29 Ιαν 2011

Οι πραγματικοί προλετάριοι της εποχής μας...




Αποφεύγω να αχολούμαι με την πολιτική και τους πολιτικούς, απλά γιατί είναι κάτι που μου προκαλεί αηδία και τραυματίζει την αισθητική μου. Άλλωστε έχω βγάλει προ πολλού το συμπέρασμα ότι όλοι αυτοί που "κόπτονται για το συμφέρον μας", στην πραγματικότητα ο καθένας "δουλεύει για την πάρτη του". Και είναι πλείστα τα παραδείγματα που το αποδεικνύουν και μάλιστα, καθημερινά.
Όμως δεν μπορεί να μην με απασχολεί η κοινωνική διάσταση της σημερινής κατάστασης των όσων συμβαίνουν στην χώρα όπου ζω, κινούμαι και εργάζομαι. Αυτό δε που με εξοργίζει ιδιαίτερα, είναι η υποκρισία της κάθε είδους εξουσίας και η λεηλασία του απλού και ανυπεράσπιστου εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα, ανώνυμου Έλληνα. Ειδικά αυτό το "ανώνυμου" είναι το βαρύ φορτίο που πρέπει να κουβαλάει συνεχώς!
Σε λίγο καιρό θα συμπληρώσουμε έναν χρόνο από τότε που μας σάρωσε η λαίλαπα αντιεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων που πάρθηκαν από την κυβέρνηση στο όνομα της σταθεροποίησης του οικονομικού προγράμματος!(sic). Η κύρια αιτία φυσικά όλων αυτών είναι τα ελλείματα του δημοσίου, που όλοι φυσικά ξέρουμε, ποιοί τα προκάλεσαν. Γι αυτό και έπεσε το σχετικό ψαλίδι στις δημόσιες δαπάνες. Κάτι που πρακτικά μεταφράστηκε σε μια μείωση του ετήσιου οικογενειακού εισοδήματος των δημοσίων υπαλλήλων. Όλοι οι πολίτες αυτού του κράτους μηδενός εξαιρουμένου, χάσαμε από αυτό. Νομίζω όμως πως οι λιγότερο χαμένοι είναι αυτοί οι ίδιοι δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτοί που "ακρωτηριάστηκαν οικονομικά και κινδυνεύουν να "στραγγαλιστούν" στο σύνολο τους, είναι οι εργαζόμενοι -εργοδότες και υπάλληλοι- στον ιδιωτικό τομέα. Και πόσο μάλλον όταν ακούγεται ολοένα και περισσότερο ότι τον ερχόμενο Μάιο θα οδηγηθούμε σε περαιτέρω μείωση των μισθών στην ελεύθερη αγορά.
Όμως αυτή η εργαζόμενη σκληρά και κακοπληρωμένη γενιά των "700" και των "560" ευρώ, δεν ανήκει στο βαθύ δημόσιο και δεν έχει ευθύνη για όλα τα παραπάνω. Έχουν να πάρουν χρόνια αύξηση, ενώ αυτοί που έπαιρναν κάτι παραπάνω, έχουν ήδη υποστεί μεγάλες μειώσεις στις αποδοχές τους. Και βέβαια είναι πολύ ευτυχείς που δεν έχουν δει ακόμα την πόρτα της εξόδου όπως οι κάθε μήνα 60000 και πλέον προστιθέμενοι νέοι άνεργοι! Άσχετα αν οι περισσότεροι στην συντριπτική πλειοψηφία υπολείπονται στην είσπραξη του  μισθού τους, από έναν έως και εννέα μήνες. Κι όλα αυτά όταν δεν λαδώνονται, δεν παίρνουν φακελάκια, δώρα, ρουσφέτια κλπ. Αντιθέτως σε πολλές περιπτώσεις υφίστανται την ταπείνωση ακόμα και σεξουαλική, για να κρατήσουν αυτή τη ρημάδα τη δουλειά τους. Και παρ' ολο που μπορεί να δουλεύουν 10-12 ώρες ή και σε δεύτερη εργασία (για αυτά τα παραπάνω ένσημα ούτε λόγος φυσικά), διστάζουν να κάνουν οικογένεια αφού η ανασφάλεια για το μέλλον τους είναι τεράστια.
Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι είναι αυτοί που στηρίζουν την πραγματική οικονομία, ενώ πληρώνουν με τους φόρους τους τους μισθούς, τα ασύλληπτα επιδόματα και τα εφ' απαξ των δημοσίων. Ξέρουν ότι τα κόμματα, τα (απο)κόμματα και οι συνδικάλες πρεσβεύουν τα συμφέροντα άλλων. Βλέπουν πως ότι τους κόβεται, το οικειοποιείται το "βαθύ δημόσιο" (προνομιούχοι των ΔΕΚΟ, επαγγελματίες πολιτικοί, μιζαδόροι των εξοπλισμών, ρεμουλαδόροι των φαρμάκων, μητροπολίτες, σύμβουλοι σε επιτροπές, επιχειρηματίες που λαδώνουν το δημόσιο, μεσάζοντες κοινοτικών προγραμμάτων, επιδοτούμενοι αενάως τεμπέληδες αγρότες, εφαπαξίες των 100000 και πλέον ευρώ, παρατρεχάμενοι των κομμάτων, χρήστες υπηρεσιακών αυτοκινήτων, αυτοπριμοδοτούμενοι δικαστές και...και...και...Ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό! Οι φυσικοί υπαίτιοι της σημερινής οικονομικής κατάστασης εξακολουθούν να αρμέγουν τους μή φταίχτες. Ντροπή! Αν όλα αυτά δεν είναι ανήθικα τότε ποιά είναι;
Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα (μισθωτοί και οι περισσότεροι αυτοαπασχολούμενοι), μαζί με τους φτωχούς μετανάστες, είναι οι αληθινοί προλετάριοι της εποχής μας. Είναι αυτοί που δουλεύουν καθημερινά, δεν αρρωσταίνουν, δεν απεργούν, βρίσκονται στα γραφεία, στα μαγαζιά, στα εργοτάξια, στα εργοστάσια, στα ναυπηγεία, στη λάντζα, στις σκάλες που καθαρίζουν. Δεν έχουν χρόνο να διαδηλώσουν, δεν παίρνουν σύνταξη μετά από δύο βουλευτικές θητείες, δεν βάζουν λουκέτο στην Ακρόπολη, δεν αφήνουν τα παιδιά στον δρόμο κλείνοντας τα σχολεία κάθε βδομάδα για ψύλλου πήδημα, δεν ακινητοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, δεν κατεβάζουν τους διακόπτες της ΔΕΗ, δεν κατακρατούν τα κοντέινερ στον Πειραιά, δεν μπλοκάρουν τουρίστες στα λιμάνια, δεν κλείνουν νοσοκομεία, δεν διακόπτουν την κυκλοφορία στους δρόμους, δεν καταλαμβάνουν σχολές, δεν αφήνουν τα σκουπίδια αμάζευτα, δεν τους χτυπάει άλλος την κάρτα, δεν υποχρεώνουν άλλους να απεργήσουν με τη βία. Μόνο δουλεύουν, δουλεύουν κυνηγώντας το μεροκάματο και χάνουν ενίοτε και τη ζωή τους γι αυτό μή θέλοντας να απεργήσουν. (Αισχρό και απάνθρωπο το παράδειγμα της "Μαρφίν").
Πρέπει λοιπόν, όλοι αυτοί που έχουν την κύρια ευθύνη για ότι γίνει μέχρι τώρα (επαγγελματίες της πολιτικής, κοματόσκυλα, εργατοπατέρες, πουλημένοι δικαστές, μεγαλοεργοδότες), να σκύψουνε πάνω από το πρόβλημα που πάει να δημιουργηθεί πρίν η απελπισία που υπάρχει στους υπαλλήλους και τους εργάτες του ιδιωτικού τομέα, δώσει τη θέση της σε μία κοινωνική εξέγερση στους δρόμους με τυχόν απρόβλεπτες συνέπειες για τον κοινωνικό ιστό του ελληνικού λαού. Και τότε θα δούμε με τί μούτρα οι διαρκώς διεκδικούντες νέα "αιτήματα" (sic), αλλά και μόνιμα βολεμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, θα κοιτάνε στα μάτια τα εργατάκια και υπαλληλάκια του ιδιωτικού τομέα.
Κυρίες και κύριοι του δημοσίου, το λάδι από το "λίπος" που καιγόταν μέχρι τώρα για χάρη σας, σώθηκε...

21 Ιαν 2011

Περί παιδείας ανθρώπων...


"Η παιδεία μοιάζει με ολόχρυσο στεφάνι. Γιατί και αξία έχει και ομορφαίνει αυτόν που την έχει κατακτήσει".
                                                                                                                                        ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ


Από ανέκαθεν με τράβαγε στον άλλον η λάμψη της παιδείας που τυχόν διέθετε. ΄Ηταν σημαντικό για μένα να διακρίνω μια σοφία στον συνομιλητή μου. Όσο και να έβλεπα διαφορές χαρακτήρα, ιδιοσυγκρασίας και στόχων στη ζωή, η ύπαρξη συγκρότησης πνεύματος σε μια συζήτηση ήταν πολύ σημαντική. Κι αυτό γιατί πέρα από πιθανές διαφωνίες αλλά και εντάσεις σε ατέρμονες συζητήσεις με κάποιους ανθρώπους τέτοιας κατηγορίας, αυτό που μου έμενε στο τέλος ήταν ένα ευεργετικό συναίσθημα ότι δεν έχασα τον χρόνο μου. Απεναντίας πίστευα ότι μέσα από τέτοιες αντιπαραθέσεις λόγων, άσχετα που πολλές φορές κατέληγαν και σε "συγκρούσεις", είχα κέρδισει τη γνώση.
 Έτσι είμαι και τώρα. Δεν είναι ότι αισθάνομαι ότι είμαι εγώ ο σοφός, απλά δεν θέλω να νοιώθω ότι είμαι γελοίος. Όλα χρειάζονται στη ζωή, και η "αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι" και ο χαβαλές και η ανεμελιά. Καλά τα "ρετιρέ" αλλά και τα υπόγεια έχουν τη "θέα" τους. Aρκεί όλα αυτά να μην γίνονται τρόπος ζωής.
 Έχω βγει έξω κατά καιρούς με παλιούς φίλους και συμμαθητές πράγμα που από μόνο του είναι συγκινητικά νοσταλγικό για την αλλοτινή νιότη που έχει χαθεί. Όμως ταυτόχρονα αποτελεί μια πικρή εμπειρία όταν διαπιστώνεις πως αυτοί οι παλιοί και αγαπημένοι παλιόφιλοι είναι γαντζωμένοι από ανασφάλεια στο χθες και αγνοούν το σήμερα. Ο χρόνος μοιάζει για αυτούς να έχει παγώσει. Οι καλύτερες μέρες της ζωής τους είναι αυτές που συνέβησαν στο παρελθόν τους πριν 20 ή 30 χρόνια, ενώ το παρόν τους είναι το τρίπτυχο: δουλειά-σπίτι-τηλεόραση με ξέδωμα ταβέρνα το σαββατόβραδο και γήπεδο από την συνδρομητική τηλεόραση την Κυριακή. Μέχρι εκεί.
Ευτυχώς δεν ανήκω στην παραπάνω κατηγορία παρέας αλλά σε μια άλλη που ανησυχεί, προβληματίζεται, κυκλοφορεί έξω, αγαπά όλες τις τέχνες, συζητά για τα βιβλία, παρακολουθεί ότι καινούριο συμβαίνει στην πόλη, γελάει πολύ, κλαίει χωρίς ντροπή, ερωτεύεται, ζηλεύει, μισεί, τσακώνεται, φωνάζει, σωπαίνει, ζει.
Ναι ζει, γιατί ξέρει ότι αυτό συμβαίνει στη ζωή, μονάχα μια φορά...


Ο Πυθαγόρας είναι μια από τις πιο μυστήριες φυσιογνωμίες της αρχαίας Ελλάδας. Μην έχοντας αφήσει το παραμικρό γραπτό κείμενο, η διδασκαλία του διασώθηκε και διαδόθηκε από τα γραπτά των μαθητών του. Όπως ακριβώς δηλαδή έγινε και με το Χριστό. Θεωρείται από τους πιο σοφούς ανθρώπους της αρχαιότητας και οι θεωρίες του βρίσκουν πολλές εφαρμογές ακόμα και σήμερα.
Γεννήθηκε το 580 π.Χ. στη Σάμο και πέθανε το 490 π.Χ. στο Μεταπόντιον της Κάτω Ιταλίας. Μεγάλωσε στη Σάμο και είχε πιθανότατα δάσκαλο τον Αναξίμανδρο. Θα ταξιδέψει αναζητώντας τη σοφία στην Περσία, στην Κρήτη και στην Αίγυπτο, όπου και θα παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στα σαράντα του χρόνια επιστρέφει στη Σάμο και βρίσκει την πατρίδα του υπό την κατοχή του τυράννου Πολυκράτη και φεύγει πάλι, για την Ιταλία αυτή τη φορά. Στην Κροτόνα, ελληνική αποικία της Κάτω Ιταλίας, ιδρύει μια σχολή που δε θα αργήσει να πάρει μεγάλη φήμη, συγκεντρώνοντας πλήθος μαθητών που συσπειρώνονται γύρω από το Δάσκαλο. Σχηματίζουν μια αδελφότητα μέσα στην οποία βασιλεύουν συγκεκριμένοι κανονισμοί αλλά και ταμπού σχετικά με την ένδυση, τη διατροφή και τις κοινωνικές συναναστροφές. Το να γίνεις μέλος της σχολής δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πρέπει πρώτ' απ' όλα να μπορείς να "κρατάς κλειστό το στόμα σου". Έπειτα, να ακούς επί πέντε ολόκληρα χρόνια το δάσκαλο Πυθαγόρα να διδάσκει, χωρίς να τον βλέπεις. Στη συνέχεια να ακούς συμπεράσματα χωρίς αποδείξεις, και στο τέλος να μαθαίνεις και τις αποδείξεις. Και όλα αυτά προφορικά. Ο σκοπός της σχολής αφορά πρώτ' απ' όλα στη θρησκεία και στον εσωτερισμό και έπειτα στην πολιτική.
Με την πολιτική του θεωρία, ευνοϊκή ως προς τις έννοιες της τάξης και της ιεραρχίας, θα κερδίσει το ενδιαφέρον και την υποστήριξη των ντόπιων αριστοκρατών, όχι όμως και των δημοκρατικών, η αντίθεση των οποίων θα τον υποχρεώσει να εγκαταλείψει την Κροτόνα. Οι δημοκρατικές επαναστάσεις θα οδηγήσουν στην καταστροφή της "αίρεσης", κυνηγώντας τους τελευταίους μαθητές που είχαν απομείνει, στον Τάραντα της Σικελίας. Ο ίδιος ο Πυθαγόρας, θα πεθάνει κατά τη διάρκεια του εμπρησμού της σχολής του. ΟΙ Πυθαγόριοι πιστεύουν στην κυριαρχία των αριθμών πάνω σε οτιδήποτε βρίσκεται στο Σύμπαν. Κάθε πράγμα εκφράζεται με αριθμούς. Από αυτό και μόνο το δόγμα απορρέουν σχεδόν όλες οι μαθηματικές σχέσεις που ερευνήθηκαν από τη σχολή του Πυθαγόρα. Οι μελέτες αφορούν στους γνωστούς έως τότε αριθμούς, δηλαδή τους θετικούς, ακέραιους, δυνάμεις στο τετράγωνο και τα κλάσματα.
Στο χώρο της γεωμετρίας, η πιο φημισμένη "ανακάλυψη" είναι αυτή που καθορίζει ότι το τετράγωνο της υποτείνουσας ενός ορθογωνίου τριγώνου ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο άλλων πλευρών.
Στον τομέα της αστρονομίας, οι Πυθαγόριοι είναι οι πρώτοι που θα μιλήσουν για τη σφαιρικότητα της Γης καθώς και γι άλλους πλανήτες που περιστρέφονται γύρω από μια κεντρική εστία φωτιάς.
Όμως, τι απ' όλα ήταν ο Πυθαγόρας; Πνευματικός δάσκαλος, επιστήμονας ή φιλόσοφος; Απ' ότι φαίνεται, και οι τρεις αυτές ιδιότητες βρίσκονταν σε απόλυτη αρμονία μέσα του. Πολλά έχουν λεχθεί για τη ζωή του, ακόμα και για το θάνατό του. Γνωρίζουμε σήμερα ότι ακολουθούσε πλήθος ορφικών θεωριών σχετικά με τη μετεμψύχωση, σχετικά με την αθανασία της ψυχής, καθώς και με την ανάγκη αλλά και την υποχρέωση του ανθρώπου ν' ακολουθήσει, για το καλό της ψυχής του, ένα βίο ασκητικό. Λέγεται ότι ο μεγάλος δάσκαλος είχε λάβει το θείο δώρο να θυμάται τις προηγούμενες ζωές του, προνόμιο για λίγους και εκλεκτούς ανθρώπους. Μόνο ο σοφός μπορεί να είναι αποδέκτης αυτού του χαρίσματος, αυτής της ανώτατης ικανότητας να "επιθεωρήσεις" από μόνος σου τον εαυτό σου και να εξαλείψεις τα σφάλματά σου ξαναζώντας τα νοητικά. Ο Πυθαγόρας είχε επίσης ένα εξαιρετικό χάρισμα να μαγεύει τον κόσμο, σε τέτοιο βαθμό που πολλοί τον θεωρούσαν θεό και γι' αυτό τον αποκαλούσαν συχνά και υπερβόριο Απόλλωνα. Ο Απόλλωνας ήταν άλλωστε και ο πιο λατρευμένος θεός των πυθαγορίων.
Η μουσική (της οποίας αντιπροσωπευτικός θεός ήταν ο Απόλλωνας), θεωρούταν η ψυχή της σχολής τους. Σχετικά με το θάνατό του υπάρχουν πάλι πολλές ιστορίες. Είναι γνωστό ότι κατά τη διάρκεια των επαναστάσεων, πολλοί από τους μαθητές του βρήκαν το θάνατο, πολλοί απ' αυτούς κάηκαν ζωντανοί, κάποιοι άλλοι δολοφονήθηκαν επί τόπου. Δεν είναι όμως σίγουρο αν ο Πυθαγόρας σκοτώθηκε επίσης από τους εχθρούς του, ή πέθανε με τη θέλησή του, αφήνοντας νηστικό τον εαυτό του, λόγω της απελπισίας και της αγανάκτησής του.
Ο Πυθαγόρας έζησε την ίδια εποχή με τον Lao-Tse της Κίνας, τον Βούδα των Ινδιών και τον Ζωροάστρη της Περσίας. Θα μάθουμε άραγε ποτέ τι ήταν εκείνο που θέλησε τον ταυτόχρονο ερχομό αυτών των μεγάλων φυσιογνωμιών στη γη;

oi πληροφορίες είναι από το περιοδικό focus





17 Ιαν 2011

Ταξίδι στην Μακεδονική γη...


 
Δεν είχαν μείνει και πολλές ώρες για την αλλαγή του χρόνου όταν ξεκίνησα με μια μικρή παρέα από το σπίτι μου με προορισμό ένα ξενοδοχείο κάπου στον νομό Πιερίας όπου μας περίμεναν φίλοι για την παραμονή Πρωτοχρονιάς αλλά και να εξερευνήσουμε όλοι μαζί κρυφές και φανερές ομορφιές της Μακεδονίας. Τα μεγάλα ξενοδοχεία ποτέ δεν μου άρεσαν αλλά αυτό που προέκυψε στην περίπτωση μας ήταν ενδιαφέρον με πολύ καλά δωμάτια αλλά και  πολλές ανέσεις. Το δε φαγητό πράγματι ποιοτικό, προεξάρχοντος του Πρωτοχρονιάτικου μενού σε μια βραδυά πλαισιωμένη από ένα συμπαθητικό μουσικό πρόγραμμα.
Την άλλη ημέρα τραβήξαμε για Θεσσαλονίκη. Όσες φορές και να επισκεφθώ αυτή την πόλη, αισθάνομαι να με περικλείει η ίδια αύρα. Πρόκειται για αυτήν την ατμόσφαιρα που σου βγάζει αυτό το μέρος. Κάτι το πιο βόρειο, κάτι ο πιο υγρός καιρός, κάτι το πιο ευρωπαϊκό κλίμα, κάτι ο Θερμαϊκός, όλα αυτά και άλλα πολλά υποβάλλουν τον ταξιδιώτη και δη τον Αθηναίο, σε μια διαφορετική ευχάριστη αίσθηση. Το κλού της επίσκεψης μας ήταν ο καφές που ήπιαμε πάνω στην περιστρεφόμενη καφετέρια του πύργου του Ο.Τ.Ε. δίνοντας μας την ευκαιρία να δούμε από ψηλά την πρωτεύουσα της Βόρειας Ελλάδας από γωνία 360 μοιρών. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας η πόλη των νερών η Έδεσσα, ήταν κάτι πολύ όμορφο για τα μάτια μας. Ένοιωθες οι καταρράκτες της να "ξεπλένουν" την ψυχή σου.
Κάτι τέτοιο όμως θα συμβεί σχεδόν πραγματικά, όταν την επόμενη ημέρα θα παραδώσουμε τα κορμιά μας γυμνά στα ζεστά θεραπευτικά νερά των λουτρών Πόζαρ. Ψυχική αγαλλίαση και σωματικό ξαλάφρωμα, αισθήσεις που δεν μπορείς να νοιώσεις αν δεν βυθιστείς ολόκληρος μέσα σε μια κλειστή τέτοια πισίνα τριών ατόμων! Αλλά τί σου είναι η Ελλάδα, όπου μία ώρα μετά μπορείς να αλλάζεις τελείως περιβάλλον και να βρίσκεσαι ξαφνικά σε ένα χιονοδρομικό κέντρο. Αναφέρομαι στα τρία-πέντε Πηγάδια όπου είχα την απίστευτη για μένα εμπειρία, να ίπταμαι πάνω σε ένα λιφτ επί μισή ώρα, σε ύψος έως και δεκάδες μέτρα πάνω από το χιονισμένο έδαφος φτάνοντας σε 2000 μέτρα υψόμετρο. Κι όλα αυτά έχοντας το πρόβλημα της υψοφοβίας μου!
Το Ελατοχώρι Πιερίας είναι αυτό που θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μας την άλλην ημέρα. Το χωριό δεν θα μπορέσουμε να το δούμε αφού η ορατότητα είναι ανύπαρκτη λόγω της πυχνής ομίχλης που έχει τυλίξει την περιοχή. Μαγικό το συναίσθημα που γίνεται ισχυρό όταν επισκεπτόμαστε το "ινδιάνικο χωριό". Ένας μοναδικός χώρος αποτελούμενος από ινδιάνικες σκηνές, ξύλινες κατασκευές, στάβλους με άλογα και άλλα διάφορα, όλα μαζί πραγματικό σκηνικό μιας άλλης εποχής. Ο ιδιοκτήτης της ιδιότυπης αυτής τοποθεσίας, ο επονομαζόμενος στα ινδιάνικα "Τζόσουα", μας περιποιείται προσωπικά. Οι μεζέδες του θεϊκής νοστιμιάς, το κρασί του και το τσίπουρο του αγνά, το σέρβις άψογο. Το γεύμα μας γίνεται μέσα σε έναν χώρο φτιαγμένο όλο από ξύλο και άχυρο -προστατευμένα όμως για την περίπτωση από νάυλον ένεκα της βροχής- και τόσο όμορφα ζεστό από μια ξυλόσομπα που έκαιγε ασταμάτητα "ταίζοντας" την από ένα τεράστιο σωρό με ξύλα που ήταν αραδιασμένα σε ένα μεγάλο κομμάτι της ιδιότυπης αυτής σκηνής.
Κάθε ημέρα του ταξιδιού μας είναι καλύτερη από την προηγούμενη πράγμα που επιβεβαιώνεται καθημερινά. Όπως και την ημέρα που θα ακολουθήσει για να πάμε εντελώς βόρεια με κατεύθυνση το φυλάκιο του Προμαχώνα στα σύνορα με την Βουλγαρία. Ο δρόμος που θα ακολουθήσουμε πηγαίνει για τις Σέρρες και στην διαδρομή μας καθώς διασχίζουμε λόφους, το τοπίο για κάποια χιλιόμετρα ασπρίζει από το χιονάκι που πέφτει φένοντας μας και μια ανησυχία, αν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε την περιήγηση μας ομαλά. Ευτυχώς όμως περνώντας από τον κάμπο των Σερρών, οι φόβοι μας διαλύονται. Ο καιρός μαλακώνει χωρίς όμως να μας αφήσει η μουντάδα αιτία για να μην απολαύσουμε όσο θα μπορούσαμε τη θέα της λίμνης Κερκίνης με τα σπάνια πουλιά της, ενώ πριν η απόπειρα μας να δούμε από κοντά τα οχυρά Ρούπελ, θα αποτύχει αφού πήγαμε σε λάθος ώρα. Συνεχίζουμε την πορεία μας και λίγο μετά θα βρεθούμε σε ένα υπέροχο μέρος. Άνω Πορόια είναι το όνομα του. Εκεί μας περιμένει ένα τεράστιο δάσος από πλατάνια όπου η φύση έχει στήσει ένα κινηματογραφικό σκηνικό μιας και όλα τα δέντρα είναι πασπαλισμένα με χιόνι σαν από ζάχαρη άχνη με τέτοιο τρόπο που νομίζεις ότι αυτή η "ζωγραφιά" που βλέπουν τα μάτια σου είναι ψεύτικη. Εικόνες από κεντρική ευρώπη θαρρείς. Αλλά αργότερα αυτές οι εικόνες θα δώσουν τη θέση τους σε άλλες. Η αιτία θα είναι η προσέγγιση στο παραμυθένιο στην κυριολεξία, Νυμφαίο. Η έκπληξη που νοιώθεις καθώς φτάνεις με το αυτοκίνητο καθώς ξεπροβάλλει μετά την τελευταία στροφή, είναι απερίγραπτη. Εδώ αυτό που βλέπεις είναι πρωτόγνωρο. Δεν υπάρχει αλλού. Και τούτο γιατί η μοναδική σε όλη τη χώρα αρχιτεκτονική των αναπαλαιωμένων αρχοντικών του βλάχικου αυτού χωριού και ο τρόπος κατασκευής τους, σε μεταφέρει σε μιαν άλλη εποχή. Μου θυμίζει κάτι σαν βόρεια βαλκάνια, καμμία σχέση με ότι ελληνικό ξέρω μέχρι τώρα. Το ελαφρύ πέπλο χιονιού συνθέτει στον χώρο ένα αισθησιακό διάκοσμο πράγμα που σε κάνει να μη θέλεις να φύγεις από εδώ. Αφού θα ξεναγηθούμε στις εγκαταστάσεις του Αρκτούρου μη μπορώντας όμως να δούμε καλά λόγω του καιρού την "καφέ αρκούδα" της Πίνδου θα στρωθούμε μπροστά στο τζάκι ενός πολύ όμορφου μαγαζιού. Εκεί θα ρουφήξουμε τα τσιπουράκια μας τσιμπωλογόντας και τους σχετικούς μεζέδες. Όχι για πολύ όμως γιατί υπάρχει ο φόβος του πάγου έτσι και νυχτώσει, στην επιστροφή.
Τα βράδυα στο ξενοδοχείο είναι απολύτως "της παρέας",  με κύριο θέμα συζήτησης τα της εκδρομής μας. Υπάρχει τρομερό κέφι που εδηλώνεται με αλληλοπειράγματα και πολύ γέλιο. Είμαστε σαν μικρά παιδιά. Αλλά όπως και τα μικρά παιδιά αρνούνται να τελειώσουν το παιχνίδι τους όταν περνάνε καλά, έτσι κι εμείς αρνούμαστε να τελειώσουμε το ταξίδι μας. Την τελευταία ημέρα και ενώ έχουμε πάρει τον δρόμο για Αθήνα μέσω της εθνικής οδού, όντας έξω από τον Βόλο, κάποιος από την ομάδα ρίχνει την ιδέα για τσιπουράδικο στην Νεα Ιωνία του Βόλου. Οι υπόλοιποι δεν φέρνουμε καμμία αντίρρηση. Σε μία ώρα και μετά από ένα σχετικό ψάξιμο είμαστε όλοι άντρες και γυναίκες, μπροστά σε ένα τραπέζι συμμετέχοντας σε μια -συνοδεία εξαίσιων εδεσμάτων- τσιπουροπανήγυρη που μόνο οι Βολιώτες ξέρουν να σου οργανώνουν.

Άντε και του χρόνου, για όλους μας παιδιά!...

10 Ιαν 2011

Ο Ζάρκο Πετάν και οι "αφορισμοί" του

"Οι λαοί φταίνε πάντα για τα λάθη των πολιτικών τους".


O Zarcο Petan (γεν. 27 Μαρτίου, 1929) είναι σλοβένος συγγραφέας, δοκιμιογράφος, σεναριογράφος, θεατρικός και σκηνοθέτης. Είναι πιο διάσημος ως συγγραφέας των "αφορισμών". Προέρχεται από μια σχετικά πλούσια αστική οικογένεια της μεσαίας τάξης στη Λιουμπλιάνα. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας όπου ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης ενός ξενοδοχείου στο κέντρο της πόλης. Το 1940, η οικογένεια μετακόμισε στο Μάριμπορ στη Σλοβενία, όπου της ανήκει ένα καφέ. Το 1941 κινήθηκαν προς Τεργέστη για να ξεφύγουν από τα ναζιστικά στρατεύματα. Στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου επέστρεψαν στο Μάριμπορ. Σύντομα τέθηκε σε σύγκρουση με το νέο κομμουνιστικό καθεστώς. Το 1949 ενώ υπηρετούσε στο Λαϊκό Στρατό Γιουγκοσλαβίας , είχε κατηγορηθεί για προπαγάνδα του εχθρού και καταδικάστηκε σε 9 χρόνια φυλακή. Αποφυλακίστηκε το 1951 και γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Λιουμπλιάνα όπου σπούδασε οικονομία. Μετά την αποφοίτησή του, γράφτηκε στην Ακαδημία Θεάτρου, Ραδιόφωνου, Κινηματογράφου και Τηλεόρασης στη Λιουμπλιάνα, όπου σπούδασε θεατρική σκηνοθεσία. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, εργάστηκε μαζί με Jože Javoršek και Bojan Štih πάλι στη Λιουμπλιάνα, προσπαθώντας να εισαγάγει το θέατρο του παραλόγου σχετικά με Γιουγκοσλαβικής στάδια. Από τους ιδρυτές του εναλλακτικού θεάτρου, αμφισβήτησε τις πολιτιστικές πολιτικές του τιτοϊκού καθεστώτος που οδήγησαν τελικά, στην κατάργηση του θεάτρου το 1964. Μετά τη διάλυση της ενωμένης Γιουγκοσλαυίας, μεταξύ των ετών 1992 και 1994, διετέλεσε Γενικός Διευθυντής της σλοβενικής Ραδιοτηλεόρασης. Ο Petan είναι ένα εξαιρετικά παραγωγικός συγγραφέας.  Έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 60 βιβλία στα σλοβενικά, και πολλά άλλα σε άλλες γλώσσες, ειδικά σε κροατικά. Το έργο του έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από δώδεκα ξένες γλώσσες. Στην Ελλάδα κυκλοφορούν "Οι αφορισμοί", "Ο εύθυμος δικτάτορας", "Πώς ο κόσμος έγινε χρωματιστός" και άλλα.

Μερικά ακόμη σοφά λόγια που έχει πει:

"Μην κρίνεις ποτέ τους πολιτικούς με βάση αυτό που θα κάνουν αύριο".
"Οι ιστορικοί δημιουργούν το παρελθόν. Οι ιδεολόγοι το μέλλον".
"Ο κριτικός είναι ένας ευνούχος στο χαρέμι της τέχνης".
"Είναι δύσκολο να γράψεις σάτιρα, αλλά το πιο δύσκολο είναι να βάλεις το όνομά σου από κάτω".
"Όταν φυσάει ένας καινούριος άνεμος, τα άδεια κεφάλια είναι τα πρώτα που λυγίζουν".
"Στο θέατρο ο σκηνοθέτης είναι θεός. Δυστυχώς όμως οι ηθοποιοί είναι άθεοι".

Αυτό που ήθελα να τονίσω με αυτό εδώ το ποστ, είναι ότι όλοι μας πρέπει να καταλάβουμε πως η αλήθεια και η ερμηνεία όλων όσων ζούμε σήμερα, βρίσκεται στα λόγια των συγγραφέων και όχι των πολιτικών.

8 Ιαν 2011

Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει!...


Αγάπη και θυσία, λυγμός και αγωνία, γέλιο και κλάμμα, προσκύνημα και θαύμα, αφετηρία και τερματισμός, έμπνευση και προορισμός. Όλα αυτά και άλλα πολλά με δύο λέξεις νανούρισμα γλυκό. Αυτό είσαι για μένα Γιάννη μου:

Θα κεντήσω,πάνω στου αλόγου σου τη σέλα
με διαμαντόπετρες σωρό
του φεγγαριού το πήγαιν' έλα
στο πελαγίσιο το νερό


Αγόρι μου,αγόρι μου
αγόρι μου να σε χαρώ


Θα κεντήσω στ' ασημοπίστολα σου πλάι
της χελιδόνας το φτερό
κι έναν σταυρό να σε φιλάει
τις νύχτες που σε καρτερώ


Θα κεντήσω πάνω στο δίκοπό σου λάζο
το βλέμμα σου το καθαρό
αυτό το βλέμμα το γαλάζιο
που δε χορταίνω να θωρώ

Αγόρι μου,αγόρι μου
αγόρι μου να σε χαρώ


Αφιερωμένο στον γιο μου που γιόρταζε εχθές που για μένα, γιορτάζει σήμερα, που γιορτάζει αύριο, που θα γιορτάζει πάντα!...