Αυτές τις ημέρες θυμήθηκα τον "μεγάλο Δούκα". Τον Duke Ellington. Είναι αυτός που μου "αποκάλυψε" ερήμην του φυσικά, τη βελούδινη πλευρά της μουσικής. Δεν έχω ποτέ αναφερθεί σε αυτόν εδώ τον χώρο για την μεγάλη αγάπη μου την jazz. Δυο λεξούλες λοιπόν: Αν θες να ηρεμήσεις, αν θες να σκεφτείς δημιουργικά, αν θες να "ταξιδέψεις" στο παρελθόν, η τζαζ είναι ίσως η καλύτερη μουσική βραδυνή παρέα. Εγώ το κάνω εδώ και 15 χρόνια...
6 σχόλια:
άντε, μια και το έφερε η κουβέντα πάμε για την προσωπική μου προτίμηση στη τζαζ: καλλιτέχνης, John Coltrane και album A love supreme βεβαίως βεβαίως!!!! Κατά βάση είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους δεν έχω γίνει άθεος!!!!
passenger...
ο John Coltrane είναι ένας από τους "θεούς" μου της τζαζ!...
τις προάλλες ήρθε το (σχεδόν οχτάχρονο) Ραφάκι και φώναζε: μαμά, έλα, "έπιασα" τζαζ στο ράδιο :)))
ίδιο δωμάτιο με τη δεκαοχτάχρονη Ελενη, που ακουει τζαζ μετά μανίας, τι περιμενεις;
λοιπον, η αναφορά σου στον Duke μου θύμισε την αναφορά που του κανει ο Μπορις Βιαν στον αφρό των ημερών.
και μιας και στο θυμισα κι εγώ (τον αφρό) ξαναδιαβασε τον ή ανακάλυψε τον :))
καλο βραδυ :)
Μαριλένα...
διάβασε το : "Θα φτύσω στους τάφους σας".
In a sentimental mood
I can see the stars
come thru my room
While your loving attitude
is like a flame
that lights the gloom
Καλησπέρες Δουκάτες..
όναρ...
ο "Μέγας Δούκας" σε χαιρετά! Ευλογημένος να 'σαι!...
Δημοσίευση σχολίου