28 Φεβ 2010

Τριήμερη φυγή!...

Γιάννινα, Παρασκευή ώρα 3 μετά τα μεσάνυχτα. Μόλις έχουμε φτάσει από Αθήνα για να εκμεταλευτούμε το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας. Τα καινούρια μαγαζιά προς τη λίμνη, το ένα καλύτερο από το άλλο. Ο Παύλος μας περιμένει στο μεζεδοπωλείο του αρνούμενος να κλείσει αν δεν ανοίξει δυο μπουκάλια καλό Γαλλικό κρασί για να μας ευχαριστήσει. Το ρουφάμε με την ικανοποίηση της ξεγνοιασιάς του τριημέρου. Η συζήτηση μας αναπτύσεται για τα χρόνια της αθωότητας μας. Ο Παύλος έχει εγκαταλείψει την απρόσωπη νυχτερινή γοητεία του Πειραιά με τα μαγαζιά που είχε, για χάρη της ανθρώπινης ζωής της γενέτειρας του. Γύρω στις τέσσερις και μισή ένας θαμώνας ο Θανάσης, φεύγει για να ανοίξει το μαγαζί του, ώστε να μας ετοιμάσει να φάμε μια ομολογουμένως καταπληκτική γίδα! Πέντε και μισή το ξημέρωμα παίρνουμε το δρόμο για τα Ζαγοροχώρια με τελικό προορισμό το χωριό του φίλου μας, το Δίλοφο. Περίπου στις έξη το γαλακτερό ξεκίνημα της μέρας μας βρίσκει να προσπαθούμε να βάλουμε αλυσίδες καθ' ότι η λόγω του πάγου "ανάβαση" καθίσταται αδύνατη. Μετά από είκοσι λεπτά φθάνουμε στον προορισμό μας. Το χιόνι είναι γεναιόδωρο. Μπαίνουμε σπίτι, ένα σπίτι εκατόν πενήντα ετών και προσπαθούμε να το ζεστάνουμε ενώ τακτοποιούμε και τα πράγματα μας. Κάποια στιγμή ξαπλώνουμε να κοιμηθούμε για κανα-δυο ώρες. Όταν σηκωνόμαστε, το κέφι είναι απίστευτο. Η μέρα κυλάει με ανέμελες συζητήσεις, γέλιο και απίστευτες ποσότητες τσίπουρου συνοδεία μεζέδων στα δύο στέκια του χωριού όπου μαζεύονται ντόπιοι και επισκέπτες.

Την επόμενη ημέρα φτιάχνουμε ένα πλουσιότατο πρωϊνό που το απολαμβάνουμε χαζεύοντας την απίστευτα διαρκή χιονόπτωση στο χωριό! Όλα πνίγονται στο χιόνι! Τί ευτυχία! Το μεσημέρι αποφασίζουμε να πάμε να φάμε στους Κήπους, ένα διπλανό χωριό σε ένα υπέροχα διακοσμημένο μαγαζί. Περνάμε καλά και το απόγευμα επιοστρέφουμε στη "βάση" μας. Μετά από μόλις δύο ώρες, ήδη το τσίπουρο ρέει άφθονο! Το βράδυ οι τσιπουρομεζέδες ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη!Ξενυχτάμε ευτυχισμένοι και κοιμόμαστε όλοι με μια υπέροχη ζαλάδα.

Την επαύριον ξημερώνει Καθαρή Δευτέρα. Το πλούσιο πρωϊνό που φτιάχνουμε στην ξυλόσομπα μας στανιάρει πρταγματικά. Το χιόνι πέφτει αδιάκοπα κάνοντας την ατμόσφαιρα παραμυθένια. Ξεχυνόμαστε στα υπέροχα καλντερίμια του Δίλοφου. Μαγεία! Παράδοξο είναι αλλά τελικά, η ζωή είναι ωραία. Τρώμε και ρουφάμε πρωτότυπα σαρακοστιανά. Σε λίγο ξεκινάει ο δρόμος του γυρισμού. Τα καλά διαρκούν λίγο αλλά αυτή είναι η ζωή...






.

22 Φεβ 2010

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΟΓΟΘΕΤΙΔΗΣ, ο σοβαρός ηθοποιός που έβγαζε γέλιο κι ανθρωπιά...

Σαν προχθές, πέθανε ο έλληνας κωμικός ηθοποιός του θεάτρου και κινηματογράφου που λάτρεψα και λατρεύω να "παρακολουθώ" από την τηλεόραση όποτε σχεδόν μου δοθεί ευκαιρία. Ο Βασίλης Λογοθετίδης. Αυστηρός αλλά με μεγάλη καλωσύνη, οικείος, ανθρώπινος, άφοσιωμένος σε αυτό που έκανε, μα πάνω από όλα αυτός που πάντρεψε το τεράστιο ταλέντο του με την επαγγελματική ευσυνειδησία. Ακολουθεί λοιπόν ένα μικρό αφιέρωμα μαζί με ένα δείγμα από μία ιστορική -ίσως την καλύτερη όλων των εποχών- ελληνική ταινία.


Ο Βασίλης Λογοθετίδης (1897-1960) ήταν Έλληνας ηθοποιός της κωμωδίας. Γεννήθηκε το 1897 στο Μυριόφυτο (Κωνσταντινούπολη). Το 1915 αποφοίτησε από το Ζωγράφειο Γυμνάσιο και τον επόμενο χρόνο εμφανίσθηκε ερασιτεχνικά σε θεατρική σκηνή της Κωνσταντινούπολης κάνοντας μεγάλη εντύπωση. Το 1918 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και τον επόμενο χρόνο κάνει την εμφάνισή του ως επαγγελματίας πλέον ηθοποιός με τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη με τον οποίο και συνεργάσθηκε μέχρι το 1935 όταν για μια μόνο θεατρική περίοδο δημιούργησε ο ίδιος θίασο συνεταιρικά με την Αλίκη και τον Κώστα Μουσούρη. Μετά το τέλος της περιόδου εκείνης επανήλθε στο θίασο της Μαρίκας παραμένοντας μέχρι το 1946. Κατά τη θερινή περίοδο του 1947 συνεργάσθηκε με την Κατερίνα και τον Χειμώνα του ίδιου έτους συγκρότησε αποκλειστικά δικό του θίασο.
Στη διάρκεια της λαμπρής και πλούσιας σε επιτυχίες θεατρική σταδιοδρομία του έπαιξε σε περισσότερα από 200 ξένα θεατρικά έργα μεταξύ των οποίων στο "Αρσενικό και παλιά δαντέλλα" του Κέσσερλινγκ, στο "Έξυπνοι και κουτοί" του Γκάρσον Κάνιν, στη κωμωδία του Σαίξπηρ "Όπως σας αρέσει", στο "Βολπόνε" του Μπεν Τζόνσον, στο "Γαμπρός του κ. Πουαριέ" του Ωζιέ, στο "Κνοκ" του Ζυλ Ρομαίν κ.ά. καθώς επίσης και σε περισσότερες από 110 ελληνικές κωμωδίες.
Ο Βασίλης Λογοθετίδης ήταν και από τους πρώτους ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου, όπου πρωτοεμφανίζεται το 1933, σε ταινίες που σχεδόν σε όλες και πρωταγωνιστεί.
Το 1957 ανέλαβε καλλιτεχνική περιοδεία στις ΗΠΑ με σκοπό τη καθιέρωση συστηματικής επαφής μεταξύ των θεάτρων όλων των χωρών της Γης, δίνοντας παραστάσεις σε οκτώ πόλεις των ΗΠΑ όπου και θριάμβευσε. Κατά δε την υποδοχή του στη πόλη Πίτσμπουργκ ο δήμαρχος της πόλης του παρέδωσε τη "χρυσή κλείδα" της πόλης, τιμή που δεν έχει ξαναγίνει σε Έλληνα ηθοποιό. Ακριβώς σε αναγνώριση της συμβολής του αυτής για την πρόοδο της ελληνικής θεατρικής τέχνης και παρουσίας σε διεθνή κοινό ο Βασιλεύς Παύλος του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Φοίνικος.

Ο Βασίλης Λογοθετίδης πέθανε στην Αθήνα στις 20 Φεβρουαρίου 1960. Την διεύθυνση του θιάσου του συνέχισε επάξια ο Χρήστος Ευθυμίου. Κηδεύτηκε με παρουσία πολύ κόσμου στο Α΄ Νεκροταφειο. Δεν είχε παιδιά και έμενε στο Παλαιό Φάληρο.

Χαρακτηριστική ατάκα-σκηνή από την ταινία "Ούτε γάτα ούτε ζημιά":

Λολότα: "Να Λαλάκη" Λαλάκης Μακρυκώστας: "Αυτά μού 'φερες;" Λολότα : "Είναι ο μόνος τρόπος να φτάσουμε στην Αθήνα" ........... Λαλάκης: "Άσε μας ρε Λολότα, για καουμπόι με πέρασες; Πάρε Χριστιανέ μου τα γαϊδουράκια σαου και τα μουλαράκια σου και πάρε αυτά να τους πάρεις λίγο άχυρο. Από τον κο και την κα Μακρυκώστα να τους πεις."


Φιλμογραφία

•Κακός δρόμος (1933)

•Μαντάμ Σουσού (1948) .... Παναγιωτάκης

•Οι Γερμανοί ξανάρχονται (1948) .... Θόδωρος

•Ένα βότσαλο στη λίμνη(1952) .... Μανώλης Σκουντρής

•Σάντα Τσικίτα (1953) .... Φώτης Φαγκρής

•Δεσποινίς ετών 39 (1954) .... Τηλέμαχος Καραντάρης

•Ούτε γάτα ούτε ζημιά (1955) .... Λαλάκης Μακρυκώστας

•Η κάλπικη λίρα (1955) .... Ανάργυρος Λουμπαρδόπουλος

•Ο ζηλιαρόγατος (1956) .... Πότης Αντωνόπουλος

•Δελησταύρου και υιός (1957) .... Αντώνης Δελησταύρου

•Κάτω από τους ουρανοξύστες (1958)

•Ένας ήρως με παντούφλες (1958) .... στραγητός Λάμπρος Δεκαβάλας

πληροφορίες από τη βικιπαίδεια



Απολαύστε εδώ ένα απόσμασμα από την καταπληκτική και ιστορική για τον ελληνικό κινηματογράφο, ταινία: Η Κάλπικη λίρα


Σκηνοθέτης Γιώργος Τζαβέλλας

Σενάριο Γιώργος Τζαβέλλας

Παίζουν Ίλυα Λιβυκού,

Ορέστης Μακρής,

Βασίλης Λογοθετίδης,

Δημήτρης Χορν,

Μίμης Φωτόπουλος,

Σπεράντζα Βρανά,

Έλλη Λαμπέτη,

Δημήτρης Μυράτ (αφηγητής),

κ.α.

Πρώτη προβολή 28 Δεκεμβρίου 1955

Μουσική Μάνος Χατζιδάκις

Διάρκεια 127 λεπτά

Γλώσσα Ελληνικά




21 Φεβ 2010

ΜΙΧΑΗΛ ΑΓΓΕΛΟΣ, το μεγαλείο ενός ταλέντου!...

Με αφορμή την επέτειο του θανάτου στις 18 του Φεβρουαρίου ενός πολύ μεγάλου καλλιτέχνη της Αναγέννησης του Μιχαήλ Άγγελου, αφιερώνω το ποστ αυτό στον άνθρωπο που δίδαξε τόσα πολλά με την τέχνη του στους ανθρώπους των επόμενων γενεών που ακολούθησαν.

Ο Μικελάντζελο ντι Λουντοβίκο Μπουοναρότι Σιμόνι (Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni, 6 Μαρτίου 1475 - 18 Φεβρουαρίου 1564), γνωστός περισσότερο ως Μιχαήλ Άγγελος, ήταν γλύπτης, ζωγράφος, αρχιτέκτονας και ποιητής της Αναγέννησης. Σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σπουδαιότερους δημιουργούς στην ιστορία της τέχνης. Υπήρξε ο μοναδικός καλλιτέχνης της εποχής, του οποίου η βιογραφία εκδόθηκε πριν το θάνατό του, στους Βίους του Τζόρτζιο Βαζάρι, ο οποίος επέλεξε να τον τοποθετήσει στην κορυφή των καλλιτεχνών, χρησιμοποιώντας για τον Μιχαήλ Άγγελο το προσωνύμιο ο θεϊκός (Il Divino). Στα δημοφιλέστερα έργα του ανήκουν οι νωπογραφίες που φιλοτέχνησε για το Παπικό παρεκκλήσιο του Βατικανού (Καπέλα Σιξτίνα), το άγαλμα του Δαβίδ και η Πιετά (αποκαθήλωση) στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου, στη Ρώμη.


Δείγματα από το ταλέντο του και το "μεγαλείο" του:


                                                   Ο Θόλος Της Καπέλα Σιξτίνα


                                                            Η Γέννεση Του Αδάμ



                                                              Απόστολος Παύλος


                                                                  Η Δελφική Σίβυλλα



                                                 Η Σταύρωση Του Αποστόλου Πέτρου



                                                                    Λίβυα Σίβυλλα




                                                                 Κατακλυσμός



                                                                 Κατακλυσμός ΙΙ


                                                                      Η Πτώση



                                                            Δημιουργία Των 'Αστρων


                                                                     Κλεοπάτρα


                                                                       Γυναίκα



                                                                          Μανία


                                                              Παναγία & Βρέφος


                                                              Σπουδή Αντρικού Γυμνού



                                                                 Αγία Οικογένεια


                                                                        Σίβυλλα


                                                                         Μαντόνα






                                                  Διακοσμήσεις Εσωτερικού Ναού



                                                                           Σπουδή

πληροφορίες:βικιπαίδεια
πινακοθήκη:www.peri-grafis.com

19 Φεβ 2010

ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ: Ανήκε σε σπάνιο είδος ομορφιάς πνεύματος και πολιτισμού...

Ναι, είναι αλήθεια. Άνθρωποι με τέτοιο πνεύμα, με τέτοιο ήθος, με τέτοια στάση απέναντι στον πολιτισμό γεννιούνται σπάνια. Ως τον Φεβρουάριο του 1985, στις 16, που έφυγε απροσδόκητα στα 58 του χρόνια, μετά μια «εγχείρηση ρουτίνας» για προστάτη, ο Γιώργος Ιωάννου είχε αναγνωριστεί ως ένας από τους πιο ουσιαστικούς και ενδιαφέροντες σύγχρονους Ελληνες συγγραφείς, αν όχι ο πιο ενδιαφέρων από τους ζώντες, αλλά και ως μια από τις ερεθιστικές εκείνες προσωπικότητες που ο λόγος και η δημόσια παρουσία τους, η «παρέμβασή» τους στα κοινά, προσελκύει εξίσου ευρύτερο κοινό και «σοφιστές». Ο Γιώργος Ιωάννου ανήκε στο γένος εκείνο που ήδη τότε άρχιζε να σπανίζει, αν και δεν είχαν φύγει ακόμα ο Τσαρούχης, ο Ελύτης, ο Κουν, ο Ανδρόνικος, ο Χατζιδάκις, ο Γκάτσος, ο Κακριδής...

Χρονολόγιο:

1927, 20 Νοεμβρίου: Γεννιέται ο πεζογράφος, ποιητής, φιλόλογος, μεταφραστής, δοκιμιογράφος Γιώργος Ιωάννου (αρχικά Σορολόπης) στη Θεσσαλονίκη, που αγάπησε όσο τίποτα στη ζωή του. Οι γονείς του πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη. Ο πατέρας του Ιωάννης Σορολόπης, από τη Ραιδεστό της Προποντίδας, μηχανοδηγός στους σιδηροδρόμους. Η μητέρα του Αθανασία Καραγιάννη από την Κεσσάνη. Νεώτερα αδέλφια: Δήμητρα, Χριστόδουλος (Λάκης) και Θεοδωράκης. Τα παιδικά του χρόνια τα περνάει στη Θεσσαλονίκη.

Σχολ. Eτος 1937-38: Εισάγεται στο οκτατάξιο Γυμνάσιο.

1940: Μόλις μπαίνει στην εφηβεία ξεσπάει ο πόλεμος που αναστατώνει τα πάντα κι αλλάζει τη ζωή του μικρού Γιώργου.

Νοέμβριος 1940 - Μάρτιος 1941: Με τα αδέλφια του και τη γιαγιά του καταφεύγουν στα Πετροκέρασα Χαλκιδικής για να προφυλαχθούν από τους βομβαρδισμούς. Κατόπιν μένουν για λίγους μήνες στην Αθήνα.

Ο συγγραφέας σε ηλικία 4 ετών, το 1931. Πατώντας σε ένα κύκλο.

1943, Νοέμβριος: Σε ηλικία 16 ετών αρχίζει να γράφει ημερολόγιο. Αποτυπώνει τη μαυρίλα της εποχής. Η πείνα, οι εξευτελισμοί, οι εκτελέσεις και, κυρίως, το ξεκλήρισμα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης θα αφήσουν στην ψυχή του ανεξίτηλα ίχνη και μια πικρή γεύση. Πολύ συχνά στα λόγια του και στα κείμενά του έρχονται και ξαναέρχονται οι εφιαλτικές εικόνες εκείνης της περιόδου. Η τραγωδία των Εβραίων τον συνταράσσει.

Από το 1943 η οικογένεια ζει στο σπίτι της οδού Ιουστινιανού 14 (Πλατεία Δικαστηρίων) που κατεδαφίστηκε μετά τους σεισμούς του 1978. Με τα κατοχικά συσσίτια εντάσσεται στον κόσμο των κατηχητικών σχολείων.

1944, Κυριακή 26 Μαρτίου: Αίτηση εγγραφής στη Χριστιανική Οργάνωση «Αδελφοσύνη». Απότομα σταματάει να γράφει ημερολόγιο.

1946: Γεννιέται ο αδελφός του Θεοδωράκης.

1946/1947: Τελειώνει το 3ο Γυμνάσιο Αρρένων. Εισάγεται στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εκείνη την περίοδο «ανακαλύπτει» τον Καβάφη, τον Σεφέρη, τον Eλιοτ. Το περιοδικό που τον εισάγει στη Λογοτεχνία είναι η Αγγλοελληνική Επιθεώρηση.

1948: Αποχωρεί από τη Χριστιανική Kίνηση.

1950: Αποφοιτά από το Ιστορικό - Αρχαιολογικό τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής.

1951, Ιανουάριος: Υπηρετεί τη θητεία του ως δεκανέας του πυροβολικού.

1953, Καλοκαίρι: Απολύεται.

1953/1954: Διδάσκει για λίγο καιρό ως φιλόλογος στο Ιδιωτικό Σχολείο του Γ. Ψιχούλα στο Γιδά (Αλεξάνδρεια) Ημαθίας.

1954, Μάρτιος: Καταθέτει το όνομά του στην «τράπεζα του πνεύματος». Τυπώνει το πρώτο βιβλίο του «Ηλιοτρόπια» με 11 ολιγόστιχα ποιήματα.

1954: Συνδέεται φιλικά με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Γνωρίζεται με τους Γ. Θέμελη, Τάκη Βαρβιτσιώτη, Π. Σπανδωνίδη, Ζωή Καρέλλη, Ν. Πεντζίκη, Γ. Κιτσόπουλο, Γ. Βαφόπουλο. Στην Αθήνα γνωρίζεται με τους Νίκο Καρούζο, Αλκιβιάδη Γιαννόπουλο, Κώστα Ταχτσή, Μίλτο Σαχτούρη, Νίκο Φωκά, Τάκη Σινόπουλο, Φώτη Κόντογλου, Δημήτρη Χριστοδούλου.

1954, 20 Αυγούστου: Ορκίζεται ως βοηθός στην τακτική έδρα της Αρχαίας Ιστορίας της Φιλοσοφικής Σχολής Θεσσαλονίκης.

1955, 15 Φεβρουαρίου: Αλλάζει το επώνυμό του σε Ιωάννου με την υπ' αριθμ. 2823/15-2-1955 απόφαση του Υπουργού Γενικού Διοικητού Βορείου Ελλάδος. «Το όνομα δεν το διάλεξα, βέβαια, τυχαία. Λεγόταν ο πατέρας μου «Ιωάννης» κι έτσι θέλησα να τον τιμήσω». (Φυλλάδιο 5-6, Θύσανοι σελ. 71).

1955, 15 Σεπτεμβρίου: Νιώθει να τον καταπιέζει η προοπτική μιας ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας και παραιτείται από το Πανεπιστήμιο. Στη συνέχεια διδάσκει στο Κολλέγιο Αθηνών (Ψυχικό) για έναν περίπου χρόνο. Κατόπιν επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη. «Δεν μπορούσα να υποφέρω τη μουχλιασμένη ζωή ενός βοηθού. Oτι ετόλμησα να φύγω ήταν σταθμός στη ζωή μου». («Iχνευτής», Μάρτιος 1985, τ.1, σελ. 7).

1957, Σεπτέμβριος: Διδάσκει σε επαρχιακό ιδιωτικό σχολείο στα Τρίκαλα.

Σχολ. Eτος 1958-59: Διδάσκει σε σχολείο στη Λάρισα. Συμμετέχει με το συνθετικό ποίημα «Η συμφωνία των Λύκων» σε λογοτεχνικό διαγωνισμό του Δήμου Θεσσαλονίκης. Του απονέμεται βραβείο.

1958: Εκδίδεται το λογοτεχνικό περιοδικό «Διαγώνιος». Ο Ιωάννου θα παραμείνει τακτικός συνεργάτης μέχρι το 1965.

1959, Φθινόπωρο: Επιστρέφει στην Αθήνα. Διδάσκει πάλι σε ιδιωτικό γυμνάσιο.

1960, Σεπτέμβριος: Διορίζεται στη Δημόσια Μέση Εκπαίδευση. Τοποθετείται ως φιλόλογος στο Καστρί Κυνουρίας, ένα ειδυλλιακό χωριό της ορεινής Πελοποννήσου.

1961, Σεπτέμβριος: Αρχίζει να γράφει τα πρώτα του πεζά: «Οι κότες», «Τα λαϊκά σινεμά», «Ο φόβος του ύψους».

1961, 10 Νοεμβρίου: Σαλπάρει για τη Βεγγάζη της Λιβύης, όπου φτάνει ως αποσπασμένος καθηγητής. Εκεί ιδρύει το Ελληνικό Γυμνάσιο.

1962, 26 Μαΐου: Πεθαίνει ο πατέρας του Ιωάννης.

1963: Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Διαγώνιος» η δεύτερη ποιητική του συλλογή «Τα χίλια δέντρα». Λήγει η απόσπασή του στη Λιβύη. Επιστρέφει στην Κυνουρία. Μαζί με μαθητές συλλέγει δημοτικά τραγούδια της περιοχής και τα κυκλοφορεί σε μικρό, πολυγραφημένο τεύχος με τον τίτλο «Δημοτικά τραγούδια της Κυνουρίας».

1964, 25 Αυγούστου: Πεθαίνει ο μικρότερος αδελφός του Θεοδωράκης σε ηλικία 18 ετών. Πονάει: «Eνα προικισμένο παιδί που είχε ζωγραφικό ταλέντο. Hτανε πιθανώς το πιο αξιόλογο μέλος της οικογένειάς μας αυτό». («Ιχνευτής», Μάρτιος 1985, τ. 1, σελ. 5).

1964: Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Διαγώνιος» το πρώτο βιβλίο του με πεζά «Για ένα φιλότιμο». Εξομολογείται: «Συχνά σηκωνόσουν μες στα άγρια μεσάνυχτα, όχι μόνο για να σημειώσεις κάτι, αλλά και για να ξαναδιαβάσεις εκείνο ή το άλλο σημείο, να δεις πώς ακούγεται, πώς σου φαίνεται σχεδόν μέσα στον ύπνο, μέσα στον ύπνο και στον ξύπνο, μέσα στην απόλυτη σιγή, καθώς το πρόφερες. Και τα έκαμνες αυτά, γιατί πιστεύεις πως την ουσία των πραγμάτων - και τα κείμενα πράγματα είναι - δεν την αγγίζουμε μόνο σε κατάσταση νηφαλιότητας, αλλά και ύπνου και μισοΰπνου και μεθυσιού και πόνου και πόθου». («Η πρωτεύουσα των προσφύγων», Εις εαυτόν, σελ. 229). Μετατίθεται στο Γυμνάσιο Κασσάνδρας Χαλκιδικής.

1965: Δημοσιεύονται στο περιοδικό «Διαγώνιος» τα «Δημοτικά τραγούδια της Κυνουρίας», επιλογή από την έκδοση του 1963. Κυκλοφορούν και σε ανάτυπο. Γνωρίζεται με τους Στρατή Τσίρκα, Στρατή Δούκα, Γιώργο και Λένα Σαββίδη. Διακόπτει τις φιλικές του σχέσεις με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Αποχωρεί από τη Διαγώνιο.

1966: Πιστεύει πάντα πως «η νεοελληνική ψυχή διψάει για την παράδοση». Εκδίδει στην Αθήνα τη συλλογή «Τα δημοτικά μας τραγούδια». Μετατίθεται στο Γυμνάσιο Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης. Η δυνατή αγάπη του για τη λαϊκή παράδοση συνεχίζεται με την έκδοση της συλλογής «Μαγικά παραμύθια του ελληνικού λαού».

1967: Δημοσιεύει στον Ταχυδρόμο (18/3/67) τη μετάφραση της Ιφιγένειας εν Ταύροις του Ευριπίδη. Επισημαίνει: «Με τη δικτατορία σταματήσατε οι πιο πολλοί συγγραφείς να εκδίδετε βιβλία, επειδή είχατε χάσει τη διάθεσή σας, αλλά και δεν θέλατε να τα προσκομίσετε στη λογοκρισία για έγκριση». («Η πρωτεύουσα των προσφύγων», Εις εαυτόν, σελ. 236).

1969: Κυκλοφορεί σε βιβλίο η μετάφρασή του της τραγωδίας του Ευριπίδη «Ιφιγένεια η εν Ταύροις». Ομολογεί: «Εγώ δεν έγινα φιλόλογος, γιατί εκεί επέτυχα. Αλλά από πολλή αγάπη προς τους Αρχαίους Eλληνες συγγραφείς, γενικά προς τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και με την πάροδο του χρόνου και με τις σπουδές, τους αγάπησα ακόμη περισσότερο». («Ιχνευτής», Μάρτιος 1985, τ. 1, σελ. 11).

1969, 21 Φεβρουαρίου: Σε εκδήλωση στο Ινστιτούτο Γκαίτε της Αθήνας, συναντάει τον ποιητή της θάλασσας Νίκο Καββαδία, τους Μάριο Χάκκα, Γιάννη Δάλλα, Μένη Κουμανταρέα, Στρατή Τσίρκα, Τάκη Σινόπουλο, Κώστα Ταχτσή, Στέλλα Μαραγκουδάκη, Αλέξανδρο Αργυρίου.

Οι γονείς του, πρόσφυγες και οι δύο από την Ανατολική Θράκη. Η μητέρα του Αθανασία Καραγιάννη, από την Κεσσάνη, και ο πατέρας του Ιωάννης Σορολόπης, μετέπειτα Ιωάννου, από τη Ραιδεστό της Προποντίδας.

1970: Εκδίδει τη συλλογή «Παραλογές», ένα ακόμα βιβλίο με λαογραφικό υλικό.

1971, Σεπτέμβριος: Μετατίθεται στην Αθήνα. Μένει στο σπίτι της Αρλέτας, Δεληγιάννη 3, Εξάρχεια ή Μουσείο. Hταν το πνευματικό του εργαστήρι. Αποκαλύπτει: «Εγώ θέλω να ζω στο επίκεντρο των μεγαλουπόλεων, και κατά προτίμηση της Αθήνας, γιατί εκεί μπορώ να είμαι πραγματικά μόνος και να μην κουρελιάζομαι από τη μοναξιά». (Φυλλάδιο 3-4, Eνας τωρινός λογοτέχνης στο κλεινόν άστυ, σελ. 43). Εργάζεται σε Γυμνάσιο και έπειτα στο υπουργείο Παιδείας. Κυκλοφορεί η συλλογή πεζογραφημάτων «Σαρκοφάγος».

Αρχίζει να τυπώνεται «ο Καραγκιόζης», μια τρίτομη συλλογή έργων του ελληνικού Θεάτρου Σκιών. Η έκδοση ολοκληρώνεται το 1972. Γράφει: «Κουράστηκες πολύ με τον καραγκιόζη. Κάθισες και αντέγραψες με το χέρι όλα τα κείμενα - εκατοντάδες σελίδες. Η μανία σου να φτιάχνεις με το χέρι τα κείμενά σου για να τα βλέπεις ταχτοποιημένα. Η γραφομηχανή δεν σου επιτρέπει να ζωγραφίσεις τη λέξη, να μετάσχεις και με τις κινήσεις σου στην ανάκλησή της». («Η πρωτεύουσα των προσφύγων», Εις εαυτόν σελ. 242-243).

1973: Εκδίδεται η συλλογή «Παραμύθια του λαού μας». Κυκλοφορεί με τον τίτλο «Τα χίλια δέντρα και κάποια άλλα ποιήματα, 1954-1963», συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του.

1974, Aνοιξη: Κυκλοφορεί «Η μόνη κληρονομιά», βιβλίο με διηγήματα. Δημοσιεύει στο περιοδικό «Δοκιμασία» το κείμενο «Μια μικρή επέτειος» για την 20χρονη παρουσία του στα γράμματα. Μετά τη μεταπολίτευση είναι βασικό μέλος της επιτροπής του υπουργείου Παιδείας που ετοιμάζει το «Ανθολόγιο για τα παιδιά του δημοτικού σχολείου» και ο εισηγητής των περισσότερων νέων κειμένων που μπήκαν το 1975 στα νεοελληνικά αναγνώσματα της Μέσης Εκπαίδευσης.

1976: Εκδίδεται από το υπουργείο Παιδείας έως το 1981, υπό τη διεύθυνση του φιλολόγου Κ. Ν. Παπανικολάου, το μαθητικό περιοδικό «Ελεύθερη Γενιά». Ο Ιωάννου είναι ένας από τους κυριότερους συνεργάτες του και υπεύθυνος της στήλης «το ταχυδρομείο μας» με τους μαθητές, σε όλη τη διάρκεια της έκδοσής του. Εκδίδει συγκεντρωμένα τα πεζογραφήματά του σε έναν τόμο με τίτλο: «Πεζογραφήματα» από τις εκδόσεις Ερμής.

1977: Αντιδρά έντονα με δημοσιεύματα για το περιεχόμενο διάλεξης του καθηγητή Δ. Ν. Μαρωνίτη.

1978: Τυπώνεται «Το δικό μας αίμα», συλλογή πεζογραφημάτων για τη Θεσσαλονίκη που είχαν πρωτοδημοσιευθεί στην εφημερίδα «Η Καθημερινή». Αρχίζει να εκδίδεται το Φυλλάδιο (1, 2), περιοδικό πνευματικής ζωής. Το γράφει ολόκληρο μόνος του. Στο Φυλλάδιο περιέχονται πολυάριθμα μαχητικά και δηκτικά σχόλια που τα ονομάζει «Θυσάνους». Συνεργάζεται τακτικά στην εφημερίδα «Πρωϊνή».

1979: Του απονέμεται το πρώτο κρατικό βραβείο διηγήματος για «Το δικό μας αίμα». Εκδίδεται το Φυλλάδιο 3-4. Προάγεται σε γυμνασιάρχη και μετατίθεται στο Καρλόβασι Σάμου όπου πηγαίνει για λίγους μήνες. Παραμένει τελικά, ως αποσπασμένος, στο υπουργείο Παιδείας.

1980: Εκδίδει τη μετάφραση Στράτωνος Μούσα Παιδική, με ποιήματα του Στράτωνος από την «Παλατινή Ανθολογία». Πιστεύει: «Πρώτα απόλυτη κατανόηση και ύστερα, με τρέμουσα χείρα, απόδοση με πιστότητα -ναι, με πιστότητα!- του νοήματος. Αυτό που λεν πως η πιστή μετάφραση είναι κακή μετάφραση, αποτελεί μύθο, για τα κλασικά τουλάχιστον. Η μηχανική κατά λέξη απόδοση ασφαλώς δίνει κάκιστο αποτέλεσμα, αλλά η πιστή με αντίστοιχες σημερινές εκφράσεις απόδοση έχει λαμπρό αποτέλεσμα». («Η πρωτεύουσα των προσφύγων», Εις εαυτόν, σελ. 237). Τον ίδιο χρόνο κυκλοφορούν δύο ακόμα βιβλία του. Το πεζογράφημα «Ομόνοια 1980» και η συλλογή διηγημάτων «Επιτάφιος Θρήνος».

1980, 22 Σεπτεμβρίου: Τον χτυπάει ένα αυτοκίνητο στην πλατεία Εξαρχείων. Νοσηλεύεται στο ΚΑΤ επί 4 περίπου μήνες.

1981: Δημοσιεύει τη συλλογή πεζών «Κοιτάσματα», χρονογραφήματα πρωτοδημοσιευμένα στην εφημερίδα «Πρωϊνή Ελευθεροτυπία» υπό τη διεύθυνση του Κώστα Νίτσου. Εκδίδει το πεζογράφημα «Τα πολλαπλά κατάγματα», χρονικό της νοσηλείας του στο ΚΑΤ. Δημοσιεύει στο περιοδικό «Εκηβόλος» (αρ. τεύχους 8-9) τη μετάφρασή του της Γερμανίας του Τάκιτου και στο περιοδικό «Θέατρο» (τ. ΙΑ' αρ. 67/68, σελ. 59-61) το θεατρικό του μονόλογο «Η μεγάλη Aρκτος».

Συνεργάζεται τακτικά στην εφημερίδα «Η Καθημερινή» από 10 Ιουνίου έως 19 Δεκεμβρίου 1981. Του αρέσει να αρθρογραφεί. «Αυτός ο τρόπος είναι ο μόνος που αρμόζει σε άνθρωπο πνευματικό και αγωνιώντα». («Η πρωτεύουσα των προσφύγων», Εις εαυτόν, σελ. 275). Κυκλοφορεί το θεατρικό του «Το αυγό της Κότας» (α΄ έκδοση).

1982: Εκδίδει τρία βιβλία: «Εφήβων και μη», μια συλλογή άρθρων, τα περισσότερα από τα οποία είχαν πρωτοδημοσιευθεί στο περιοδικό «Ελεύθερη Γενιά», τη συλλογή «Εύφλεκτη Χώρα» με κείμενά του δημοσιευμένα κατά καιρούς στην εφημερίδα «Η Καθημερινή». Τέλος την «Καταπακτή» με πεζά κείμενα. Επίσης εκδίδεται το Φυλλάδιο 5-6. Τον ίδιο χρόνο στίχοι του Γιώργου Ιωάννου γίνονται 11 τραγούδια στο δίσκο «Κέντρο Διερχομένων» σε μουσική Νίκου Μαμαγκάκη.

1983: Ο Ιωάννου διαβάζει τα κείμενά του «Οι τσιρίδες», «Τα κεφάλια», «Παναγία η Ρευματοκρατόρισσα», «Το μαγνητόφωνο της ταβέρνας», «ομίχλη» στην κασέτα «Γιώργος Ιωάννου, διηγήματα». Παραγωγή, μουσική επιμέλεια: Ρηνιώ Παπανικόλα.

1984: Επιμελείται φιλολογικώς το βιβλίο «Αλεξάνδρεια 1916 - Ημερολόγιο Φίλιππου Στεφ. Δραγούμη». Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα κυκλοφορεί η συλλογή πεζογραφημάτων «Η πρωτεύουσα των προσφύγων». Πηγαίνει στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Λέει: «Πρέπει να γίνω καλά, για να δουλεύω νύχτα-μέρα. Θέλω ακόμα μια εικοσαετία ασταμάτητης δουλειάς».

1985, 6 Φεβρουαρίου: Εισάγεται στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο για απλή εγχείρηση προστάτη. Δεν αποτρέπεται δυστυχώς το μοιραίο. Πεθαίνει στις 16 Φεβρουαρίου, σε ηλικία 58 ετών.

1985, 18 Φεβρουαρίου: Κηδεύεται στη Θεσσαλονίκη, από τον ναό της Αγίας Σοφίας. Η ταφή του έγινε στο νεκροταφείο της Αναστάσεως.

Η Θεσσαλονίκη χιονισμένη δέχθηκε στην αγκαλιά της το συγγραφέα με την έντονη κοινωνική συνείδηση, Γιώργο Ιωάννου.

Εξομολογείται: «Νιώθεις ευτυχισμένος που μίλησες, όπως μίλησες. Το γράψιμο για σένα είναι πηγή βαθιάς ευτυχίας». («Η πρωτεύουσα των προσφύγων», Εις εαυτόν, σελ. 277). Συχνά αναφωνεί: «Γιατί, Θεέ μου, να μη ζούμε πεντακόσια χρόνια;». («Η πρωτεύουσα των προσφύγων», Εις εαυτόν, σελ. 247).

1985, Δεκέμβριος: Ο Ιωάννου δεν σιωπά. Εκδίδονται: «Ο της φύσεως έρως» (Παπαδιαμάντης, Καβάφης, Λαπαθιώτης) και το Φυλλάδιο 7-8 σε επιμέλεια του φιλολόγου Κώστα Καφαντάρη.

1986, Απρίλιος: Εκδίδεται το βιβλίο «Ο Πίκος και η Πίκα», παιδικό παραμύθι.

2000: Εκδίδεται «Το κατοχικό ημερολόγιο χωρίς περικοπές» του Γιώργου Ιωάννου με εισαγωγή - σχόλια - επίμετρο Αντιγόνης Βλαβιανού. Επίσης: «Τα δέκα ανέκδοτα γράμματα στον Χρήστο Σαμουηλίδη 1949-1951» του Γιώργου Ιωάννου με εισαγωγή - σχόλια Αντιγόνης Βλαβιανού.
πληροφορίες:από την Καθημερινή

11 Φεβ 2010

Αφιερωμένο σε αυτούς που είναι ή που θέλουν να είναι ερωτευμένοι!...


Με την ευκαιρία της γιορτής-εμποροπανήγυρης του Αγίου Βαλεντίνου, σας παραθέτω μερικά άσματα-"σουξέ" της αλλοδαπής όπου ταιριάζουν κατά περίπτωση διάθεσης:


 H Διάθεση της Eρωτικής Πολιορκίας:

Είναι σίγουρο ότι σας εκφράζουν απολύτως οι Ronnettes (και πολλά χρόνια αργότερα η λαχταριστή Vanessa Paradis), με το «Be my Baby» (So won't you, please [πίσω φωνητικά: BE MY BE MY] be my little baby/Say you' ll be my darlin'/be my baby now).

http://www.youtube.com/watch?v=_lwthVtaocc

 H Διάθεση «Mεθυσμένος από το Nέκταρ του Πρώτου Σκιρτήματος»:

Tο τραγούδι σας είναι το «You're my First, my Last, my Everything» του Barry White (We got it together, didn't we? / Nobody but you and me/We got it together, baby/My first, my last, my every'thing/And the answer to all my dreams/You're my sun, my moon, my guiding star/My kind of wonderful, that's what you are).

http://www.youtube.com/watch?v=_bfy7Jfhcr0

 H Kαθαρά Σεξουαλική Διάθεση:

Το κομμάτι που την εκφράζει απολύτως: Marvin Gaye, «Let's Get it On» (Come on, oh, come on/Whoo, let's get it on/Ah, babe, let's get it on/Let's love, baby/Let's get it on, sugar/Let's get it on/Whoo-ooh-ooh κ.λ.π.)

http://www.youtube.com/watch?v=18TLHhhHZCA

 H Eξαρτημένη Διάθεση:

Tο τραγούδι σας είναι το «Bad Medicine» των Bon Jovi (Your love is like bad medicine/Bad medicine is what I need/Shake it up, just like bad medi'cine/There ain't no doctor that can cure my disease).

http://www.youtube.com/watch?v=gYc64BDCWhg

 H Διάθεση του Mαραζώματος:

Tο τραγούδι σας -ο ύμνος σας, πραγματικά- είναι το «The River» του μεγάλου «αφεντικού» Bruce Springsteen (Now all them things that seemed so impor'tant/Well mister they vanished right into the air/Now I just act like I don't remember / Mary acts like she don't care). Δυνατό επίσης σε αυτήν την κατηγορία το «Love will Tear us Apart» των Joy Division.

http://www.youtube.com/watch?v=LWQV7agBFtE

http://www.youtube.com/watch?v=BNMbuygEju8

 H Διάθεση της Mη Aποδοχής Tετελεσμένων (a.k.a. H Διάθεση του Stalker):

Aκούτε μανιακά Police, «Every Breath you Take» (every move you make /every smile you fake... I'll be watching you).

http://www.youtube.com/watch?v=jXq3hO82cTY

 H Διάθεση «Xώρισα, Πονάω, Aχ Πώς Πονάω, δεν Aντέχω Άλλο να Zω»:

Tο τραγούδι σας είναι το «Total Eclipse of the Heart» της Bonnie Tyler (Once upon a time I was falling in love/Now I'm only falling apart/There's nothing I can do/A total eclipse of the heart). Σημαντικά δακρύβρεχτο και με αξιώσεις σε αυτήν την κατηγορία το «It Must Have Been Love» των Roxette.

http://www.youtube.com/watch?v=Vw5Vcnjv5Bo

http://www.youtube.com/watch?v=BDLxzDVYKgE

 H Mισανθρωπική Διάθεση:

Tα τραγούδια σας είναι πολλά: Alice Cooper, «Poison», Bob Dylan «Don't Think Twice (It's Alright)», Buzzcocks «Ever Fallen in Love with Someone (You shouldn't have fallen in love with) ». Πιο πολύ από όλα όμως σας εκφράζει το «I' ll Never Fall in Love Again» του Burt Bacarach:

What do you get when you fall in love?

You get enough tears to fill an ocean

That's what you get for your devotion.

I' ll never fall in love again.

http://www.youtube.com/watch?v=-1c14Z0YUTU

http://www.youtube.com/watch?v=oWikDJhtgEY

Το ποστ είναι από μια ιδέα του Γιάννη Παλαιολόγου http://www.citypress.gr/

υ.σ. "Ευχαριστώ για τη φωτό"

5 Φεβ 2010

Υπάρχει εκτός από την "γαλάζια" Ελλάδα και η "λευκή"...

Φαντάζει παραμυθένια όμορφη όντας χιονισμένη η κορυφή του Καϊμακτσαλάν, με το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία σχεδόν σκεπασμένο κι ολόλευκο, κάνοντας πλήρη αντίθεση στο πλάνο με τον καταγάλανο ουρανό και αποθανατισμένη πριν λίγα 24ωρα.

Tο όρος Bόρας ή Kαϊμάκτσαλαν(= λευκή κορυφή) είναι το τρίτο μεγαλύτερο βουνό της Eλλάδας (υψόμετρο 2.524 μ.). Yψώνεται κατά μήκος της ελληνο-γουγκοσλαβικής μεθορίου ενώ το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού του τμήματος ανήκει στο Nομό Πέλλας.

Tο όρος Bόρας δεν αποτελεί πόλο έλξης μόνο για τους φυσιολάτρες και τους ορειβάτες. Kάθε χρόνο χιλιάδες χιονοδρόμων επισκέπτονται τις υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις του Xιονοδρομικού Kέντρου του Bόρα ενώ η εθνική ομάδα και οι περισσότερες σχολές σκι ξεκινούν εκεί την προετοιμασία τους.

Tο Xιονοδρομικό Kέντρο Bόρα-Kαϊμάκτσαλαν απέχει 45 χιλιόμετρα από την πανέμορφη πόλη της Έδεσσας και αναπτύσσεται στην νοτιοανατολική πλευρά του όρους σε υψόμετρο από 2.050 έως 2.480 μέτρα.



Με την πρώτη ευκαιρία, επισκεφτείτε το.


1 Φεβ 2010

Αυτό το βλέμμα σου το καθαρόαιμο...


Κορμί σπαθάτο που λάμπει αυτοπεποίθηση,
βήματα θαρραλέα γεμάτα ανεξαρτησία,
χέρια μακριά να σε καλούν σε αιώνιες αγκαλιές,
στήθος για προσκύνημα ωσάν εικονοστάσι,
μαλλιά βελούδινα πρόσκληση σε μυστικό δείπνο
πρόσωπο γλυκό σαν ανατολή πρωτομαγιάς,
δέρμα λευκό στου κύκνου το χρώμα,
στόμα μισάνοιχτο που θέλει να μιλήσει,
χείλη ηδονικά στου κοραλιού το σχήμα,
χαμόγελο τεράστιο σαν των παιδιών τις Κυριακές,
μάτια φανάρια φωτεινά στη σκοτεινή ψυχή μου,
βλέμμα με δίψα για ζωή, καλπάζει καθαρόαιμο...