31 Οκτ 2014

Κουφονήσια: Ανάσταση μέσα στον Αύγουστο...


Πάντα μου άρεσαν τα μικρά νησιά. Πάντα αγαπούσα τα νερά των Κυκλάδων. Φέτος μετά από λίγα χρόνια, επέστρεψα στην πρώτη μου αγάπη. Στο σύμπλεγμα των "Νότιων Σποράδων". Επί σειρά ετών είχα στη λίστα μου με τους τουριστικούς προορισμούς τα Κουφονήσια. Φέτος κατάφερα επί τέλους να πατήσω το πόδι μου κι εκεί. Και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Πρώτα από όλα, αν και τα πάντα σχεδόν έχουν εμπορευματοποιηθεί, η φιλοξενία που βρήκα ήταν απρόσμενα πολύ ζεστή. Όπου κι αν πήγαινα συναντούσα μεγάλη μεγάλη εξυπηρέτηση, σαν να ήμουν από καιρό δικός τους άνθρωπος.
Το δωμάτιο που μου προσφέρθηκε ήταν πραγματικά υπέροχο. Παραδοσιακά φτιαγμένο με άπλετη θέα, λουσμένο στο φως των Κυκλάδων και συνάμα αφημένο όλες τις ώρες σχεδόν, στο βουητό του αέρα. Καθημερινά, τα "πρωϊνά" συμπληρώνονταν με κεράσματα από την ιδιοκτήτρια του ξενώνα. Ενώ τα καλέσματα του συζύγου της για καφέ και φαγητό, συνεχή.
Η χώρα είναι λιλιπούτεια, πράγμα που για μένα την κάνει πολύ συμπαθητική. Όπως σε όλη την Ελλάδα έτσι και εκεί, έχει επέλθει η οικοδομική λαίλαπα των νεοελλήνων. Όμως παρ όλα αυτά, το "παλιό" υπάρχει παντού ώστε να δίνει στην "πρωτεύουσα" των 450 μόνιμων κατοίκων παρακαλώ, έντονο χρώμα νησιώτικης γραφικότητας.
Στο νησί δεν χρειάζεσαι αυτοκίνητο. Υπάρχουν ποδήλατα για να νοικιάσεις και να ρολάρεις ξένοιαστα σε δρόμους που είναι εύκολοι με την μεγαλύτερη απόσταση να φτάνει στα τρία περίπου χιλιόμετρα. Τα βράδια όμως, ο ποδαρόδρομος έχει για συντροφιά τα αμέτρητα αστέρια του ουρανού.
Το φαγητό που ανακαλύπτεις στις ταβέρνες είναι πραγματικά πολύ καλό. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά μιας και αυτοί που έρχονται εδώ για διακοπές, οι περισσότεροι μοιάζουν να διαθέτουν στυλ και καλό γούστο, και σίγουρα όχι εξεζητημένο. Γενικά υπάρχει μια αύρα μιας "άλλης Μυκόνου" σε πολύ πιο χαλαρούς ρυθμούς.
Άφησα για το τέλος το καλύτερο. Τις παραλίες. Είναι πραγματικά πανέμορφες με νερά κρυστάλλινα και κρύα, σε χρώματα του γαλάζιου και του πράσινου, και με μια απίστευτα πεντακάθαρη ψιλή άμμο παντού! Εδώ αισθάνεσαι η ψυχή και το σώμα σου να ξαναγιεννιούνται από την επαφή με το νερό. Μια ανάνηψη πραγματική.
Μετά την παραμονή μου στο πάνω Κουφονήσι συνέχισα τις διακοπές μου αλλού αλλά αυτό που μου έμεινε από το φετινό καλοκαίρι ήταν αυτό το μικρό νησάκι.
Έζησα εκεί την Ανάσταση μου, Αύγουστο μήνα...



16 Οκτ 2014

Η "ενέργεια" της Επιδαύρου...


Από την ώρα που βρίσκεσαι στον περιβάλλοντα χώρο του Ασκληπιείου, του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου αισθάνεσαι ότι είσαι σε κάτι σπουδαίο. Όταν δε, μπαίνεις στον κύριο αρχαιολογικό χώρο, νιώθεις ότι κάπου υπάρχει μια ανώτερη δύναμη. Σε μια παράσταση όμως σαν θεατής τα αισθήματα που σε αγκαλιάζουν είναι πολλά.
Βρέθηκα εκεί τον Αύγουστο για να δω την κωμωδία του Αριστοφάνη "Βάτραχοι". Ο κόσμος υπερβολικά πολύς αλλά και τυχερός που βρήκε τρόπο για να μπει μέσα καθώς έξω, ουκ ολίγοι ήσαν αυτοί που ρωτούσαν κι έψαχναν για ένα εισιτήριο. Εγώ, με το που βολεύτηκα στο πέτρινο κάθισμα μου άρχισε να με συνεπαίρνει η "μυρωδιά" του θεάτρου. Ήταν κάτι το απόκοσμο θα έλεγα. Το παρόν γινόταν ένα με το παρελθόν. Μιλάμε για πολλούς αιώνες πίσω. Εδώ έρχονταν από όλον τον αρχαίο κόσμο και κυρίως οι Αθηναίοι για να αποτίσουν τιμές στον Ασκληπιό και να θεραπευτούν. Εδώ γινόντουσαν πολιτικές συζητήσεις. Εδώ διεξάγονταν θεατρικοί και αθλητικοί αγώνες. Εδώ ήμουν κι εγώ. Δεν ήταν η πρώτη φορά αλλά πάντα είναι σαν να είναι η πρώτη. Η ενέργεια της Επιδαύρου με κάνει να νοιώθω σημαντικός.
Οι πρωταγωνιστές του έργου θα έλεγα αρκετά καλοί. Η σκηνοθεσία όμως του Γιάννη Κακλέα εξόχως επιτυχημένη.