30 Δεκ 2010

2011 ευχές σε όλους εσάς!...

Αύριο τα μεσάνυχτα ο παλιός χρόνος φεύγει. Ένας καινούριος θα πάρει τη θέση του. Άραγε θα φέρει μαζί του τα καλύτερα; Θέλω να το πιστεύω. Θέλω ο κόσμος να γίνει πιο ανθρώπινος. Θέλω να μπορώ να κάνω όνειρα για τη ζωή. Όχι τόσο για μένα αλλά για τα παιδιά. Άλλωστε οι γιορτές και το μέλλον ανήκουν κυρίως σε αυτά.
Είμαστε στο κατώφλι του 2011. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους εσάς που μου δίνετε τη χαρά της "επαφής". Που εδώ σε αυτόν τον χώρο έχετε μιλήσει μαζί μου. Πού έχετε γελάσει, που έχετε συγκινηθεί, που έχετε κλάψει. Που έχετε διδαχθεί και έχετε διδάξει. Μα πιο πολύ που έχετε αφήσει εδώ σε αυτή τη "γωνίτσα" της καρδιάς μου το ονειράκι σας. Αλλά και τα πάθη σας για τη ζωή.
Σας αγαπώ και ανοίγω μια τεράστια αγκαλιά για να σας χωρέσει όλους η ψυχή μου.

Καλή Πρωτοχρονιά να έχετε. Καλά να περάσετε. Καλή χρονιά σε όλο το παρεάκι:

despoina.dromos

humanity

ASSOS

pan de lees

Marie

Πάρμι Ρόουζ...

Jenk

Ιωάννα Σαμαρά

Rontiven

Astreas

Iva

gyristroulla

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΘΕΟΦΙΛΗ

Φιγουρες Καραγκιόζη

doomed soul

logos_en_drasei

Dream Girl

trauma queen

Silent Echo

aoratos

Θανάσης Αθανάσιος

Spark

Alexia

ΜΑΥΡΗ ΝΤΑΛΙΑ
 
eri

Mirto Dimitrakoulia

http://enterstars.blogspot.com/

Creep

the bookeater

nefeli

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Lina

Dimos

Αστρο - Συμμορίτες

_ansia_

kakalon

ezakmyworld

ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ΑΛΩΝΙ

Cristiana54

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ

hamomilaki ♂

TreloKouneli

Ευάγγελος

Ο Βράχος

magdalini36

MZ

Γιάννης

makiri tari
 
nana nanika

Lali

Θεοδωρος Κολοκοτρωνης

the passenger

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

24 Δεκ 2010

Τα όνειρα είναι δωρεάν...




Βαρύ το σύννεφο της θλίψης που έχει καθήσει κάτω από τον ουρανό της χώρας. Πάντα κάποιοι άλλοι αποφάσιζαν για τις τύχες του λαού της. Πότε κρυφά και πότε φανερά. Ποτέ όμως τόσο ξεδιάντροπα όπως τώρα. Ένα μακρύ τραπέζι το σώμα της Ελλάδας. Και πάνω του χοντρά βιβλία για καρφιά. Ξένοι αφέντες σκυλεύουν πάνω της ωσάν πραιτοριανοί που παίρνουν για λάφυρα ότι πολύτιμο έχει απομείνει σε αυτήν. Απλώνουν τα εργαλεία τους μεθοδικά και σχεδιάζουν το μέλλον της. Μπήγουν τα μολύβια τους στην καρδιά της. Ξύνουν με τις ξύστρες τους τις πληγές της. Σβύνουν με τις γόμες τους τη ψυχή της. Ανήμποροι κι απροστάτευτοι εμείς οι απλοί και ανώνυμοι, προδομένοι από γραμματείς και φαρισαίους αυτόκλητους σωτήρες. Παραδίπλα ο Ηρώδης μας κουνάει απειλητικά το δάχτυλο. Τα κορμιά μας λυγαριές στον άνεμο. Αντέχουμε κι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Κάπου-κάπου κοιτάζουμε ψηλά. Περμένουμε να φανεί ένα φως μες το σκοτάδι. Ίσως το αστέρι των Χριστουγέννων και μαζί τους μάγους με τα δώρα.
Γιατί ότι και αν πρόκειται να γίνει, υπάρχει κάτι πού μας παρηγορεί και που ούτε αγοράζεται ούτε πουλιέται. Τα όνειρα είναι δωρεάν...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους μας!...

18 Δεκ 2010

Μιζεραμπιλισμός...


                  
Αθήνα λίγο πριν τα Χριστούγεννα, η απόδειξη της τακτικής της καμμένης γης. Ελλάδα του σήμερα, η πορεία πίσω στο χθες. Περασμένη Τετάρτη λίγο μετά τις επτά το απόγευμα και ερχόμενος από το Σύνταγμα, αρχίζω να κατεβαίνω αργά την Πανεπιστημίου οδηγώντας την μηχανή μου. Στο ύψος της Βουκουρεστίου, αρχίζουν τα μάτια μου έντονα να τζούζουν. Προς στιγμήν απορώ αλλά αμέσως σκέπτομαι ότι σήμερα είχαμε για πολλοστή φορά πορεία που στιγμάτησαν οι συγκρούσεις των γνωστών "επαναστατών" της καταστροφής με τα ματ. Παντού κατά μήκος της λεωφόρου καμμένα σκουπίδια, κάδοι εξαυλωμένοι, σπασμένα φανάρια, πεταμένα σίδερα, πέτρες. Κόσμος λιγοστός που γυρίζει από τη δουλειά του ψάχνοντας έναν τρόπο αφού δεν υπάρχουν συγκοινωνίες, να φτάσει σπίτι του. Μετανάστες απλωμένοι παντού είτε εκθέτοντας το ταπεινό τους εμπόρευμα είτε την φοβισμένη μοναξιά τους. Παντού βρωμιά. Εικόνες μιζέριας που πληγώνουν αυτούς που ονειρεύονται μιαν άλλη πόλη και όχι αυτή που βλέπουμε να σέρνεται αλυσοδεμένη στο θλιβερό κάρο της εξουσίας της.
Είναι ανήκουστο σε αυτόν εδώ τον τόπο κουμάντο να κάνουν οι νταβατζήδες της πολιτικής, του συνδικαλισμού, της δημοκρατίας. Μια χούφτα άνθρωποι έχουν να έχουν δέσει πισθάγκωνα όλους εμάς τους συντριπτικά περισσότερους, κρατώντας μας όμηρους στις αποφάσεις τους και αφήνοντας μας την πρωτοβουλία μόνο για ένα πράγμα: να τους πληρώνουμε. Κάποτε το παρακράτος συμμαχούσε με το κράτος. Το εργατικό κίνημα έχυνε ποτάμι το αίμα του για να κερδίσει ένα εκατοστό ελευθερίας πάνω σε ολόκληρο τον πλανήτη. Σήμερα όμως προσκολλάται στις επετείους αιματηρών γεγονότων. Σε τί χρησιμεύει η λατρεία μαρτύρων, κατασκευασμένων πολλές φορές; Γιατί τέτοια λαγνεία για τον θάνατο και τα θύματα της βίας; Το επιχείρημα για αντίσταση στη λήθη και ξεκίνημα για νέους αγώνες είναι για μένα το καλύτερο πρόσχημα για εκδηλώσεις βαθειάς ψυχοπάθειας. Η αριστερά σήμερα επειδή δεν έχει κάτι νέο να προτείνει, παρελθοντολογεί. Προβάλλει ιερά μανιφέστα, μεσσίες, μάρτυρες, αίμα και λείψανα. Αποτελεί μια μορφή θρησκείας. Πίστη για τους ήρωες της που ανακυρήσσονται άγιοι μετά το θάνατο τους με μια παγανιστική διαδικασία. Και επειδή για μένα όλες οι θρησκείες του κόσμου είναι ίδιες, άρα είναι κι επικίνδυνες. Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι το παράδειγμα ενός ανθρώπου που οδηγήθηκε στην εκτέλεση κάτω από την αδιαφορία της τότε ηγεσίας  του ΚΚΕ, ώστε να δημιουργηθεί ένα νέο θύμα-μάρτυρας. Σημειωτέον πουθενά σχεδόν δεν μνημονεύευται ότι μαζί με τον "άνθρωπο με το γαρύφαλλο" εκτελέσθηκαν οι Δημήτρης Μπάσης, Ηλίας Αργυριάδης και Νίκος Καλούμενος. Όλα στο βωμό κατασκευής μαρτύρων.
Απέναντι σε όλα αυτά ο βίαιος θάνατος ενός αστυνομικού οργάνου δεν έχει την ίδια αξία. Η κοινή γνώμη φρονεί ότι το επάγγελμα έχει τους κινδύνους του. Οπότε καλά να πάθει! Επίσης αν καίγεσαι ζωντανός  επειδή εργάζεσαι σε μέρα απεργίας κανείς δεν αντιδρά ούτε ενδιαφέρεται να βρεθούν οι ένοχοι. Ο όχλος που εκείνη την ημέρα εγκλημάτισε ειδεχθώς, απαλλάσσεται. Ούτε συμβαίνει τίποτα όταν δολοφονείται μετανάστης από το Μπαγκλαντές ή ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου Αφγανός. Ο "περήφανος λαός" εκεί σιωπά.
Και μένουμε όλοι εμείς θεατές στο σχεδόν καθημερινό μακάβριο θέαμα του κινήματος των ακροτήτων  που παρασύρει την Ελλάδα να συσσωρεύει "ήρωες" εμπλουτίζοντας το μαρτυρολόγιο. Παρακολουθούμε μια διαρκή άρνηση στη βελτίωση της ζωής και μια συνεχή αναβολή κάθε αλλαγής μέχρι την πολυπόθητη "επανάσταση" ή την κατάλυση κάθε έννοιας κράτους. Κι αυτό γιατί από τη μία μας πλευρά έχουμε τις ακροαριστερές ηγεσίες να πέφτουν κυριολεκτικά σαν γύπες πάνω σε κάθε νέο θύμα που πληροί τις παραπάνω προυποθέσεις. "Το κίνημα" τρέφεται με κρέας κατά προτίμηση νεανικό. Όπως στην περίπτωση του αθώου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου που θα ήταν διαφορετική αν στη θέση του βρισκόταν ένας συνταξιούχος. Και από την άλλη μας πλευρά έχουμε τις ακροδεξιές και φανατικές θρησκευτικές ηγεσίες να καραδοκούν εξαπολύοντας δημόσια λόγους μίσους, να πάρουν το αίμα τους πίσω εδραιώνοντας την δικιά τους "νέα τάξη" πραγμάτων.
Όλοι αυτοί έχουν σαν σύμμαχο τους τα ΜΜΕ με τους κατευθυνόμενους δημοσιογράφους και την σιωπή όλων μας πλην ελαχίστων. Γιατί έτσι κι αλλοιώς σε αυτή τη χώρα, ενώ οι μισοί κραυγάζουν κακόφωνα, οι άλλοι μισοί έχουν πιει το αμίλητο νερό. Και όλοι μαζί ζούμε χαλαρά μέσα στη μιζέρια μας.
Ευχαριστώ την εξαίρετη Σώτη Τριανταφύλλου για την "βοήθεια" της.

11 Δεκ 2010

Η τέχνη, όπλο της κοινωνίας απέναντι στο κράτος και τα κόμματα...

Ο Μάνος Χατζηδάκης είχε κάποτε πει: "Είναι ύποχρέωση των επωνύμων να εκφράζουν δημόσια αυτό που ο ανώνυμος αδυνατεί"
Ο "επώνυμος" εδώ που έρχεται να επιβεβαιώσει τα ρηθέντα του μεγάλου Έλληνα είναι ο πρόεδρος του Μεγάρου Μουσικής Ιωάννης Μάνος. Αναφέρομαι στο ξεχωριστό και πολύ ιδιαίτερο μουσικό γεγονός που θα λάβει χώρα στον ναό του Αγίου Παντελεήμονα της οδού Αχαρνών στην Αθήνα. Είναι η τεράστια αυτή ορθόδοξη εκκλησία με την μεγαλύτερη χωρητικότητα σε ολόκληρη την νοτιοανατολική Ευρώπη όπου και εκκλησιάζονται οι κάτοικοι αυτής της πολύπαθης περιοχής.
Εκεί λοιπόν μετά από την εξαίρετη πρωτοβουλία του κύριου Ιωάννη Μάνου και υπό την αιγίδα του Αρχιεπίσκοπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμου, θα διεξαχθεί αύριο Κυριακή στις 6 η ώρα το απόγευμα, μια υπέροχη μουσική συναυλία με κύριους συντελεστές την Καμεράτα με μουσικό διευθύνοντα τον Αλέξανδρο Μυράτ, τους Μαίστορες της Ψαλτικής Τέχνης, τη χορωδία του Ι.Ν. αγίου Παντελεήμονα, τη χορωδία της Δ.Ε.Η. και τον Γιώργο Νταλάρα. Όλοι οι καλλιτέχνες προσφέρονται αφιλοκερδώς ενώ την εκδήλωση θα τιμήσει με την παρουσία του ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. Η είσοδος του κοινού εντός του ναού αλλά και στον περιβάλλοντα του χώρο, θα είναι ελεύθερη.
Υπάρχει ελπίδα λοιπόν για αυτή την πόλη που οι πολίτες της διεκδικούν τους χώρους της με παρόμοιους τρόπους σαν το παραπάνω παράδειγμα. Αυτό που οι επίσημοι φορείς της πολιτείας αντιμετωπίζουν με απάθεια και εγκληματική αδιαφορία, έρχεται η ίδια η κοινωνία να προστατεύσει την ύπαρξη της και δεν αφήνει το σκοτάδι να διαλύσει την συνοχή της. Και μάλιστα σε μια γειτονιά της πρωτεύουσας όπου η απουσία του κράτους αφήνει ομάδες κρούσεις ένθεν και ένθεν να αναλαμβάνουν δράση σε βάρος των ανθρώπων που διαβιούν εκεί. Από τον Αύγουστο έως σήμερα το αστυνομικό δελτίο καταγράφει 23 σωματικές επιθέσεις και 10 απόπειρες ανθρωποκτονίας ενώ η παιδική χαρά της πλατείας είναι πάντα κλειστή με συρματοπλέγματα! Ειδικά και μόνο για το τελευταίο που είναι απαράδεκτο, έπρεπε προ καιρού να έχουν παραιτηθεί και ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος και ο διευθυντής της Αστυνομίας και ο διαμερισματικός σύμβουλος και ο Δήμαρχος και ο Υπουργός της Δημόσιας Τάξης.
Και βέβαια δεν είναι το μόνο πρόβλημα για την Αθήνα η συνοικία του Άγιου Παντελεήμονα. Τί να πει κανείς για την ανήλικη πορνεία που αναπτύσσεται στην 3ης Σεπτεμβρίου και την Πατησίων, το εμπόριο ναρκωτικών στην Τοσίτσα, το παραεμπόριο στα Προπύλαια της Πανεπιστημίου, τις κλοπές κάτω από την Ομόνοια, τις επιθέσεις για μια τσάντα στις  αρχές της Πειραιώς, τις εξαθλιωμένες υπάρξεις που σέρνονται στο Μεταξουργείο, τις συμμορίες της νύχτας στη Σοφοκλέους, τους μαφιόζους και τους σωματέμπορους στη πλατείες Βάθη και Καραισκάκη. Ανεξέλεγκτες καταστάσεις που θυμίζουν πόλη υποσαχάριας Αφρικής. Κι όλα αυτά η κυβέρνηση τα αντιμετωπίζει απλά με το να κλείνει κάθε βράδυ την Ηρώδου Αττικού με οδοφράγματα και με κλούβες παρκαρισμένες κάθετα!
Σε όλη αυτή η κατάσταση το κράτος να απουσιάζει επιδεικτικά. Το κυβερνών κόμμα να μένει πίσω από τις κοινωνικές εξελίξεις.Ο Πρωθυπουργός να είναι στην κυριολεξία απών. Η αξιωματική αντιπολίτευση να φέρεται εντελώς ανώριμα. Τα κόμματα της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς να βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου παραμένοντας κάπου στην δεκαετία του '70, έχοντας σαν καθοδήγηση βιβλία-μπροσούρες του 1850 και του 1880 που γράφτηκαν όταν ο κόσμος ήταν εντυπωσιακά διαφορετικός και οι συνθήκες ζωής ασύγκριτα ανόμοιες με το σήμερα. Το δημόσιο να έχει στυλώσει τα πόδια για τα δίκαια και άδικα "κεκτημένα" που απώλεσε αρνούμενο να δουλέψει. Οι αναρχικοί-επαναστάτες του κώλου να εκμεταλλεύονται όλων αυτών την ανυπαρξία καίγοντας και καταστρέφοντας περιουσίες ιδιωτικές και κρατικές που καλούνται στο τέλος να αποκαταστήσουν πληρώνοντας μισθοσυντήρητοι συνήθως πολίτες και πολύ σπάνια πια, ρομαντικοί ευεργέτες. Μια κατάσταση που σου δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσεις. Είσαι μόνος σου ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους μόνους. Κάνε ότι καταλαβαίνεις σου λέει, κανόνισε την πορεία σου στη ζωή. Σου τονίζει δηλαδή πως το πρόβλημα δεν είναι τόσο η οικονομική χρεωκοπία όσο η κοινωνική παρακμή αυτού του τόπου.
Κι όμως έρχεται αυτή η κίνηση του προέδρου του Μέγαρου Μουσικής να ανάψει μια φλογίτσα στις καρδιές μας και να φωτίσει τις ψυχές μας για να αποδείξει ότι σε αυτό εδώ κομμάτι του πλανήτη που αυτάρεσκα αποκαλείται από πολλούς σαν την "ομορφότερη χώρα του κόσμου", οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη τους πολιτικούς και τα κόμματα για ενώσουν μέσα από την τέχνη διαφορετικές φυλές, κουλτούρες και θρησκείες.


Το πρόγραμμα της εκδήλωσης στον Ι.Ν του Αγίου Παντελεήμονος περιλαμβάνει:

Α. Τετράφωνη χορωδία του Ιερού Ναού του Αγίου Παντελεήμονος
Β. Καμεράτα. Μιχάλη Αδάμη: Εν χορδαίς». Μουσική διεύθυνση: Αλέξανδρος Μυράτ.
Γ. Καμεράτα. Arcangelo Corelli: Concerto grosso των Χριστουγέννων. Μουσική διεύθυνση: Αλέξανδρος Μυράτ.
Δ. Οι Μαίστορες της Ψαλτικής Τέχνης: «Χριστός έν πόλει Βηθλεέμ βρεφουργείται». Ύμνοι της Εορτής των Χριστουγέννων.
• Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός, ἦχος πλ. β΄, μέλος Πέτρου Πελοποννησίου
• Δοξαστικὸν τῶν Χριστουγέννων, Σήμερον γεννᾶται ἐκ παρθένου, ἦχος πλ. β΄, μέλος Πέτρου Πελοποννησίου
• Στίχος (Εὐλογήσατε τὸν Κύριον – Ἐμμανουὴλ παιδίον) ἀπὸ τὸν Λατρινὸ πολυέλεο, μέλος Ἰωάννου μαΐστορος τοῦ Κουκουζέλη∙ ἦχος α΄
• Καταβασίες προεόρτιες τῶν Χριστουγέννων, Χριστὸς ἐν πόλει, ἦχος α΄, μέλος Πέτρου Μπερεκέτη
• Ὁ τελευταῖος (ΚΔ΄) οἶκος τοῦ «Κοντακίου τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως» Ρωμανοῦ τοῦ μελωδοῦ καὶ τὸ ἐφύμνιο σὲ ἦχο πλ. α’ πεντάφωνο, μέλος Γρηγορίου Στάθη
• Κράτημα, Παναγιώτη πρωτοψάλτη τοῦ Χαλάτζογλου∙ ἦχος πλ. α΄ πεντάφωνος
Χοράρχης: Αχιλλεύς Χαλδαιάκης
Ε. Γιώργος Νταλάρας: Δοξαστικό από την «Κρεολή Λειτουργία». Συμμετέχει η χορωδία της ΔΕΗ: Μουσική διδασκαλία Κωστής Κωνσταντάρας.
ΣΤ. Γιώργος Νταλάρας: Μίκη Θεοδωράκη: «Της αγάπης αίματα» (από το Άξιον Εστί). Συμμετέχει η Καμεράτα και η χορωδία της ΔΕΗ. Μουσική διδασκαλία: Κωστής Κωνσταντάρας. Μουσική διεύθυνση: Αλέξανδρος Μυράτ.

4 Δεκ 2010

Το πάθος που έγινε λάθος...



Αναγκάζοντας πριν τον ταξιτζή που την έφερε στο αεροδρόμιο να οδηγήσει γρήγορα για να μη χάσει την πτήση -καθώς η ίδια είχε ξυπνήσει καθυστερημένα- αφού τον πλήρωσε βιαστικά χωρίς να πάρει τα ρέστα, ξεχύθηκε προς την αίθουσα αναχωρήσεων για να κάνει το check in. Κρατώντας εκτός από μια κομψή τσάντα μόνο μια μικρή βαλίτσα μιας και  θα έλειπε από το σπίτι της απλά για δυο ημέρες, έφτασε στο γκισέ για να την δώσει. Εκεί πληροφορήθηκε ότι υπήρχε καθυστέρηση μισής περίπου ώρας. Ένα πικρό χαμόγελο γλύστρισε από τα χείλη της. Άδικα είχε αγχωθεί με τον χρόνο. Κοντοστάθηκε για λίγο κοιτάζοντας το πάτωμα και αφού εξερεύνησε τον τεράστιο χώρο που την περιέβαλε, κινήθηκε προς ένα σημείο όπου πωλούνταν εφημερίδες και περιοδικά. Χάζεψε σύντομα τα σταντ που ήσαν αραδιασμένα τα δεύτερα και πήρε στα χέρια της ένα γυναικείο. Κάνοντας την κίνηση να πληρώσει, το μάτι της έπεσε στα αγαπημένα της μπισκότα που ήσαν τακτοποιημένα ανάμεσα σε άλλα. Χωρίς δισταγμό πήρε το μικρό πακετάκι, το έβαλε στην τσάντα της, έδωσε τα χρήματα και τράβηξε για το πρώτο ελεύθερο κάθισμα που είδε σε μια άκρη στην αίθουσα. Άρχισε αμέσως να διαβάζει το έντυπο που είχε αγοράσει και κάποια στιγμή που άφησε την τσάντα της στο διπλανό από τη θέση της τραπεζάκι, πήρε το πακέτο με τα μπισκότα, το άνοιξε και παίρνοντας ένα για να το δοκιμάσει, το ακούμπησε πάλι στην προηγούμενη του θέση. Μετά από ένα λεπτό περίπου αντιλήφθηκε δίπλα της στην άλλη πλευρά του τραπεζιού έναν εμφανίσημο άντρα να παίρνει κι αυτός με τη σειρά του ένα μπισκότο και μάλιστα χαμογελώντας της. Απόρησε με το θάρρος του μα δεν θέλησε να ασχοληθεί περαιτέρω συνεχίζοντας την ανάγνωση. Δεν πέρασαν δύο λεπτά και με το ένα χέρι της πήρε για να φάει άλλο ένα μπισκότο. Σχεδόν αμέσως μετά, ο ίδιος άντρας πήρε πάλι άλλο ένα μπισκότο από το πακέτο που στεκόταν ανάμεσα τους. Γύρισε και τον κοίταξε ενοχλημένη που το θάρρος είχε γίνει πια θράσσος αλλά εκείνος της χαμογέλασε και πάλι και μάλιστα με έκδηλη ευγένεια. Εκείνη συγκρατήθηκε και σκέφθηκε να δώσει τόπο στην οργή ενώ μαζεύτηκε στη θέση της από την αμηχανεία που την διακατείχε. Σε λίγο όμως άπλωσε αποφασιστικά το χέρι της και πήρε το τρίτο μπισκότο. Ο άντρας δεν ανταπέδωσε τη χειρονομία της κι εκείνη συλλογίστηκε πως επιτέλους είχε επανέλθει η λογική στα πράγματα. Δεν πρόλαβε όμως να ολοκληρώσει τη σκέψη της και εκείνος με μια χαρισματική κίνηση της πρόσφερε αυτός ένα μπισκότο. Αυτό ήταν! Η ανακωχή είχε λήξει και εκείνη για να αποφύγει τα χειρότερα μάζεψε με αγένεια την τσάντα της και το περιοδικό και παρατώντας τα μπισκότα, άφησε την μεγάλη αίθουσα για να πάει στον χώρο της αναχώρησης της πτήσης της.
Σχεδόν μια ώρα μετά, βρισκόταν μέσα στο αεροπλάνο που τροχιοδρομούσε στο διάδρομο για την απογείωση. Είχε ηρεμήσει πλέον από το προηγούμενο συμβάν και άνοιξε την τσάντα της άπό συνήθεια για να κάνει έναν έλεγχο αν είχε ξεχάσει κάτι. Τότε ήταν που με έκπληξη διαπίστωσε ότι το πακέτο με τά μπισκότα που αγόρασε ήταν εκεί άθικτο! Στέλνοντας την σκέψη της πίσω στον πρόσφατο χρόνο, θυμήθηκε πως το πακέτο που αγόρασε για να φάει δεν το είχε βγάλει από την τσάντα της. Δηλαδή αυτά που έτρωγε και συμπτωματικά ήσαν ίδια με τα δικά της, ανήκαν μάλλον στον άντρα που καθόταν δίπλα της πριν από μια ώρα! Ένοιωσε ντροπή για την συμπεριφορά της ενώ μάλιστα εκείνος την είχε αντιμετωπίσει με πολύ ευγένεια όπως θα ταίριαζε σε έναν κύριο, ρόλο που εκείνη εκ των πραγμάτων δεν τον άξιζε. Το χειρότερο όμως στην υπόθεση ήταν ότι αν και είχε μετανοιώσει για όλα αυτά, δεν μπορούσε να επανορθώσει.
Τελικά είχε επιβεβαιωθεί αυτό που κάποτε είχε κάπου διαβάσει: "Υπάρχουν τέσσερα πράγματα στη ζωή που δεν μπορείς να τα πάρεις πίσω. Η πέτρα, γιατί άμα την ρίξεις δεν ξαναγυρίζει σε σένα. Η λέξη, γιατί άμα την ξεστομίσεις δεν μπορείς να την αλλάξεις. Η ευκαιρία, γιατί άμα την χάσεις δεν σου ξαναεπιστρέφει. Ο χρόνος, γιατί άμα περάσει δεν ξανάρχεται".
Τίναξε το κεφάλι πίσω στην πλάτη του αεροπορικού καθίσματος, έκλεισε τα μάτια προσπαθώντας να ξεχάσει το πάθος της που την οδήγησε σε ένα λάθος...