούχειας ρήσης: "στην Ελλάδα είσαι, ότι δηλώσεις". Κύριο "εξώφυλλο" της καθημερινότητας μας, το sexy feeling. Επί το ελληνικώτερον η γυναικεία (πρωτίστως) προκλητική παρουσία που "φωνάζει": έτοιμη για όλα. Μια "διαθεσιμότητα" που κυριαρχεί σχεδόν παντού. Είτε σε δημόσιους είτε σε ιδιωτικούς χώρους αλλά κυρίως εκεί που συνωστίζονται πολλοί. Σχεδόν παντού κυκλοφορούν όμορφες γυναίκες που σε καλούν με το βλέμμα τους. Ακόμα και πίσω από μία αψεγάδιαστη καλλονή πολλές φορές είναι φανερό ότι κρύβεται ένα κενό.
Η όψη όλης αυτής της πολύχρωμης "ταπετσαρίας" σε πρώτη και δεύτερη αίσθηση, είναι φυσικό να αρέσει. Κάπου όμως και προβληματίζει. Ποτέ τέτοιες "χύμα" καταστάσεις δεν φανέρωναν ποιότητα όπως μπορεί να αποκαλύπτει ένα ποτήρι κρασί από το βαρέλι. Όμως στέκοντας απέναντι τους, νοιώθεις αιχμάλωτος ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική. Εκτεθειμένος μπροστά στο δίλημμα του μή! και του προχώρα!
Τις σκέψεις μου διακόπτουν δυο "αποκαλυπτικά" ντυμένες νόστιμες κοπέλες που συζητούν φωναχτά στο διπλανό τραπέζι και με επιδεικτικές χειρονομίες κινούν την προσοχή των γύρω τους. Μοιάζουν σίγουρες για τον εαυτό τους αν και το ύφος στα πρόσωπα τους είναι ελαφρώς λιγωμένο λες και αποζητούν να γευτούν όσες περισσότερες ηδονές της ζωής γίνεται.
Κάπου εκεί σηκώνομαι να φύγω και η παρουσία μου τους γίνεται αντιληπτή. Με κοιτάζουν και οι δύο συνεχίζοντας να μιλάνε, έχοντας το σπέρμα στα χείλη...

Αθήνα, μια πατρίδα που αλλάζει...

Παγιδευμένος στους χυμούς και τα αρώματα της άνοιξης, το τελευταίο διάστημα περιδιαβαίνω τις γειτονιές της Αθήνας. Έχοντας για παρεάκι τις αλλεργίες της εποχής, όταν βρίσκω  χρόνο περπατώ για να βρίσκω την ψυχική μου ηρεμία εδώ, πάνω και μέσα στην μικρή μου πατρίδα.

Είναι ολοφάνερο κι ευτυχώς, τους τελευταίους μήνες η πόλη έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Με σύμμαχο τον ήπιο καιρό, αυτή η πόλη σε παίρνει αγκαλιά και σε καλεί να ανακαλύψεις τις κρυμμένες της πάμπολλες ομορφιές. Η ατμόσφαιρα πια δεν μυρίζει καμένο πλαστικό από τους σύγχρονους βανδάλους και η αγορά με τα μαγαζιά της προσπαθεί να λειτουργήσει φιλικά προς τους πολίτες ασχέτως αν τα χρήματα που κυκλοφορούν είναι περιορισμένα. Ολοένα ανοίγουνε επιχειρήσεις στο κέντρο στη συντριπτική τους πλειοψηφία εστίασης και δη στα ισόγεια, αν και δεν νομίζω η λάμψη των νέων βιτρινών στο σύνολο τους, να ανταποκρίνεται σε μια βραχυπρόθεσμη οικονομική ανάπτυξη. Χτυπητή αντίθεση στο τελευταίο, η απίστευτη παρουσία όλο το τελευταίο διάστημα των τουριστών που δίνουνε μεγάλη ζωή με την παρουσία τους, στην πρωτεύουσα.
Αυτό που διαπιστώνω επίσης είναι ότι το ανθρώπινο μελίσσι που ξεχύνεται στους δρόμους του άστεως τα τελευταία χρόνια, περπατάει πολύ και βουίζει στα διάφορα καφέ-μεζέ από το πρωί, όπου μιλώντας δυνατά, προσπαθεί ενίοτε να πνίξει τη μιζέρια του κυρίως σε τσίπουρο-μπύροκαταστάσεις, αλλά συγχρόνως κρατώντας και τον ερωτισμό που έχει αυτός ο τόπος πράγμα που φαίνεται μέσα από τα υγρά μάτια των κατοίκων του όταν βραδιάζει και η φωνές γίνονται πιο βραχνές. Το ξενύχτι δε, έχει ελαττωθεί μιας και τα ευρώ έχουν λιγοστέψει.

"Αθήνα διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι", έγραψε κάποτε ο Παλαμάς. Αν το σκεφθείς δεν είχε κι άδικο ο ποιητής.
Όσο για μένα έχω να πω ότι, πάντα μου άρεσε αυτή η πόλη, δεν έχω άλλη...

Οι εκλογές είναι sexy!...

Το πανηγυράκι των φετινών εκλογών σχόλασε. Ο κυρίαρχος λαός (sic) αποφάσισε.  Απ τη μια οι υποψήφιοι με φάτσα απατεώνα, στο ρόλο του γύφτου που βαράει το ντέφι κι από την άλλη οι πολίτες ως αρκούδα που χορεύει για να κάνουν κέφι, της εξουσίας οι βολεμένοι. Το βράδυ της περασμένης Κυριακής, αξιολύπητοι δημοσιογράφοι συντόνιζαν πάνελ συζήτησης των αποτελεσμάτων με αισθητική παρωχημένου ντιβανομπάουλου. Πρωταγωνιστές κάτι μούρες που εύκολα έδειχναν, πως δεν ταιριάζει το έξω τους με το μέσα τους. Τύποι που θέλουν να μοιραστούν μαζί μας μια ζωή ψέμα για μας και αλήθεια γι αυτούς.
Όπως σε κάθε προεκλογικό αγώνα έτσι και τώρα, οι επικοινωνιακές ανοησίες δεν είχαν τελειωμό. Το παράδοξο όμως της υπόθεσης είναι ότι μόλις τα γεγονότα πάρουν λίγη απόσταση από τον χρόνο, οι πάντες σχεδόν θα πάθουν καθολική αμνησία.
Το μόνο που θα μείνει να θυμούνται βοηθούντος και του καλοκαιριού που έσκασε μύτη, είναι τις τόσες μαζεμένες όμορφες γυναίκες που ξεχύθηκαν κυριακάτικα στα σχολεία, για να ψηφίσουν.
Από αυτή τη ματιά, οι εκλογές ήταν χρήσιμες γιατί ήταν sexy.

Η μοναξιά της ιδιοφυίας...εν μέσω νεφών και εκλογών

Το νέφος των εκλογών σκεπάζει ήδη τη χώρα. Στην Ελλάδα της ακινησίας, το κράτος κυβερνά μια απαίδευτη κοινωνία με το θράσος της αγραμματοσύνης. Οι πολίτες-πελατάκια με αγελαίο ένστικτο και πνεύμα κοπαδιού οδηγούνται να ρουφηχτούν από την χοάνη της κάλπης. Το σιδέρωμα της ιστορίας ρίχνει λήθη στο παρελθόν τους. Η γονατογραφία αλλοιώνει το παρόν τους. Ο μπουγαδοκαβγάς που έχει ξεσπάσει, καθορίζει το μέλλον τους.
Ίσως η αποχή από όλα αυτά είναι θέση πολιτική.
Ίσως όμως, ένας αφελής παλιάτσος είναι προτιμότερος από έναν σοβαροφανή καραγκιόζη.
Σε αυτόν εδώ τον τόπο, η μοναξιά της ιδιοφυίας είναι δραματική...

Δειλή η ψυχή μου, δραπετεύει μέσα από τα χείλη μου...

 

Ξεχειλίζει στο χαρτί το ποιητικό περίσσευμα της ψυχής μου.
Η σκέψη σου σαν κοφτερό σπαθί πληγώνει το μυαλό μου.
Νιώθω το σαρκίο μου σαν πτώμα στον ήλιο να στέκει.
Δέχομαι μ' αξιοπρέπεια τη θλίψη, μ' ενα πικρό χαμόγελο.

Οδηγώ το βλέμμα πίσω από τις γρίλλιες της κούρασης μου.
Σαν δροσουλίτης οπτασίας, η γλυκιά σου μορφή με κοιτάζει
Άλαλος στέκομαι μπροστά στον πόθο και το πάθος μου για σένα.
Δειλή η ψυχή μου δραπετεύει μέσα από τα χείλη μου...

 

Ποιός το ξέρει;...

Αυτές τις ημέρες η κάποια μελαγχολία της ατμόσφαιρας που πλανάται εξ' αιτίας της Μεγάλης Εβδομάδας με επηρεάζει και οδηγεί τις σκέψεις μου σε βαθιά μονοπάτια. Κυρίως για αυτούς που έχουν "φύγει" αλλά και για τις παλιές αγάπες που έχουν χαθεί. Γι αυτές τις αγάπες κάνω μόνο μιαν ευχή: να είναι καλά εκεί που βρίσκονται.
Ποιός ξέρει, ίσως κι εγώ κάποια ημέρα να μείνω μόνος και να σκέφτομαι μια παλιά αγάπη που δεν άντεξε στον χρόνο και σαν κερί στον άνεμο, έσβησε...
Ποιός το ξέρει;...

Καλό Πάσχα σε όλους!...

Με τον έρωτα στους ώμους!...

Η χθεσινή βροχή μου ξέπλυνε την σκόνη της ψυχής μου.
Τα μάτια σου με κοίταζαν και κόβαν σαν μαχαίρι.
Σε γύρευα και φίλαγα τ' αχνάρια των ποδιών σου.
Στάθηκες, μ' αγκάλιασες και μου 'δωσες μερίδιο των αγγέλων.

Σήμερα, κυκλοφορώ με τον έρωτα στους ώμους...

Ένα χαζοχαρούμενο πρωινό!...

Ξυπνάω σήμερα το πρωί (η ώρα ως συνήθως είναι έξη και μισή), ανοίγω το παράθυρο και νοιώθοντας μια έντονη ψύχρα στο άπλυτο ακόμα πρόσωπο μου, βλέπω το φως της ημέρας να έρχεται αργά αλλά επιθετικά. Κοιτάζω το εξωτερικό θερμόμετρο -που δεν λαθεύει ποτέ- και βλέπω τον υδράργυρο χαμηλωμένο στους έξη βαθμούς! "Τί έγινε ρε παιδιά;" ακούω τον εαυτό μου να ρωτάει φωναχτά. Κατοικώ σε μιαν άκρη του λεκανοπεδίου αρκετά μέτρα ψηλά από το κέντρο της πόλης. Όμως είναι φορές όπως σήμερα, που ο καιρός με αιφνιδιάζει.
Αφού πλένομαι και κάνω όλη την πρωινή διαδικασία για να συνέλθει το σώμα μου, ανοίγω από περιέργεια τον υπολογιστή προκειμένου να λύσω το "αίνιγμα" μέσω του διαδικτύου. Τότε είναι που ασυναίσθητα μου φεύγει ένα χαμόγελο μέσα από τα χείλη. Η άνοιξη είναι ήδη έξω από την πόρτα μου. Από αύριο ο καιρός ζεσταίνει, και δεν είναι πρωταπριλιάτικο ψέμα...

Υ.Σ. Κάποιες φορές έχοντας ανάγκη να ξεφύγω από την ασφυχτική πίεση της καθημερινότητας μας, ασχολούμαι -καλή ώρα- χαζοχαρούμενα, με ανούσια και ανύπαρκτα προβληματάκια!

Καλή και τραγουδιστή άνοιξη για όλους μας!...

 

Η άλλη Ελλάδα...

Σήμερα θα ήθελα με δύο λόγια να ολοκληρώσω την τριλογία μου σχετικά με την Ελλάδα που επιθυμώ. Την άλλη Ελλάδα. ("Περί παρελθοντολογίας", "περί μιζέριας", "η άλλη Ελλάδα").
Υπάρχουν πολλοί ανάμεσα μας που δουλεύουν καρτερικά για να τα βγάλουν πέρα και γιατί όχι, να προοδεύσουν. Που ξεπερνάνε τις τρικλοποδιές που τους βάζει το δυδκίνητο κράτος και η οπισθοδρομική κοινωνία που τους περιβάλλει. Που δεν κατεβαίνουν σε απεργίες γιατί πιστεύουν στον εαυτό τους. Που βαρέθηκαν τις "θεωρίες" και πασχίζουν για τις "πράξεις". Που δεν ασχολούνται και πολύ με τα κόμματα και την πολιτική αλλά με την πραγματική ζωή. Που δεν μένουν στα ίδια και τα σίγουρα αλλά διαρκώς καλυτερεύουν τις γνώσεις τους. Που δεν έχουν σκυμμένο το κεφάλι αλλά εργάζονται κοιτάζοντας σε με χαμόγελο. Που δεν τα περιμένουν όλα από τους γονείς τους αλλά ανεξαρτοποιούνται και αρκούνται και στα λίγα. Που δεν τους αρέψει η κλάψα για καθημερινότητα αλλά το γέλιο και η αυτοπεποίθηση. Που δεν νοιώθουν "χαμένοι από χέρι" αλλά ευλογημένοι που γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Που αισθάνονται ευγένεια γι αυτόν εδώ τον τόπο.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι η άλλη Ελλάδα!...

 

Κρήτη, κάτι μαγικό μέσα στο μυαλό!...

Το νησί της Κρήτης είναι για μένα πηγή ζωής. Όταν είμαι εκεί παίρνω μια απίστευτη ενέργεια. Μια ευεργετική αύρα που διαπερνά ψυχή και σώμα. Ξέρω το "φαινόμενο" είναι προσωπικό αν και ξέρω πολλούς που όταν πατάνε το πόδι τους στην μεγαλόνησο, αισθάνονται "κάπως". Αγαπώ πολύ αυτό το νησί κι ας είναι μακρυά μου. Αγαπώ πολύ τα τραγούδια του, τους χορούς του, την κουζίνα του, τις μυρωδιές του κι ας μη μπορώ να τα απολαύσω όπως θα ήθελα. Αγαπώ πολύ τους ανθρώπους της κι ας είναι κάπου υπερβολικοί στη συμπεριφορά τους. Όμως αυτό το πάθος που βγάζουν είναι τελικά αυτό που μου αρέσει περισσότερο. Γιατί μαζί τους παθιάζομαι κι εγώ. Παθιάζομαι για τη ζωή.
Κρήτη μου, είσαι κάτι μαγικό μέσα στο μυαλό.
Αύριο, σου έρχομαι πάλι...

 

Περί μιζέριας....

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι μίζεροι άνθρωποι. Ποτέ δεν παρέμενα πάνω από λίγα λεπτά, με αυτούς που κάναν σημαία τους την απαισιοδοξία. Ποτέ δεν συμμετείχα σε συζητήσεις που έβγαζαν πνεύμα συνεχούς αντιλογίας. Αντιθέτως έφευγα γρήγορα μακριά θέλοντας να βγάλω μια κραυγή. Την κραυγή της δικής μου αντίρρησης και διαμαρτυρίας: "Έλεος με την μιζέρια που κυκλοφορεί γύρω μας. Έλεος με την κλάψα που απλώνουν πολλοί στην καθημερινότητα μας. Έλεος με την άρνηση, την γκρίνια και την τσιγκουνιά".

Όμως τί είναι μιζέρια;

Μιζέρια είναι η αντίδραση στο καινούριο. 

Μιζέρια είναι να σιχτιρίζεις  τη ζωή σου αλλά να μην κάνεις τίποτα για να την αλλάξεις.

Μιζέρια είναι η ατολμία και ο βάλτος της ακινησίας.

Μιζέρια είναι να μην προσπαθείς να αλλάξεις για να γίνεις καλύτερος.

Μιζέρια είναι όταν ενώ προσπαθείς να κρύψεις τα λάθη σου, γίνεσαι εύκολα κριτής των άλλων.

Μιζέρια είναι η αθλιότητα και η αναξιοπρέπεια.

Μιζέρια είναι να μην ονειρεύεσαι, να μην αγαπάς, να μην διακινδυνεύεις.

Μιζέρια είναι να μην κοιτάς μπροστά.

Μιζέρια είναι να συμβιβάζεσαι με την μιζέρια...

Περί παρελθοντολαγνείας...

Οι περισσότεροι άνθρωποι αρέσκονται να προσκολώνται στο παρελθόν τους το οποίο σε σχέση με το παρόν "αποθεώνουν". Πολλοί από αυτούς "τρέφονται" από τις αναμνήσεις τους. Όμως η ζωή προχωρά με τον χρόνο να κυλάει ανελέητα σε βάρος μας και το μέλλον δεν περιμένει.
Προσωπικά νομίζω ότι το παρελθόν μας μπορούμε να το "κουβαλάμε" για να πέρνουμε κουράγιο για αυτά που έχονται. Και το ότι μεγαλώνουμε δεν πρέπει να "μας ρίχνει" ψυχολογικά.
Ο Francis Ford Coppola (ιταλο-αμερικανός σκηνοθέτης), έχει πει: "δεν είναι να μεγαλώνουμε. Μπορούμε την παιδιάστικη αίσθηση του δέους να την διατηρούμε σε όλη μας τη ζωή". Ενώ ο Charles Kettering (αμερικανός μηχανικός, εφευρέτης της ηλεκτρικής μίζας), έχει γράψει: "μην στενοχωριέσαι που μεγαλώνεις. Είναι ένα προνόμιο που δεν το έχουν όλοι."
Αλλοίμονο λοιπόν αν χάνουμε όλη τη διαδικασία της καθημερινότητας της ζωής μας έστω με τις πολλές λύπες και λίγες χαρές, θα χανόμαστε στη "μετάφραση" λίγων αράδων του ογκώδους βιβλίου-λευκώματος του βίου μας. Γιατί για μένα αυτό που ζούμε όσο ζούμε, συνιστά από μόνο του ένα "πανηγύρι". Κι εγώ αυτό όσο τουλάχιστον είμαι υγιής, θέλω να το απολαύσω κινούμενος συνέχεια και συνήθως μπρος τα εμπρός. Πάντα είχα την άποψη ότι, ο χρόνος όταν σου φέρει μια ωραία στιγμή δεν σου ζητά να σταθείς εκεί, θέλει να προχωρήσεις για να σου φέρει κάποια άλλη.
Κάποτε διάβασα κάπου: "Να θυμάσαι ότι αύριο είναι η πρώτη ημέρα της υπόλοιπης ζωής σου"...

Υ.Γ. Παλαιότερα, από αυτόν εδώ το χώρο είχα ξαναασχοληθεί με το θέμα κάτω από τον τίτλο: ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ, ένας εχθρός που μας κάνει τον φίλο!...
Τελικά μάλλον έχω κι εγώ το μικρόβιο της "νοσταλγίας"...
       

 

Γκρεμίστε τα τείχη!...

Οι άνθρωποι είναι μοναχικοί, κι αυτό γιατί χτίζουν τοίχους αντί για γέφυρες. Δυστυχώς για μένα, τα χρόνια πέρασαν γρήγορα κι είναι λίγο αργά για να πετύχω πολλά. Και το παράπονο μου είναι ότι δεν προλαβαίνω, γιατί "δεύτερη ζωή δεν έχει". Ελπίζω όμως σε αυτούς που ακολουθούν πίσω από εμένα να τρέξουν τις ρούγες της ζωής με περισσότερη ελπίδα για ένα καλύτερο για όλον τον κόσμο αύριο...

 

2014...άλλη μια χρονιά στην πλάτη μας!...

 

Στέλνω από εδώ σε όλους σας 2014 φορές την ευχή: την καινούρια χρονιά να ευοδωθούν τα όνειρα σας για τη ζωή και να αγαπάτε πάντα πολύ δυνατά!...