31 Ιαν 2008

Μονολεκτικός διάλογος...



-Γύρισες;
-Περαστικός!
-Νόμισα...
-Λάθος!
-Είρωνεύεσαι;
-Νομίζεις;
-Μάλλον!
-Νόμιζε...
-Θέλω...
-Τίποτα!
-Μα...
-Σιωπή!
-Κοίτα...
-Λέξη!
-Μετάνοιωσα!
-Αδιαφορώ!
-Αλήθεια!
-Ψέμματα...
-Ορκίζομαι!
-Μάταια...
-Γιατί;
-Αργά...
-Άλλαξα!
-Αδύνατον...
-Κλαίω!...
-Σταμάτα!
-Φεύγεις;
-Ναί...
-Μείνε!
-Δύσκολο...
-Στάσου!
-Αποκλείεται...
-Σ'αγαπώ!
-Αλλοίμονο...
-Εσύ;
-Αντίο...
-...
-...
http://www.youtube.com/watch?v=g12-7tU2n8U

30 Ιαν 2008

"Ως πότε θα περιμένω..."


Ξύπνησε απότομα και πετάχτηκε. Κοίταξε το ρολόι: "επτά και εικοσιπέντε", σκέφτηκε. Ξεχύθηκε ξυπόλητος στο μπάνιο. Έριξε μπόλικο νερό στο πρόσωπο του να ξυπνήσει. Πήρε την πετσέτα και το σκούπισε απαλά. Βημάτισε γρήγορα προς το μπαλκόνι. Άνοιξε την μπαλκονόπορτα για να δεί τη θέα της Αθήνας από ψηλά. Είχε καιρό να το κάνει αυτό. Του άρεσε, είχε αρχίσει να σουρουπώνει και τα φώτα της πόλης είχαν αρχίσει να ανάβουνε σιγά-σιγά. Θυμήθηκε όμως ότι η ώρα είχε περάσει. Περίμενε κάτι "σημαντικό" απόψε. Μήνες το περίμενε. Περίμενε "εκείνη". Είχε καιρό να τη δεί. Την προηγούμενη μέρα την είχε συναντήσει τυχαία σε ένα σπίτι ενός κοινού τους φίλου. Της ζήτησε να έρθει από το σπίτι του να τα πούνε από κοντά για να μιλήσουνε για τα οικονομικά της εταιρείας του. Εκείνη ήταν λογίστρια κι εκείνος το βρήκε σαν πρόφαση. Έστω κι έτσι θα συναντιόντουσαν πάλι. Άλλωστε τα μάτια της έδειξαν ικανοποίηση στην πρόταση του. Θαυμάσια! Τώρα θα της μίλαγε διαφορετικά και δεν μπορεί, θα την κέρδιζε. Δεν την είχε ξεχάσει ούτε μέρα. Και ποτέ του δεν είχε παραδεχθεί την "ήττα". Κάνοντας αυτές τις σκέψεις ήδη είχε ντυθεί. Είχε βάλει το καινούριο του τζην παντελόνι, μπλε κάλτσες, τα καινούρια του μοκασίνια σε χρώμα ταμπά, και το αγαπημένο του πουκάμισο, λευκό βεβαίως. Έμενε μόνο να περάσει στη μέση του μια ζώνη σε απόχρωση πολύ κοντά στο χρώμα των παπουτσιών του. Όταν το έκανε κι αυτό, πήγε στον καθρέφτη, κοιτάχτηκε και έστρωσε τα μαλλιά του. "Καλός είμαι", σκέφθηκε. Και στράφηκε προς το μέρος που βρισκόταν το μπαρ. Πήρε με το ένα του χέρι ένα κοντό και χοντρό ποτήρι και με το άλλο έβαλε ουίσκι. Στην κατάψυξη είχε παγάκια. Πήγε εκεί άνοιξε και πήρε τρεις κύβους ρίχνοντας τους στο ποτήρι. Ήπιε δυο γουλιές, πλησίασε το στέρεο και άνοιξε το αγαπημένο του ραδιόφωνο. Έπιασε ένα σταθμό που έπαιζε ένα θαυμάσιο τραγούδι. Του φάνηκε λυπητερό για τη στιγμή, όμως το άφησε και βγήκε στο μπαλκόνι. Ένας ψυχρός αέρας του χάιδεψε το πρόσωπο. Ο Οκτώβρης είχε μπει για τα καλά. "Αλήθεια", σκέφθηκε "η ώρα πέρασε, πού είναι;" Πάνω στην ώρα το κουδούνισμα του τηλεφώνου διέκοψε τη σκέψη του. Έτρεξε και το σήκωσε. Ήταν "εκείνη". "Γεια, μήπως ενοχλώ;". Απόρησε. Ξεροκατάπιε και μπόρεσε να ψελίσει: "Εσύ;...όχι βέβαια". "Ξέρεις...δεν θα μπορέσω να έρθω απόψε...μου έτυχε κάτι...συγνώμη...κάποια άλλη φορά...στο υπόσχομαι" αποκρίθηκε δειλά εκείνη. "Δεν τρέχει τίποτα, κάνε δουλειά σου" κατάφερε εκείνος να απαντήσει. "Καληνύχτα, εύχομαι να μπορέσεις να περάσεις καλά απόψε", ανταπάντησε εκείνη με πιο θάρρος αυτή τη φορά. "Καληνύχτα" πρόσθεσε κοφτά εκείνος και έκλεισε το τηλέφωνο.
Του 'ρθε να ουρλιάξει μα κρατήθηκε. Έγειρε στον καναπέ που ήταν δίπλα του και σκέφθηκε φωναχτά: "Γιατί θεέ; Αν υπάρχεις. Ως πότε θα περιμένω να γυρίσει; Ως πότε;
Το τραγούδι συνέχισε να παίζει: "...Ι cheated my self, like I knew I would I told ya I was troubled yeah ya know that I'm no good..."

Ήταν μια ιστορία βγαλμένη από την ίδια τη ζωή.

http://www.youtube.com/watch?v=-s76SUag97Y

29 Ιαν 2008

PARIS: C' est si bon!...



Κατά καιρούς έχω επισκεφθεί κάποιες πόλεις στο εξωτερικό. Έχω ζήσει λίγο σε αυτές και τις έχω περπατήσει όσο δεν μου πήγαινε άλλο. Σήμερα καταθέτω λίγα λόγια για το αγαπημένο μου Παρίσι. Πόλη του φωτός, δικαιολογημένα. Πόλη για να ζεις.
"Έχει αρχίσει ένα ψιλόβροχο. Φοράς το αδιάβροχο σου, ανοίγεις την ομπρέλα σου και ξεκινάς. Η βροχή σου φέρνει όμορφες μυρωδιές, τα πεζοδρόμια γυαλίζουν και στο νερό καθρεφτίζουν ανθρώπινες φιγούρες και αυτοκίνητα με ένα ελκυστικό τρόπο. Βλέπεις τα απίστευτα μουσεία με πρώτο και καλύτερο το Λούβρο. Ανεβαίνεις στο λόφο της Μονμάρτης, τί μέρος κι αυτό, και αγοράζεις λουλούδια, μετά βρίσκεσαι να περπατάς στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα καθώς και στο νησί του. Κοντοστέκεσαι και χαζεύεις τα αμέτρητα βιβλία. Συνεχίζεις Νοτρ Νταμ, κατόπιν Ηλύσια Πεδία, πλατεία Ομονοίας, Όπερα, σταθμός του αγίου Λαζάρου, μετρό με τους κλοσάρ και το ετερόκλητο πλήθος, πύργος του Άιφελ...
Η βροχή έχει σταματήσει, τα λουλούδια μυρίζουν έντονα. Tελικά είναι όμορφο να αγαπάς στο Παρίσι. C'est si bon..."

http://www.youtube.com/watch?v=LMoLn-NT-NA

25 Ιαν 2008

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στα σκουπίδια: Στις 8 Φεβρουαρίου (08/02/08), δεν βλέπουμε καθόλου ειδήσεις στη TV!...


Ω ευγενικοί μου άνθρωποι
η ζωή είναι σύντομη...
αν ζούμε, ζούμε για να πατήσουμε
πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων*

SHAKESPEARE
Ερρίκος VI

*βασιλιάδες στο ποστ είναι όλοι οι βασιλιάδες-δημοσιογράφοι των δελτίων σκουπιδοειδήσεων της ελληνικής τηλεόρασης, όπου όταν δεν έχουνε τί να πουλήσουνε, πουλάνε τους ίδιους τους εαυτούς τους!

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΝΤΟΥ

"Sex-Βία-Αναρχία"...



Μερικά από τα πιο εμπνευσμένα συνθήματα τοίχου με υπογραφή "άλφα" σε κύκλο. Έχω διαβάσει κι άλλα καλά, αλλά αυτά μπόρεσα να θυμηθώ. Ελπίζω να θυμάστε περισσότερα… - Ο πολιτισμός τους καταρρέει, όταν κοπεί το ρεύμα - Έγχρωμη τιβί, ασπρόμαυρη ζωή - Λευτεριά στους φυλακισμένους τηλεθεατές - Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες - Εσύ καλωδίωσες τη μιζέρια σου; - Η βία είναι το θηλυκό του βίος - Μακεδόνες είστε και φαίνεστε - Εθνικιστές, S-300 να είναι οι ώρες σας - Ξύπνα, είναι η ώρα να ταΐσεις τις τράπεζες - Τα όνειρά μας εφιάλτης τους
-Έξω οι κρατούμενοι από τις φυλακές μέσα οι μπάτσοι και οι Δικαστές
Βραστούς, βραστούς, θα φάμε τους αστούς και τους γραφειοκράτες, στο φούρνο με πατάτες.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΚΛΟΥΒΕΣ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ!
ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΚΕΛΙΑ
ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΦΑΙΝΕΣΤΕ!

"ο αναρχισμός δεν είναι αταξία, είναι κομμουνισμός με ελευθερία"

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΜΙΖΕΣ ΚΑΙ ΜΠΕΤΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΙΔΕΩΔΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ.

ΚΕΝΤΕΡΗ ΚΑΤΟΥΡΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΜΑΣΤΟΥΡΑ.

ΟΙ ΕΡΓΑΤΟΩΡΕΣ ΜΕ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΜΜΕΝΕΣ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΜΜΕΝΕΣ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Δε θελουμε υπουργεια ουτε υπουργους θελουμε τους μπατσους στην ασφαλτο νεκρους!

Μπάτσοι, TV, νεοναζί όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί

Ειμαστε τσιγκανοι και Μωαμεθανοι Τουρκοι προβοκατορες και φιλοσκοπιανοι

«ΠΙΣΩ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ»

"Φονιάδες των χοντρών, διαιτολόγοι"

Ο Πόλεμος δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις, στο δρόμο γεννιούνται συνειδήσεις

Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, οι ΚΝΙΤΕΣ δεν το ξέρουνε δεν ήτανε εκεί

Η εθνική ενότητα είναι μια παγίδα,οι προλετάριοι δεν έχουνε πατριδα.

Τέρμα πια οι αυταπάτες, ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες

Σύνταξη για όλους... στα 35... για τους ματατζήδες... στα 95.!

Φοράτε άσπρα κράνη μπλε παντελονάκια εσείς δεν είστε μπάτσοι αλλά τα στρουμφάκια

Όσο υπάρχουν μπάτσοι,θα είμαστε απάτσι.

Γέμισε ΔΑΠίτες η Αθήνα αχ ορε και να'σουνα εδώ Δημήτρη Κουφοντίνα!

Φασίστες και φρικιά ακουστε το καλά η μάνα του Στάλιν είναι εγκυος

ΟΣΑ ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ Ο ΛΕΝΙΝ ΤΑ ΦΤΑΝΕΙ Ο ΑΛΛΑΧ ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΧΕΣΜΠΟΛΛΑΧ

ΣΟΡΙΝ ΜΑΤΕΪ ΤΡΑΒΑ ΤΗΝ ΠΕΡΟΝΗ ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ.

Καμία ειρήνη με τους καθηγητές τρομοκρατία είναι οι εξεταστικές.

Το παθος για την τηγανια ειναι δυνατοτερο απ'τα λαχανικα

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΟΥΣ.


«Οι μπάτσοι πουλάνε ναρκωτικά κλέβουν κασετόφωνα και στερεοφωνικά» (είχαν συλληφθεί την δεκαετία του 90 στο Κολωνάκι δύο μπάτσοι της Άμεσης Δράσης να κλέβουν κασετόφωνα καθρέπτες κλπ από σταθμευμένα αυτοκίνητα) και να τα φορτώνουν στο πορτ μπα γκαζ του περιπολικού.

ο αγιος βασιλης ειναι μια απατη ολα τα δωρα στων εργατων τη πλατη

Καλοριφέρ στους δρόμους

Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του

Σπάστε τις TV

24 Ιαν 2008

ΠΑΤΡΙΤΣΙΑ ΧΑΪΣΜΙΘ: Πώς να γράψετε ένα μυθιστόρημα αγωνίας και δράσης




Σήμερα προτείνω ένα βιβλίο γραμμένο από έναν άνθρωπο με πολύ κοφτερό μυαλό και πολυγραφότατο. Μια συγγραφέα που πάντα "προκαλούσε" με το γράψιμο της και τον τρόπο που ζούσε τη ζωή της.
Η Πατρίτσια Χάισμιθ γεννήθηκε το 1921 στο Τέξας. Μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη. Αφού σπούδασε στο κολέγιο Μπάρναρντ αγγλικά, λατινικά και ελληνικά, ταξίδεψε στην Ευρώπη, όπου πέρασε και το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής της. Το πρώτο της βιβλίο Ξένοι στο τρένο εκδόθηκε το 1950 και σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Το βιβλίο μεταφέρθηκε στο σινεμά από τον Άλφρεντ Χίτσκοκ. Εξέδωσε είκοσι μυθιστορήματα και εφτά συλλογές διηγημάτων. Τιμήθηκε με το Grand Prix αστυνομικής λογοτεχνίας, το Edgar Allan Poe Award, το O. Henry Memorial Award και το Silver Dagger. Πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου του 1995 στο Λουγκάνο της Ελβετίας. Πολλά έργα της έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά.
Η ταλαντούχα κυρία Χάισμιθ
Της ΠΑΡΗΣ ΣΠΙΝΟΥ (spinou@enet.gr)
Η βασίλισσα του ψυχολογικού θρίλερ Πατρίτσια Χάισμιθ κρατούσε καλά κρυμμένα τα μυστικά των ηρώων της όσο και την προσωπική της ζωή.

«Πολλοί επίδοξοι συγγραφείς θαρρούν πως οι ήδη αναγνωρισμένοι συνάδελφοί τους έχουν κάποια μαγική φόρμουλα επιτυχίας. Στόχος μου είναι να ανατρέψω αυτή την ιδέα», λέει στο βιβλίο της η Πατρίτσια Χάισμιθ.Ευτυχώς δεν κράτησε την ίδια στάση για τα μυστικά της τέχνης της. Τα αποκάλυψε στο βιβλίο «Πώς να γράψετε ένα μυθιστόρημα αγωνίας (και δράσης)», που εκδόθηκε δώδεκα χρόνια πριν από τον θάνατό της, ενώ στα ελληνικά μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Πατάκη» σε μετάφραση Αγγελικής Βασιλάκου.Πώς πλάθονται οι ήρωες; Τι είναι η πλοκή; Πώς δημιουργείται η προσδοκία στον αναγνώστη; Τι είναι η κορύφωση; Η αμερικανίδα συγγραφέας που με μοναδικό τρόπο συνδύασε την ποιότητα με την εμπορικότητα αναλύει με παραδείγματα τις μεθόδους της δουλειάς της και τα ζωτικά στοιχεία του σασπένς στη μυθοπλασία, βασιζόμενη στην εμπειρία, τα αδιέξοδα, τις επιτυχίες αλλά και τις αποτυχίες. *Το βιβλίο είναι ένα εγχειρίδιο για νέους, επίδοξους συγγραφείς, απευθύνεται όμως και στους αναγνώστες που θέλουν να γνωρίσουν καλύτερα τον γοητευτικά παράδοξο κόσμο της Χάισμιθ. Παρ' ότι η ίδια ξεκαθαρίζει εξαρχής: «Αδυνατώ να εξηγήσω πώς γράφεται ένα πετυχημένο -δηλαδή διαβαστερό- βιβλίο. Αυτό όμως κάνει και το γράψιμο μια τόσο έντονη και συναρπαστική ασχολία, το μόνιμα ανοιχτό ενδεχόμενο της αποτυχίας (...) Πολλοί επίδοξοι συγγραφείς θαρρούν πως οι ήδη αναγνωρισμένοι συνάδελφοί τους έχουν κάποια μαγική φόρμουλα επιτυχίας. Στόχος του βιβλίου είναι να ανατρέψει αυτή την ιδέα: Δεν υπάρχει μυστικό επιτυχίας στο γράψιμο, εκτός του χαρακτήρα, ή αλλιώς της προσωπικότητας. Κι επειδή κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, εναπόκειται αποκλειστικά στον ίδιο να εκφράσει τη διαφορετικότητά του, αυτό που εγώ αποκαλώ "διεύρυνση πνεύματος"».*Η Χάισμιθ υπερασπίζεται το είδος που υπηρέτησε πιστά: «Αν μια ιστορία είναι καλή και διασκεδαστική, μπορεί να την απολαύσει οποιοσδήποτε -τόσο ο διανοούμενος όσο και ο λάτρης του μυστηρίου και της αγωνίας». Οι συμβουλές της ξεκινούν από τα καθημερινά συμβάντα που δίνουν τον σπινθήρα της αφήγησης: «Ενα παιδί που γλιστράει στο πεζοδρόμιο και χύνει το χωνάκι παγωτό του. Ενας αξιοσέβαστος κύριος στο μανάβικο που βάζει στην τσέπη του κρυφά, σχεδόν ψυχαναγκαστικά, ένα παραγινωμένο αχλάδι. Ή μια σύντομη σκηνή δράσης που μας έρχεται στο μυαλό απ' το πουθενά». Για παράδειγμα, το αρχικό έναυσμα για την πλοκή στο "Ξένοι στο τρένο" ήταν: «Δυο άντρες ανταλλάσσουν φόνους εξασφαλίζοντας το τέλειο άλλοθι». *Αναφέρεται σε παράξενα περιστατικά και σε συμπτώσεις που την κέντρισαν να γράψει «μερικές καλές ιστορίες ή βιβλία». Ετσι, ένα ταξίδι στην Ελλάδα ήταν αφορμή για να δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα στο μυθιστόρημα «Δυο πρόσωπα του Ιανουαρίου»: «Θυμόμουν το παλιό ξενοδοχείο όπου έμεινα στην Αθήνα, που μύριζε κλεισούρα, το σέρβις δεν ήταν καλό, τα χαλιά φθαρμένα, και που στους διαδρόμους του άκουγες καθημερινά δεκάδες διαφορετικές γλώσσες, και ήθελα να το βάλω στο βιβλίο μου» αναφέρει. Σε αυτό το ταξίδι την «έγδυσε» στα χαρτιά ένας μεσόκοπος άντρας και το αριστοκρατικό αλλά κουρασμένο πρόσωπό του έγινε το πρόσωπο του μυθιστορηματικού απατεώνα της Τσέστερ ΜακΦάρλαντ.*Η ίδια επιμένει στη χρήση των προσωπικών βιωμάτων στις ιστορίες αγωνίας και μάλιστα συστήνει στους ενδιαφερόμενους να έχουν πάντα μαζί τους ένα σημειωματάριο:«Τα καλά διηγήματα απορρέουν κυρίως απ' το συναίσθημα του συγγραφέα και συχνά το θέμα τους θα το εξέφραζε το ίδιο καλά και ένα ποίημα(...) Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα βιώματα είναι μια προσωπική σχολή γραφής, έναντι της σχολής των τεχνασμάτων. Πιστεύω ότι τα διάφορα τερτίπια, οι συνταγές δηλαδή, προξενούν λειψή ευχαρίστηση, και ένας συγγραφέας δεν πρέπει να περιμένει ότι οι νοήμονες αναγνώστες του θα διασκεδάσουν μ' αυτά». *Ιση σημασία πρέπει ο συγγραφέας να δίνει στους χαρακτήρες: «τι φοράνε και πώς μιλάνε, να μάθει ακόμα και τα παιδικά τους χρόνια, αν και δεν χρειάζεται πάντα να κάνει λόγο γι' αυτά στο βιβλίο» όσο και στο «πύκνωμα» της πλοκής. Ομως, το κύριο μελήμά της ήταν πώς να κάνει συμπαθητικό τον παραβατικό ηρωά της, όπως τον θαυμαστό κύριο Ρίπλεϊ: «Το μόνο που μπορώ να προτείνω είναι να δίνει κανείς στον δολοφόνο-ήρωά του όσα ευχάριστα χαρακτηριστικά μπορεί -γενναιοδωρία, καλοσύνη προς ορισμένους ανθρώπους, αγάπη για τη ζωγραφική, τη μουσική ή η μαγειρική για παράδειγμα. Αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούν επίσης να είναι διασκεδαστικά, σε αντίθεση με τα εγκληματικά και φονικά ένστικτά του». *Οσο γι' αυτούς που θεωρούν τα θρίλερ αποτρόπαια, τους παραπέμπει -με το γνωστό της μαύρο χιούμορ- στις συνταγές μαγειρικής «για να δουν τι συμβαίνει στους φτερωτούς ή οστρακοφόρους φίλους τους». Γιατί «μια νοικοκυρά πρέπει να κάνει την καρδιά της πέτρα για να μπορέσει να διαβάσει αυτές τις συνταγές, πόσω μάλλον για να τις κάνει πράξη. Για να σκοτώσεις μια χελώνα πρέπει να τη βράσεις ζωντανή. Η λέξη "σκοτώσεις" δεν αναφέρεται, δεν χρειάζεται -άλλωστε ποιος μένει ζωντανός σε νερό που κοχλάζει...»!

JIM MORRISON, ο τραγουδιστής-ποιητής της Rock που έγινε μύθος χωρίς να προλάβει να δοξαστεί...


O άνθρωπος που με επηρέασε στην εφηβεία μου, περισσότερο από όλους τους Ρόκερς-τραγουδιστές, λόγω των στίχων που έγραφε, ήταν ένας αντι-αμερικανός, Αμερικανός στην καταγωγή, ο Jim Morrison. Και το συγκρότημα που μου άνοιξε διάπλατα τις "πόρτες" στην ξένη μουσική και δη στην Rock, ήταν οι DOORS.
O Jim Morrison ήταν ένας από τους μεγαλύτερους επαναστάτες του rock. Γεννημένος το 1943 στη Melbourne της Florida, ήταν ο ποιητής - τραγουδιστής ενός από τα θρυλικοτερα rock συγκροτήματα όλων των εποχών: των The Doors. Ο πατέρας του, όντας ναύαρχος του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ, ήταν υπέρμαχος της πειθαρχίας, πράγμα που εξασκούσε πάνω στον Jim από μικρή ηλικία. Ίσως αυτή να ήταν η αιτία της τόσο έκλυτης ζωής του Morrison, μιας ζωής γεμάτης από sex, drugs and rock 'n' roll.O Jim, μετά από πολλές αλλαγές σπουδών, κατέληξε το 1964 στο UCLA σπουδάζοντας σκηνοθεσία. Σιγά σιγά όμως, επηρεασμένος από τα ποιήματα του William Blake, παράτησε τη σχολή και αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος των ημερών του στη συγγραφή ποιημάτων. Στη σχολή συνάντησε τον Ray Manzarek,τον μετέπειτα keyboard-ιστα των Doors, με τον οποίο αποφάσισε την δημιουργία του συγκροτήματος. Την μπάντα συμπληρώσαν οι Robbie Krieger (κιθάρα) και John Densmore (ντραμς). Το όνομα του συγκροτήματος ήταν ιδέα του Morrison. Προήλθε από το βιβλίο "Doors of Perception", του Aldous Huxley.Η μεγάλη επιτυχία των Doors το 1967 με το πρώτο τους δίσκο ανέδειξε την θυελλώδη προσωπικότητα του Morrison. Οι στίχοι του πραγματεύονταν τις εσωτερικές αναζητήσεις του, ή, και πιο συχνά, την επαναστατική sex, drugs and rock ‘n’ roll ζωή του. Η επανάσταση όμως του Morrison δεν ήταν χωρίς ιδεολογία: την απόδραση από την ρουτίνα της ζωής, από τα πρέπει και τους οποιουσδήποτε νόμους και κανόνες, από το σύστημα.Ο Morrison επεδίωκε την εσωτερική ελευθέρια, για τον εαυτό του και για τον υπόλοιπο κοσμο. Σε μια συνέντευξη του είπε: I 've always been attracted to ideas that were about revolt against authority. I like ideas about the breaking away or overthrowing of established order. I am interested in anything about revolt, disorder, chaos—especially activity that seems to have no meaning. It seems to me to be the road toward freedom—external revolt is a way to bring about internal freedom. (Πάντα ένοιωθα έλξη για τις ιδέες τις σχετικές με την επανάσταση κατά της αρχής. Μου αρέσουν οι ιδέες της υπέρβασης ή της καταστροφής της εγκαθιδρυμένης αρχής. Με ενδιαφέρει το οτιδήποτε σχετικά με επανάσταση, αταξία, χάος – ιδιαίτερα οι πράξεις που μοιάζουν να μην έχουν κανένα νόημα. Μου φαίνεται ότι είναι ο δρόμος για την ελευθέρια – η εξωτερική επανάσταση είναι ένας τρόπος για την εσωτερική ελευθέρια).Την εξωτερική αυτή επανάσταση ο Morrison την επιδίωξε με το να κάνει οτιδήποτε απαγορευόταν ή θεωρούταν ανήθικο την εποχή εκείνη, δηλαδή με σεξ, με ναρκωτικά, με προσβολή της δημόσιας αιδούς, με το ποτό, με παράβαση των νόμων και, κυρίως, με το μεγαλύτερο όπλο που είχε στα χέρια του: με το rock ‘n’ roll, τη μουσική αυτή που τότε ήταν η επανάσταση, και όχι άλλος ένας τρόπος για διασημότητα και έξαλλη ζωή. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τα αναρίθμητα προβλήματα του με τον νόμο, με συλλήψεις για εξύβριση και αντίσταση κατά της αρχής, για επίδειξη των γεννητικών του οργάνων σε κοινό κατά τη διάρκεια συναυλίας και πολλές άλλες τέτοιες κατηγορίες.Οι αλλεπάλληλες δικές του εξάντλησαν την μπάντα οικονομικά και πνευματικά, σε σημείο που να βρίσκεται στο χείλος τις διάλυσης. Όλα αυτά όμως ανέδειξαν τον Morrison σε μορφή, σε υπέρμαχο της απόλυτης ελευθερίας, στον γνησιότερο εκφραστή της επανάστασης της εποχής του.Μετά την τελευταία σύλληψη και καταδίκη του ο Morrison επέστρεψε στο συγκρότημα. Οι περιοδείες και οι συναυλίες συνεχίσθηκαν με την διαρκή παρενόχληση της αστυνομίας. Έτσι το 1971 ο Morrison και η γυναίκα του Pamela έφυγαν από τις ΗΠΑ για το Παρίσι, όπου ο Morrison ασχολήθηκε με την ποίηση του (η πρώτη συλλογή ποιημάτων του εκδόθηκε το 1970, The Lord and the Creatures). Εκεί όμως, μακριά από την υπόλοιπη μπάντα που τον συγκρατούσε, ο Morrison βυθίστηκε ακόμα περισσότερο στα ναρκωτικά. Έτσι, το πρωί της 3 Ιουλίου του 1971, βρέθηκε νεκρός στην μπανιέρα του από ανακοπή καρδιάς. Ήταν 27 χρονών.Ο Jim Morrison θάφτηκε στο Κοιμητήριο Pere Lancaise στο Παρίσι, στην Γωνιά των Ποιητών, μαζί με τον Μολιέρο, τον Μπαλζακ και τον Όσκαρ Γουαιλντ. Ο τάφος του αποτελεί από τότε έως σήμερα προσκύνημα για χιλιάδες ανθρώπους, θαυμαστές του ή μη, ανθρώπους που αναζητούν την εσωτερική τους ελευθέρια όπως ο Jim Morrison. Κάποιοι την βρίσκουν, όλοι όμως υποστηρίζουν ότι τις λίγες αυτές στιγμές μπροστά στον τάφο αυτού του ανθρώπου, που έζησε και πέθανε όπως ήθελε, νοιώθουν πραγματικά ελεύθεροι.
Δείτε ένα δείγμα της ερμηνείας του στο τραγούδι και της ερωτικής αύρας που εξέπεμπε:
http://www.youtube.com/watch?v=3flJ9bIdSrA
You know that it would be untrue You know that I would be a liar If I was to say to you Girl, we couldn't get much higher Come on baby, light my fire Come on baby, light my fire Try to set the night on fire The time to hesitate is through No time to wallow in the mire Try now we can only lose And our love become a funeral pyre Come on baby, light my fire Come on baby, light my fire Try to set the night on fire, yeah The time to hesitate is through No time to wallow in the mire Try now we can only lose And our love become a funeral pyre Come on baby, light my fire Come on baby, light my fire Try to set the night on fire, yeah You know that it would be untrue You know that I would be a liar If I was to say to you Girl, we couldn't get much higher Come on baby, light my fire Come on baby, light my fire Try to set the night on fire Try to set the night on fire Try to set the night on fire
Δισκογραφία Studio Albums:The Doors(1967)Strange Days(1967)Waiting for the Sun(1968)The Soft Parade(1969)Morrison Hotel(1970)L.A. Woman(1971)Other Voices(1971)Foul Circle(1972)An American Prayer:Jim Morrison(1978)The Doors

21 Ιαν 2008

Μια πολύ καλή πρόταση για βιβλίο...



Τίτλος: Τετ α Τετ
Συγγραφέας: Χέιζελ Ρόουλι
Μετάφραση: Ελίκη Βαρβάκη
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
1η έκδοση: 2007
Τιμή: 20,00 ευρώ

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Η γραφή της Χέιζελ Ρόουλι είναι ρέουσα και το βιβλίο μολονότι έχει μεγάλη έκταση, διαβάζεται με ευκολία, καθώς περιγράφει την σχέση και τον βίο των Σαρτρ και Μπωβουάρ σε κάποια σημεία ακόμη και μέρα με την ημέρα, ώστε ο αναγνώστης γίνεται συνοδοιπόρος των δύο διανοητών στα καφέ του Παρισιού όπου σύχναζαν και έγραφαν ή τα ξενοδοχεία όπου διέμεναν.
Οι πληροφορίες που παραθέτει, καθιστούν τα όρια μεταξύ λογοτεχνίας και επιστημονικής βιογραφίας ασαφή, αλλά σε κάθε περίπτωση κερδισμένος βγαίνει ο αναγνώστης, καθώς μέσα από το έργο της Ρόουλι μαθαίνει λεπτομέρειες της ζωής των δύο φιλοσόφων- συγγραφέων αλλά πληροφορείται και για τον αντίκτυπο του έργου και του τρόπου ζωής τους μέσα το ιστορικό της πλαίσιο.
Μία θυελλώδης σχέση
Ο δεσμός των δύο διανοητών θεμελιώθηκε πάνω στην αρχή της διαφάνειας, της απόλυτης υπόσχεσης ότι θα έλεγαν τα πάντα ο ένας στον άλλον, παρά την ελεύθερη σχέση που είχαν όλα τα χρόνια της ζωής τους, και παράλληλες σχέσεις με τρίτα πρόσωπα που διατηρούσαν αμφότεροι.
Ο συγγραφέας θα ανακαλύψει μια Σιμόν ντε Μπωβουάρ περισσότερο ευαίσθητη και πιο συναισθηματικά δεμένη με τον Σαρτρ από όσο εκείνος μαζί της.
Μέσα από την λεπτομερή καταγραφή της Ρόουλι ανανδεικνύεται το πάθος των δύο φιλοσόφων για την ειλικρίνεια, η οποία ωστόσο αφορούσε μόνο τους δυο τους, αποκλείοντας οποιοδήποτε τρίτο πρόσωπο και αν συνδέοταν κατά καιρούς μαζί τους.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πληροφορήθηκαν για τις σκέψεις του Ζαν Πωλ Σαρτρ ή της Σιμόν ντε Μπωβουάρ για το άτομό τους, για πρώτη φορά μετά την δημοσίευση της αλληλογραφίας του ζεύγους, μέρος της οποίας εκδόθηκε όταν ήταν ακόμη εν ζωή.
Όπως είναι φυσικό, νευρικοί κλονισμοί και πίκρα από τους εκάστοτε συντρόφους τους συνυπάρχουν με την λατρεία που τους απέδιδαν οι "Σαρτριανοί" ακόλουθοί τους.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Χέιζελ Ρόουλι δεν διστάζει να δηλώσει ευθέως και εξαρχής τον θαυμασμό της για την Σιμόν ντε Μπωβουάρ, η οποία, όπως λέει η ίδια, απετέλεσε έμπνευση για το έργο της.
Ο ενθουσιασμός της για τα βιογραφούμενα πρόσωπα πάντως δεν την εμπόδισε να εκτιμήσει και να χρησιμοποιήσει πληθώρα πηγών και μεγάλο εύρος βιβλιογραφίας γύρω από αυτά.
Η συγγραφέας, όχι μόνο μελέτησε ό,τι έχει γραφτεί κατά καιρούς γύρω από το θρυλικό ζευγάρι, όπως και το ίδιο το έργο τους, αλλά ανέτρεξε και σε δημοσιευμένα άρθρα των Σαρτρ και Μπωβουάρ σε εφημερίδες της εποχής, και συνομίλησε με όσα πρόσωπα του περιβάλλοντός τους ζουν και δέχτηκαν να την συναντήσουν, κάποιες φορές μάλιστα ήλθε σε επαφή ακόμη και με τους απογόνους τους.
Το αποτέλεσμα ασφαλώς δικαιώνει τις προσπάθειές της, καθώς διάβασε και αποδίδει για τον αναγνώστη ανέκδοτο υλικό, όπως την προσωπική αλληλογραφία του ζεύγους ή αποσπάσματα της αλληλογραφίας τους με τρίτα πρόσωπα.
Δυστυχώς η υιοθετημένη κόρη και διαχειρίστρια του πνευματικού έργου του Σαρτρ, Αρλέτ Ελκάιμ αρνήθηκε οποιαδήποτε επαφή μαζί της, στερώντας από όλους μας το περιεχόμενο των επιστολών του διανοητή!
Ευτυχώς άλλα κοντινά πρόσωπα του Σαρτρ και κυρίως της Μπωβουάρ, όπως η επίσης υιοθετημένη κόρη της, διέθεσαν στην βιογράφο, όχι μόνο τις αναμνήσεις τους αλλά και τις επιστολές που φωτίζουν τις δύο αυτές επιφανείς προσωπικότητες των γραμμάτων.
Περισσότερα στις σελίδες του βιβλίου...
books in.gr

18 Ιαν 2008

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ: μοναχικό ταξίδι στην αγρύπνια...


Ένας από τους πολύ αγαπημένους μου ποιητές ο Νίκος Καββαδίας, ένας ταξιδευτής του μυαλού και της ψυχής. Ένας λαϊκός ποιητής, ένας "γήινος" καλλιτέχνης, ένας πολύ απλός άνθρωπος, ένας μεγάλος άντρας. Αξέχαστο το "έργο" του. Υποκλίνομαι...

O Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε το 1910 στο Χαρμπίν της Μαντζουρίας από γονείς Κεφαλονίτες. Στα τέσσερα του χρόνια η οικογένεια μετοίκησε στο Αργοστόλι καί το 1921 στον Πειραιά, όπου ο μικρός Νίκος τελειώνει Δημοτικό και Γυμνάσιο. Μαθητής ακόμη του δημοτικού, γράφει τα πρώτα του ποιήματα. Το 1929 μπαίνει υπάλληλος σε ένα ναυτικό γραφείο. Αντέχει μόνο λίγους μήνες να βλέπει τους άλλους να ταξιδεύουν. Τα καράβια κι η θάλασσα είναι το όνειρό του. Μπαρκάρει ναύτης σε φορτηγό, και για μερικά χρόνια συνεχίζει να φεύγει με τα φορτηγά, γυρίζοντας πίσω μονίμως ταλαιπωρημένος και αδέκαρος... Η ανέχεια τον κάνει ν' αποφασίσει να πάρει το δίπλωμα του ασυρματιστή. Στην αρχή σκεφτότανε να γίνει καπετάνιος, μα τα χρόνια είχαν περάσει, τα είχε φάει η λαμαρίνα, και το δίπλωμα του Ασυρματιστή ήταν ο μόνος σύντομος και αξιοπρεπής δρόμος γιά τα καράβια. Παίρνει το δίπλωμα του το 1939, αλλά αντί να μπαρκάρει βρίσκεται στρατιώτης στην Αλβανία και κατόπιν ξέμπαρκος στην Αθήνα με την γερμανική Κατοχή. Μόλις τελείωσε ο πόλεμος , το 1944, ξαναμπαρκάρει, αδιάκοπα πιά, ως ασυρματιστής, γυρίζοντας όλο τον κόσμο, ως το Νοέμβρη του 1974.
Τρεις μήνες άντεξε μακρυά από τη θάλασσα. Πεθαίνει από εγκεφαλικό επεισόδειο στις 10 Φεβρουαρίου του 1975.
Hδη στα δώδεκα του χρόνια, μαθητής, ο Καββαδίας εξέδιδε μόνος του το περιοδικό Σχολικός Σάτυρος, απόδειξη της στιχοπλαστικής του ευχέρειας. Κάποια από τα πρώτα του ποιήματα δημοσιεύτηκαν καί στην Πειραιώτικη εφημερίδα Σημαία. Τα χρόνια 1928-29 δημοσιεύει ποιήματα του στο περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλχάλας και ταυτόχρονα συνεργάζεται και με το περιοδικό Διανοούμενος. Παράλληλα αρχίζει τη δημοσίευση σε συνέχειες ενός μυθιστορήματος στην εφημερίδα Πειραϊκό Βήμα, που όμως δεν ολοκληρώνεται ποτέ.
Η ουσιαστική εμφάνιση του γίνεται με την πρώτη του συλλογή Μαραμπού το 1933, που κέρδισε καί την εύνοια του Φώτου Πολίτη. Το 1943 δημοσιεύει στους Πρωτοπόρους ένα ποίημα με τίτλο "Αθήνα" με το ψευδώνυμο Α. Ταπεινός. Το 1947 επανεκδίδεται συμπληρωμένο το Μαραμπού καί τυπώνεται η δεύτερη συλλογή του, το Πούσι. Το 1954 τυπώνεται και το πεζογράφημα (μάλλον εκτενές αφήγημα καί όχι μυθιστόρημα) Βάρδια.
Λίγο μετά το θάνατο του τυπώνεται η τρίτη συλλογή του με τίτλο Τραβέρσο (1975) καί το 1987 τα μικρότερα πεζά του, Λί, Του πολέμου και Στο άλογό μου.
Ο Νίκος Καββαδίας είναι ίσως ο μόνος που αξίζει τον χαρακτηρισμό του απόλυτα βιωματικού στήν ποίησή του. Μιλάει πάντα γιά τα καράβια που έζησε, τους ναυτικούς που γνώρισε, τους έρωτες, τους καυγάδες και τους θανάτους στα λιμάνια,με την γλώσσα των καραβιών, αλλά και κάποιους ιδιωματισμούς της Κεφαλλονιάς, να μπλέκονται στα γνήσια λαϊκά ελληνικά του. Ο Ερωτάς του για τα ταξίδια και τη θάλασσα, πάθος τρομερό, σχέση αγάπης και μίσους, ο ίδιος έρωτας που τον οδήγησε να μπαρκάρει μικρός, μόλις 19 ετών, αφήνοντας την σίγουρη δουλειά του ναυτικού γραφείου, είναι ορατός σε κάθε στίχο του, και τόσο δυνατός που διαπερνά τον αναγνώστη, τον κάνει να ξεχάσει τις άγνωστες λέξεις και τους ναυτικούς όρους , και να συνεπαρθεί απόλυτα από την αλήθεια του Λόγου του Ποιητή.
Η ποίησή του αντλεί από τον νεορομαντισμό, την ταξιδιωτική κοσμοπολίτικη ποίηση. Eχει όμως ανεπτυγμένα εντελώς δικά της χαρακτηριστικά, που την καθιστούν περίπτωση μοναδική, αλλά καί εξαιρετικά γοητευτική. Η γλώσσα του Καββαδία είναι η ζωντανή, εμπλουτισμένη με πάμπολλα στοιχεία του ναυτικού ιδιώματος, ωστόσο διακριτική, εκφραστικότατη καί πειστική. Τα ποιήματα του είναι έμμετρα καί ομοιοκατάληκτα χωρίς να υποτάσσεται η αφηγηματική ικανότητα και να υποβιβάζεται το καλλιτεχνικό στοιχείο. Περιγράφεται η σκληρή και συχνά άσωτη ζωή των ναυτικών, δεν αποκλείονται όμως στιγμιότυπα τρυφερά καί προεκτάσεις προβληματισμένες και ευρύτερα φιλοσοφημένες. Ετσι, πρόκειται για ποίηση κοσμοπολίτικη, όχι όμως ψυχρή καί απόμακρη, αλλά μεθέξιμη. Η πορεία από την πρώτη ως την τρίτη συλλογή αποκαλύπτει έναν άξονα ανθρωποκεντρικό. Σιγά-σιγά τα μοτίβα γίνονται πιο σκοτεινά, πιο εσωτερικά, πιο ερωτικά. Επανέρχονται σύνβολα καί αντικείμενα με προσδιορίσιμη λειτουργικότητα, χρώματα, πρόσωπα καί μύθοι, που εν τέλει υποσκάπτουν το κοσμοπολίτικο στοιχείο καί το απορρίπτουν για να αφήσουν μιά γυμνή μοναξιά. Η τρυφερότητα καί ο λυρισμός είναι ακόμη χαρακτηριστικότερα στοιχεία των μικρών πεζών του, του 1987. Θα 'ταν ίσως τολμηρό να ειπωθεί, αλλά φαίνεται πως συγκεντρώνουν ό,τι απαιτείται για να χαρακτηριστούν μικρά, κλασικότροπα αριστουργήματα. Η Βάρδια είναι ένα εκτενές αφήγημα, κοντά στην ευθύγραμμη αφήγηση, με αναδρομικές καί προληπτικές παρεκβάσεις στο πρώτο μέρος, αλλά πολύ κοντά στο είδος του φανταστικού, όπου οι κώδικες εμπλέκονται καί τα όρια πραγματικού καί φαντασιακού συγχέονται, είναι το δεύτερο μέρος, σαφώς νεοτερικότερο και ως προς την ποιητική του.
Ο Νίκος Καββαδίας άφησε πολύ λίγα πίσω του, μόλις τρείς ποιητικές συλλογές, ένα μυθιστόρημα και τρία μικρά πεζά. Ταπεινά παρουσιάστηκε στα ελληνικά γράμματα, κι η ταπεινότητά του αυτή, μαζί με την μελοποίηση πολλών ποιημάτων του, τον έφερε κοντά στη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, κάνοντάς τον έναν από τους πιό δημοφιλείς μας ποιητές, δυστυχώς μετά τον θάνατό του...
Ποιήματα
Μαραμπού (1933)Πούσι (1947)Τραβέρσο (1975)
Μυθιστόρημα
Βάρδια (1954)
Μικρά Πεζά
Λι (1987)Του πολέμου (1987)Στο άλογό μου (1987)
πηγή:www.logotexnia.com

17 Ιαν 2008

YΠΑΡΧΟΥΝ ΧΡΥΣΟΨΑΡΑ ΕΔΩ;...(στίχοι που με έμαθαν να χαμογελάω στη ζωή).


"Σαν τα καράβια φαίνονται τη νύχτα τα νησιά
σταματημένα μες τη μέση του πελάγου.
Έχει η ανάσα τους μια γεύση απ' τα παλιά
που αναστήθηκαν με κόλπα κάποιου μάγου.

Εσύ δεν είσουνα που μίλαγες για ιπτάμενες στιγμές
εσύ δεν είσουνα που μίλαγες για αγάπη.
Εσύ δεν έλεγες οι άνθρωποι δε θέλουν διαταγές
από ανθρώπους μηχανές στο ρόλο του προστάτη.

Μ'ενα τσιγάρο
σα μεγάλη κιμωλία
μοιάζει με φάρο
που σκοντάψανε τα πλοία

Εσύ δε μ' εμαθες ν' αφήνω να μακραίνουν τα μαλλιά
στα παλιατζίδικα τα ρούχα σου ζητούσες.
Γιατί η αξία που μέσα μας φωλιάζει πιο βαθιά
είναι η ελεύθερη ζωή που ήθελες να ζούσες.

Μ'ενα τσιγάρο
σα μεγάλη κιμωλία
μοιάζει με φάρο
που σκοντάψανε τα πλοία"

15 Ιαν 2008

Περιπτώσεις που είναι ωραίο να βρέχει...






1. Πρώτη βροχή ύστερα από μακρύ καυτό καλοκαίρι.
2. Γυμνοί μπροστά σε φλόγες.
3. Νύχτα να ακούγεται ψυχάλισμα σε φύλλα.
4. Γρήγορη μπόρα σε ελαιώνα.
5. Όταν κολυμπάς στη θάλασσα.
6. Όταν δεν βιάζεσαι στην πόλη.
7. Όταν αναζητάς καταιγίδα...

14 Ιαν 2008

Περιπτώσεις που είναι άσχημο να βρέχει...


1. Όταν είσαι μόνος.
2. Όταν ταξιδεύεις στη θάλασσα.
3. Όταν οδηγείς.
4. Όταν βγαίνεις από το κομμωτήριο.
5. Όταν κλαις...

13 Ιαν 2008

Ασυναγώνιστες απολαύσεις...





1. Πρωϊνό ξύπνημα στην εξοχή.
2. Κρύα χειμωνιάτικη παραμονή αργίας με λιακάδα.
3. Ξυπόλητος(η) στο πάρκο.
4. Μόνος(η) στο σπίτι.
5. Το χαμόγελο της Τζοκόντα (του ντα Βίντσι / του Χατζηδάκι).
6. Χαμόγελο μετά από σεξ.
7. Στη παραλία νύχτα με φεγγάρι ενώ το καλοκαίρι είναι μπροστά σου...

11 Ιαν 2008

Πράγματα που δυσκολεύεσαι να πετάξεις...


1. Την παιδική σου ζωγραφιά.
2. Πολύ παλιά γράμματα.
3. Παλιά παπούτσια που βολεύουν.
4. Το άρωμα γυναίκας που σε άφησε.
5. Τα πρώτα εφηβικά γραπτά.

10 Ιαν 2008

Ευχάριστοι ήχοι...


1. Αόρατη καμπάνα σε ομίχλη.
2. Η τελευταία ρουφηχτή ανάσα πριν τον οργασμό.
3. Το φλάουτο που καθησυχάζει την ορχήστρα στην "Πρώτη" του Μάλερ.
4. Παγάκια στο ποτήρι πριν μια Absolut με φυσικό πορτοκάλι.
5. Σκίσιμο χαρτιού από δώρο που ανοίγει.
6. Το κύμα που σκάει ενώ κοιμάσαι στην παραλία.
(συνεχίζεται...)

9 Ιαν 2008

Πολύ αστεία πλέον ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΘΕ(Α)ΜΑΤΑ ...


1. ΕΝΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΝΤΕΡΜΠΥ.
2. ΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΛΥΕΙ ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΗΔΑΚΙ.
3. ΕΝΑΣ ΜΕΣΟΑΣΤΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΛΥΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ.
4. ΤΟ ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ.
5. Η ΣΥΣΤΑΣΗ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ.
6. ΤΑ TRENDY ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ.
7. ΤΑ ΕΚΔΟΤΙΚΑ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΑ.
8. ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΣΤΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ.
9. ΤΑ ΔΑΝΕΙΑΚΑ ΟΜΟΛΟΓΑ.
10. Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ.
11. Η ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ.
12. Η ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΑΠΟΨΕΩΝ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΑΚΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.
13. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ.

Η λίστα συνεχίζεται...

7 Ιαν 2008

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ, ένας εχθρός που μας κάνει τον φίλο!...


Είναι ίσως η πιο ύπουλη σκέψη του μυαλού μας, η αιτία που δεν μας αφήνει να δούμε την πραγματικότητα, αυτό που μας κάνει να νομίζουμε ότι βρισκόμαστε αλλού. Η τροχοπαίδη της προόδου μας, του πάρα πέρα. Το εμπόδιο στη λήθη. Η άρνηση σε μια νέα σελίδα της ζωής μας.
Και αυτό γιατί νοσταλγούμε που είμασταν μικρά παιδιά κι ας είμασταν άβγαλτοι και φοβισμένοι στη ζωή. Νοσταλγούμε το σχολείο κι ας το βλέπαμε τότε σαν τεράστια καταπίεση. Νοσταλγούμε την πρώτη μας αγάπη κι ας κοκκινίζαμε και μπερδεύαμε τα λόγια μας όποτε την "αντικρύζαμε". Νοσταλγούμε την εφηβεία μας κι ας είχαμε του κόσμου τα κόμπλεξ. Νοσταλγούμε τα φοιτητικά μας χρόνια κι ας είμασταν και οι πρώτοι τεμπέληδες. Εμείς οι άντρες νοσταλγούμε και τον στρατό κι ας μην τον αντέχαμε ούτε λεπτό. Νοσταλγούμε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα κι ας ξέρουμε πως κατά βάθος δεν ταιριάζαμε. Νοσταλγούμε την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα κι ας τρέμαμε από την αγωνία μας μήπως και δεν φανούμε "αντ-άξιοι" των περιστάσεων. Νοσταλγούμε τις παρέες μας κι ας τους ρίξαμε μαύρη πέτρα. Νοσταλγούμε όταν αρραβωνιαστήκαμε-παντρευτήκαμε κι ας το έχουμε μετανοιώσει. Νοσταλγούμε την ελευθερία μας κι ας έχει αποδειχθεί ότι δεν κάνουμε χωρίς το ταίρι μας. Νοσταλγούμε...
Νοστάλγησα καλοκαίρι με ήχους χειμωνιάτικους"...

Ξένες ταινίες που δεν ξέχασα ποτέ...





Όσα χρόνια κι αν περάσουν υπάρχουν κινηματογραφικές ταινίες που θα μου μείνουν αξέχαστες, για πολλούς και διαφόρους λόγους. Δεν ξέρω ποιά είναι η γνώμη σας αλλά ιδού η δικιά μου:
-ΚΙΝΓΚ ΚΟΝΓΚ (1933)
-ΟΣΑ ΠΕΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ (1939)
-ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ (1940)
-Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΚΒΑΪ (1941)
-ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ (1942)*
-ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ (1952)*
-ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ (1954)*
-ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ (1955)
-ΒΕΡΤΙΓΚΟ (1958)
-ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΚΑΥΤΟ (1959)*
-ΜΠΕΝ ΧΟΥΡ (1959)
-ΨΥΧΩ (1960)
-ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ (1960)
-Ο ΚΑΛΟΣ Ο ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΣΧΗΜΟΣ (1966)
-2001:ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ (1968)
-ΞΕΝΟΙΑΣΤΟΣ ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ (1969)
-Ο ΝΟΝΟΣ (1972)*
-Ο ΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ (1973)
-Ο ΝΟΝΟΣ Νο2 (1974)*
-ΤΣΑΪΝΑ ΤΑΟΥΝ (1974)
-ΤΑ ΣΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΧΑΡΙΑ (1975)
-Ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ (1976)
-ΡΟΚΥ (1976)
-Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ (1977)
-Ε.Τ. Ο ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ (1982)
-ΤΟΥΤΣΙ (1982)
-ΦΑΝΝΥ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ (1983)*
-Ο ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΟΣ (1983)
-ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ (1984)*
-ΠΛΑΤΟΥΝ (1986)
-ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΜΑΝΟΛΙΕΣ (1989)
-ΤΑ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ (1990)
-Η ΛΙΣΤΑ ΤΟΥ ΣΙΝΤΛΕΡ(1993)
-ΦΟΡΕΣΤ ΓΚΑΜΠ (1994)
-PULP FICTION (1994)
-Ο ΓΗΤΕΥΤΗΣ ΤΩΝ ΑΛΟΓΩΝ (1998)
*Όσες έχουν αστεράκι θα μπορούσα να τις βλέπω σχεδόν κάθε μέρα.
Για τις ταινίες της τελευταίας περίπου δεκαετίας, έχω να πω πως θα "κριθούν" όταν η χρονική τους "απόσταση" μεγαλώσει κι άλλο.

4 Ιαν 2008

"Μη σταματάς!..."


"Μη σταματάς να λες πως μ' αγαπάς και ας είναι τώρα ψέμα... είναι φορές που θέλεις να πονάς να φτάνεις ως το τέρμα!"...

3 Ιαν 2008

ΕΓΩ και ο εαυτός μου!



Ο καλύτερος μου φίλος
Ο μεγαλύτερος μου εχθρός
Το πρότυπο μου
Το απωθημένο μου
Η αγάπη μου
Το μίσος μου
Ο εξομολογητής μου
Το σίχαμα μου
Το λιμάνι μου
Η αποφυγή μου
Το παρελθόν μου
Το παρόν μου
Το μέλλον μου
Ο καθρέφτης μου
...........................
Ο Εαυτός μου!

"Ακόμα προσπαθώ να ανακαλύψω τί κρύβει μέσα του..."

2 Ιαν 2008

Ευτυχείτε!...


Εύχομαι σε όλους σας, ένα δημιουργικό και γεμάτο υγεία 2008. Απολαύστε και γιορτάστε τη ζωή σας... Σας αξίζει. Να χαίρεστε όλους όσους αγαπάτε!...