31 Μαρ 2008

Υπάρχει λογική στην αγάπη;




Έχει η αγάπη λογική; Νομίζω πως όχι. Ας μου απαντήσει κάποιος παρακαλώ!...

Δείτε κι αυτό μήπως σας βοηθήσει:



JANE BIRKIN & SERGE GAINSBOURG
JE T'AIME - 11/10/1969 1 week at #1 - 14 weeks on chart Je t'aime, Je t'aime Oui je t'aime Moi non plus Oh mon amour Comme la vague irrιsolue Je vais, je vais et je viens Entre tes reins Je vais, et je viens Entre tes reins Et je Me retiens Je t'aime, je t'aime Oh oui je t'aime! Moi non plus. Oh mon amour Tu es la vague, moi l'ξle nue Tu vas, tu vas et tu viens Entre mes reins Tu vas et tu viens Entre mes reins Et je Te rejoins Je t'aime je t'aime Oh oui je t'aime - Moi non plus Oh mon amour Comme la vague irrιsolue Je vais, je vais et je viens Entre tes reins Je vais et je viens Entre tes reins Et je me retiens Tu vas, tu vas et tu viens Entre mes reins Tu vas et tu viens Entre mes reins Et je Te rejoins Je t'aime je t'aime Oh oui je t'aime Moi non plus Oh mon amour L'amour physique est sans issue Je vais je vais et je viens Entre tes reins Je vais et je viens Je me retiens Non! maintenant Viens

28 Μαρ 2008

Ξεπουλήθηκε!...



Δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ. Κι όμως συνέβη. Ξεπουλήθηκε! Δεν της έπρεπε, αλλά αυτή ξεπουλήθηκε. Την πρωτοείδα πριν από μερικά χρόνια. Εργαζόταν και τότε εκεί που είναι και τώρα. Σε μια εταιρεία που στεγάζεται στο ίδιο κτίριο με τη δικιά μου. Την έβλεπα να έρχεται κάθε μέρα, λίγο μετά τις οκτώ το πρωί πάντα με τα κλειδιά στο χέρι, για να ανοίξει τα γραφεία του εργοδότη της. Πανέμορφη κοψιά, ντυμένη επιμελώς ανεπιτήδευτα, νεανικά. Ψηλή, μελαχρινή, ολόδροσο πρόσωπο με χαρακτηριστικά όλο θέλξη. Τσακίρικα μάτια αν και συνήθως ταλαιπωρημένα από το ξενύχτι της προηγούμενης βραδιάς, μύτη γαλλικής σχολής, χείλη φιλήδονα, δόντια κατάλευκα και καλοβαλμένα. Βάδισμα υπέροχα θηλυκό. Με μια λέξη: η Γυναίκα! Τις περισσότερες δε φορές παρατηρούσα που την έφερνε στη δουλειά της με μια περιποιημένη μοτοσυκλέτα, ένας πολύ όμορφος νεαρός με αρρενωπά χαρακτηριστικά. Ζευγάρι ταιριαστό πολύ οι δύο τους -εκείνος γύρω στα 25. εκείνη στα 22- που μέσα από τη σχέση τους μοιάζανε να ρουφάνε τους χυμούς της ζωής, καθώς με τρόπο που μόνο αυτοί ήξεραν, αποχαιρετούσαν την αρχή της ημέρας τους με έντονο ερωτικό πάθος στα φιλιά του πρόσκαιρου αποχαιρετισμού τους, συνθέτοντας με αυτό μια όμορφη στα μάτια μου εικόνα.
Πέρασαν χωρίς να το καταλάβω δύο με τρία χρόνια και κάποια μέρα συνειδητοποίησα πως το τελευταίο διάστημα είχαν πάψει να εκτυλίσσονται μπροστά στο διακριτικό μου βλέμμα σκηνές με το παραπάνω ζευγάρι. Απόρησα. Η Χριστίνα περί ής ο λόγος, εξακολουθούσε το ίδιο πρωινό δρομολόγιο, αλλά μόνη. Ο ωραίος άνδρας πλέον απουσίαζε. Ακόμα μια ιστορία αγάπης τελείωσε σκέφθηκα. Με τον καιρό έβλεπα την όμορφη γυναικεία παρουσία που φώτιζε το πρωινό μου, να έχει αλλάξει τρόπο ντυσίματος και στυλ. Ρούχα πιο μεγαλίστικα, ολοένα και πιο κυριλέ εμφάνιση, μαλλιά πάντα περιποιημένα σαν από κομμωτήριο, πρόσωπο βαρυφορτωμένο από καλλυντικά, βάδισμα μεγάλης κυρίας. Ήταν προφανές, η πρωταγωνίστρια είχε αλλάξει ρόλο. Τη φρεσκάδα της νιότης την είχε διαδεχθεί ο φροντισμένος καθωσπρεπισμός μιας πριν την ώρα της, ωριμασμένης ηλικίας. Και πάνω που αναρωτιόταν ασυναίσθητα η σκέψη μου τον λόγο για όλη αυτήν την αλλαγή, μια ημέρα ξεπρόβαλλε μπροστά μου ένα κομψό ξεσκέπαστο σπορ αυτοκίνητο να παρκάρει στο χώρο στάθμευσης του κτιρίου μας, οδηγούμενο από τα υπέροχα λευκά χέρια της με τα μακριά φροντισμένα δάχτυλα. Ο θυρωρός ο οποίος ήταν εκείνη την στιγμή εκεί, διαβάζοντας την έκπληξη στο πρόσωπο μου, έκλεισε πονηρά το μάτι. Χωρίς να το επιδιώξω, πλησίασε προς το μέρος μου και μου εξιστόρησε τα γεγονότα.
Υπαίτιος λοιπόν για όλη αυτήν την "αλλαγή" ήταν ο εργοδότης της. Τον γνώριζα από χρόνια, άνθρωπος σχετικά συμπαθής γύρω στα 40, μεγαλόδειχνε κι όλας, κοντός, χοντρός με ασουλούπωτο βάδισμα και σχεδόν μονίμως ατημέλητος. Ήταν η περίπτωση του άνδρα που δεν θα γοήτευε ποτέ μια γυναίκα και όντας πολύ όμορφη. Βέβαια για κάποιους άλλους κατείχε το σπουδαιότερο για αυτούς "προσόν". Εκείνο του χρήματος. Αλίμονο, αυτό ήταν που εκτίμησε τελικά η Χριστίνα.
Κρίμα. Ξεπουλήθηκε!

26 Μαρ 2008

Όλοι οι Έλληνες ποιητές σε ένα βιβλίο!...


Τήν προηγούμενη Τετάρτη είχα την τιμή να προσκληθώ μαζί με άλλους ποιητές επώνυμους και μη, σε μια βραδυά ποίησης που διοργάνωσαν πολύ ευγενικά οι εκδόσεις "Μεταίχμιο". Εκεί διαβάστηκαν ποιητικά έργα Ελλήνων και ξένων ποιητών. Προσωπικά είχα τη χαρά να απαγγείλω Νίκο Καββαδία. Στο τέλος μάλιστα αυτής της υπέροχης πραγματικά βραδυάς κατέληξε στα χέρια μου ως έπαθλο, μια πολύ φροντισμένη έκδοση που ίσως θα ήταν καλό να αποκτήσετε και εσείς. Σας την παρουσιάζω:
ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΕΡΓΑ 176 ΠΟΙΗΤΩΝ
ΣΥΝΟΔΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ CD ΟΠΟΥ 18 ΠΟΙΗΤΕΣ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ
Eπίτομη ανθολογία της ελληνικής ποίησης του 20ού αιώνα. Ένα μοναδικό βιβλίο, η πρωτοτυπία του οποίου έγκειται στη διάρθρωση της ύλης -τα ποιήματα τοποθετούνται ανά έτος δημοσίευσής τους- και συνιστά ένα πανόραμα της νεοελληνικής ποίησης, από την παραδοσιακή στη μοντέρνα περίοδό της και σε όλες τις φάσεις της μοντερνιστικής της ανάπτυξης. Συμπληρώνεται από ευρετήρια ποιητών και ποιημάτων, παρουσίαση των άλλων σχετικών ανθολογιών καθώς και εκτενή εισαγωγή του ανθολόγου.Στο CD διαβάζουν οι: Νάσος Βαγενάς, Χάρης Βλαβιανός, Μιχάλης Γκανάς, Γιάννης Δάλλας, Ζέφη Δαράκη, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Μάνος Ελευθερίου, Δημήτρης Καλοκύρης, Γιάννης Κοντός, Μαρία Κυρτζάκη, Θανάσης Κ. Κωσταβάρας, Βύρων Λεοντάρης, Τζένη Μαστοράκη, Στρατής Πασχάλης, Τίτος Πατρίκιος, Λευτέρης Πούλιος, Μανόλης Πρατικάκης, Θανάσης Χατζόπουλος.
Ίσως κάποτε οι ποιητές να σώσουν τον κόσμο...

24 Μαρ 2008

Περί θάρρους και δειλίας...



Τί είναι θάρρος; Τί είναι δειλία: Ποιός είναι θαρραλέος και ποιός δειλός: Είναι θαρραλέος αυτός που ριψοκινδυνεύει τη ζωή του σε κάτι επικίνδυνο και δειλός αυτός που αποφεύγει κάτι τέτοιο; Η αλήθεια είναι ότι ισχύει και αυτό. Στη ζωή όμως άλλος είναι ο θαρραλέος και άλλος ο δειλός. Και ζωή σημαίνει άνθρωπος, και άνθρωπος σημαίνει αγάπη. Και στην αγάπη θάρρος σημαίνει να "βγαίνεις" μπροστά, να λες την αλήθεια, να μην διστάζεις να αντιμετωπίσεις τον άλλον, να πεις "συγνώμη έσφαλα", να ζητήσεις συγνώμη, να δεχτείς, ναι να δεχτείς την συγνώμη του άλλου, να ψάξεις το γιατί, να βρεις το γιατί, να μή ξεχνάς...να μην ξεχνάς. Να μην ξεχνάς αυτά που έχεις πει, αυτά που έχεις κάνει. Δειλία σημαίνει να λες ψέμματα, να κρύβεσαι, να μή βγαίνεις στο τηλέφωνο, αλήθεια τι δειλία κι αυτό, να αδιαφορείς. Θάρρος σημαίνει να κλαις μπροστά στον άλλο. Δειλία σημαίνει να κλαις στα κρυφά μόνος σου. Θάρρος σημαίνει π-α-ρ-ο-υ-σ-ί-α. Δειλiα σημαίνει α-π-ο-υ-σ-ί-α. Θάρρος σημαίνει να ανοίγεις το στήθος σου και να λες: "κτύπα, αριστερά είναι η καρδιά". Δειλία σημαίνει να κρύβεις τα αισθήματα σου. Θάρρος σημαίνει κραυγή και αναστεναγμός. Δειλία σημαίνει σιωπή και βουβαμάρα. Θάρρος σημαίνει: "έλα πάρε με απ' το χέρι". Δειλία σημαίνει: "φοβάμαι να 'ρθω μαζί σου". Θάρρος σημαίνει να προσφέρεις τη ψυχή σου στα πόδια του άλλου. Δειλία σημαίνει ο φόβος να μην "εκτεθείς". Θάρρος σημαίνει να μοιράζεσαι. Δειλία σημαίνει να κλείνεσαι στον εαυτό σου, στις αγκυλώσεις σου, στις ανασφάλειες σου. Θάρρος σημαίνει να μή ντρέπεσαι να δείξεις ότι είσαι άνθρωπος και λυγάς. Δειλία σημαίνει ότι ντρέπεσαι να το παραδεχτείς.
Θάρρος σημαίνει να τα παρατάς όλα και να τρέχεις εκεί που αγαπάς. Αλλά πως να το κάνεις όταν είσαι δειλή...ή δειλός...

21 Μαρ 2008

"Μανιτάρια φρικασέ" και καλή σας όρεξη!...



Σαββατοκύριακο έρχεται, αργία ακολουθεί, τα πλείστα τραπεζώματα θα πέσουν πάλι. Ευκαιρία λοιπόν για όσους ενδιαφέρονται, να σας παραθέσω μια πολύ νόστιμη αλλά και εύκολη συνταγή ενός εκλεκτού ορεκτικού πιάτου που συν τοις άλλοις, ρίχνει και την χοληστερίνη! Επίσης για χορτοφάγους . Συνοδεύει δε σχεδόν όλα τα φαγητά και τραβάει και κρασί. Λέγεται "Μανιτάρια φρικασέ".


ΥΛΙΚΑ ΠΟΥ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΤΕ
-250 γραμ. μανιτάρια πλευρώτους
-250 μανιτάρια στρογγυλά
-4 φέτες ζαμπόν άπαχο
-2 κουτ. σούπας ελαιόλαδο
-2 κρεμμύδια
-2 σκελίδες σκόρδο
-1 λεμόνι
-αλάτι
-πιπέρι


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 210 βαθμούς. Πλένετε και στεγνώνετε τα μανιτάρια και τα κόβετε σε μικρά τέταρτα. Ξεφλουδίζετε σκόρδο και κρεμμύδια και τα τρίβετε στον τρίφτη. Κόβετε το ζαμπόν σε μικρές λωρίδες. Στύβετε το λεμόνι.Τοποθετείτε τα μανιτάρια σε πυρίμαχο σκεύος αλειμμένο με ελαιόλαδο. Ρίχνετε και τα τριμμένα σκόρδα και κρεμμύδια καθώς και 2 κουτ. της σούπας χυμό λεμονιού. Αλατοπιπερώνετε. Ψήνετε στο φούρνο για 20 λεπτά. Συγχρόνως, σε ένα αντικολλητικό τηγάνι βάζετε να ροδίσουν ελαφρά οι λωρίδες του ζαμπόν. Τις ρίχνετε στα μανιτάρια όταν αυτά θα έχουν ψηθεί. Ανακατεύετε και αφήνετε για άλλα 5 λεπτά στο φούρνο. Κατόπιν η λιχουδιά είναι έτοιμη να την απολαύσετε. Ατού κατά της χοληστερίνης: οι ίνες των μανιταριών και το άπαχο ζαμπόν.
Καλή σας όρεξη!


Υ.Γ. Υπάρχει και η εκδοχή να βάλετε μαρούλι και πράσο.

19 Μαρ 2008

Περί διαφορετικού και διαφορετικότητας...



Πόσο ρόλο παίζει το "διαφορετικό" του πράγματος στη ζωή μας; Πόσο σημαντική είναι στην ανθρώπινη καθημερινότητα η "διαφορετικότητα" μιας κατάστασης; Σίγουρα πολύ μεγάλο. Όι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους γιατί στην ουσία είναι διαφορετικοί. Aν υποθέσουμε ότι ζούσαμε σε μια κοινωνία φανταστική που όλοι οι άνθρωποι θα ήταν πανομοιότυποι μεταξύ τους στην όψη και συμπεριφορά, δηλαδή εκατομμύρια και βάλε πλάσματα που το ένα επαναλάμβανε το άλλο κατ' εικόνα και ομοίωση, τότε αυτή η κοινωνία θα υπέφερε να ζει, θα μαράζωνε και μοιραία θα οδηγούταν ίσως και στο θάνατο! Αν δε, πάντα υποθετικά όλα αυτά, εμφανιζόταν σε αυτή την -στην ουσία κοινωνία του ενός- ένα άλλο πλάσμα διαφορετικό, τότε αυτό θα προξενούσε σίγουρα την προσοχή των άλλων και όλοι θα έτρεχαν να το προυπαντήσουν και να κερδίσουν προφανώς και την εύνοια του.
Το σημαντικότερο στοιχείο στον άνθρωπο λοιπόν, είναι αυτή η διαφορετικότητα που υπάρχει από άτομο σε άτομο. Πράγμα που ισχύει βέβαια σε όλη τη φύση. Απλά το μεγάλο πλεονέκτημα που έχει η ανθρώπινη η φύση είναι η δυνατότητα της εκφοράς του λόγου γραπτού ή προφορικού. Αυτό είναι που ξεχωρίζει το ανθρώπινο ον σε "έλλογο" ον. Και αυτό το τελευταίο όλο το ανθρώπινο γένος, στο βαθμό που αναλογεί στον καθένα μας, θα έπρεπε με θέρμη να το υποστηρίζει.
Προσωπικά λοιπόν διεκδικώ το δικαίωμα για τον καθένα να μπορεί να εκφράζεται "διαφορετικά" όπως εκείνος το εννοεί, υπεύθυνα και με θάρρος όπου κι αν βρίσκεται και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Οτιδήποτε άλλο από αυτό, κινδυνεύει να θεωρηθεί κοινωνικός ρατσισμός.

16 Μαρ 2008

Αχ ρε μπαγάσα Νικόλα...άραγε "περνάς καλά εκεί πάνω";


Έχω εκφραστεί πολλές φορές στη ζωή μου αλλά ενίοτε και εδώ μέσα, πως στη ζωή μας δεν χρειάζεται να τα κάνουμε όλα για το χρήμα. Και μάλιστα όταν στο παρελθόν υπήρξαν παραδείγματα που μας το επιβεβαίωναν αυτό. Κι αν ακόμη σε αυτές τις περιπτώσεις-οδηγός δεν βρίσκουμε την αφορμή να τις ακολουθήσουμε στην καθημερινότητα μας, ας κάτσουμε τουλάχιστον να σκεφτούμε μήπως μπορούμε να βρούμε σε κάποια από αυτές κάτι κοινό με εμάς. Καλό θα μας κάνει νομίζω.
Μια τέτοια περίπτωση λοιπόν υπήρξε με τη στάση του στη ζωή και τους ανθρώπους, ο τραγουδοποιός ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ που πολλοί πήραν από αυτόν ενώ εκείνος δεν πήρε τίποτα. Σαν αύριο ήταν που "αρνήθηκε" να ζει στον μάταιο για εκείνον κόσμο μας.

Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1949 (20/8/49) από γονείς Κοζανίτες. Έζησε στην Κοζάνη μέχρι τα δεκαοχτώ του. Από μικρός έδειξε τον ανήσυχο χαρακτήρα του. Είχε μεγάλη αντίληψη. περιέργεια και ήταν πολύ φιλομαθής. Σαν μαθητής, του άρεσε να διαβάζει εξωσχολικά βιβλία και στο σχολείο ήταν από τους πρώτους μαθητές. Μελέτη ελάχιστη (κυρίως στο γυμνάσιο). “Από μικρός ήταν ζωηρός, αμφισβητούσε, έψαχνε τη ζωή”, θυμάται ο αδερφός του Δημήτρης Ασιμόπουλος.
Στο Δημοτικό κρατούσε τη σημαία. Στο γυμνάσιο δεν τα ήθελε καθόλου αυτά και καθησύχαζε τους γονείς του καθώς τον έβλεπαν να μην διαβάζει”. Εγώ τα ξέρω, δεν παν να χτυπιούνται, εγώ θα γράψω στα γραπτά”. Είχε πολύ μεγάλη σιγουριά για τον εαυτό του. Οι καθηγητές του ήταν διχασμένοι. Και τον συμπαθούσαν αλλά και δεν τον ανέχονταν, γιατί τους έμπαινε στα ρουθούνια (τους κριτικάριζε με τον τρόπο του.)
Έφηβος ασχολήθηκε με το σχολικό θέατρο (όπου θέατρο ο Νικόλας μέσα), με τον αθλητισμό, με το ποδόσφαιρο (τον είχαν ζητήσει στο σύλλογο της Κοζάνης αλλά δεν πήγε). Έγραφε στίχους. Δημιουργούσε ποιήματα με αφορμές διάφορες (σχολείο, κοινωνική ζωή, πόλη, έρωτας). Οι καθηγητές του γνωμάτευσαν ότι είχε πρόωρη ωριμότητα. Πολλές εκδηλώσεις του σχολείου του και εκτός γίνονταν με πρωτοβουλίες του.
Τα σχολικά βιβλία του τα διάβαζε ολόκληρα και δεν τα ξαναδιάβαζε (ή έριχνε καμιά ματιά). Τελειώνει το Λύκειο τότε Πρακτικό-Κλασσικό (θετικά μαθήματα- θεωρητικά μαθήματα). Ο Νικόλας τελείωσε Πρακτικό, μα επέλεξε θεωρητικές επιστήμες. Φροντιστήριο δεν πάτησε. Μαθαίνει (για τις τελικές εξετάσεις) τελευταία στιγμή τα Λατινικά, (τότε) μόνος του και μπαίνει στη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης, τμήμα Νεοεληνικό (1967). Ήθελε να πάει για δημοσιογραφία. Τελειόφοιτος ή απόφοιτος Λυκείου στελνει κάποιο γραπτό σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά το ψευδώνυμο “Άσιμος”. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Ασιμόπουλος. Όμως σιγά-σιγά σαν φοιτητής καθιερώνει το “Άσιμος” σαν επίσημο, η ταυτότητα του μένει κάποια στιγμή στην Ασφάλεια, δεν την αναζητεί. ώσπου γύρω στο ‘86 εκδίδει ταυτότητα σαν “Νικόλας Άσιμος”.
Από το ξεκίνημα του σαν φοιτητής θέλησε να ξαναδημιουργήσει το Φοιτητικό θέατρο με δική του αίθουσα (θέατρο) στο πανεπιστήμιο (υπόγειο Φιλοσοφικής σχολής). Ανέβασαν 4-5 έργα: Αριστοφάνη, Μένανδρο, (το 1971, ο “Φοιτητικός Θίασος” ανέβασε τους “Επιτρέποντες” του Μενάνδρου), Μολιέρο στο στρατιωτικό θέατρο (τότε). Με το ξεκίνημα της φοιτητικής του “καριέρας” αγοράζει την πρώτη του κιθάρα. Έπαιζε στις ταβέρνες με τις παρέες του. Την κουβαλούσε πάντα μαζί του. Ήταν αυτοδίδακτος. Στη Θεσσαλονίκη δημιούργησε τρεις μπουάτ. Παράλληλα αρχίζουν οι πρώτες του εμφανίσεις στο αναψυκτήριο του Λευκού Πύργου και μετά στο “Apple”. Ερχόταν αντιμέτωπος με τις “αρχές”, τη Χούντα, γιατί δεν δέχονταν καμμιά λογοκρισία στα τραγούδια του και στα λεγόμενά του. Κυνηγήθηκε και χτυπήθηκε άγρια στα κρατητήρια της ασφάλειας.
Το ‘73 πήρε την πραμάτεια του και κατέβηκε στην Αθήνα για ανεύρεση καλύτερης “τύχης”. Εκεί κατά πρώτον ασχολήθηκε με το θέατρο (στη Θεσσαλονίκη τελείωσε μια ιδιωτική σχολή Δραματικής Τέχνης). Συμμετείχε στο έργο “Τσιρκολάνοι” του Γιώργη Χριστοφιλάκη που ανέβηκε στο Θέατρο “Στοά”. Μετά απ’ αυτό αρχίζει την καλλιτεχνική του “καριέρα” στην Αθήνα. Συνεργάστηκε με επώνυμους και ανώνυμους τραγουδιστές: Λήδα, Σπύρος, Ζωγράφος, Τζαβέλλας, Ζουγανέλλης, Μπουλάς, Αδριανός, Τόλης κ.α. Εμφανίζεται στην Πλάκα. σε συνεργασία με τραγουδιστές, ηθοποιούς, συνθέτες, παρουσιάζοντας έναπρόγραμμα με μουσική, κείμενα, σκετς και ντοκουμέντα κόντρα στο κατεστημένο: “5η εποχή”, “11η εντολή”, “Χνάρι”, “Μουσικό Θέατρο Φτώχειας”, “Σούσουρο”. Το πρώτο αυθεντικό μουσικό καφενείο, συνεργατικός θίασος μουσικών. Πολλά και γνωστά ονόματα ανάμεσα στους τότε συνεργάτες του : Γκαιφύλιας (το 1973), Τραντάλης, Πανυπέρης, Φινίκης, Μουζακίτης, Σπυρόπουλος κ.α. Η συνεργασία όμως χάλαγε στο ξεκίνημά της, λόγω του ασυμβίβαστου χαρακτήρα του. Ίδρυσε μόνος του πολλές μπουάτ (Πλάκα, Εξάρχεια και αλλού). Με το σχήμα “Για ένα πολιτικό καφενείο” δίνει παραστάσεις στον πεζόδρομο της Μνησικλέους για “να συμβάλουμε έμπρακτα κι εμείς οι καλλιτέχνες στην ανατροπή των καταπιεστών του λαού μας”. Δημιούργησε την “Exarchia Square Band” και συμμετείχε σε συναυλίες, εκδηλώσεις κοινωνικοπολιτικές, μουσικοθεατρικά σχήματα, θέατρο του δρόμου (στη Βουκουρεστίου), διάφορα δρώμενα. Συνεργάστηκε κατά καιρούς με πολλά σχήματα και καλλιτέχνες. Τα τελευταία χρόνια ήταν αρκετά κοντά με την Κατερίνα Γώγου.
Έγραφε πολλά τραγούδια που τα ηχογραφούσε σε κασέτες μόνος του (σε στούντιο φίλων του): η πρώτη του ήταν η “παράνομη κασέτα Νο 000001 - με το βαρέλι που για να βγει το σπάει” (συνολικά κυκλοφόρησε 8 διαφορετικές κασέτες). Τις κυκλοφορούσε(τις διακινούσε) ο ίδιος στα Προπύλαια, στο Πολυτεχνείο, στα Εξάρχεια, στο Μοναστηράκι, στο Λυκαβητό, στις διάφορες συναυλίες (έξω από το χώρο τέλεσής τους). Γύρω στο ‘83 ανοίγει ένα μαγαζάκι στα Εξάρχεια, στην Καλλιδρομίου στο ύψος της Ζωοδόχου Πηγής (στον ίδιο χώρο σήμερα υπάρχει κάποιο cafe). Το ονομάζει “Χώρο προετοιμασίας”. Ήταν μαγαζί και σπίτι. Ήταν το πιθάρι του σύγχρονου Διογένη. Εκεί έγραφε, συνέθετε τα τραγούδια του, πουλούσε βιβλία, παιχνιδάκια για τα παιδιά, πρόχειρα κοσμήματα κατασκευής γνωστών του, κασέτες δικές του κυρίως, φωτιστικά, πήλινα, κάρτες παλιές και πολλά άλλα. Γύριζε με ένα ποδήλατο στο οποίο είχε δέσει ένα καφάσι για την μεταφορά της “δουλειάς” του και των ειδών του μαγαζιού του.
Από την “παράνομη” σχέση του με τη Λίλιαν Χαριτάκη γεννιέται το 1976 η κόρη του. Ήταν αντίθετος με τους θεσμούς της σημερινής κοινωνίας (γάμος, παιδεία, θητεία στο στρατό, εμπορικά κυκλώματα κ.λ.π.)
Το 1974 εκδίδει με τη ΛΥΡΑ - ZODIAC τον πρώτο του δίσκο 45 στροφών (Ρωμιός- Μηχανισμός).
Το 1983 κυκλοφορεί δίσκο 33 στροφών με την ΜΙΝΟΣ (“ΞΑΝΑΠΕΣ ΤΟ”).
Το 1980-81 γράφει ένα βιβλίο με τον τίτλο “ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ” και το κυκλοφόρησε σε ελάχιστα αντίτυπα (έκδοση “ανέκδοτο” απλή, πρόχειρη).
· Στρατιωτικό : 1978-79 Αρχίζει η διαδικασία για την επίτευξη του στόχου του “να μην υπηρετήσει”. Παίρνει οριστικά απολυτήριο- δεν ξέρω πότε- λόγω “ψυχο... συνδρόμου”. Απολυτήριο σχιζοειδούς ψυχώσεως: “Ψυχωσική συνδρομή σχιζοφρενικού τύπου” ή κατά το Νικόλα: “Σχιζοφρενοβλαβίωση”.
· 24/10/1977 Φυλακίζεται μαζί με 5 άλλους εκδότες-συγγραφείς. Αιτία: “εξέχουσες προσωπικότητες που επηρεάζουν” Σκοπιμότητα: εκλογές Νοέμβρη 1977
· 24/12/1977 Η αποφυλάκισή του.
Μια φορά νοσηλεύτηκε στο “ΔΑΦΝΙ” για ένα διάστημα λίγων ημερών, όπου οδηγήθηκε βίαια (ως συνήθως) ώσπου το 1987 οδηγήθηκε στις φυλακές του Κορυδαλλού με την κατηγορία του βιασμού γυναίκας (παλιάς φιλενάδας του). Από τότε αρχίζει ο ψυχολογικός κατήφορος του Άσιμου. Βγαίνει από τη φυλακή με χρηματική εγγύηση. Δε θα μπορέσει όμως να “χωνέψει” την κατηγορία αυτή. Η εκκρεμούσα δίκη μαζί με τα άλλα προβλήματα που ήταν πολλά, συσσωρεύτηκαν μέσα του, ξεπέρασε κάπου τον εαυτό του.
Έτσι στις 17 Μάρτη 1988 βρέθηκε κρεμασμένος σπίτι του. Ήταν η τελευταία του “Βόλτα”. Προηγουμένως είχε επανειλημμένα τηλεφωνήσει απεγνωσμένα σε φίλους...

Ο Νικόλας Άσιμος ηχογραφούσε, αρχικά, μόνος του τα τραγούδια του σε κασσέτες και τα διακινούσε ο ίδιος ή μέσω φίλων του, εκεί που αυτός γούσταρε μακρυά από τα συμφέροντα και τους περιορισμούς που επιβάλλει η συνεργασία με οποιαδήποτε δισκογραφική εταιρεία. Την πρώτη κασσέτα που ηχογράφησε την ονόμασε "παράνομη κασσέτα No.000001"(κασσέτα με το βαρέλι που για να βγει το σπάει). Στο εξώφυλλο της επανέκδοσης αυτής της κασσέτας ο Νικόλας γράφει.
Ακολούθησαν οι παράνομες κασσέτες 000002, 000003 και 000004 με τους τίτλους: "Είμαι παλιάνθρωπος", "Γιατί φοράς κλουβί" και "Klaste eleftheros".
Το επόμενο τρίο κασσετών, δηλαδη οι κασσέτες 000005, 000006 και 000007 ονομάστηκαν: "Ο Σάλιαγκας", "Η Ζαβολιά" και "Πάλι στην Ξεφτίλα" αντίστοιχα.
Οι δυο τελευταίες κασσέτες ήταν η 000008, "Το Φανάρι του Διογένη" και η 000009, "Ο Ξαναπές". Οι κασσέτες αυτές περιέχουν τις πρώτες ηχογραφήσεις των αντίστοιχων δίσκων.
-Στα 1982 ο Νικόλας υπογράφει ένα συμβόλαιο με την ΜΙΝΟΣ και βγάζει τον πρώτο του δίσκο στο τέλος της χρονιάς. “ΞΑΝΑΠΕΣ” ο τίτλος του και συμμετέχουν η Χαρούλα Αλεξίου με 2 τραγούδια καθώς και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Ξεχωρίζει στο οπισθόφυλλο το σημείωμα του ίδιου του Νικόλα.
-Το 1987 δίνει ως συνθέτης 5 τραγούδια στο Βασίλη Παπακωνσταντίνου για τον δίσκο “ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ”.
-Το 1989 κυκλοφορεί από τη ΜΙΝΟΣ το δεύτερο του προσωπικό LP: “Το Φαναρι του Διογένη”. Ο Νικόλας δεν βρίσκεται όμως πια στη ζωή. Η Σωτηρία Λεονάρδου (που από λάθος (;) αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του δίσκου ως Σοφία) ερμηνεύει 2 τραγούδια και αναφέρει χαρακτηριστικά ότι : “Έγινε παρέμβαση από την εταιρία. Τα τραγούδια του είτε κόπηκαν είτε ωραιοποιήθηκαν”. Επισήμως, στις ηχογραφήσεις για τις κασέτες στηρίχθηκε αυτός ο δίσκος, με υλικό (πολυκάναλες μπομπίνες) από το αρχείο της φίλης του Πόλυς Καλαντζή, μουσική επιμέλεια των Θ. Παπαδόπουλου, Δ. Τράνταλη και προσωπική φροντίδα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
-Τέλος το 1992 κυκλοφορεί απ’ο την ΜΒΙ ο τρίτος δισκος του Νικόλα με τίτλο: “ Στο φαλημέντο του κόσμου “. Το ομώνυμο τραγούδι ερμηνεύει ο Παπακωνσταντίνου που συμμετέχει με 2 τραγούδια. Τα υπόλοιπα 7 τραγούδια τα ερμηνεύει ο ίδιος ο συνθέτης. Επισήμως πάλι, κρατήθηκαν παντού τα όργανα από την αυθεντική ηχογράφηση, όσα παρουσίαζαν μια ηχογραφική μουσική και ρυθμική επάρκεια και προστέθηκε το παίξιμο άλλων μουσικών με ενορχηστρωτή τον κιθαρίστα Χριστόφορο Κροκίδη και ηχολήπτη το Σάκκη Τρίκκη.
(Από τον ιστοχώρο των φίλων του Νικόλα Άσιμου: leonardo.spidernet.net/Recreatus/424/asimos.html)

Νικόλα Άσιμε να περνάς καλά εκεί "πάνω"...

14 Μαρ 2008

Αφιέρωμα στον ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ...



Πόσο καλύτεροι θα είμασταν αν είχαμε ανάμεσα μας αυθεντικούς δασκάλους στη ζωή και την τέχνη, όπως ήταν ο Φώτης Κόντογλου. Αυτή η τεράστια μορφή του πολιτισμού που κληροδοτήσαμε. Γιατί ναι μεν η πολλή παρελθοντολογία δεν είναι δημιουργική, το ίδιο το παρελθόν όμως είναι πολλές φορές αυτό που διδάσκει για ένα καλύτερο μέλλον. Ας παραδειγματιστούμε από αυτό.
Ακολουθεί ένα μικρό αφιέρωμα στον μεγάλο καλλιτέχνη και άνθρωπο μαζί με ένα ιστορικής αξίας ντοκυμαντέρ.
Ο Φώτης Κόντογλου (πραγματικό όνομα Φώτιος Αποστολέλης: Αϊβαλί Μικράς Ασίας, 8 Νοεμβρίου 1895 – Αθήνα, 13 Ιουλίου 1965) ήταν έλληνας λογοτέχνης και ζωγράφος. Αναζήτησε την «ελληνικότητα», δηλαδή μία αυθεντική έκφραση, επιστρέφοντας στην ελληνική παράδοση, τόσο στο λογοτεχνικό όσο και στο ζωγραφικό του έργο. Είχε ακόμα σημαντικότατη συμβολή στο χώρο της βυζαντινής εικονογραφίας. Σήμερα θεωρείται ως ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της «Γενιάς του Τριάντα». Μαθητές του ήταν ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Νίκος Εγγονόπουλος, κ.ά.

Η ζωή του
Ο Φώτης Κόντογλου, γιός του Νικόλαου Αποστολλέλη και της Δέσπως Κόντογλου, γεννήθηκε στο Αϊβαλί το 1895. Ένα χρόνο μετά έχασε τον πατέρα του και την κηδεμονία αυτού και τριών μεγαλύτερων αδερφών του ανέλαβε ο θείος του Στέφανος Κόντογλου, ηγούμενος της μονής της Αγίας Παρασκευής, στον οποίο οφείλεται και η χρήση του επωνύμου της οικογένειας της μητέρας του. Τα παιδικά και νεανικά του χρόνια τα έζησε στο Αϊβαλί. Εκεί τελείωσε το σχολείο το 1912· στο Γυμνάσιο ήταν συμμαθητής με τον λογοτέχνη και ζωγράφο Στρατή Δούκα και ήταν μέλος μιας ομάδας μαθητών που εξέδιδε το περιοδικό Μέλισσα, το οποίο ο Κόντογλου διακοσμούσε με ζωγραφιές. Μετά την αποφοίτησή του γράφτηκε στην Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, από την οποία δεν αποφοίτησε ποτέ. Το 1914 εγκατέλειψε την σχολή του και πήγε στο Παρίσι, όπου μελέτησε το έργο διαφόρων σχολών ζωγραφικής. Παράλληλα συνεργαζόταν με το περιοδικό Illustration και το 1916 κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό του περιοδικού για την εικονογράφηση βιβλίου, για την εικονογράφηση της Πείνας του Κνουτ Χάμσουν. το 1917 έκανε ταξίδια στην Ισπανία και την Πορτογαλία και το 1918 επέστρεψε στην Γαλλία. Τότε έγραψε και το πρώτο του λογοτεχνικό βιβλίο, το Pedro Cazas. Επέστρεψε στην πατρίδα του το 1919, μετά την λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί ίδρυσε τον πνευματικό σύλλογο "Νέοι Άνθρωποι", στον οποίο συμμετείχαν επίσης ο Ηλίας Βενέζης και ο Στρατής Δούκας, εξέδωσε το Pedro Cazas και διορίστηκε στο Παρθεναγωγείο Κυδωνιών, όπου δίδασκε Γαλλική Γλώσσα και Ιστορία της Τέχνης.
Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή πήγε αρχικά στην Μυτιλήνη και έπειτα στην Αθήνα, μετά από πρόσκληση Ελλήνων λογοτεχνών που διάβασαν το βιβλίο του και ενθουσιάστηκαν, όπως η Έλλη Αλεξίου, ο Μάρκος Αυγέρης, η Γαλάτεια Καζαντζάκη και ο Νίκος Καζαντζάκης. Το 1923 έκανε ταξίδι στο Άγιο Όρος. Εκεί «ανακάλυψε» την βυζαντινή ζωγραφική, αντέγραψε πολλά έργα και έγραψε αρκετά κείμενα. Όταν επέστρεψε εξέδωσε το λεύκωμα Η Τέχνη του Άθω και έκανε μια πρώτη έκθεση με έργα ζωγραφικής του. Το 1925 παντρεύτηκε την Μαρία Χατζηκαμπούρη και εγκαταστάθηκε στη Νέα Ιωνία.
Εργάστηκε ως συντηρητής εικόνων σε μουσεία (στο Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας, στον Μυστρά, στον Κοπτικό Μουσείο στο Κάιρο) και ως αγιογράφους σε ναούς (στην Καπνικαρέα, στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω στην Μητρόπολη της Ρόδου και αλλού), ενώ έκανε και την εικονογράφηση του Δημαρχείου Αθηνών από όπου και οι φωτογραφίες στην πρώτη: Μονομαχία Ερεχθέα - Ευμόλπου, 1937-39 Τοιχογραφία, και στην δεύτερη: Η Ιωνική Δωδεκάπολη (Λεπτομέρεια), 1937 Τοιχογραφία.
Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Ιουλίου 1965, έπειτα από μετεγχειρητική μόλυνση.
Τιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (196 για το βιβλίο Έκφρασις της Ορθοδόξου Εικονογραφίας, με το Βραβείο «Πουρφίνα»της Ομάδας των Δώδεκα (1963) για το βιβλίο Το Αϊβαλί, η πατρίδα μου και με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του.
πληροφορίες: βικιπαίδεια

13 Μαρ 2008

Χρόνια Πολλά!...




Σαν σήμερα 13 του Μάρτη γεννήθηκα. Χρόνια μου πολλά λοιπόν κι εύχομαι στον εαυτό μου ο καινούριος χρόνος που πρόσθεσε στη πλάτη του να του δώσει υγεία και αγάπη για τη ζωή, καθώς και έμπνευση για να είναι δημιουργικός και χρήσιμος για όλους τους ανθρώπους...

11 Μαρ 2008

Μόνος σε διπλό κρεβάτι...ε και;



Κάποτε μου φαινόταν πολύ δύσκολο να καταλάβω πως μπορεί ένας άνθρωπος να κοιμάται μόνος του. Ειδικά θαύμαζα τις χωρισμένες γυναίκες που έμεναν μόνες, έχοντας πολλές φορές και κάποιο παιδί, χωρίς άντρα δηλαδή για να τις "προστατεύει".
Προσωπικά αν και είμαι πολύ κοινωνικό άτομο με μεγάλο κύκλο γνωριμιών, κυρίως λόγω δουλειάς, προτιμώ συχνά-πυκνά να μένω μόνος. Άλλωστε η μοναξιά δημιουργεί "έμπνευση". Αποτελεί θα έλεγα ένα "καθαρτήριο" της ψυχής σου, μια ευκαιρία για "αναβάπτιση" και ένα ξεσκαρτάρισμα" του μυαλού.
Όταν όμως βραδιάζει, ειδικά κάτι κρύες νύχτες του χειμώνα, το σπίτι γίνεται πολύ "βαρύ". Ακόμα κι αν αυτό είναι πολύ "ενδιαφέρον", τουλάχιστον για μένα. Ο άνθρωπος είναι το πιο ευπροσάρμοστο πλάσμα πάνω στη γη. Συνηθίζει τα πάντα αν χρειαστεί. Έτσι κι εγώ πολλές φορές, επιλέγω να μείνω μόνος. Αυτό βέβαια κάπου πονάει, κάπου ανακουφίζει.
Σας γράφω λοιπόν -για όσους ανησυχούν- μή φοβάστε τη μοναξιά, μή φοβάστε τη νύχτα. Η νύχτα ανήκει στον εαυτό μας και τα όνειρα μας. Και τις μοναχικές καρδιές τις προστατεύει. Πιστέψτε με...



"Ο καφές σου έχει κρυώσει και το ράδιο κλειστό τώρα για μέρες, σε θυμάμαι είχες ξαπλώσει στου μονού μου κρεβατιού τις καλημέρες. Το ξέρω πως δεν το διάλεξα αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις, μα ακόμα δεν κατάλαβα, γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις. Υπάρχουν το νιώθω υγρά μονοπάτια, υπάρχουν κομμάτια από φως στη σιωπή, τραγούδια που γίναν με δάκρυα στα μάτια, τραγούδια που γίναν απλά η αφορμή. Το ξέρω πως δεν το διάλεξα αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις, μα ακόμα δεν κατάλαβα, γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις..."

Αφιερωμένο σε μένα για να μαθαίνω από τα λάθη μου.

7 Μαρ 2008

Το τελευταίο ψέμα...


Τί είναι αυτό που μας κάνει να λέμε ψέματα ειδικά όταν πρόκειται για αγάπη και έρωτα; Τί είναι αυτό που μας ωθεί να κοροϊδεύουμε τον σύντροφό μας; Τί είναι αυτό που μας προκαλεί τέτοιες συμπεριφορές;
Όλοι μας έχουμε συμπλέγματα, απωθημένα και ανασφάλειες. Πότε έχουμε το ρόλο του θύτη και πότε του θύματος. Ο θύτης δεν θέλει λύπηση. Γι αυτό θα πάρω την πλευρά του θύματος.
Ακούμε λοιπόν όρκους, υποσχέσεις, λόγια γλυκά. Λόγια που όσο σκληρός χαρακτήρας κι αν είσαι, σου μαλακώνουν τη ψυχή, αλλά σε κάνουν και ευάλωτο, στο κάθε τι. Η καρδιά σου "σφίγγεται" κάθε στιγμή, το χέρι σου γραπώνει το κινητό περιμένοντας να κτυπήσει ή να δεις ένα "μήνυμα", το μυαλό σου γίνεται έρμαιο στις διαθέσεις του "θύτη". Όμως ποιός είναι ο "θύτης" και φέρεται έτσι; Γιατί το κάνει; Το κάνει συνειδητά ή ασυνείδητα; Ποιά δύναμη τον σπρώχνει να παρασύρει με τόση ευκολία το "θύμα" του στην αμφισβήτηση του ίδιου του του εαυτού και της ίδιας του της ζωής; Αγάπη σημαίνει "απελευθέρωση". Τις περισσότερες φορές καταντάει "υποταγή". Πρόκειται δηλαδή για την περίπτωση όπου δύο άνθρωποι, ενώ στην αρχή έλκονται ο ένας από τον άλλο υπερβολικά, η σχέση κάποια στιγμή καταλήγει σε φόβο για το αύριο και σε έλλειψη εμπιστοσύνης. Άλλοτε και σε μίσος. Αλλά εγώ δεν μιλάω για μίσος. Το μίσος και η ζήλια δεν έχει θέση στα αισθήματά μου. Ας μιλήσουν άλλοι γι αυτά.
Η "λογική" είναι αυτή που μας δείχνει τον δρόμο προκειμένου στη ζωή μας να μή πικραθούμε, να μή πονέσουμε, να αποφύγουμε να προδοθούμε και να μή κλάψουμε. Είναι ο σίγουρος δρόμος της "σταθερής" σχέσης με όλη την ύλη πάνω στη γη -έμψυχη και άψυχη- και πόσο μάλλον με τον ίδιο τον άνθρωπο.
Υπάρχει όμως και ο δρόμος των συναισθημάτων που προέρχονται από την καρδιά, οδηγούνται από το ένστικτο, και στέκονται στη ψυχή. Αυτός ο δρόμος είναι πολύ απρόβλεπτος. Μπορεί να σου δώσει τη δύναμη να κρατήσεις, σαν σύγχρονος Άτλαντας, τον ουρανό πάνω από τη θάλασσα, για να' χει ο σύντροφος σου το βλέμμα καθάριο στον ορίζοντα. Μπορεί όμως ο δρόμος να σε οδηγήσει σε τόπο απόκρημνο με στέρφα γη όπου σαν Προμηθέας δεσμώτης θα υποστείς το μαρτύριο σου, να κατατρώγονται οι σάρκες σου και όλο σου το είναι.
Η πρώτη περίπτωση σημαίνει πως δεν είσαι άνθρωπος αλλά κάτι το άυλο. Η δεύτερη σημαίνει ότι έχεις σάρκα και οστά. Δηλαδή δοκιμάζεσαι, απορρίπτεσαι, κλαις, πέφτεις στην άβυσσο, τρελαίνεσαι, πεθαίνεις, ξαναγιεννιέσαι, αναπνέεις, γελάς, τραγουδάς, χορεύεις, πετάς, ονειρεύεσαι, κάνεις έρωτα και το νιώθεις, ποθείσαι, θυμάσαι, ζεις ναι ζεις.
Για όλους αυτούς τους λόγους, εγώ διαλέγω τον δεύτερο δρόμο. Γιατί δεν είμαι δειλός. Κι αν ακόμα κάποτε είχα μια προσωπική εμπειρία που με πλήγωσε ίσως ανεπανόρθωτα, κι αν πρόσφερα αγάπη κι αλήθεια, εγώ εισέπραξα στο τέλος αδιαφορία και ψέμα.
Κάνω μια έκκληση στη "μοίρα" μου, να είναι το τελευταίο ψέμα...

5 Μαρ 2008

Τί σημαίνει: τόπος Ελλάδα;


-Τα βράχια και τα ερημονήσια στη θάλασσα.
-Η τρυπημένη από χαλίκια γύμνια των λόφων και κορυφών.
-Τα αυλακώματα πάνω στις κολόνες από μάρμαρο.
-Τα βυζαντινά ξωκλήσια με τις εργασμένες πόρτες τους.
-Το βάσανο των συστραμμένων λιόδεντρων.
-Τα αλώνια από μάρμαρο για το αλώνισμα του σταριού.
-Το ασβεστωμένο "σαμάρι" στους από ξερολιθιά στημένους μαντρότοιχους.
-Οι κυκλώπειες συναρμογές των αρχαίων τοιχών.
-Οι λευκοί κύβοι των καλυβόσπιτων μπροστά στη θάλασσα.
-Το εκτυφλωτικό ασβέστωμα που έχουν τα ξωκλήσια με τις τονισμένες λουλακί πόρτες πάνω στη θάλασσα.
-Τα προσκυνητάρια στην άκρη των δρόμων.
-Τα κηροπήγια μέσα στις εκκλησιές της υπαίθρου.
-Τα μωσαϊκά της Δήλου.
-Οι περιστερώνες της Μυκόνου.
-Τα χρωματιστά σκαλοπάτια στις Κυκλάδες.
-Οι γραμμές και τα σχέδια με τα βότσαλα στη Σίφνο και τις Σπέτσες.
-Οι παλιές κατοικίες των Ιωαννίνων με τις μεγάλες τζαμαρίες στα μπαλκόνια.
-Τα ξυλόγλυπτα υπόστεγα της Μάνης και του Πηλίου.
-Οι εξοχικές ταβέρνες με τη σκεπή τους από φύλλα καλαμποκιού ή ξεραμένα αμπελόφυλλα.
-Τα χαϊμαλιά των γαϊδάρων και των μουλαριών για το κακό μάτι.
-Τα καίκια που φτιάχνονται στη στεριά.
-Η σκιά που αφήνουν τα σιδερένια τραπέζια πάνω στις ασβεστωμένες ταράτσες.
-Τα ψαράδικα δίχτυα με τα γήινα χρώματα πλάι σε τρούλους γαλανούς.
-Τα μπαλκόνια των αρχοντικών.
-Τα ναίφ σχέδια που στολίζουν τους τοίχους στις παλιές ταβέρνες της επαρχίας...
και τόσα άλλα ...

Σημείωση: Το κείμενο είναι "προϊόν έμπνευσης" από το βιβλίο του αείμνηστου παθιασμένου με την Ελλάδα καθηγητή, του μεγάλου Ζακ Λακαριέρ.

3 Μαρ 2008

Η μοναξιά των ονείρων μας...



Όνειρα δεμένα στον κάβο
της σκληρής πραγματικότητας
σαν το καράβι που δεν έφυγε ποτέ
γιατί ματαιώθηκε το δρομολόγιο της ελπίδας.

Όνειρα απραγματοποίητα
που δεν πέταξαν
σαν το πουλί που έμεινε κλεισμένο στο κλουβί
φυλακισμένο όπου μαράζωσε και ψόφησε.

Όνειρα που χάθηκαν
στο πέλαγος του χάους της μάταιας ζωής μας
Όνειρα που μείναν όνειρα ξεφτισμένα
σαν σχέδια σε χαρτί τσαλακωμένο.

Όνειρα που δεν πετάχτηκαν
αλλά ξεχάστηκαν γραμμένα σε κάποιο βιβλίο
της τρυφερής εφηβικής ηλικίας
κι έμεινε μόνο η μυρωδιά.

Όνειρα με οσμή λίγο πνιγηρή
μα με θύμιση τόσο δυνατή
για τον κόσμο που κάποτε μας φαίνοταν τόσο μικρός
που θαρρούσαμε πως όλος ήταν μια αγκαλιά.

Όνειρα που δεν υπάρχουν πια
γιατί ο κόσμος τώρα μας φαίνεται τόσο μεγάλος
που φοβόμαστε να τον κοιτάξουμε
μήπως μας καταπιεί.

Όνειρα που τρέξαν μακρυά μας
γιατί το θάρρος της νιότης μας
έγινε φόβος φαρύς
που δεν μπορέσαν οι ώμοι μας να σηκώσουνε.

Δεν ζητάμε τίποτε άλλο από τον εαυτό μας
παρά μόνο ελπίδα
ότι στο τέλος θα τα καταφέρουμε
να ξεπεράσουμε τη μοναξιά μας.

Βαριές κι ασήκωτες οι αλυσίδες της μοναξιάς μας...


Το ποίημα γράφτηκε στις 11 Απρίλη του 2003, σε στιγμές "εσωτερικής μοναξιάς"