24 Δεκ 2012

Χριστουγεννιάτικες ευχές για όλους εσάς...


Σε σας που κάνετε τον κόπο και μπαίνετε σε αυτό εδώ το ιστολόγιο,
σε σας που διαθέτετε λίγο από τον χρόνο σας για να περιηγηθείτε εδώ μέσα,
σε σας που σας ευχαριστεί να αφήνεστε στα "όνειρα, τις ηδονές και τα πάθη για τη ζωή",
σας εύχομαι μέσα από την καρδιά μου Χρόνια πολλά, καλά Χριστούγεννα, υγεία και ηρεμία!...

11 Δεκ 2012

Ροζ ιστορία...


Είναι πράγματι αλήθεια πως η ζωή μας κάνει κύκλους. Ο χρόνος γυρίζει πολλές στροφές. Η τόσο σύντομη παρουσία μας σε αυτόν τον κόσμο θα εγγυάται πάντα το απροσδόκητο. Ένα ξάφνιασμα είναι συχνά αυτό που κρύβεται πίσω από τη σκιά μας. Αμέτρητες οι καθημερινές ανθρώπινες ιστορίες που επιβεβαιώνουν το παραπάνω "αναπόφευκτο". Όπως....
"Γύρισε βιαστικά από τη δουλειά ανυπομονώντας να κάνει το καθιερωμένο του βραδινό μπάνιο. Όταν αυτό έγινε, κάθισε ανακουφισμένος μπροστά στον υπολογιστή του. Διάβασε γρήγορα τα μαίηλ της ημέρας και μιας και δεν υπήρχε κάτι το σημαντικό, άρχισε να "σκανάρει" διάφορα γνωστά του μπλογκς. Σκέφθηκε ότι κάποια, είχε να τα επισκεφθεί καιρό. Σε ένα από αυτά στάθηκε περισσότερο: "Εκείνη", παλιά "γνωριμία" που τέλειωσε άδοξα, έδειχνε μέσα από τα ποστ της να έχει κάποιο πρόβλημα. Περιηγήθηκε σε όλες τις τελευταίες της αναρτήσεις. Ναι, είχε απολυθεί από τη δουλειά της, όπου είχε γνωρίσει και κάποια περιφρόνηση. Είχε περάσει έντονη ψυχική δοκιμασία. Φαινόταν καθαρά ότι η καθημερινότητα της ήταν κάπως άδεια και πως προσπαθούσε να βρει τους λόγους να ξανασταθεί στα πόδια της. Έμοιαζε σαν ψάρι έξω από το νερό. Μεγάλη παρηγοριά βέβαια, η αναφορά της στην ύπαρξη του μικρού παιδιού της.
Ο "πρώην", ένοιωσε αμήχανα διαβάζοντας όλα αυτά. Το μυαλό του γέμισε από σκέψεις πολλές του τότε και του τώρα. Ένοιωσε μεγάλη λύπη. Του ήρθε μια έντονη επιθυμία να πάει να τη βρει και να τη βοηθήσει. Τον αποθάρρυνε όμως η ιδέα ότι ήταν πολύ υπερήφανη και εγωίστρια για να τον δεχτεί. Όμως εκείνος θάθελε να την συναντήσει έστω για μια φορά. Φτάνει να τον καλούσε "εκείνη".
Απορροφήθηκε πολύ πάνω στα γραπτά της. Διαπίστωνε ότι η ιστορία αυτής της κοπέλας ήταν μια πραγματική ανθρώπινη ιστορία. Μια ιστορία ανατροπής. Αντίθετα, η ιστορία της "σχέσης" τους ήταν μια ροζ ιστορία. Ροζ ιστορίες ονόμαζε τις ιστορίες σχέσης δυο ανθρώπων που είναι εφήμερες, που ζούνε μόνο στο μεσοδιάστημα του χρόνου, που δεν έχουν αρχή, που δεν έχουν τέλος.
Ίσως τα πράγματα να εξελίσσονταν διαφορετικά αν είχαν πάρει διαφορετική στροφή. Αν εκείνος φερόταν διαφορετικά τότε. Για ένα πράγμα βέβαια αισθάνθηκε να είναι σίγουρος για εκείνη: ήθελε  να την ξαναδεί να ζει τη ζωή της πραγματικά ευτυχισμένη.
Όσο για εκείνον, θα του μείνει η γλυκόπικρη γεύση της σύντομης ιστορίας που βίωσε. Μιας ροζ ιστορίας..."   

25 Νοε 2012

Πρωινό της Κυριακής, η γιορτή της εβδομάδας...




Κυριακάτικο πρωινό με πρωταγωνιστή το ελαφρύ γεύμα που ξεκινάει την ημέρα. Γιορτινό σερβίτσιο, χρωματιστά λουλουδάτα σουπλά, μυρωδιές που ανοίγουν την όρεξη, προκλητικά μικρά πιάτα με απλά και γευστικά υλικά όπως ελαιόλαδο ελληνικό, αλάτι θαλασσινό, αυγά σπιτικά, ντομάτες από τον λαχανόκηπο και ζυμωτό ψωμί.  Αλλά και ευωδιαστός καφές, λαχταριστοί χυμοί φρούτων, χαλαρή διάθεση και πολύ πολύ χαμόγελο. Κι όλα αυτά κάτω από το μαλακό φως του χειμωνιάτικου ήλιου. Και η ατμόσφαιρα να πλημμυρίζει από τους ήχους κλασσικής μουσικής.
Ξημερώνει μέρα γιορτινή. Ξημερώνει Κυριακή. Χαρείτε τη κάνοντας για λίγο πέρα, ότι σας στενοχωρεί. Γιατί δεν στοιχίζει τίποτα να προσπαθείς να απολαμβάνεις την κάθε ημέρα της δύσκολης ζωής  σου, σαν να είναι Κυριακή. Τότε είναι που αισθάνεσαι από κάθε πλευρά πλούσιος. Είσαι πλούσιος.
Καλημέρα!...

18 Νοε 2012

Βιασμός κατ' εξακολούθηση!...



«Βία είναι να ξυπνάς από το χάραμα, να δουλεύεις 10 με 12 ώρες για 700 ευρώ και να μην τολμάς να πεις κουβέντα γιατί ξέρεις ότι 100 βιογραφικά περιμένουν στο γραφείο του αφεντικού σου»

«Βία είναι να είσαι άνεργος, να ψάχνεις ένα χρόνο για δουλειά και να μην σε προσλαμβάνει κανείς γιατί είσαι πάνω από τα σαράντα»

«Βία είναι να λες στα παιδιά σου ότι δεν τα πας στην θάλασσα γιατί η βενζίνη άγγιξε το 1.75 και πρέπει να κάνεις περικοπές»

«Βία είναι κλείνεις ραντεβού στο ΙΚΑ για μετά από δύο μήνες και όταν πηγαίνεις ο γιατρός να είναι απών»


«Βία είναι να μην τολμάς να γυρίσεις μόνος στο σπίτι μετά τις 9»


«Βία είναι να είσαι 18 χρονών, να έχεις υποστεί του κόσμου τις μεταρρυθμίσεις, να έχεις φτύσει αίμα για να μπεις σε μια σχολή και να βγαίνεις και άνεργος και αμόρφωτος»

«Βία είναι να στέκεσαι 5 ώρες στην ουρά στην εφορία για να πληρώσεις, να έχεις ανεβοκατέβει σε 3 ορόφους και στο τέλος ο υπάλληλος να δηλώνει αναρμόδιος»

«Βία είναι να παρακολουθείς τα σκάνδαλα να περνούν από μπροστά σου σαν παραμύθι, να κουκουλώνονται από όλους, να μην μπαίνει κανείς φυλακή και να τελειώνουν με ένα "ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα"»

«Βία είναι να πληρώνεις 1.40 ενώ περιμένεις μια ώρα ένα λεωφορείο που όταν φτάνει χωράς μόνο στα πόδια του οδηγού»

«Βία είναι να σε παίρνουν 20 τηλέφωνα την μέρα από εισπρακτικές εταιρίες επειδή καθυστέρησες την δόση του στεγαστικού»

«Βία είναι να κόβεις τα παιδιά από το φροντιστήριο γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά, ενώ έχεις ήδη πληρώσει για δωρεάν παιδεία»

«Βία είναι να βλέπεις τους πολιτικούς σου να τσακώνονται με μόνο γνώμονα τα ποσοστά του κόμματος τους , ενώ εσύ αγωνιάς για το μέλλον των παιδιών σου»

«Βία είναι ενώ σου ζητούν να πληρώσεις επίδομα αλληλεγγύης, να διαβάζεις ότι οι εφορίες έχουν να κάνουν ελέγχους και να εισπράξουν από το 1995»

«Βία είναι να είσαι 45 χρονών, να δουλεύεις, να πληρώνεις μια ζωή και να καταντήσεις να ζεις από την σύνταξη των γονιών σου»

«Βία είναι το παραμύθιασμα από τα μέσα ενημέρωσης που συγκαλύπτουν ή αποκαλύπτουν ανάλογα με τα deal που γίνονται κάτω από το τραπέζι και τις επιχορηγήσεις»

«Βία είναι να σε ληστεύουν για τρίτη φορά και το όργανο της τάξεως να σου λέει : "Μην ελπίζετε πολλά, αφού δεν ήσασταν μέσα, πάλι καλά να λέτε ...."»

«Βία είναι να σου στερούν το δικαίωμα της διαμαρτυρίας, να τρως τόνους τα χημικά και να σε αναγκάζουν σε σιωπή παρακρατικοί, αντιεξουσιαστές, χρυσαυγίτες , πληρωμένοι ή προστατευόμενοι από όπου και αν προέρχονται»

«Βία είναι να πληρώνεις 3 ευρώ διόδια για να διανύσεις μια απόσταση 100 km και ταυτοχρόνως, να κάνεις τάμα στον Άγιο Χριστόφορο να φθάσεις ζωντανός»

«Βία είναι να βλέπεις όσους εμπλέκονται σε σκάνδαλα πάσης φύσεως να κυκλοφορούν ελεύθεροι, να παρουσιάζονται στην δικαιοσύνη όποτε θέλουν και αν τελικά παραπεμφθούν να συνεχίζουν το έργο τους μέσα από την φυλακή»

«Βία είναι να ακούς τον Πρωθυπουργό και τους βουλευτές να ανησυχούν για την βία, μόνο όταν αγγίζει το δικό τους σπίτι και να ανακοινώνουν επιτροπές στις οποίες ο κάθε βουλευτής θα πληρώνεται με 245 ευρώ για να παραβρεθεί στην συζήτηση» 

4 Νοε 2012

Καραβάτζιο, η διαστροφή που γέννησε έναν λαϊκό επαναστάτη της ζωγραφικής!...


Στην ιστορία της παγκόσμιας ζωγραφικής, δεν υπάρχει μεγαλύτερο παράδειγμα για το τί μπορεί να προκαλέσει ένας διαστροφικός χαρακτήρας απλώνοντας  το τεράστιο πηγαίο ταλέντο του πάνω στον καμβά. Το φως που εκπέμπει το χέρι του Καραβάτζιο είναι διάχυτο από μέσα προς τα έξω. Η έκλυτη ζωή του καλλιτέχνη που αργότερα αποτέλεσε σχολή για πλείστους ζωγράφους, εκφράστηκε απόλυτα στο έργο του. Κυνηγημένος πολλές φορές από τους εχθρούς που έκανε στο θυελλώδη βίο του, πρόλαβε να δημιουργήσει αληθινά αριστουργήματα.
Η Βρετανή ιστορικός Έλεν Λάνγκτον έγραψε γι αυτόν : "Ο πλέον διάσημος ζωγράφος στην Ιταλία και ονομαστός σε όλη την Ευρώπη, ενέπνεε επίσης φόβο λόγω της δύστροπης και ιδιόρρυθμης προσωπικότητάς του. Καυχιόταν για την πρωτοτυπία του και χλεύαζε την εξουσία· ήταν ατρόμητος και εριστικός, και το 1606 σκότωσε έναν άντρα, περνώντας έτσι τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην εξορία.
Το μεγαλύτερο χάρισμά του ήταν η ενσυναίσθηση, το γεγονός ότι έδωσε στη θρησκευτική αφήγηση νιότη και σφρίγος και μέσω αυτών, όπως και μέσω της ακαταμάχητης προσωπικότητάς του, είναι που το έργο του βρίσκει τόσο άμεση ανταπόκριση στη σύγχρονη εποχή. Oμως, παρ' ότι υπήρχαν φορές που η θρησκευτική τέχνη του Καραβάτζιο σόκαρε τους συγχρόνους του, σε ένα βαθύτερο επίπεδο βρίσκεται σε αρμονία με την πνευματικότητα του 16ου αιώνα. Αντανακλά το πάθος του αναζωογονημένου καθολικισμού, η μελαγχολική της σκοτεινιά εν τούτοις υποδηλώνει τόσο τον τρόμο του ατόμου και τις ανησυχίες μιας εποχής πνευματικής κρίσης όσο και την κατάρρευση της οικουμενικής πίστης." 
Το έντονα νατουραλιστικό του ύφος προσέδιδε στους συγχρόνους του θαυμασμό αλλά και φόβο για την "αναρχία" που εξέπεμπε. Γεννήθηκε το 1573 με το όνομα Μερίζι Μικελάντζελο. Στη γενέτειρα του Καραβάτζιο οφείλει το όνομα που τον έκανε διάσημο. Πέθανε το 1610 από ελονοσία. Ήταν μόλις 38 ετών.
Προσωπικά είμαι εντυπωσιασμένος από την "φωτογραφική" δύναμη των έργων του στα οποία, οι ανθρώπινες μορφές που αποτυπώνονται, νομίζεις πως θα σου μιλήσουν! Τα αντικείμενα ολοζώντανα, νομίζεις πως μπορείς να τα αγγίξεις! Απολαύστε μερικά:








28 Οκτ 2012

Το βλέμμα μέσα μου!...




Πόσον καιρό ακόμα θα παλεύω με το είναι μου;
Πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να ξεπεράσω την ενδοτικότητα μου;
Πόσο θα περιμένω για να ηρεμήσει η συνείδηση μου;
Πόση προσπάθεια ακόμα μου πρέπει για να μπουν σε τάξη οι λέξεις του μυαλού μου και να μιλήσω;
Πόση δύναμη πια θα με καταβάλλει για να ακουμπήσω τη ψυχή μου;
Πόση  ενέργεια θα δώσω ακόμα για να γυρίσω το βλέμμα έξω...

30 Σεπ 2012

Ζητείται ελπίδα!...


Νέο ξεκίνημα...νέο φθινόπωρο...νέος χειμώνας...νέα όνειρα...νέες ελπίδες...
Υπάρχει ελπίδα;...

22 Αυγ 2012

Περί "επιστροφής"...


Επιστροφή: Μια λέξη που θα ήθελα να έχω διαγράψει από το λεξιλόγιο της  γλώσσας των καλοκαιρινών μου διακοπών. Άλλωστε η χρονιά που πέρασε με αυτά που συνέβαιναν γύρω μου, με υπέβαλλε σε κατάσταση μόνιμης μελαγχολίας. Γι αυτό και τώρα φοβάμαι την επιστροφή.
Δεν θέλω να επιστρέψω στη μούχλα της καθημερινότητας. Δεν θέλω να επιστρέψω στον κόσμο των σκυθρωπών ανθρώπων. Δεν θέλω να επιστρέψω στα αναμασημένα λόγια της γκρίνιας. Δεν θέλω να επιστρέψω στην κοινωνία της τεμπελιάς και του βολέματος. Δεν θέλω να επιστρέψω σε αυτούς που τους αρέσει να ζουν με το παρελθόν κοιτάζοντας πίσω.
Όχι, δεν μου φταίει η Αθήνα. Αυτοί που την κατοικούν και την ορίζουν μου φταίνε.
Ευτυχώς δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχει και μια μειοψηφία που συνεχίζει να δουλεύει και να δημιουργεί. Σε αυτούς τους λίγους συνανθρώπους μου εύχομαι:
Καλή επιστροφή!...




29 Ιουλ 2012

Το "κρακ" του καλοκαιριού...


Εκείνη κι εσύ: Σκέψεις...συζητήσεις...διαφωνία...συμφωνία για το πότε και το πού των φετινών διακοπών...έρευνα και κλείσιμο ξενοδοχείου...ετοιμασίες...ψώνια...ευτυχία...

Εκείνη: Σχόλασμα από την δουλειά της εβδομάδας. Πορεία προς την έξοδο.Απρόσεκτο το τελευταίο βήμα. Ακούγεται ένα κρακ. Μοιραίο ατύχημα. Τέλος στο φετινό καλοκαιρινό όνειρο.

Εκείνη κι εσύ: Νοσοκομείο. Συνωστισμός στα επείγοντα. Οδυνηρή διάγνωση. Εισαγωγή. Το κλάμα στο δωμάτιο. Αναπάντητα γιατί;

Εσύ: Ξενύχτι σε μια καρέκλα. παρέα με θλιμμένες σκέψεις. Αγωνία για το χειρουργείο. Το χέρι που δίνει κουράγιο.Δεν πειράζει. Σ' αγαπώ. Όλα θα πάνε καλύτερα. Τα όνειρα μπορούν να περιμένουν...


21 Ιουν 2012

Το δύσκολο φετινό καλοκαίρι...


Το καλοκαίρι είναι πλέον για τα καλά εδώ. Απλωμένο στην καθημερινότητα μας, στα σεντόνια μας το βράδυ, στη ρουτίνα μας την ημέρα. Μετά από έναν βαρύ χειμώνα η ανυπομονησία έδωσε τη θέση της στην ανακούφιση. Κάθε χρόνο, με τα πρώτα χάδια του θερινού ηλιοστασίου, το μυαλό και το σώμα μου ετοιμάζονται να πετάξουν. Αλλά εφέτος, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα φτερά είναι πληγωμένα. Η σκέψη με κόπο σπρώχνει το κορμί, κι αυτό δεν την ακούει. Θολό το τοπίο φαίνεται γύρω μου με τους ανθρώπους να στέκουν βουβοί. 
Όμως ταυτόχρονα νοιώθω και την ενέργεια που σου δίνει αυτή η εποχή με τον υπέροχο καιρό που με κάνει να σπάω ένα χαμόγελο και να υπομένω τα πάντα ελπίζοντας.
Είθε λοιπόν, ο ζωοδότης ήλιος, η πλανεύτρα θάλασσα και η θερινή ραστώνη να μας κάνουν όλους, να αναλογιστούμε τρόπους  για καλύτερα καλοκαίρια αλλά και χειμώνες.
Οι εποχές είναι δύσκολες αλλά και οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να αντέχουν!...



υ.σ. Το Σαββατοκύριακο αρχίζω για φέτος τα μπάνια στη θάλασσα.

19 Μαΐ 2012

Νύχτα!...


Νύχτα,
αφροδισιακό της φαντασίας του μυαλού
Νύχτα,
σκοτεινός θάλαμος της σκέψης όπου όλα επιτρέπονται
Νύχτα,
καταφύγιο του μυστηρίου της ζωής και του θανάτου μαζί
Νύχτα,
κόρη του σκοταδιού που ζεις πριν βγεις στο φως της ζωής
Νύχτα,
χέρι ζεστό στη σύντομη γήινη διαδρομή σου
Νύχτα,
αγέρι κρύο στο σκοτεινό πισωγύρισμα σου
Νύχτα,
απόδειξη γενναία πως γεννιέσαι για να πεθάνεις...


30 Απρ 2012

Όταν η Αποχή από τις εκλογές μπορεί να είναι μια υπεύθυνη πολιτική πράξη...


Όταν δεν σε εκφράζει κανένα κόμμα ή αρχηγός κόμματος στην Ελλάδα, όταν διαπιστώνεις την απίστευτα χαμηλή ποιότητα των προεκλογικών  τους τοποθετήσεων, όταν μένεις με ανοιχτό το στόμα ακούγοντας τόσα ψέμματα από χείλη υπεύθυνων -υποτίθεται- πολιτικών, όταν τα κόμματα "εξουσίας" δείχνουν σαν να μην έχουν καταλάβει κάτι πέρα από το τίποτα, όταν τα κόμματα "διαμαρτυρίας" ή τσιρίζουν χωρίς επιχειρήματα ή στερούνται μιας πρότασης της προκοπής ή έχουνε μείνει στην εποχή κάπου μεταξύ Μάη του 68 και του αντάρτικου πόλης τύπου μπάαντερ-μάινχοφ, όταν μπροστά στο πολιτικό σκηνικό δεν νιώθεις αναποφάσιστος αλλά αηδιασμένος, τότε απλά δεν ασχολείσαι....τους γυρνάς τη πλάτη, πας για μπάνιο και όχι για να ψηφίσεις!
Γιατί η αποχή από αυτές τις εκλογές δεν είναι μια ανεύθυνη στάση αλλά μια υπεύθυνη πολιτική πράξη....

21 Μαρ 2012

Ποίηση, η απελευθέρωση της ψυχής...


Παγκόσμια ημέρα ποίησης σήμερα. Ο κόσμος της ποίησης είναι το καταφύγιο της ανθρώπινης παρηγοριάς. Ειδικά στην σκληρή εποχή που ζούμε τώρα όλοι μας. Ανακαλύψτε την, μελετήστε την, αφεθείτε σε αυτήν και γιατί όχι επιχειρήστε και σεις να απελευθερώσετε την ψυχή σας, γράφοντας ποίηση!...

6 Μαρ 2012

Ένοχος απέναντι στο κακό...


Είναι φορές που για κάποιους ανθρώπους η ζωή είναι πολύ σκληρή και πολύ άδικη. Λες και κάποια κατάρα έχει φωλιάσει στο σπιτικό τους και τους κυνηγά. Αυτές τις φορές είναι που η κάθε απογοήτευση μας, αισθηματική, επαγγελματική, οικονομική, μοιάζει σαν κρύο ανέκδοτο μπροστά στην πραγματική δυστυχία που βιώνουν κάποιοι συνάνθρωποι μας, χτυπημένοι πραγματικά από πολλαπλά χτυπήματα της κακής τους μοίρας. Και τότε είναι που νοιώθεις ένοχος...
Ήταν άνοιξη του 2005 όταν πλάκωσε τη γειτονιά το κακό μαντάτο: Το γλυκό κοριτσάκι που έβλεπα σχεδόν καθημερινά να με κοιτάζει και να μου χαμογελά από το απέναντι ακριβώς παράθυρο του μπαλκονιού μου, "έσβησε" ξαφνικά στα εννέα του χρόνια. Κανείς μας δεν έμαθε το γιατί; Οι δικοί του βυθίστηκαν σε παντελή σιωπή. Φανέρωσαν μόνο μια ιδιότυπη αξιοπρέπεια. Δεν φόρεσαν ούτε μαύρα, ούτε άφησαν να κολληθούν κηδειόχαρτα. Οι πιο ενημερωμένοι της μικρής μας κοινωνίας είπαν ότι είχε εισαχθεί επειγώντος στο Ωνάσειο. Κάποιοι μάλιστα μίλησαν για τον "ιό του κοξάκι" που είχε εμφανιστεί ήδη στη χώρα, προκαλώντας και θανατηφόρα κρούσματα. Σύσσωμη η μικρή μας συνοικία αποχαιρέτησε το αγγελούδι προσπαθώντας να δώσει κουράγιο στους γονείς, στον μεγαλύτερο αδελφό, στον παππού και παπά της ενορίας, στη γιαγιά, στον θείο γιατρό και τις θείες. Ένα σκυλάκι από εδώ και πέρα θα έκανε παρέα στο ήδη μοναχοπαίδι ...
Όμως η ιστορία του δράματος αυτής της οικογένειας, ήταν μόνο στην αρχή. Ενάμιση χρόνο μετά, "αποχαιρετίσαμε" και τον άτυχο πατέρα που μη μπορώντας να αντέξει τον χαμό της κόρης του, σε λίγους μήνες εμφάνισε καλπάζουσα μορφή καρκίνου. Σε μια εντυπωσιακή τελετή που έστησαν οι συνάδελφοι του της πολεμικής αεροπορίας που διασταυρώνοντας τα ξίφη τους, απέδωσαν τιμές στην σκεπασμένη με την ελληνική σημαία σωρό. Ο επικήδειος δε που εκφωνήθηκε ήταν για όλους μας με μια βουρκωμένη λέξη, συγκλονιστικός!...
 Πολύ γρήγορα ακολούθησε και "η κοίμηση" του παπά, του πατέρα της άτυχης γυναίκας που μετρούσε πια τρεις ανθρώπινες απώλειες μέσα στο ίδιο της το σπίτι.Ο γέροντας, κυριευμένος από τη θλίψη, είχε από καιρό σιωπήσει και πολλές φορές αρνούμενος  να φάει, με τη γνωστή καρτερία που τον διέκρινε, περίμενε, ο Κύριος του να τον καλέσει κοντά του. Για τρίτη φορά ολόκληρη η γειτονιά προσέτρεξε όπως το ποίμνιο ακολουθεί τον βοσκό-οδηγό του...
Τι κι αν το κακό είχε τριτώσει. Ο θάνατος δεν λέει να φύγει από αυτό το σπιτικό. Το Σάββατο που μας πέρασε στις οκτώ το πρωί, ένα ασθενοφόρο παρέλαβε σχεδόν γυμνό, το άψυχο σώμα του είκοσι  ενός έτους παλληκαριού. Πριν από κάποια λεπτά τον είχε βρει αναίσθητο στο κρεβάτι η μάνα του πηγαίνοντας να τον ξυπνήσει για να πάει να παίξει το αγαπημένο του ποδόσφαιρο. Ανακοπή καρδιάς στον ύπνο είπανε. Αν είναι δυνατόν! Το τελευταίο στήριγμα της. Ένα παιδί που όποτε παρακολουθούσα από απέναντι, διαπίστωνα την αγάπη του για τη ζωή και την έντονη παρουσία του σε κάθε τι που αφορούσε την οικογένεια και το σπίτι του. Λες και ήθελε να αντικαταστήσει τις απουσίες όλων εκείνων που έφυγαν πριν από αυτόν...
Αύριο ολόκληρη σχεδόν η  γειτονιά θα είναι και πάλι εκεί για το "ύστατο χαίρε". Για τέταρτη φορά μέσα σε λίγα χρόνια! Ποιός όμως θα μπορέσει να σηκώσει τα μάτια του και να ψελλίσει μια λέξη έστω, σε αυτή τη μάνα, σε αυτή τη γυναίκα;...
 Και δεν θα αισθανθεί ένοχος;...

14 Φεβ 2012

Γονατισμένος πλάι στο άταφο σώμα της Αθήνας...


Απόψε, το χρέος προς την πόλη που με μεγάλωσε, με οδήγησε μέσα από μαύρες διαδρομές σε τόπους εγκλημάτων. Την βομβαρδισμένη από τις ορδές των νεο-βανδάλων Πανεπιστημίου, ακολουθεί η καμένη Κοραή και μετά από αυτήν η λεηλατημένη Σταδίου. Οργή και θλίψη μαζί σκάβουν το μυαλό μου. Τα γρήγορα βήματα μου με σπρώχνουν μπροστά στο ζωντανό παρελθόν της πόλης, στο παμπάλαιο κτίριο που στεγάζεται το "Αττικόν". Κινηματογράφος αγαπημένος, δυναμικό ορμητήριο της τρέλας των φοιτητικών μου χρόνων. Η εικόνα για τα μάτια μου ξεθωριασμένο αρνητικό. Νοιώθω αηδία για το ανθρώπινο είδος. Ερωτήσεις αναπάντητες τρέχουν μέσα στο κεφάλι μου. Ποια είναι αυτά τα κτήνη που κάτω από την ανθρωποειδή μορφή τους κρύβουν τέτοια διαστροφή; πόσο λίγο απέχουν μεταξύ τους η κόλαση και ο παράδεισος; πόσο πολύ ένοχοι είμαστε όλοι μας για την κοινωνία που φτιάξαμε;
Πλησιάζω τον μαυρισμένο τοίχο. Γύρω μου πυροσβέστες εποπτεύοντες, φιγούρες από την κόλαση του Δάντη. Αλλά και μέσα στα χαλάσματα εργάτες, σαν καπνισμένα τσουκάλια πάνω από τη φωτιά που μόλις έχει σβήσει. Ακουμπώ στον τοίχο και γονατίζω. Οσμίζομαι τον αέρα πνιχτό που φέρνει φαρμάκι μες στο στόμα. Κοιτάζω κατάχαμα το πεζοδρόμιο. Νοιώθω την Αθήνα να είναι εκεί εγκαταλελειμμένη κι αβοήθητη. Ξαπλωμένο το σώμα της να στέκει νεκρό και με βλέμμα παγωμένο να με κοιτά. Βουρκώνω.
Αθήνα μου, συγνώμη για το κακό που σου κάναμε...

5 Φεβ 2012

Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο ποιητής της έβδομης τέχνης...


Υπήρξε ο σκηνοθέτης που έκανε έναν προσωπικό κινηματογράφο ακολουθώντας τα μονοπάτια της ποίησης. Δούλεψε τις ταινίες του με τα ίδια υλικά που φτιάχνονται τα όνειρα. Ένας σκηνοθέτης όχι της πολυθρόνας, αλλά ένας ολοκληρωτικός δημιουργός. Εμπνευσμένος από την ιστορία και ταυτόχρονα δέσμιος της αλλά και  ακροατής και οραματιστής της. Μέσα από το έργο του είπε για την σύγχρονη Ελλάδα, όσα δεν κατάφεραν να πουν όλοι οι Έλληνες ιστορικοί μαζί. Ιχνηλάτης του Ομήρου, του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Μαρξ, του Μπρεχτ. Ερευνητής της βυζαντινής και ελληνικής παράδοσης. Αναπαράστησε πρόσωπα  της αρχαίας τραγωδίας αλλά της ζωγραφικής.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος θα υπάρχει πάντα στο μυαλό όλων αυτών που αγαπήσανε τις ταινίες του. Θα συνεχίζει την πορεία του μέσα από μοναχικές διαδρομές μαζί με τον "θίασο" του κοιτώντας με "το βλέμμα του Οδυσσέα" ένα "τοπίο στην ομίχλη" ψάχνοντας αργά με "το μετέωρο βήμα του πελαργού", τον "Μεγαλέξαντρο" του σε ένα "ταξίδι στα Κύθηρα" ενός επαναπατρισμένου πρόσφυγα που κράτησε "μια αιωνιότητα και μια μέρα".

Ακολουθεί ένα μικρό αφιέρωμα με μικρά αποσπάσματα από την φιλμογραφία του ποιητή του παγκόσμιου κινηματογράφου:

"Μωρή κοντούλα λεμονιά
με τα πολλά λεμόνια, Βησσανιώτισσα.
Σε φίλησα κι αρρώστησα
και το γιατρό δε φώναξα"
Ηπειρώτικο τραγούδι που ακούγεται στην ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ (1970).

"Ο βοηθός εισαγγελέας σκύβει το κεφάλι. Κοιτάει χάμω. Έτσι όπως έχει σταθεί, η φιγούρα του έχει κάτι σαν απελπισία. Ένας κατάδικος κάτι πάει να φωνάξει μα η φράση του κόβεται στη μέση από τη φωνή του αξιωματικού.
-Πυρ!
Και η ομοβροντία.
Οι τρεις άντρες πέφτουν"
Από το σενάριο  ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ '36 (1972).

"Σας αραδιάζω τα εμπόδια:
Η επέμβασις των γεγονότων των ήχων των παρατάξεων
η επέμβασις των πλοίων από το άγριο πέλαγος
οι λαϊκοί ρήτορες το στήθος μου οι φωνές
οι φάμπρικες
ο Οχτώβρης του '17
το 1936
ο Δεκέμβρης του '44...
Για τούτο θα μείνω με τα κουρέλια μου
όπως με γέννησε η Γαλλική Επανάσταση
όπως με γέννησε η μάνα μου Ισπανία
ένας σκοτεινός συνωμότης...
Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους, ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατελείωτους, ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη
εγώ πάντα σωπαίνω.
Μα κάποτε...κάποτε θ' ανοίξω το στόμα μου
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ' ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία...
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σας τάζουν!"
Λόγια του ποιητή από τον ΘΙΑΣΟ (1975).

"Κανείς δεν ξέρει από πού ήρθε.
Παιδί βρέθηκε να τριγυρνάει τους λόφους.
Όταν τον ρώτησαν πώς τον λένε, είπε:
Αλέξανδρο!
Και κανείς δεν έμαθε γι' αυτόν ποτέ, τίποτε άλλο."
Το τραγούδι του Μεγαλέξανδρου από τον ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟ (1980).

"Οι μακρινοί κρωγμοί των γλάρων ξανακούγονται. Η γριά ξεκολλάει από τη θέση της, πλησιάζει το γέρο και στέκεται πλάι του, ατενίζοντας μακρυά μπροστά της προς τη συννεφιασμένη ανατολή.
Η σχεδία γλιστρώντας μαλακά, απομακρύνεται γρήγορα και χάνεται στην ομίχλη."
Από το ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ (1984).

"Αρχίζει να βρέχει. Μακρυά η πόλη θολή μες τη βροχή. 
Στο λιβάδι οι αναποδογυρισμένες κυψέλες, το φορτηγό πιο πέρα και το σώμα του Σπύρου, εκεί στη μέση του λιβαδιού, πεσμένο ανάσκελα με τα χέρια ανοιχτά στο πλάι.
Στο παραμορφωμένο του πρόσωπο γλιστράει η βροχή. Το δεξί του χέρι χτυπάει στο χώμα την παλιά γλώσσα των συντρόφων της φυλακής, σαν επίκληση σ' έναν άγνωστο θεό."
Από τον ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΟ (1986).


"Ο ήχος του τραίνου μπερδεύεται με τη φωνή του κοριτσιού. Η πόρτα στο βάθος του βαγονιού ανοίγει και μπαίνει ένας ελεγκτής. Οι περισσότεροι επιβάτες μισοκοιμισμένοι ή κοιμισμένοι, ξυπνούν να δώσουν τα εισιτήρια τους. Τελειώνοντας με τα κουπέ και τον διάδρομο ο ελεγκτής φτάνει στο τέλος του βαγονιού. Βλέπει τα παιδιά να κοιμούνται και πλησιάζει. Σκύβει πάνω από τη Βούλα. Το κορίτσι σα να αισθάνεται την παρουσία του και ανοίγει τα μάτια τρομαγμένο. 
-Ε, εισιτήρια, λέει ο ελεγκτής.
Η μικρή τινάζεται απάνω. Ξυπνάει και ο μικρός. Σηκώνεται και στέκει πλάι στην αδελφή του.
-Δεν ακούσατε; Εισιτήρια!
Τα παιδιά σωπαίνουν με τα μάτια γεμάτα φόβο."
Από το ΤΟΠΙΟ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ (1988).


"Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας. Είμαι επισκέπτης. Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά. Και έπειτα δεν μου ανήκει. Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει δικό μου είναι. Εγώ δεν έχω τίποτα δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία. Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτα είναι τίποτα. Ότι δεν έχω καν όνομα και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο. Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω. Ξεχάστε με στη θάλασσα. Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία."
Από ΤΟ ΜΕΤΕΩΡΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΡΓΟΥ (1991)


"Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Θεός είναι το ταξίδι..."
"Κι έπειτα τη σιωπή, την αμφιβολία και τη νοσταλγία".
Από ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ (1995)


"Κι όμως δεν είμαι παρά μια ερωτευμένη γυναίκα. Τη νύχτα σε κοίταζα. Δεν ήξερα αν κοιμόσουν ή σώπαινες. Φοβόμουν αυτό που μπορούσες να σκέφτεσαι. Φοβόμουν ότι είχα μπει μες τη σιωπή σου. Κι άρχισα να δείχνω εύθραυστη με τον μόνο τρόπο που ξέρω. Με το κορμί μου. Γιατί τότε δεν κινδύνευε η δική σου ασφάλεια. Δεν είμαι παρά μια ερωτευμένη γυναίκα Αλέξανδρε."
Από την ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ (1998).

υ.σ. Ο Αγγελόπουλος δημιούργησε επίσης ΤΟ ΛΙΒΑΔΙ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΕΙ (2004), την ΣΚΟΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ (2008)  καθώς και την ΑΛΛΗ ΘΑΛΑΣΣΑ (2012) που δεν πρόλαβε δυστυχώς να ολοκληρώσει.




22 Ιαν 2012

Το καλοκαίρι που αργεί...


Παγωμένος ο καιρός τελευταία. Να το πω συμπαράσταση της φύσης στην παγωμένη διάθεση όλων μας; Να το πω ειρωνεία στην παγωμένη οικονομία μας; Να το πω ευκαιρία για να μαζευτεί παρέα τρωγοπίνοντας  ρεφενέ (γιατί όχι;), γύρω από ένα τζάκι με σβηστά καλοριφέρ; Να το πω αιτία για απομόνωση και μελαγχολικά σαββατόβραδα στο σπίτι; Όπως και να το πω, φέτος μετά από πολλά χρόνια, αποζητώ γρήγορα το καλοκαίρι.
Θέλω να αφεθώ ξανά μισόγυμνος στο πορτοκαλί του πρωινού, στην κάψα του μεσημεριού, στα αρμυρά απογεύματα της θάλασσας, στη βραδινή φωνή του Γκιώνη.
Να νιώσω τη ζέστη του κορμιού σου να ξεπαγώνει την ερημιά μου και να ριχτώ στον οίστρο του χρωματιστού θέρους.
Ναι, πεθύμησα μια όμορφη έστω και μελαγχολική θάλασσα. Μελαγχολική σαν τα τραγούδια του Μάνου.

υ.σ. το ποστ είναι αφιερωμένο στη μνήμη του μεγάλου ανθρώπου και τραγουδοποιού Μάνου Λοϊζου.