30 Δεκ 2010

2011 ευχές σε όλους εσάς!...

Αύριο τα μεσάνυχτα ο παλιός χρόνος φεύγει. Ένας καινούριος θα πάρει τη θέση του. Άραγε θα φέρει μαζί του τα καλύτερα; Θέλω να το πιστεύω. Θέλω ο κόσμος να γίνει πιο ανθρώπινος. Θέλω να μπορώ να κάνω όνειρα για τη ζωή. Όχι τόσο για μένα αλλά για τα παιδιά. Άλλωστε οι γιορτές και το μέλλον ανήκουν κυρίως σε αυτά.
Είμαστε στο κατώφλι του 2011. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους εσάς που μου δίνετε τη χαρά της "επαφής". Που εδώ σε αυτόν τον χώρο έχετε μιλήσει μαζί μου. Πού έχετε γελάσει, που έχετε συγκινηθεί, που έχετε κλάψει. Που έχετε διδαχθεί και έχετε διδάξει. Μα πιο πολύ που έχετε αφήσει εδώ σε αυτή τη "γωνίτσα" της καρδιάς μου το ονειράκι σας. Αλλά και τα πάθη σας για τη ζωή.
Σας αγαπώ και ανοίγω μια τεράστια αγκαλιά για να σας χωρέσει όλους η ψυχή μου.

Καλή Πρωτοχρονιά να έχετε. Καλά να περάσετε. Καλή χρονιά σε όλο το παρεάκι:

despoina.dromos

humanity

ASSOS

pan de lees

Marie

Πάρμι Ρόουζ...

Jenk

Ιωάννα Σαμαρά

Rontiven

Astreas

Iva

gyristroulla

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΘΕΟΦΙΛΗ

Φιγουρες Καραγκιόζη

doomed soul

logos_en_drasei

Dream Girl

trauma queen

Silent Echo

aoratos

Θανάσης Αθανάσιος

Spark

Alexia

ΜΑΥΡΗ ΝΤΑΛΙΑ
 
eri

Mirto Dimitrakoulia

http://enterstars.blogspot.com/

Creep

the bookeater

nefeli

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Lina

Dimos

Αστρο - Συμμορίτες

_ansia_

kakalon

ezakmyworld

ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ΑΛΩΝΙ

Cristiana54

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ

hamomilaki ♂

TreloKouneli

Ευάγγελος

Ο Βράχος

magdalini36

MZ

Γιάννης

makiri tari
 
nana nanika

Lali

Θεοδωρος Κολοκοτρωνης

the passenger

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

24 Δεκ 2010

Τα όνειρα είναι δωρεάν...




Βαρύ το σύννεφο της θλίψης που έχει καθήσει κάτω από τον ουρανό της χώρας. Πάντα κάποιοι άλλοι αποφάσιζαν για τις τύχες του λαού της. Πότε κρυφά και πότε φανερά. Ποτέ όμως τόσο ξεδιάντροπα όπως τώρα. Ένα μακρύ τραπέζι το σώμα της Ελλάδας. Και πάνω του χοντρά βιβλία για καρφιά. Ξένοι αφέντες σκυλεύουν πάνω της ωσάν πραιτοριανοί που παίρνουν για λάφυρα ότι πολύτιμο έχει απομείνει σε αυτήν. Απλώνουν τα εργαλεία τους μεθοδικά και σχεδιάζουν το μέλλον της. Μπήγουν τα μολύβια τους στην καρδιά της. Ξύνουν με τις ξύστρες τους τις πληγές της. Σβύνουν με τις γόμες τους τη ψυχή της. Ανήμποροι κι απροστάτευτοι εμείς οι απλοί και ανώνυμοι, προδομένοι από γραμματείς και φαρισαίους αυτόκλητους σωτήρες. Παραδίπλα ο Ηρώδης μας κουνάει απειλητικά το δάχτυλο. Τα κορμιά μας λυγαριές στον άνεμο. Αντέχουμε κι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Κάπου-κάπου κοιτάζουμε ψηλά. Περμένουμε να φανεί ένα φως μες το σκοτάδι. Ίσως το αστέρι των Χριστουγέννων και μαζί τους μάγους με τα δώρα.
Γιατί ότι και αν πρόκειται να γίνει, υπάρχει κάτι πού μας παρηγορεί και που ούτε αγοράζεται ούτε πουλιέται. Τα όνειρα είναι δωρεάν...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους μας!...

18 Δεκ 2010

Μιζεραμπιλισμός...


                  
Αθήνα λίγο πριν τα Χριστούγεννα, η απόδειξη της τακτικής της καμμένης γης. Ελλάδα του σήμερα, η πορεία πίσω στο χθες. Περασμένη Τετάρτη λίγο μετά τις επτά το απόγευμα και ερχόμενος από το Σύνταγμα, αρχίζω να κατεβαίνω αργά την Πανεπιστημίου οδηγώντας την μηχανή μου. Στο ύψος της Βουκουρεστίου, αρχίζουν τα μάτια μου έντονα να τζούζουν. Προς στιγμήν απορώ αλλά αμέσως σκέπτομαι ότι σήμερα είχαμε για πολλοστή φορά πορεία που στιγμάτησαν οι συγκρούσεις των γνωστών "επαναστατών" της καταστροφής με τα ματ. Παντού κατά μήκος της λεωφόρου καμμένα σκουπίδια, κάδοι εξαυλωμένοι, σπασμένα φανάρια, πεταμένα σίδερα, πέτρες. Κόσμος λιγοστός που γυρίζει από τη δουλειά του ψάχνοντας έναν τρόπο αφού δεν υπάρχουν συγκοινωνίες, να φτάσει σπίτι του. Μετανάστες απλωμένοι παντού είτε εκθέτοντας το ταπεινό τους εμπόρευμα είτε την φοβισμένη μοναξιά τους. Παντού βρωμιά. Εικόνες μιζέριας που πληγώνουν αυτούς που ονειρεύονται μιαν άλλη πόλη και όχι αυτή που βλέπουμε να σέρνεται αλυσοδεμένη στο θλιβερό κάρο της εξουσίας της.
Είναι ανήκουστο σε αυτόν εδώ τον τόπο κουμάντο να κάνουν οι νταβατζήδες της πολιτικής, του συνδικαλισμού, της δημοκρατίας. Μια χούφτα άνθρωποι έχουν να έχουν δέσει πισθάγκωνα όλους εμάς τους συντριπτικά περισσότερους, κρατώντας μας όμηρους στις αποφάσεις τους και αφήνοντας μας την πρωτοβουλία μόνο για ένα πράγμα: να τους πληρώνουμε. Κάποτε το παρακράτος συμμαχούσε με το κράτος. Το εργατικό κίνημα έχυνε ποτάμι το αίμα του για να κερδίσει ένα εκατοστό ελευθερίας πάνω σε ολόκληρο τον πλανήτη. Σήμερα όμως προσκολλάται στις επετείους αιματηρών γεγονότων. Σε τί χρησιμεύει η λατρεία μαρτύρων, κατασκευασμένων πολλές φορές; Γιατί τέτοια λαγνεία για τον θάνατο και τα θύματα της βίας; Το επιχείρημα για αντίσταση στη λήθη και ξεκίνημα για νέους αγώνες είναι για μένα το καλύτερο πρόσχημα για εκδηλώσεις βαθειάς ψυχοπάθειας. Η αριστερά σήμερα επειδή δεν έχει κάτι νέο να προτείνει, παρελθοντολογεί. Προβάλλει ιερά μανιφέστα, μεσσίες, μάρτυρες, αίμα και λείψανα. Αποτελεί μια μορφή θρησκείας. Πίστη για τους ήρωες της που ανακυρήσσονται άγιοι μετά το θάνατο τους με μια παγανιστική διαδικασία. Και επειδή για μένα όλες οι θρησκείες του κόσμου είναι ίδιες, άρα είναι κι επικίνδυνες. Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι το παράδειγμα ενός ανθρώπου που οδηγήθηκε στην εκτέλεση κάτω από την αδιαφορία της τότε ηγεσίας  του ΚΚΕ, ώστε να δημιουργηθεί ένα νέο θύμα-μάρτυρας. Σημειωτέον πουθενά σχεδόν δεν μνημονεύευται ότι μαζί με τον "άνθρωπο με το γαρύφαλλο" εκτελέσθηκαν οι Δημήτρης Μπάσης, Ηλίας Αργυριάδης και Νίκος Καλούμενος. Όλα στο βωμό κατασκευής μαρτύρων.
Απέναντι σε όλα αυτά ο βίαιος θάνατος ενός αστυνομικού οργάνου δεν έχει την ίδια αξία. Η κοινή γνώμη φρονεί ότι το επάγγελμα έχει τους κινδύνους του. Οπότε καλά να πάθει! Επίσης αν καίγεσαι ζωντανός  επειδή εργάζεσαι σε μέρα απεργίας κανείς δεν αντιδρά ούτε ενδιαφέρεται να βρεθούν οι ένοχοι. Ο όχλος που εκείνη την ημέρα εγκλημάτισε ειδεχθώς, απαλλάσσεται. Ούτε συμβαίνει τίποτα όταν δολοφονείται μετανάστης από το Μπαγκλαντές ή ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου Αφγανός. Ο "περήφανος λαός" εκεί σιωπά.
Και μένουμε όλοι εμείς θεατές στο σχεδόν καθημερινό μακάβριο θέαμα του κινήματος των ακροτήτων  που παρασύρει την Ελλάδα να συσσωρεύει "ήρωες" εμπλουτίζοντας το μαρτυρολόγιο. Παρακολουθούμε μια διαρκή άρνηση στη βελτίωση της ζωής και μια συνεχή αναβολή κάθε αλλαγής μέχρι την πολυπόθητη "επανάσταση" ή την κατάλυση κάθε έννοιας κράτους. Κι αυτό γιατί από τη μία μας πλευρά έχουμε τις ακροαριστερές ηγεσίες να πέφτουν κυριολεκτικά σαν γύπες πάνω σε κάθε νέο θύμα που πληροί τις παραπάνω προυποθέσεις. "Το κίνημα" τρέφεται με κρέας κατά προτίμηση νεανικό. Όπως στην περίπτωση του αθώου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου που θα ήταν διαφορετική αν στη θέση του βρισκόταν ένας συνταξιούχος. Και από την άλλη μας πλευρά έχουμε τις ακροδεξιές και φανατικές θρησκευτικές ηγεσίες να καραδοκούν εξαπολύοντας δημόσια λόγους μίσους, να πάρουν το αίμα τους πίσω εδραιώνοντας την δικιά τους "νέα τάξη" πραγμάτων.
Όλοι αυτοί έχουν σαν σύμμαχο τους τα ΜΜΕ με τους κατευθυνόμενους δημοσιογράφους και την σιωπή όλων μας πλην ελαχίστων. Γιατί έτσι κι αλλοιώς σε αυτή τη χώρα, ενώ οι μισοί κραυγάζουν κακόφωνα, οι άλλοι μισοί έχουν πιει το αμίλητο νερό. Και όλοι μαζί ζούμε χαλαρά μέσα στη μιζέρια μας.
Ευχαριστώ την εξαίρετη Σώτη Τριανταφύλλου για την "βοήθεια" της.

11 Δεκ 2010

Η τέχνη, όπλο της κοινωνίας απέναντι στο κράτος και τα κόμματα...

Ο Μάνος Χατζηδάκης είχε κάποτε πει: "Είναι ύποχρέωση των επωνύμων να εκφράζουν δημόσια αυτό που ο ανώνυμος αδυνατεί"
Ο "επώνυμος" εδώ που έρχεται να επιβεβαιώσει τα ρηθέντα του μεγάλου Έλληνα είναι ο πρόεδρος του Μεγάρου Μουσικής Ιωάννης Μάνος. Αναφέρομαι στο ξεχωριστό και πολύ ιδιαίτερο μουσικό γεγονός που θα λάβει χώρα στον ναό του Αγίου Παντελεήμονα της οδού Αχαρνών στην Αθήνα. Είναι η τεράστια αυτή ορθόδοξη εκκλησία με την μεγαλύτερη χωρητικότητα σε ολόκληρη την νοτιοανατολική Ευρώπη όπου και εκκλησιάζονται οι κάτοικοι αυτής της πολύπαθης περιοχής.
Εκεί λοιπόν μετά από την εξαίρετη πρωτοβουλία του κύριου Ιωάννη Μάνου και υπό την αιγίδα του Αρχιεπίσκοπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμου, θα διεξαχθεί αύριο Κυριακή στις 6 η ώρα το απόγευμα, μια υπέροχη μουσική συναυλία με κύριους συντελεστές την Καμεράτα με μουσικό διευθύνοντα τον Αλέξανδρο Μυράτ, τους Μαίστορες της Ψαλτικής Τέχνης, τη χορωδία του Ι.Ν. αγίου Παντελεήμονα, τη χορωδία της Δ.Ε.Η. και τον Γιώργο Νταλάρα. Όλοι οι καλλιτέχνες προσφέρονται αφιλοκερδώς ενώ την εκδήλωση θα τιμήσει με την παρουσία του ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. Η είσοδος του κοινού εντός του ναού αλλά και στον περιβάλλοντα του χώρο, θα είναι ελεύθερη.
Υπάρχει ελπίδα λοιπόν για αυτή την πόλη που οι πολίτες της διεκδικούν τους χώρους της με παρόμοιους τρόπους σαν το παραπάνω παράδειγμα. Αυτό που οι επίσημοι φορείς της πολιτείας αντιμετωπίζουν με απάθεια και εγκληματική αδιαφορία, έρχεται η ίδια η κοινωνία να προστατεύσει την ύπαρξη της και δεν αφήνει το σκοτάδι να διαλύσει την συνοχή της. Και μάλιστα σε μια γειτονιά της πρωτεύουσας όπου η απουσία του κράτους αφήνει ομάδες κρούσεις ένθεν και ένθεν να αναλαμβάνουν δράση σε βάρος των ανθρώπων που διαβιούν εκεί. Από τον Αύγουστο έως σήμερα το αστυνομικό δελτίο καταγράφει 23 σωματικές επιθέσεις και 10 απόπειρες ανθρωποκτονίας ενώ η παιδική χαρά της πλατείας είναι πάντα κλειστή με συρματοπλέγματα! Ειδικά και μόνο για το τελευταίο που είναι απαράδεκτο, έπρεπε προ καιρού να έχουν παραιτηθεί και ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος και ο διευθυντής της Αστυνομίας και ο διαμερισματικός σύμβουλος και ο Δήμαρχος και ο Υπουργός της Δημόσιας Τάξης.
Και βέβαια δεν είναι το μόνο πρόβλημα για την Αθήνα η συνοικία του Άγιου Παντελεήμονα. Τί να πει κανείς για την ανήλικη πορνεία που αναπτύσσεται στην 3ης Σεπτεμβρίου και την Πατησίων, το εμπόριο ναρκωτικών στην Τοσίτσα, το παραεμπόριο στα Προπύλαια της Πανεπιστημίου, τις κλοπές κάτω από την Ομόνοια, τις επιθέσεις για μια τσάντα στις  αρχές της Πειραιώς, τις εξαθλιωμένες υπάρξεις που σέρνονται στο Μεταξουργείο, τις συμμορίες της νύχτας στη Σοφοκλέους, τους μαφιόζους και τους σωματέμπορους στη πλατείες Βάθη και Καραισκάκη. Ανεξέλεγκτες καταστάσεις που θυμίζουν πόλη υποσαχάριας Αφρικής. Κι όλα αυτά η κυβέρνηση τα αντιμετωπίζει απλά με το να κλείνει κάθε βράδυ την Ηρώδου Αττικού με οδοφράγματα και με κλούβες παρκαρισμένες κάθετα!
Σε όλη αυτή η κατάσταση το κράτος να απουσιάζει επιδεικτικά. Το κυβερνών κόμμα να μένει πίσω από τις κοινωνικές εξελίξεις.Ο Πρωθυπουργός να είναι στην κυριολεξία απών. Η αξιωματική αντιπολίτευση να φέρεται εντελώς ανώριμα. Τα κόμματα της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς να βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου παραμένοντας κάπου στην δεκαετία του '70, έχοντας σαν καθοδήγηση βιβλία-μπροσούρες του 1850 και του 1880 που γράφτηκαν όταν ο κόσμος ήταν εντυπωσιακά διαφορετικός και οι συνθήκες ζωής ασύγκριτα ανόμοιες με το σήμερα. Το δημόσιο να έχει στυλώσει τα πόδια για τα δίκαια και άδικα "κεκτημένα" που απώλεσε αρνούμενο να δουλέψει. Οι αναρχικοί-επαναστάτες του κώλου να εκμεταλλεύονται όλων αυτών την ανυπαρξία καίγοντας και καταστρέφοντας περιουσίες ιδιωτικές και κρατικές που καλούνται στο τέλος να αποκαταστήσουν πληρώνοντας μισθοσυντήρητοι συνήθως πολίτες και πολύ σπάνια πια, ρομαντικοί ευεργέτες. Μια κατάσταση που σου δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσεις. Είσαι μόνος σου ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους μόνους. Κάνε ότι καταλαβαίνεις σου λέει, κανόνισε την πορεία σου στη ζωή. Σου τονίζει δηλαδή πως το πρόβλημα δεν είναι τόσο η οικονομική χρεωκοπία όσο η κοινωνική παρακμή αυτού του τόπου.
Κι όμως έρχεται αυτή η κίνηση του προέδρου του Μέγαρου Μουσικής να ανάψει μια φλογίτσα στις καρδιές μας και να φωτίσει τις ψυχές μας για να αποδείξει ότι σε αυτό εδώ κομμάτι του πλανήτη που αυτάρεσκα αποκαλείται από πολλούς σαν την "ομορφότερη χώρα του κόσμου", οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη τους πολιτικούς και τα κόμματα για ενώσουν μέσα από την τέχνη διαφορετικές φυλές, κουλτούρες και θρησκείες.


Το πρόγραμμα της εκδήλωσης στον Ι.Ν του Αγίου Παντελεήμονος περιλαμβάνει:

Α. Τετράφωνη χορωδία του Ιερού Ναού του Αγίου Παντελεήμονος
Β. Καμεράτα. Μιχάλη Αδάμη: Εν χορδαίς». Μουσική διεύθυνση: Αλέξανδρος Μυράτ.
Γ. Καμεράτα. Arcangelo Corelli: Concerto grosso των Χριστουγέννων. Μουσική διεύθυνση: Αλέξανδρος Μυράτ.
Δ. Οι Μαίστορες της Ψαλτικής Τέχνης: «Χριστός έν πόλει Βηθλεέμ βρεφουργείται». Ύμνοι της Εορτής των Χριστουγέννων.
• Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός, ἦχος πλ. β΄, μέλος Πέτρου Πελοποννησίου
• Δοξαστικὸν τῶν Χριστουγέννων, Σήμερον γεννᾶται ἐκ παρθένου, ἦχος πλ. β΄, μέλος Πέτρου Πελοποννησίου
• Στίχος (Εὐλογήσατε τὸν Κύριον – Ἐμμανουὴλ παιδίον) ἀπὸ τὸν Λατρινὸ πολυέλεο, μέλος Ἰωάννου μαΐστορος τοῦ Κουκουζέλη∙ ἦχος α΄
• Καταβασίες προεόρτιες τῶν Χριστουγέννων, Χριστὸς ἐν πόλει, ἦχος α΄, μέλος Πέτρου Μπερεκέτη
• Ὁ τελευταῖος (ΚΔ΄) οἶκος τοῦ «Κοντακίου τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως» Ρωμανοῦ τοῦ μελωδοῦ καὶ τὸ ἐφύμνιο σὲ ἦχο πλ. α’ πεντάφωνο, μέλος Γρηγορίου Στάθη
• Κράτημα, Παναγιώτη πρωτοψάλτη τοῦ Χαλάτζογλου∙ ἦχος πλ. α΄ πεντάφωνος
Χοράρχης: Αχιλλεύς Χαλδαιάκης
Ε. Γιώργος Νταλάρας: Δοξαστικό από την «Κρεολή Λειτουργία». Συμμετέχει η χορωδία της ΔΕΗ: Μουσική διδασκαλία Κωστής Κωνσταντάρας.
ΣΤ. Γιώργος Νταλάρας: Μίκη Θεοδωράκη: «Της αγάπης αίματα» (από το Άξιον Εστί). Συμμετέχει η Καμεράτα και η χορωδία της ΔΕΗ. Μουσική διδασκαλία: Κωστής Κωνσταντάρας. Μουσική διεύθυνση: Αλέξανδρος Μυράτ.

4 Δεκ 2010

Το πάθος που έγινε λάθος...



Αναγκάζοντας πριν τον ταξιτζή που την έφερε στο αεροδρόμιο να οδηγήσει γρήγορα για να μη χάσει την πτήση -καθώς η ίδια είχε ξυπνήσει καθυστερημένα- αφού τον πλήρωσε βιαστικά χωρίς να πάρει τα ρέστα, ξεχύθηκε προς την αίθουσα αναχωρήσεων για να κάνει το check in. Κρατώντας εκτός από μια κομψή τσάντα μόνο μια μικρή βαλίτσα μιας και  θα έλειπε από το σπίτι της απλά για δυο ημέρες, έφτασε στο γκισέ για να την δώσει. Εκεί πληροφορήθηκε ότι υπήρχε καθυστέρηση μισής περίπου ώρας. Ένα πικρό χαμόγελο γλύστρισε από τα χείλη της. Άδικα είχε αγχωθεί με τον χρόνο. Κοντοστάθηκε για λίγο κοιτάζοντας το πάτωμα και αφού εξερεύνησε τον τεράστιο χώρο που την περιέβαλε, κινήθηκε προς ένα σημείο όπου πωλούνταν εφημερίδες και περιοδικά. Χάζεψε σύντομα τα σταντ που ήσαν αραδιασμένα τα δεύτερα και πήρε στα χέρια της ένα γυναικείο. Κάνοντας την κίνηση να πληρώσει, το μάτι της έπεσε στα αγαπημένα της μπισκότα που ήσαν τακτοποιημένα ανάμεσα σε άλλα. Χωρίς δισταγμό πήρε το μικρό πακετάκι, το έβαλε στην τσάντα της, έδωσε τα χρήματα και τράβηξε για το πρώτο ελεύθερο κάθισμα που είδε σε μια άκρη στην αίθουσα. Άρχισε αμέσως να διαβάζει το έντυπο που είχε αγοράσει και κάποια στιγμή που άφησε την τσάντα της στο διπλανό από τη θέση της τραπεζάκι, πήρε το πακέτο με τα μπισκότα, το άνοιξε και παίρνοντας ένα για να το δοκιμάσει, το ακούμπησε πάλι στην προηγούμενη του θέση. Μετά από ένα λεπτό περίπου αντιλήφθηκε δίπλα της στην άλλη πλευρά του τραπεζιού έναν εμφανίσημο άντρα να παίρνει κι αυτός με τη σειρά του ένα μπισκότο και μάλιστα χαμογελώντας της. Απόρησε με το θάρρος του μα δεν θέλησε να ασχοληθεί περαιτέρω συνεχίζοντας την ανάγνωση. Δεν πέρασαν δύο λεπτά και με το ένα χέρι της πήρε για να φάει άλλο ένα μπισκότο. Σχεδόν αμέσως μετά, ο ίδιος άντρας πήρε πάλι άλλο ένα μπισκότο από το πακέτο που στεκόταν ανάμεσα τους. Γύρισε και τον κοίταξε ενοχλημένη που το θάρρος είχε γίνει πια θράσσος αλλά εκείνος της χαμογέλασε και πάλι και μάλιστα με έκδηλη ευγένεια. Εκείνη συγκρατήθηκε και σκέφθηκε να δώσει τόπο στην οργή ενώ μαζεύτηκε στη θέση της από την αμηχανεία που την διακατείχε. Σε λίγο όμως άπλωσε αποφασιστικά το χέρι της και πήρε το τρίτο μπισκότο. Ο άντρας δεν ανταπέδωσε τη χειρονομία της κι εκείνη συλλογίστηκε πως επιτέλους είχε επανέλθει η λογική στα πράγματα. Δεν πρόλαβε όμως να ολοκληρώσει τη σκέψη της και εκείνος με μια χαρισματική κίνηση της πρόσφερε αυτός ένα μπισκότο. Αυτό ήταν! Η ανακωχή είχε λήξει και εκείνη για να αποφύγει τα χειρότερα μάζεψε με αγένεια την τσάντα της και το περιοδικό και παρατώντας τα μπισκότα, άφησε την μεγάλη αίθουσα για να πάει στον χώρο της αναχώρησης της πτήσης της.
Σχεδόν μια ώρα μετά, βρισκόταν μέσα στο αεροπλάνο που τροχιοδρομούσε στο διάδρομο για την απογείωση. Είχε ηρεμήσει πλέον από το προηγούμενο συμβάν και άνοιξε την τσάντα της άπό συνήθεια για να κάνει έναν έλεγχο αν είχε ξεχάσει κάτι. Τότε ήταν που με έκπληξη διαπίστωσε ότι το πακέτο με τά μπισκότα που αγόρασε ήταν εκεί άθικτο! Στέλνοντας την σκέψη της πίσω στον πρόσφατο χρόνο, θυμήθηκε πως το πακέτο που αγόρασε για να φάει δεν το είχε βγάλει από την τσάντα της. Δηλαδή αυτά που έτρωγε και συμπτωματικά ήσαν ίδια με τα δικά της, ανήκαν μάλλον στον άντρα που καθόταν δίπλα της πριν από μια ώρα! Ένοιωσε ντροπή για την συμπεριφορά της ενώ μάλιστα εκείνος την είχε αντιμετωπίσει με πολύ ευγένεια όπως θα ταίριαζε σε έναν κύριο, ρόλο που εκείνη εκ των πραγμάτων δεν τον άξιζε. Το χειρότερο όμως στην υπόθεση ήταν ότι αν και είχε μετανοιώσει για όλα αυτά, δεν μπορούσε να επανορθώσει.
Τελικά είχε επιβεβαιωθεί αυτό που κάποτε είχε κάπου διαβάσει: "Υπάρχουν τέσσερα πράγματα στη ζωή που δεν μπορείς να τα πάρεις πίσω. Η πέτρα, γιατί άμα την ρίξεις δεν ξαναγυρίζει σε σένα. Η λέξη, γιατί άμα την ξεστομίσεις δεν μπορείς να την αλλάξεις. Η ευκαιρία, γιατί άμα την χάσεις δεν σου ξαναεπιστρέφει. Ο χρόνος, γιατί άμα περάσει δεν ξανάρχεται".
Τίναξε το κεφάλι πίσω στην πλάτη του αεροπορικού καθίσματος, έκλεισε τα μάτια προσπαθώντας να ξεχάσει το πάθος της που την οδήγησε σε ένα λάθος...

28 Νοε 2010

Άνθρωποι και ζώα...

Πόσο μοιάζουν και πόσο διαφέρουν οι άνθρωποι και τα ζώα μεταξύ τους. Αυτό να σκεφτόμαστε λίγο πιο πολύ και η κοινωνία μας θα ζούσε καλύτερα.
Ο μεγάλος Μαχάτμα Γκάντι είχε πει: "μάθετε να ζείτε απλά για να βοηθήσετε τους άλλους να ζουν απλά...

Στη φωτογραφία από τον ζωολογικό κήπο του Λονδίνου, η Λίζα η εντεκάχρονη γορίλας κρατάει στην αγκαλιά της  τον δύο μηνών γιο της. (ΕΡΑ)

22 Νοε 2010

"Όλοι έχουν θέση στο Ιμαρέτ του Θεού"...

Ένα ενδιαφέρον και πρωτότυπο βιβλίο που διάβασα πρόσφατα είναι το Ιμαρέτ, στη σκιά του ρολογιού του Γιάννη Καλπούζου τον οποίο ομολογώ, δεν ήξερα. Όμως η ανάγνωση αυτού του μυθιστορήματος μου δημιούργησε πολλά συναισθήματα.Και βέβαια δεν ήμουν και ο μόνος αφού το συγκεκριμένο έργο ψηφίστηκε από τους Έλληνες αναγνώστες σαν το καλύτερο του 2009 στα πλαίσια του διαγωνισμού από το ΕΚΕΒΙ.
Το δυνατό σημείο της ιστορίας είναι για μένα, οι ρεαλιστικές περιγραφές των τοποθεσιών της εποχής λες και ο συγγραφέας εκατόν πενήντα περίπου χρόνια πριν, ήταν εκεί. Οι λεπτομέρειες δε που μας παραθέτει καθιστά την ανάγνωση μαγική αφού χωρίς να το καταλάβεις. βρίσκεσαι σε μια άλλη εποχή πράγμα που πολύ μου αρέσει προσωπικά. Οι πολλές τουρκικές και οι λίγες εβραικές λέξεις που χρησιμοποιούνται από τους ήρωες του μυθιστορήματος είναι κάτι που από μόνο του αποκτά ενδιαφέρον για κάποιον που του αρέσει μέσα από τη γλώσσα που μιλιέται να ανακαλύπτει ήθη, έθιμα, νοοτροπίες της εποχής και πόσο μάλλον όταν όλα αυτά αφορούν συμβίωση με άλλους λαούς και αλλόθρησκους. Και πιο συγκεκριμένα σύμφωνα με τον δημιουργό, στην Άρτα του 1854 έχουμε να κάνουμε με χίλιες οικογένειες Ελλήνων, διακόσιες πενήντα Οσμανλήδων (σαν να λέμε Τούρκων), εκατόν εξήντα Εβραίων. Μια κοινωνία 6500 ψυχών τριών φυλών που έχουν η κάθε μία τους δικούς της κώδικες και κανόνες συνυπάρχοντας και σμίγοντας στους ίδιους δρόμους πότε αρμονικά και πότε κινούμενες ξεχωριστά η μία με την άλλη και μάλιστα κάποτε κάτω από εντάσεις και πάθη. Σε κάθε όμως περίπτωση διατηρώντας η κάθε μία την αυτοτέλεια της.
Όλα αυτά συνθέτουν μια θαυμάσια ηθογραφία της εποχής με πρωταγωνιστές δυο καρδιακούς συνομήλικους φίλους, έναν Έλληνα κι έναν Τούρκο που με τη συμπεριφορά τους μας δίνουν μαθήματα ανθρώπινης αξιοπρέπειας και αγάπης απέναντι και μεταξύ δύο λαών-γειτόνων που έχουν προαιώνια έχθρα μεταξύ τους. Και πάνω από όλα αυτά ο Γιάννης Καλπούζος μας ξεδιπλώνει την σοφία του απλού λαού μέσα από τον χαρακτήρα του παππού-Ισμαήλ, ενός σεβάσμιου φιλόσοφου γέροντα που οι "παραινέσεις" του μας δείχνουν πολλές αλήθειες της ζωής. Όπως αναφέρει κάπου: "Ένα Ιμαρέτ είναι η γη. Το Ιμαρέτ του Θεού. Κι εμείς οι φτωχοί, τα ορφανά και οι ταξιδιώτες της ζωής, που μας φιλοξενεί..."
Το οπισθόφυλλο του βιβλίο μας βάζει στην υπόθεση:
Άρτα 1854. Τουρκοκρατία. Δύο αγόρια γεννιούνται την ίδια νύχτα. Ένας Έλληνας και ένας Τούρκος που η μοίρα τους κάνει ομογάλακτους. Το μυθιστόρημα παρακολουθεί τη ζωή τους με φόντο την άγνωστη ιστορία της περιοχής. Ο Γιάννης Καλπούζος αναπαριστάνει με μοναδικό τρόπο μια ολόκληρη εποχή. Έλληνες, Τούρκοι, Εβραίοι, ο παππούς Ισμαήλ, η "μικρή" ακόμη Ελλάδα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο φανατικός Ντογάν, οι συγκρούσεις, οι επαναστάσεις, η συνύπαρξη, οι Απόκριες, το Ραμαζάνι, τα πρόσωπα και οι συνήθειες των κατοίκων των τριών φυλών, λαθρέμποροι, κολίγοι, τσιφλικάδες, ο πλούτος μαζί με την εξαθλίωση. Όλοι έχουν θέση στο ιμαρέτ του Θεού.

Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2008

13 Νοε 2010

Κατουρημένος σκουπιδότοπος!...

Βρωμερή και τρισάθλια η Αθήνα στα περισσότερα μέρη της Εγκαταλελειμένη στην οπισθοδρόμηση στις περισσότερες γειτονιές της. Φταίνε οι κάτοικοι της; φταίνε οι περαστικοί της; φταίνε οι δημοτικοί υπάλληλοι της; φταίει η κρατική αδιαφορία; φταίει ο Δήμαρχος της; Νομίζω όλα αυτά μαζί. Περισσότερο από όλα όμως, το τελευταίο: ο Κακλαμάνης.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν κάτω από τον ομορφότερο ουρανό και πάνω σε λαμπρά μνημεία ένός ανώτερου πολιτισμού και σε χαραγμένα σημάδια μια άλλοτε ένδοξης πόλης. Η θεά αυτής της πόλης μας κοιτά από ψηλά και θλίβεται...

8 Νοε 2010

Η αποχή πρώτη δύναμη!...

Επιτέλους! Τα "πελατάκια" αυτού του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος αντέδρασαν. 40 τοις εκατό είναι μια απάντηση-χαστούκι στη ψευτιά, στην κλεψιά, στην υποκρισία και στην έλλειψη σεβασμού προς τον πολίτη.
Βαρέθηκα να πριμοδοτώ "το μή χείρον βέλτιστον"...

6 Νοε 2010

Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας των εκλογών...


Δεν συμμετέχω σε αυτό το πανηγυράκι των εκλογών. Δεν συνεργώ στην πράξη της ανάδειξης για άλλη μια φορά εκμεταλλευτών της αθώας ψήφου μου. Δεν συνηγορώ στην επιβράβευση της ψευτιάς, της κλεψιάς, της υποκρισίας και της έλλειψης σεβασμού προς τον πολίτη. Δεν με ξεγελούν τα κούφια λόγια για πρόοδο αφού όλο το σκηνικό είναι μια οπισθοδρόμηση. Όλοι είναι ίδιοι. Άλλωστε όπως αναφέρει ο πρόσφατα βραβευθείς με το νόμπελ Μάριο Βάργκας Λιόσα, "η δίψα για την εξουσία κάνει τους ανθρώπους τέρατα".

Τα όνειρα δεν αγοράζονται, ούτε πωλούνται.

1 Νοε 2010

Πώς να χωρέσουν όλα μέσα σ ένα Σαββατοκύριακο;

Νύχτα Κυριακής προς Δευτέρα. Είμαι μπροστά στον υπολογιστή μου και γράφω τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου για κάτι που μου συμβαίνει κάθε τέλος της εβδομάδας. Στο μυαλό μου έρχεται η Παρασκευή. Η καλύτερη μου ημέρα. Από το απόγευμα της και μετά η ψυχολογία στα ύψη. Παίρνοντας το μπάνιο μου σκέφτομαι ότι έχω να κάνω πολλά το ΣΚ που τις καθημερινές δεν προλαβαίνω. Βγαίνοντας από το λουτρό ετοιμάζομαι για να πάω στο κολυμβητήριο του Γιάννη του γυιου μου. Πριν φύγω γράφω βιαστικά σε ένα χαρτί όλα αυτά που σκοπεύω να κάνω.
Φτάνω στο κυλικείο της πισίνας όλο κέφι. Συναντώ κάποιους με τους οποίους συνηθίζω κάθε Παρασκευή να πλακώνομαι στα τσίπουρα και τους μεζέδες. Όλα δείχνουν τέλεια. Κάποιος ρίχνει την ιδέα αφού τελειώσουν τα παιδιά να πάμε μαζί τους για σουβλάκια. Μέσα!
Στο ψητοπωλείο το κρασί ανεβάζει τη διάθεση και το Σαββατοκύριακο που έρχεται μοιάζει γιορταστικό. Μετά από μιάμιση ώρα γυρίζουμε σπίτι.
Το επόμενο πρωί στις 8, πίνοντας τον τούρκικο μου διαβάζω τη "λίστα" μου. Σε λίγο με μια φόρμα και αθλητικά παπούτσια βρίσκομαι να τρέχω στο άλσος κοντά στο σπίτι μου. Έχω αρχίσει να υλοποιώ τις "δουλειές" που είναι γραμμένες στο χαρτί. Γυρίζω πίσω. Ντουζάκι, ντύσιμο, ελαφρύ πρωϊνό, διάβασμα διαφόρων εντύπων.
Στις 10 φεύγουμε με τον μικρό για το μάθημα του στους παραδοσιακούς χορούς. Στην ώρα διδασκαλίας που μεσολαβεί κάνω τα εβδομαδιαία ψώνια.
Μετά την επιστροφή μας στο σπίτι, ο γυιος στρώνεται στο διάβασμα κι εγώ σε κάποιες δουλειές του σπιτιού. Λίγο πριν το μεσημέρι καταπιάνομαι με το πλύσιμο Ι.Χ. και μοτό. Η ώρα πάει 2 και πρέπει να ψήσω ψάρια και αφού φάμε, τα μαζέψω, κάτι από εδώ κάτι από εκεί το ρολόι της κουζίνας δείχνει 4. Πάει ο μεσημεριανός ύπνος που ονειρευόμουνα. Ξαπλώνω ζαβλακωμένος χαζεύοντας λίγο τηλεόραση μέχρι που αποφασίζω να σηκωθώ για έναν καπουτσίνο.
Είμαι στη μέση της ημέρας του υπέροχου Σαββάτου. Αρχίζω να διαβάζω ένα βιβλίο που έχω αφήσει από την προηγούμενη εβδομάδα στη μέση αλλά μετά από δέκα λεπτά με φωνάζει ο Γιάννης για να τον βοηθήσω λίγο στα αγγλικά. Αυτό μου δίνει το ερέθισμα να φρεσκάρω τις γνώσεις μου διαβάζοντας μετά από λίγο, ένα αγγλόφωνο βιβλίο που έχω ξεκινήσει. Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι ένας καλός φίλος. Κανονίζουμε να βγούμε το βράδυ. Εξέλιξη όχι καλή για την βιβλιοθήκη μου που ήθελα να τακτοποιήσω εφ όσον έμενα μέσα το βράδυ.
Πρώτα όμως έχω να πάω στο γήπεδο που με περιμένει μια παρέα. Προετοιμάζομαι για την έξοδο με αργούς ρυθμούς ακούγοντας μουσική και τραγουδώντας. Στις 7 είμαι ήδη στην αττική οδό με προορισμό το Ο.Α.Κ.Α. Δυόμισι ώρες περίπου μετά, κινούμαι χαρούμενος στην αντίθετη κατεύθυνση της επιστροφής. Η ομάδα νίκησε.
Λίγο μετά τις 10 βρίσκομαι στο γκαράζ του σπιτιού μου όπου μετά από ένα τρεχαλητό ετοιμασίας για να προλάβω το ραντεβού, βάζω εμπρός το αυτοκίνητο και φεύγω.
Η βραδυά είναι κάπως γλυκιά και κυλάει παρείστικα περιδιαβαίνοντας το αγαπημένο μου Θησείο και τα Άνω Πετράλωνα για λίγο φαγητό και πολλά ποτά.
Το πρωϊνό της Κυριακής με βρίσκει να πίνω καφέ στη βεράντα μου ακούγοντας χαμηλά κλασσική μουσική και διαβάζοντας ένα free press έντυπο. Αν και ξενύχτης δεν μπορώ να κοιμηθώ πολύ κι αυτό είναι κακό. Γύρω στις 8 και μισή ο μικρός ξυπνάει και χαλάει την ησυχία μου. Συνήθως κάθε Κυριακή κάνουμε "επαναλήψεις" για το σχολείο του και δη Μαθηματικά. Ευτυχώς που σήμερα ο νεαρός γυμνασιόπαις της δευτέρας τάξης έχει έμπνευση και τελειώνουμε γρήγορα. Έτσι μπορούμε να φύγουμε για το Παναθηναϊκό Στάδιο για να παρακολουθήσουμε τον τερματισμό του χρυσού μαραθωνίου στην κλασσική διαδρομή της Αθήνας.
 Στις 11 και κάτι είμαστε ήδη μέσα στο Στάδιο. Η ατμόσφαιρα φανταστική. Δέκα λεπτά περίπου αργότερα ο πρώτος μαραθωνοδρόμος μπαίνει στον ιερό χώρο. Θα τερματίσει κοιτάζοντας ψηλά στον ουρανό. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Όλοι οι αθλητές γνωρίζουν την αποθέωση από χιλιάδες κόσμο που μαζεύτηκαν εκεί. Νοιώθω συγκίνηση γι αυτή την ειρηνική μάζωξη ανθρώπων από όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Λίγο πριν τις 12 φεύγουμε ανηφορίζοντας την Ηρώδου Αττικού ενώ δεκάδες δρομείς εξακολουθούν να πλησιάζουν στο τέλος της κοπιαστικής πορείας τους προκαλώντας μέσα από την προσπάθεια τους το παρατεταγμένο δεξιά και αριστερά πλήθος να τους επευφημεί.
Επιστρέφουμε σπίτι και ετοιμαζόμαστε για το μεσημεριανό φαγητό συζητώντας για ότι είδαμε στην Αθήνα. Μετά το γεύμα κατεβαίνω στην αποθήκη για κάποιες εργασίες τις οποίες δεν προλαβαίνω να τελειώσω όπως θα ήθελα γιατί κάποια στιγμή νοιώθω να νυστάζω. Η ώρα έχει πάει ήδη 3 και μισή κι εγώ δεν πρόκειται πάλι να κοιμηθώ, γιατί έχω τάξει του Γιάννη να πάμε για τέννις. Ας όψεται η χαρά του όταν παίζει αυτό το σπορ και η αδυναμία μου για εκείνον.
Ο αγώνας έχει ενδιαφέρον αλλά στα περισσότερα games είμαι ο νικητής αν και ο μικρός έχει βελτιωθεί πολύ και στο μέλλον προβάλλει να πάρει κάποια στιγμή το αίμα του πίσω. Όταν η ώρα πηγαίνει 5 και μισή, έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει γι αυτό κι εμείς γυρνάμε στο κονάκι μας.
Όταν τελειώνω το ανακουφιστικό μπάνιο χτυπάει το κινητό. Στην άλλη γραμμή η φωνή ενός φίλου με προσκαλεί να βγούμε οικογενειακά "για να παίξουν τα παιδιά". Δέχομαι για χάρη του παιδιού αν και είχα στο πρόγραμμα της "λίστας" μου να δουλέψω κάτι για τη δουλειά μου στον υπολογιστή.
Στις 6 και μισή συναντιόμαστε όλοι σε μια καφετέρια δίπλα σε μια πλατεία με μπασκέτες. Τα παιδιά -δύο ο φίλος, ένα εγώ- ξαμολιούνται ενώ εμείς βρίσκουμε την ευκαιρία να τα πούμε πίνοντας τσάι-καραμέλα. Στις 8 πρέπει να φύγουμε γιατί ο φίλος έχει συνέλευση στην πολυκατοικία του όπου είναι διαχειριστής. Ο δικός μου γκρινιάζει με το δίκιο του και για να τον αποζημιώσω του λέω πως θα πάμε όλοι μαζί, εγώ αυτός κι η μαμά του να φάμε καταπληκτικά αρμένικα πιάτα κάπου στον Κολωνό. Συμφωνεί ενθουσιασμένα και να που όταν η ώρα πλσιάζει 8 και μισή έχουμε στρογγυλοκάτσει στο εν λόγω μαγαζί.
Πράγματι το φαγητό είναι θαυμάσιο και αρέσει σε όλους. Όταν έρχεται η ώρα να πληρώσω θυμίζω στην παρέα πως αύριο έχουμε και σχολείο.
Είναι δεν είναι δέκα και μισή όταν ξεκινάμε την διαδικασία για τον ύπνο. Πλύσιμο δόντια, φτιάξιμο τσάντας, ρούχα για το πρωί και "καλυνύχτα". Κι εγώ αφού ετοιμάσω το επαγγελματικό μου πρόγραμμα της αυριανής ημέρας αναζητώ και βρίσκω το χαρτάκι όπου είχα γράψει τα διάφορα πράγματα που είχα σκοπό και ήμουνα σίγουρος ότι θα καταφέρω να τελειώσω μέσα σε ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο. Τότε διαπιστώνω πως δεν μπόρεσα και πάλι, να τα χωρέσω όλα.
Δεν πειράζει το επόμενο Σαββατοκύριακο είναι κοντά...

24 Οκτ 2010

Τσίτα το Γκάζι!...

Αν και δεν συχνάζω πολύ στη περιοχή Γκάζι, εν τούτοις δεν είναι λίγες οι φορές που έχω βρεθεί εκεί, κυρίως λόγω Τεχνόπολης. Άλλωστε πάνε δέκα χρόνια πια που ξέρω αυτό το κομμάτι της πόλης από τότε δηλαδή μπήκε για τα καλά στις επολογές της εξόδου μας. Παραθέτω λοιπόν έτσι απλά τις εντυπώσεις και προτιμήσεις μου για το "Γκαζοχώρι".


Φαγητό-ψάρι για μένα σημαίνει Βαρούλκο στη Πειραιώς. Θαυμάσια θαλασσινά πιάτα με εξαιρετική ποιότητα αλλά και υψηλές τιμές, ίσως και γι αυτό δικαιολογημένα. Μια πιο οικονομική λύση αποτελεί το θάλαττα στη Βίτωνος, με πολύ δημιουργική κουζίνα. Ωραία διακόσμηση και μάλιστα βυζαντινής εποχής με καλές μεσογειακές γεύσεις θα βρείτε στο Μalvazia στην Αγαθημέρου, αν και πιο πολύ η περιοχή ανήκει στο Ρουφ. Το Mamaca's στην Περσεφόνης, είναι όντως ένας πρωτότυπος χώρος με σπιτικές συνταγές αλλά το αποφεύγω γιατί δεν βρίσκω ευγενικό το σέρβις του. Το prosopa γωνία Ιερά Οδός και Κωνσταντινουπόλεως πρώην γκαράζ, μου αρέσει γιατί είναι καλλιεχνικό νεανικό στέκι με μεσογειακά ευκολοφάγωτα πιάτα. Ο Σκουφιάς στη Μεγάλου Βασιλείου κατά Ρουφ μεριά, είναι ο βασιλιάς της Κρητικής κουζίνας με προκλητικούς μεζέδες σε τραπεζάκια πάνω στη πλατεία. Το Tirbouson στην Κωνσταντινουπόλεως, είναι το καλύτερο μου απλά γιατί πρώτον ο ιδιοκτήτης του ο Γιάννης με την περιποίηση του με κάνει να νοιώθω πολύ άνετα, αλλά και δεύτερον ο κόσμος που συχνάζει όποτε εχω πάει, είναι εξαιρετικά όμορφος και χαρούμενος. Τέλος μια διαφορετική γευστική επιλογή είναι το Τσιφλίκ μπαχτσέ στην Τριπτολέμου, προκειμένου να κάνεις τον ναργιλέ σου αφού απολαύσεις πρώτα τις πολίτικες νοστιμιές.

Για διασκέδαση προτιμώ να κινούμαι ανάμεσα στο ιστορικό Γκαζάκι στην Τριπτολέμου με τα πολύ ωραία κοκτέιλ, στο Mad το παλιό Indie club στην Περσεφόνης και το Micraasia στην Κωνσταντινουπόλεως με τον παραμυθένιο χώρο. Ανεβασμένο στη συνείδηση μου είναι το Hoxton σε Λονδρέζικη ατμόσφαιρα με τους chesterfield δερμάτινους καναπέδες του και τις ενδιαφέρουσες εκθέσεις του. Αλλά για μένα η ναυαρχίδα της διασκέδασης όχι μόνο στο Γκάζι αλλά σε ολόκληρη την Αθήνα, είναι ο πολυχώρος Bios στη Πειραιώς, το μαγαζί που ανέτρεψε τους νόμους της διασκέδασης και που αποτελεί το σημείο συνάντησης επικοινωνίας και δημιουργικής δράσης για ένα πολύ ενεργητικό κοινό. Επίσης το Gazarte στη Βουτάδων με έχει κερδίσει με τις Live σκηνές του και το επιτυχημένο πάντρεμα τέχνης και διασκέδασης που έχει κάνει.

Αλλά κάπου εκεί κοντά βρίσκεται και ένας θεατρικός χώρος που πραγματικά με έχει ταξιδεύσει όποτε έχω παρακολουθήσει παράσταση. Είναι Το τραίνο στο Ρουφ επί της Κωνσταντινουπόλεως με ένα αυθεντικό wagon restaurant αλλά χωρίς να με έχει τραβήξει η κουζίνα του και η όχι καλή θέρμανση.

Αυτά τα ολίγα για όποιον ενδιαφερόμενο που θέλει να σουλατσάρει στο Γκαζοχώρι...

16 Οκτ 2010

24 ώρες όμηρος στο κράτος των Εξαρχείων...


Μια ατελείωτη συνεχής "πορεία" μέσα στο "κράτος" των Εξαρχείων. Καφέ Ερώδιος για πρωινό καφέ στην Καλλιδρομίου, Χάρτες για πρωινό Βαλτετσίου και Ζ.Πηγής, Εύμελι για οικολογικά προϊόντα στη Τσαμαδού, Fuga για πρωτότυπα αξεσουάρ στη Θεμιστοκλέους, Κουκούτσι για υπέροχα Tshirts Ασκληπιού και Σκουφά, Κάβουρας για μεσημεριανό σουβλάκι στη Θεμιστοκλέους, Ίντριγκα για σοκολάτα στον ίδιο δρόμο γωνία με Δερβενίων, Floral για λίγο απογευματινό διάβασμα στη Θεμιστοκλέους, Ροζαλία για βράδυ με αμέτρητους μεζέδες αλλά και Γιάντες για οικολογική κουζίνα στη Βαλτετσίου, Blue Fox για Λάτιν χορό και όχι μόνο στην Ασκληπιού, Decadance club στο λόφο του Στρέφη, Άν Club το ιστορικό υπόγειο στη Σολωμού, Mo Better για after στη Κωλέττη, Όστρια για τσάι το επόμενο πρωί προκειμένου να συνέλθω, στη Θεμιστοκλέους, νέο ραντεβού για μεσημεριανό στο Άμα λάχει Μεθώνης και Καλλιδρομίου.

Τελικά είμαι αμετανόητος...

.

10 Οκτ 2010

Ο μικρός έχει κέφια!...

Ένας μικρός στην παρέα μας. Ένας λιλιπούτειος κεφάτος blogger που κάτι μου λέει πως τα θέματα του θα έχουν ενδιαφέρον για όλους μας, μικρούς και μεγάλους. Ίδωμεν...

Περιηγηθείτε στο νεοσύστατο blog: http://www.greenjohn-97.blogspot.com/

4 Οκτ 2010

Τώρα σκάσε και κάνε τον Κινέζο!...

"Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται, γιατρέ, εδώ πέρα
η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται..."

Ποιός θα το περίμενε πριν από δέκα και πόσο μάλλον πριν είκοσι και πλέον χρόνια, ότι η "δημοκρατικά ελεύθερη" καπιταλιστική Ελλάδα θα εξαρτιόταν οικονομικά από την κομμουνιστική και "κλειστής νοοτροπίας" Κίνα. Το μέλλον θα δείξει την αξία και τα οφέλη αυτού του παράδοξου επιχειρήματος. Ελπίζουμε για καλύτερες ημέρες...

http://www.youtube.com/watch?v=TSCDL3uWtjk&feature=player_embedded

21 Σεπ 2010

To νησί...

Όταν πρωτοβγήκε αυτό το βιβλίο, από τον τίτλο και μόνο, μου τράβηξε την προσοχή. Μάλιστα ξεφυλίζοντας το ανάμεσα σε άλλα βιβλία τότε, διέκρινα στοιχεία που δυνάμωσαν την επιθυμία μου να το κάνω δικό μου. Σπιναλόγκα, το παράξενο νησί των λεπρών που είχα δει πολλές φορές από μακρυά και δεν έχω επισκεφθεί, η ιστορία μιας οικογένειας που εξελίχθηκε σε ανθρώπινη τραγωδία, ο τόπος των γεγονότων που είναι η μια από τις ιδιαίτερες μου πατρίδες: η Κρήτη. Παρ' ολη την από καιρό επιθυμία μου κατάφερα να το διαβάσω τελικά, μόλις πριν έναν μήνα, κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών μου διακοπών. Το βρήκα τρομερά ανθρώπινο, γεμάτο αλτρουισμό με μια ωραία γραφή από τη Βικτώρια Χίσλοπ που σε ταξιδεύει πραγματικά στο χρόνο και κυρίως σου "ανοίγει" τα μάτια για να δεις και να νοιώσεις πώς είναι να "ζεις" παρέα με τον θάνατο και τί αξίες έχει τελικά η ζωή που εμείς θεωρούμε δεδομένη εσαεί, αλλά συνήθως δεν ξέρουμε να την "ζούμε".

Η ιστορία
Αυτή ξεκινά το 1939 και φτάνει έως και το 2001 και είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα που αφορούν στη ζωή των κατοίκων της Πλάκας και της Σπιναλόγκας, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με τη νόσο του Χάνσεν (της λέπρας).
Ο αγώνας των λεπρών της Σπιναλόγκας για επιβίωση και για καλύτερες συνθήκες ζωής, πλέκεται αριστουργηματικά με τον αγώνα των κατοίκων της Πλάκας ενάντια στο κοινωνικό στίγμα, που άφηνε η νόσος, όταν χτυπούσε το μέλος μιας οικογένειας.

Από τη μία αναπαρίσταται η ιστορία των κατοίκων της Πλάκας που πρέπει να κρατήσουν μυστική την ασθένεια, να αντιμετωπίσουν το χαμό των δικών τους ανθρώπων, αλλά και να συνεχίσουν τη ζωή τους για χάρη των παιδιών τους.
Από την άλλη, στην απέναντι όχθη, στην Σπιναλόγκα, οι μελλοθάνατοι Κρητικοί και Αθηναίοι Χανσενικοί, απομονωμένοι και «φυλακισμένοι» πάνω στο νησί, έχουν να αντιμετωπίσουν αρχικά τεράστιες δυσκολίες καθημερινής επιβίωσης, καταφέρνουν ωστόσο να ξεπεράσουν τα προβλήματα, ευημερούν, παντρεύονται και κάνουν παιδιά, καλλιεργούν, κάνουν εμπόριο, συνεχίζουν να δημιουργούν και να ζουν.

Το βιβλίο
Το έργο της Victoria Hislop έγινε παγκόσμιο bestseller με 2.000.000 πωλήσεις εκ των οποίων 185.000 πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα. Εκδόθηκε στην Αγγλία το 2006, στην Ελλάδα το 2007 καθώς και σε 23 ακόμη χώρες και μέσα σε 4 χρόνια κατάφερε να εκτοξευθεί στις λίστες των πιο επιτυχημένων μυθιστορημάτων παγκοσμίως. Οι πωλήσεις του βιβλίου συνεχίζουν με εκπληκτικούς ρυθμούς εντός και εκτός Ελλάδας.

Έχει κυκλοφορήσει επίσης σε: Πολωνία, Σερβία, Ισπανία, Κροατία, Νορβηγία, Ταϊβάν, Γερμανία, Βουλγαρία, Ολλανδία, Σλοβακία, Ιταλία, Ρουμανία, Ρωσία, Κίνα, Σουηδία, Ιαπωνία, Τσεχία, Βραζιλία, Λιθουανία, Τουρκία, Ισραήλ.

Εκδόσεις Διόπτρα, 2007


Ο τόπος
Οι πέτρες και οι βράχοι στα άδεια σπιτάκια κρύβουν και δεν φανερώνουν την κόλαση του χθες, τα μοιρολόγια και τις κραυγές από τους πόνους στο σώμα των εκατοντάδων αρρώστων.
Το νησί βρίσκεται στην Κρήτη, στην περιοχή Μιραμπέλλου του νομού Λασιθίου. Το αρχαίο όνομά του, ήταν Καλυδών, αλλά μετά την κατάληψη του από τους Ενετούς ονομάσθηκε Σπιναλόγκα (Μακρά άκανθα). Άρχισε να οχυρώνεται το 1574 από τους Ενετούς όταν οι Τούρκοι είχαν καταλάβει την Κύπρο και οι Ενετοί καταλάβαιναν ότι σε λίγο θα ερχόταν και η σειρά της Κρήτης. Μετά την κατάληψη της Κρήτης το 1649 από τους Τούρκους, η Σπιναλόγκα έμεινε ακόμη στα χέρια των Ενετών έως το 1715.

Το νησί κατελήφθη από τους Τούρκους το 1715 και κατοικείτο από Μουσουλμάνους. Στα μέσα του 19ου αιώνα ο αριθμός των κατοίκων αυξήθηκε εφ’ όσον το νησί αποτέλεσε κοιτίδα εμπορίου. Μετά το 1898 οι περισσότεροι κάτοικοι εγκατέλειψαν το νησί. Από το 1903 χρησιμοποιήθηκε ως Λεπροκομείο, όπου μεταφέρθηκαν οι πρώτοι 251 λεπροί (Κρητικής καταγωγής), που λόγω αφ΄ενός της αποκρουστικής όψης τους και αφ’ ετέρου της μεταδοτικότητας της ασθένειας πρωτύτερα κατοικούσαν εξορισμένοι και απομονωμένοι από την τοπική κοινωνία , στις απόμακρες παρυφές των πόλεων, σε μέρη τα οποία ονομάζονταν «μεσκηνιές». Οι συνθήκες ήταν σκληρές αν αναλογιστούμε πως δεν υπήρχε κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή ενώ ο ιός της λέπρας ήταν μεταδοτικός και δεν θεραπευόταν. Μετά το 1913 μεταφέρθηκαν σταδιακά ασθενείς προερχόμενοι από την υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και από άλλες χώρες του εξωτερικού, αυξάνοντας τον αριθμό των ασθενών στους 1000. Η Σπιναλόγκα μετατράπηκε εκείνη την περίοδο σε «Διεθνές Λεπροκομείο».
Αρχικά η ζωή τους ήταν άθλια. Η Σπιναλόγκα είναι μια απέραντη τρώγλη, ένα νεκροταφείο υπό προθεσμία, χωρίς την παραμικρή οργάνωση, χωρίς φαρμακευτική αγωγή για τους νοσούντες, χωρίς ελπίδα. Πολλοί πέθαιναν «ζωντανοί» με φρικτούς πόνους, παραμορφωμένοι και διαμελισμένοι. Παρ’ όλες τις αντιξοότητες, αυτές οι ανθρώπινες ψυχές όχι μόνο δεν το έβαλαν κάτω αλλά ανέπτυξαν μια ιδιόρρυθμη κοινωνικότητα με δικούς τους κανόνες και αξίες. Παντρεύτηκαν μεταξύ τους, (παρ’ όλο που απαγορευόταν λόγω της ασθένειάς τους) και απέκτησαν παιδιά (μερικά από αυτά υγιή). Δημιούργησαν καφενεία, τα οποία εκμεταλλεύονταν οι ίδιοι. Με ένα μικρό επίδομα που τους έδωσε η Πολιτεία αγόραζαν τα αναγκαία τρόφιμα από ένα μικρό παζάρι που στηνόταν στην είσοδο του νησιού από ντόπιους παραγωγούς οι οποίοι πληρώνονταν με ειδικά απολυμασμένα χρήματα. Όσοι είχαν δυνάμεις καλλιέργησαν κηπευτικά και ασχολήθηκαν με το ψάρεμα.
Η κατάσταση αυτή αρχίζει ν αλλάζει από το 1936, έτος άφιξης στη Σπιναλόγκα του ασθενούς Επαμεινώνδα Ρεμουνδάκη, τριτοετούς φοιτητή της Νομικής, ο οποίος ιδρύει την «Αδελφότητα Ασθενών Σπιναλόγκας» και αγωνίστηκε τα χρόνια που ακολούθησαν για την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης των ασθενών. Ο Ρεμουνδάκης με το κλείσιμο της Σπιναλόγκας το 1957 νοσηλεύτηκε στο Λεπροκομείο της Αγ. Βαρβάρας.
Το 1948 ανακαλύφθηκε στην Αμερική το φάρμακο που θεράπευε τον ιό της λέπρας. Από το 1948 έως το 1957 ο αριθμός των ασθενών της Σπιναλόγκας μειώθηκε δραστικά. Άλλοι ασθενείς θεραπεύθηκαν και επέστρεψαν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Άλλοι (20 βαριά ασθενείς) μεταφέρθηκαν στην Αθήνα για παρακολούθηση στο ειδικό Νοσοκομείο, το Λοιμωδών νόσων που βρίσκεται στην Αγ. Βαρβάρα στο Αιγάλεω! Οι υπόλοιποι δεν τα κατάφεραν. Η μοίρα ήταν σκληρή μαζί τους!
Μετά την αναχώρηση των τελευταίων ασθενών από το νησί (1957) το νησί εγκαταλείφθηκε, παρέμεινε ακατοίκητο για αρκετά χρόνια και έτσι σημαντικά ιστορικά στοιχεία χάθηκαν. Τα περισσότερα από τα κτήρια του Λεπροκομείου κατεδαφίστηκαν. Φαίνεται πως οι άνθρωποι δεν ήθελαν να έχουν θλιβερές αναμνήσεις από το πρόσφατο παρελθόν τους …!!!

Ο 85χρονος Μανώλης Φουντουλάκης, ο άνθρωπος που βασανίστηκε και παραμορφώθηκε στην κόλαση της αρρώστιας, αλλά σώθηκε τελικά, αναπολώντας το παρελθόν θυμάται τον πόνο, τις ατυχίες, τις χαρές και τις λύπες:
Το χτύπημα της αρρώστιας το 1949 σε ηλικία 21 ετών, ενώ υπηρετούσε αστυφύλακας στον Πειραιά. Την ισχυρή θέληση του «Λενιού του» να μείνει μαζί του και να παντρευτούν αψηφώντας την αρρώστια του. Τον γάμο τους στα 31 τους χρόνια, που του έδωσε δύναμη και ζωή να παλέψει αρρώστια και προβλήματα. Την γέννηση της κόρης του το 1955. Την επιδείνωση επικίνδυνα της υγείας του 1973 – 74. Τον θάνατο από την επάρατη νόσο το 1976 της αγαπημένης του Λενιώς. Την περίοδος της ανάταξης της υγείας του αλλά και της οικογενειακής ισορροπίας. Ο ίδιος στη σκληρή περίοδο της δοκιμασίας του ζούσε στην Αθήνα και έκανε θεραπεία στον αντιλεπρικό σταθμό της Αγ. Βαρβάρας, αλλά με την ιδιότητα του γενικού γραμματέα του συλλόγου χανσενικών είχε μεταβεί στη Σπιναλόγκα, βίωσε την τραγική πραγματικότητα και ενδιαφέρθηκε για την αναβάθμιση των συνθηκών παραμονής και θεραπείας των δυστυχισμένων της Σπιναλόγκας.

Σήμερα η Σπιναλόγκα έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος και κάποια κτήρια αναστηλώνονται. Θεωρείται τουριστικός προορισμός για ημερήσιες εκδρομές και κολύμπι. Τη Σπιναλόγκα επισκέπτονται πάνω από 300.000 άνθρωποι, αριθμός που τη φέρνει στους πέντε πρώτους βυζαντινούς – μεταβυζαντινούς αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας. Παρ’ όλα αυτά κάποια ερείπια, απομεινάρια άλλων εποχών μένουν για να θυμίζουν αυτούς τους ανθρώπους. Το βιβλίο της Βικτόρια Χίσλοπ έβαλε ταφόπλακα στην απομόνωση!
Σπάνια σ’ ένα μνημείο η Ιστορία μιλά τόσο εύγλωττα από τα βάθη των αιώνων. Σπάνια ένα μνημείο κουβαλά στα σπλάχνα του τη σφραγίδα της αρχαίας Ελλάδας, των Σαρακηνών, των Ενετών, των Τούρκων, των Νεοελλήνων. Αν βρεθείτε στο νησί αναζητείστε αυτά τα ερείπια! Εξερευνείστε τον χώρο και αναλογιστείτε πως σε αυτό το άγονο νησί κάποιες ανθρώπινες ψυχές παρά την αρρώστια τους, παρά την απομόνωσή τους, εξακολούθησαν να εργάζονται, να κοινωνικοποιούνται, δημιούργησαν οικογένειες και τελικά διεκδίκησαν τα δικαιώματά τους για ένα καλύτερο αύριο γιατί αγαπούσαν την ζωή και είχαν δύναμη…

Περπατώντας στον δρόμο της Σπιναλόγκας, σταμάτησε και κράτησε την αναπνοή σου. Από κάποιο χαμόσπιτο τριγύρω σου θα ακούσεις τον απόηχο από κάποιο μοιρολόγι μιας μάνας, μιας αδελφής ή τον αναστεναγμό ενός άνδρα. Άφησε δύο δάκρυα από τα μάτια σου και θα δεις να λαμπυρίζουν εκατομμύρια δάκρυα που πότισαν αυτόν τον δρόμο.
Πληροφορίες από το pressgr.

13 Σεπ 2010

Η Επιστροφή!...

Επιστροφή στην μονότονη πραγματικότητα. Επιστροφή στο λουλουδιασμένο μπαλκόνι και το γνώριμο βολικό στρώμα. Επιστροφή στα σκοτεινιασμένα πρωινά και τη βιάση της μέρας. Επιστροφή στα σχολεία και στις εξωσχολικές δραστηριότητες. Επιστροφή στο κυκλοφοριακό χάος.και τη δουλειά με όλους παρόντες. Επιστροφή στα αγχωμένα Σαββατοκύριακα και τις γκρίζες Δευτέρες. Επιστροφή σε ανεκπλήρωτα όνειρα, νέα σχέδια, καινούριο ξεκίνημα μαζί με άλλη μια δίαιτα. Επιστροφή στην ασκήμια της ημέρας και τη γοητεία της νύχτας. Επιστροφή στην πόλη που αγαπάμε να μισούμε.
Καλώς σε ξαναβρίσκω Αθήνα!...

6 Σεπ 2010

Η άρρωστη πολιτεία...

Ένα ενδιαφέρον βιβλιαράκι διάβασα πρόσφατα, γραμμένο με μια παλιά αλλά καλή "γραφή". Αφορμή γι αυτό υπήρξε το ενδιαφέρον που απέκτησα τελευταία για την αρρώστια της λέπρας μιας και ενώ η ασθένεια θεωρείται άγνωστη στους πολλούς, εν τούτοις υπάρχει σε μεγάλο βαθμό σε αφημένους στην εγκατάλειψη, λαούς φτωχών χωρών.

Το βιβλίο περιγράφει τη ζωή στην Σπιναλόγκα, το νησί των λεπρών. Είναι μια νουβέλλα που η συγγραφέας του Γαλάτεια Καζαντζάκη αποκαλεί "ρομάντζο". Πρωτοδημοσιεύτηκε το 1914 και αναπτύσσει μια ερωτική ιστορία μεταξύ δύο νέων ανθρώπων, ενός δασκάλου και μιας περήφανης κοπέλας που απελπισμένα συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να απολαύσει όπως θέλει την χαρά του έρωτα αφού ξέρει το τέλος της. Αυτός ο υποχρεωτικός εγκλεισμός στο νησί επιδρά τα μέγιστα στην ψυχολογία του ατόμου με αναρίθμητα ερωτήματα του πώς, του γιατί και του πότε με κυριώτερη τραγική αίσθηση, την απώλεια του ύψιστου αγαθού της ελευθερίας.

Στο επίμετρο της η Κέλλυ Δασκαλά μας εξιστορεί τον μύθο και την πραγματικότητα που αναπτύχθηκε μέσα από την παγκόσμια λογοτεχνία από την Βίβλο μέχρι σήμερα για την φοβερή ανίατη μέχρι πριν λίγες δεκαετίες, ασθένεια.

Συνοψίζοντας θέλω να τονίσω τον "δυναμισμό" του κειμένου της Γαλάτειας Καζαντζάκη που σχεδόν έναν αιώνα μετά, σε υποβάλλει σε μια κατάσταση να θέλεις να μάθεις πώς μπορείς να γίνεις καλύτερος άνθρωπος...

Εκδόσεις: Ελληνικά γράμματα, 2010

1 Σεπ 2010

Ως εκ θαύματος!...

Παρ' ολο που ακούω σχεδόν καθημερινά -εδώ και χρόνια- τον Κωνσταντίνο Τζούμα να καταθέτει εαυτόν και απόψεις μέσα από τις ραδιοφωνικές εκπομπές του στον "εν λευκώ", διαβάζοντας το πρώτο αυτοβιογραφικό του βιβλίο, κάπου με ξάφνιασε.
 «...Θα ζήσουμε ξένοιαστα, κοσμοπολίτικα, κομψά, όπως οι ήρωες του Μπουνιουέλ, του Αντονιόνι, του Φελίνι, ίσως λίγο μελαγχολικά αλλά με σουρεάλ χιούμορ και αριστοκρατικότητα...» γράφει ο ιδιόρυθμος ηθοποιός, συνοψίζοντας μέσα σε λίγες λέξεις το πιστεύω του και τη στάση του για τη ζωή. Μια αναδρομή πίσω στον χρόνο στα ωραία του Πειραιά και της Αθήνας με ιμπρεσσιονιστική διάθεση και ανάλαφρη περιγραφή . Ο συγγραφέας αντιμετωπίζει ενίοτε, με έναν χαριτωμένο κυνισμό τους ανθρώπους  καθόλου αγενή και χωρίς καμμιά κακία γι αυτούς που τον απογοητεύουν. Απεναντίας αποθεώνει τους "πρωταγωνιστές" και τους τολμηρούς της ζωής. Βόλτες, ταξίδια, καφέ, μουσική, αγγλικό free cinema, γαλλική nouvelle vague, λίγο θέατρο, πολύς χορός, ξενύχτια και φάρσες αποτελούν εν ολίγοις μια διαδρομή που μας βάζει να ακολουθήσουμε "παρέα" με τους κεφάτους φίλους της νιότης του. Το ροκ εντ ρολ δινει τον τόνο της ορμητικής δεκαετίας του '60 που ξετυλίγεται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Η τέχνη σε όλες της τις μορφές τον σπρώχνει σε μια ευγενική διάθεση που οδηγεί σε μια αποστασιωμένη και απολιτίκ συμπεριφορά για ότι ασχημαίνει την καθημερινότητα μας. Ο ίδιος μέσα από τις περιγραφές του, μας δείχνει πώς μπορούμε να γυρίζουμε την πλάτη σε ένα περιβάλλον που κυριαρχείται από επιθετικότητα και απληστεία, είναι κολλημένο στο παρελθόν και στερείται φαντασίας. Πώς να διεκδικούμε με τις δικές μας δυνάμεις, αυτό που μας αναλογεί, στον κόσμο που ζούμε. Και πως να μάθουμε να νοιώθουμε ευτυχισμένοι με τα πιο μικρά, ασήμαντα και καθημερινά. Η αδυναμία που έχει να περιγράφει λεπτομερώς τα μοδάτα ρούχα της εποχής καθώς και τις διάφορες πολλές ερωτικές σχέσεις που καλλιεργούσε και μάλιστα -όλως περιέργως- πάντα με πανέμορφες υπάρξεις(sic), κάποιους ίσως θα τους ξενίσει διαβλέποντας ίσως μια υπερβολή. Όμως αυτό που βγαίνει μέσα από την ανάγνωση του βιβλίου είναι μια αίσθηση γλυκειάς συντροφιάς σε ένα ταξίδι που ξεκινά από τα μέσα της δεκαετίας του '40 και διαρκεί μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '70 και που εύχεσαι να μην τελειώσει σύντομα.
Ευτυχώς όμως το "ταξίδι" συνεχίζεται με το δεύτερο βιβλίο του Τζούμα που ακολουθεί και περιγράφει την συνέχεια της ζωής του στην Αμερική. Ίδωμεν...

Εκδόσεις Καστανιώτη, 2008

25 Αυγ 2010

Εγχειρίδιο Βλακείας!...

Ένα βιβλιαράκι που διάβασα πρόσφατα -ότι πρέπει εν μέσω διακοπών- αφού δεν σου πέρνει πάνω από 3 ώρες, ήταν ένα χιουμοριστικό δοκίμιο του Χαριτόπουλου για την βλακεία του ανθρώπου. Με εύστοχες κατά βάση επισημάνσεις του συγγραφέα που καταλήγουν σε ένα "ξεβράκωμα" του άνθρωπου-βλάκα. Το διάβασα μονορούφι και ήταν συνάμα και διδακτικό.
Το βιβλίο ασχολείται με την προέλευση του ηλίθιου, τις αιτίες, τη βιολογική του εξέλιξη, τους κινδύνους που συνεπάγεται η συνύπαρξη με τους έξυπνους ανθρώπους, το πόσο ζημιά μπορεί να προκαλέσει η παρουσία ενός βλάκα σε μια απολύτως υγειή κοινωνία. Ο συντάκτης του με το γνωστό προσωπικό του ύφος, συνδυάζει το χιούμορ με τη σοβαρότητα, τον αφορισμό με την τεκμηρίωση, την οξυδέρκεια με τη λαϊκή σοφία.
Τώρα βέβαια αν ανήκει ο καθένας από εμάς στην κατηγορία του βλάκα ή του έξυπνου, ας αφήσουμε την αρμόδια επιστήμη να αποφασίσει γι αυτό γνωρίζοντας εκ των προτέρων βέβαια, πως η βλακεία ούτως ή άλλως, είναι αήττητη!...

Εκδόσεις: Τόπος, 2008

17 Αυγ 2010

Διακοπές κυπαρισσένιες!...






Το αυτοκίνητο είχε ήδη διασχίσει όλο το άχαρο κομμάτι της διαδρομής, είχε περάσει μέσα από το όμορφο χωριό του Χάρακα κι εδώ και λίγα λεπτά ακροβολεί κυριολεκτικά πάνω από το χάος των γκρεμών που οδηγούν σχεδόν κατακόρυφα σε μια υπέροχη από ψηλά θάλασσα συνέχιζοντας μια φιδίσια πορεία πάνω σε ένα στενό δρόμο και μάλιστα περνώντας σε κάποια σημεία κάτω από σκαμένους τρομακτικούς βράχους για να μπορέσει να διαβεί τα στενά περάσματα. Η θέα από κάτω κόβει την ανάσα τόσο σε μένα που αποφεύγω να πολυκοιτάξω αυτήν την άγρια ομορφιά που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πολύ γλυκιά σύντροφο μου με την οποία συνταξιδεύω.


Λίγα λεπτά μετά το Κυπαρίσσι απλώνεται από κάτω μας γεναιόδωρα. Ο στενός δρόμος μας οδηγεί μέσα από τον πρώτο και πιο μεγάλο από τους τρεις οικισμούς του: την Βρύση. Πρώτη εντύπωση πολύ θετική. Γραφικές καταστάσεις που συγκροτούνται από επιβλητικά ανακαινισμένα ως επί το πλείστον καπετανόσπιτα, λουλουδιασμένες αυλές, ευωδιαστό πράσινο, καθαρά σοκάκια. Περνάμε μια γέφυρα, μεσολαβούνε χωράφια όπου παντού υπάρχει η τυπική ελιά της λακωνικής γης και σε λίγο ξεπροβάλλουν στο δρόμο δεξιά κι αριστερά θαυμάσια διατηρημένα σπίτια ηλικίας 150 ετών το καθένα. Έχουμε μπει ήδη στον δεύτερο οικισμό: την Παραλία όπου και θα μείνουμε. Το αυτοκίνητο αγωνίζεται να χωρέσει μέσα από έναν δρόμο που σίγουρα δεν είχε κατασκευαστεί για τέτοια μέσα μεταφοράς, ενώ άλλα ΙΧ παρκαρισμένα ή κινούμενα του δυσκολεύουν τη ζωή. Αύγουστος γαρ. Συνεχίσουμε και προς τον τρίτο οικισμό που άλλωστε έχει σχεδόν ενωθεί με τον προηγούμενο: την Μητρόπολη. Όμορφα κι εδώ αλλά με πιο καινούρια σπίτια. Με κόπο βρίσκουμε ένα σημείο για να γυρίσουμε πίσω για το ξενοδοχείο. Πριν από αυτό επισκεπτόμαστε το λιλιπούτειο λιμανάκι. Τα σκάφη που έχουν δέσει ανοιχτά στον κόλπο του Κυπαρισσιού δεν είναι λίγα. Άλλωστε ο τόπος εδώ, είναι από παλιά καταφύγιο διασημοτήτων από τα αδιάκριτα βλέμματα. Ένα υπέροχα κομψό ξύλινο γιωτ είναι δεμένο κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου 20-25 λεπτά βάδην νότια του χωριού. Αργότερα θα με πληροφορήσουν για την τέως βασιλική οικογένεια της Ελλάδας που διακοπάρει επάνω σε αυτό.

Οι μέρες που θα ακολουθήσουν μου θυμίζουν ξανά κάτι που είχα ξεχάσει: τί σημαίνουν πραγματικά διακοπές. Η μεγάλη παραλία όπου και νάσαι απλώνεται μπροστά σου. Κάθε πρωί που ξυπνώ το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να την επιθεωρήσω από το μπαλκόνι μου, πλένομαι αργά, κατόπιν ντύνομαι ελαφριά, συνήθως στα λευκά και ξεχύνομαι για την πιο απολαυστική ώρα της ημέρας. Φτάνω με τα πόδια τραβάω για το παραδοσιακό καφενεδάκι όπου και παίρνω το πρωϊνό μου διαβάζοντας κάποιο βιβλίο με μια χαρούμενη ανεμελιά που μόνο τέτοιες στιγμές της ζωής μπορούν να σου δώσουν. Μετά ακολουθεί πρωϊνή γνωριμία με το χωριό, τα πεντακάθαρα δρομάκια του, τα σπίτια με την κομψή λιτότητα που σε καλούν να ανακαλύψεις το εσωτερικό τους, τις ασβεστωμένες μάντρες, τις πολλές καλημέρες που ανταλάσσεις με τους ντόπιους. Όλα εδώ είναι ανθρώπινα και οικεία. Μου κάνει εντύπωση που παρ΄ ολο το χρήμα που έχει πέσει εδώ από τους Έλληνες μετανάστες -οι πιο πολλοί από Καναδά και ΗΠΑ- κυρίως στις ανακαινήσεις και αγορές σπιτιών ο νεοπλουτισμός που υποβόσκει στην περιοχή μένει κρυμμένος λόγω της αρμονίας του τοπίου. Άλλοτε οι περίπατοι είναι απογευματινοί φορώντας πότε αέρινα λινά και πότε πολύχρωμα βαμβακερά ρούχα, βαδίζοντας ανάλογα με την ενδυματολογική περίπτωση με άνετα χαμηλά παντοφλέ παπούτσια και πέδιλα που μας οδηγουν σε στράτες ανάμεσα από μεγάλα και μικρά σπίτια, το ένα καλύτερο από το άλλο. Σε ένα από αυτά η μουσική του Αντρέα Μποτσέλι που ξεχύνεται στο χώρο μας μαγνητίζει και μας τραβά να το δούμε πιο κοντά. Ο θαυμασμός μας για την ομορφιά του απέριττου εξελίσσεται με ένα "συγχαρητήρια" στην ιδιοκτήτρια η οποία μας το ανταποδίδει με το να μας προσκαλέσει και να μας κεράσει γλυκό βανίλια γνωρίζοντας και τον σύζυγο της. Είναι και οι δυο αρχοντάθρωποι περίπου 70 εκείνος, 60 εκείνη πολύ σικ στους τρόπους και σίγουρα έχουν τον "τρόπο" τους. Αποχαιρετιόμαστε ευγενικά.

Η πεζοπορία κάθε μέρα συνεχίζεται κάτω από τον καυτό ήλιο της περιοχής αλλά πάνω σε εξαιρετικά φυσικά μονοπάτια που σε αποζημιώνουν με την ομορφιά τους. Κι όταν επιστρέφω στη βάση μου νοιώθω δαφνοστεφανωμένος νικητής για το αίσιον τέλος της κατάκοπης μου προσπάθειας τρέχοντας λίγα σκαλάκια κάτω από το κατάλυμμα μου για να παραλάβω το "έπαθλο" μου: μια βουτιά στην παγωμένη από τα υπόγεια νερά που χύνονται, θάλασσα. Η αγαλλίαση που νοιώθει το ιδρωμένο μου κορμί είναι μεθυστική. Μια αναβάπτιση συντελλείται εκτός μου κι εντός μου σε μια ακτή χωρίς νοικιαζόμενες ξαπλώστρες, ομπρέλλες, βρώμικες καντίνες και παρασυρμένους από την μόδα νέους και νέες να κανιβαλλίζουν μιμούμενοι Ψινάκηδες και Τζούλιες.

Το φαγητό δε είναι μια πολύ καλή εμπειρία. Είναι ευκαιρία να φας πραγματικά φρέσκο και φτηνό ψάρι. Το διάστημα που μένω εδώ τσακίζω ζουμερά χταπόδια, πεντανόστιμες σκορπίνες, θεϊκές ψαρόσουπες και μεγαλειώδεις αστακομακαρονάδες, πλαισιωμένα από δροσιστικές ντομάτοσαλάτες και απίστευτα χορταρικά. Μου συστήνουν μάλιστα ένα μαγαζί που κρασί και ψωμί είναι "ευλογημένα" και δεν το κουνάω από εκεί.



Η αίσθηση που μου έχει μείνει από την διαμονή μου στο Κυπαρίσσι -ιδεώδες τελικά μέρος για ζευγάρια αλλά και για οικογένειες- είναι ότι περνώντας λίγες μέρες από τη ζωή μου σε αυτό το πανέμορφο και ευτυχώς απομονωμένο κάπως χωριό, αισθάνεσαι να ξαναγίνεσαι άνθρωπος απλός που ψάχνεις την ποιότητα μέσα από τα απλά πράγματα. Και το καταφέρνεις. Τουλάχιστον εγώ για λίγο το κατάφερα...

27 Ιουλ 2010

Eλληνικό καλοκαίρι!...

Το ελληνικό καλοκαίρι είναι πια στα καλύτερα του και αγκαλιάζει πλέον όλους τους Έλληνες "λούζοντας τους με την τρέλλα" που μόνο αυτοί σε ολόκληρη την υφήλιο, ξέρουν να απολαμβάνουν!... Καλή καλοκαιρινή "τρέλλα" σε όλους και καλά ταξίδια!...

http://www.youtube.com/watch?v=LPt2x6doSdI

24 Ιουν 2010

Δείτε το μωρό-θαύμα που χορεύει καλύτερα κι από τον Michael Jackson!...

Μιλάμε για τρομερό μωρό! Η μητέρα από τη Βραζιλία παρακαλώ, μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει τον καλύτερο λιλιπούτειο χορευταρά στον πλανήτη και μάλιστα μπορεί να δώσει ως απόδειξη οπτικό υλικό.
Ένας μπέμπης που φορώντας μόνο την πάνα του, έχει εντυπωσιάσει τους χρήστες του Youtube, αντιγράφωντας κινήσεις του βασιλιά Έλβις Πρίσλεϊ, αλλά και του Τζον Τραβόλτα στο "Pulp Fiction"!...
Ο πιτσιρίκος χορεύει στο τραπέζι του σπιτιού του, δείχνει σε ένα φανταστικό κοινό και χορεύει εκπληκτικά. Το καλύτερο σημείο, είναι όταν με τα δάχτυλά του σε σχήμα V, κάνει την χαρακτηριστική κίνηση του τραβόλτα στην θρυλική ταινία του Ταραντίνο, περνώντας το χέρι του μπροστά από τα μάτια του.
Το διάρκειας περίπου τριών λεπτών βίντεο, έχει προκαλέσει πάταγο στο Youtube, καθώς έχει πάνω από 2.000.000 θεάσεις, ενώ έχουν ήδη δημιουργηθεί και διάφορα Remixs.
http://www.youtube.com/watch?v=-X0AamE1Bxs&feature=player_embedded#!

πηγή:www.news247.gr

20 Ιουν 2010

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ: Πώς μεταλλάσσεσαι από άνθρωπος σε τέρας!...

Δείτε τα ανατριχιαστικότερα εγκλήματα της ανθρωπότητας. Συμβουλή: κρατήστε μακρυά τα παιδιά από αυτά που ακολουθούν σε αυτό το ποστ με τις σοκαριστικές εικόνες, και μόλις το διαβάσετε ζητήστε τους συγνώμη και υποσχεθήτε τους ότι δεν θα κάνετε κι εσείς τα ίδια!...

Έχουμε και λέμε λοιπόν:


Για την κατασκευή 1 γούνας απαιτούνται 120 δέρματα μικρών ζώων.



Το 50% των αυτοχείρων είναι ηλικιωμένοι




Η φτώχεια δεν πρέπει να είναι ισόβια καταδίκη.



10% των θυμάτων τροχαίων χρησιμοποιούν ακουστικά



Τα ζώα δεν είναι επαγγελματίες κλόουν. Μην πληρώνετε για να τα δείτε να βασανίζονται στο Τσίρκο.



Σταματήστε την καταστροφή.



Το κάπνισμα καταπιέζει.



Μην αγοράζετε αναμνηστικά από εξωτικά ζώα.




Ένα «κλικ» μπορεί να αλλάξει το μέλλον σου.


Σταματήστε την κλιματική αλλαγή προτού εκείνη αλλάξει εσάς.


Μην αποδέχεστε την ανορεξία ως πρότυπο


Υποστηρίξτε ψυχολογικά τα άτομα με ανορεξία ή βουλιμία.

Εκείνος που κακοποιεί, ποτέ δεν βλέπει τον εαυτό του όπως πραγματικά είναι.



Η κακοποίηση δεν είναι άθλημα.



Η φύση δεν ανακυκλώνεται.



Η σιωπή είναι επώδυνη.



Κόβοντας τα δέντρα , κονταίνουμε την ζωή μας



Οι ζώνες ασφάλειας κρατούν τους ανθρώπους ενωμένους


Μην κάνεις ότι δεν θέλεις να σου κάνουν.



Το 80% των παιδικών καθισμάτων δεν τοποθετούνται σωστά.



Δεν γεννήθηκε για να φορεθεί.

Το Δάσος είναι ζωή.

Τα κατοικίδια δεν είναι παιχνίδια



Και η προφορική κακοποίηση είναι τρομαχτική

Το παιδικό δέρμα είναι 10 φορές πιο απαλό και καίγεται 40 φορές ταχύτερα από των ενηλίκων. Η πλειοψηφία θανατηφόρων εγκαυμάτων ανηλίκων συμβαίνουν σε ηλικίες μικρότερες των 4 ετών.


Τα παιδιά καπνιζόντων γονέων πάνε στον παράδεισο νωρίτερα



Το αλκοόλ για τον οδηγό είναι πιο επικίνδυνο από ένα όπλο.

Την διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου ορίζει ένα κομματάκι latex πάχους 0,003 mm





                                                                                Σ
                                                                                Κ                                                                           
Ε
Φ
Τ
Ε
Ι
Τ
Ε

Τ
Ο

Μ
Ε
Λ
Λ
Ο
Ν

Τ
Ω
Ν

Π
Α
Ι
Δ
Ι
Ω
Ν

Μ
Α
Σ