Περί μιζέριας....

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι μίζεροι άνθρωποι. Ποτέ δεν παρέμενα πάνω από λίγα λεπτά, με αυτούς που κάναν σημαία τους την απαισιοδοξία. Ποτέ δεν συμμετείχα σε συζητήσεις που έβγαζαν πνεύμα συνεχούς αντιλογίας. Αντιθέτως έφευγα γρήγορα μακριά θέλοντας να βγάλω μια κραυγή. Την κραυγή της δικής μου αντίρρησης και διαμαρτυρίας: "Έλεος με την μιζέρια που κυκλοφορεί γύρω μας. Έλεος με την κλάψα που απλώνουν πολλοί στην καθημερινότητα μας. Έλεος με την άρνηση, την γκρίνια και την τσιγκουνιά".

Όμως τί είναι μιζέρια;

Μιζέρια είναι η αντίδραση στο καινούριο. 

Μιζέρια είναι να σιχτιρίζεις  τη ζωή σου αλλά να μην κάνεις τίποτα για να την αλλάξεις.

Μιζέρια είναι η ατολμία και ο βάλτος της ακινησίας.

Μιζέρια είναι να μην προσπαθείς να αλλάξεις για να γίνεις καλύτερος.

Μιζέρια είναι όταν ενώ προσπαθείς να κρύψεις τα λάθη σου, γίνεσαι εύκολα κριτής των άλλων.

Μιζέρια είναι η αθλιότητα και η αναξιοπρέπεια.

Μιζέρια είναι να μην ονειρεύεσαι, να μην αγαπάς, να μην διακινδυνεύεις.

Μιζέρια είναι να μην κοιτάς μπροστά.

Μιζέρια είναι να συμβιβάζεσαι με την μιζέρια...