Περπατώντας στο Παρίσι ερωτευμένος...

Η καινούρια χρονιά άρχισε καλά. Καταλύτης γι αυτό, το ταξίδι -γι άλλη μια φορά- στο Παρίσι. Εδώ τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά και αυτό από μόνο του αποτελεί ενδιαφέρον. Η πόλη σου "δίνεται" ολόκληρη όταν την περπατήσεις. Ξεχύνομαι λοιπόν ερωτοτροπόντας μαζί της επί ημέρες για να την "κατακτήσω". Από το πρωί έως το βράδυ τα βήματα μου γοργά και ελαφροπάτητα "κόβουν φέτες" ολόκληρη την πόλη. Δεν υπάρχουν και πολλές διακοπές στις κινήσεις μου παρά μόνο για κάποιον ανεφοδιασμό με καφέ ή κανένα ελαφρύ γεύμα. Πάντα προσηλωμένος στον στόχο της κατάκτησης και χωρίς να το καταλάβω, κάνω 13-14 χιλιόμετρα την ημέρα περπάτημα, έχοντας "στήριγμα" μου το μετρό που από κάποια στιγμή και μετά, το έχω μάθει απ έξω κι ανακατωτά. Η κάθε γωνιά, ο κάθε δρόμος, το κάθε κτίριο του Παρισιού είναι μια καινούρια σελίδα στο μεγάλο βιβλίο της ζωής σου, ένα άλλο "άνοιγμα" της ψυχής σου, μια γερή δόση τροφής στη σκέψη σου, μια εμπειρία που θα την κουβαλάς όσο μπορείς και αναπνέεις.
Στη νυχτερινή βόλτα στον Σηκουάνα με το "μπατώ-μους", όλη η Παριζιάνικη ιστορία περνάει μαγευτικά από πάνω μου. Ανακαλύπτοντας το Λούβρο εξωτερικά και κυρίως εσωτερικά, αισθάνομαι να μου υπογραμίζει την αξία του ανθρώπου. Το μουσείο του Ορσαί δοκιμάζει τα όρια της συγκίνησης μου με τα διάσημα και συνάμα εκπληκτικά έργα των ιμπρεσσιονιστών που διαθέτει και που υπεραγαπώ. Αφιερώνω δύο ώρες εκεί και δεν θέλω να φύγω. Η Παναγία των Παρισίων με κάνει να αισθανθώ ένα μεγάλο δέος για τα θεία και τα ανθρώπινα. Ο Πύργος του Άιφελ στην όψη του, μου προκαλεί τρόμο αλλά και ακατανίκητη αυτοπεποίθηση καθώς τον ανεβαίνω και κοιτάζω τον κόσμο από τόσο ψηλά. Τα Ηλύσσια Πεδία με την λεωφόρο τους και την Αψίδα του Θριάμβου, την ημέρα με τα μεγάλα και πολυτελή μαγαζιά τους μου πιστοποιούν το μεγαλείο μιας ευρωπαϊκής μεγαλούπολης ενώ φωτισμένα την νύχτα μου απογειώνουν τις αισθήσεις με την αισθητική τους. Η συνοικία του Μαραί με την πλατεία των Βοσγίων, είναι για μένα μια αποκάλυψη ποιότητας με τις θαυμάσιες γκαλερί που διαθέτει. Η Μονμάρτη είναι ίσως το μέρος που θα ήθελα να ζω αν δεν ζούσα στην Αθήνα. Υπέροχα σοκάκια, κουκλίστικα μαγαζάκια, ζωντανά καφέ και μπαράκια, ρομαντικά μπιστρώ. Η τέχνη είναι απλόχερα παντού: στις βιτρίνες, στους δρόμους και τα κτίρια, στους πλανόδιους ζωγράφους, στον αέρα...Τα δε σκαλιά της είναι τα πιο ερωτικά σκαλιά που έχω δει στην ζωή μου. Το παζάρι του Μαρσέ έξω από το Παρίσι, είναι μια μικρή αντικο-πολιτεία που μου "περιγράφει" με τα χιλιάδες παλαιά αντικείμενα που βρίσκω, την παλιά Γαλλία.
Το Παρίσι δεν έχει μόνο ομορφιές, έχει και τα προβλήματα του. Οι αμέτρητοι κλοσάρ που βρίσκεις σε ολόκληρο το Παρίσι να κείνται κατάχαμα, δεν είναι και τόσο γραφικοί σαν θέαμα. Η φτώχεια η κοινωνική ανισότητα και η ανεργία αν προσέξεις, τις βλέπεις παντού. Η ίδια η πόλη όμως δεν φταίει γι αυτό. Οι αιτίες βρίσκονται αλλού που δεν είναι του παρόντος και δεν είμαι και ειδικός να τις αναλύσω.
Το Παρίσι όμως, όσα χρόνια κι αν περάσουν, για μένα θα παραμένει πάντα το ίδιο. Μια ερωτεύσιμη πόλη που αφήνει τα θέλγητρα της να πλανιώνται στον αέρα για να μπορείς να τα νοιώσεις και να τα γευτείς. Κι όλα αυτά μέσα σε μια ελαφριά βροχερή ατμόσφαιρα "ντυμένη" με τρυφερές μουσικές ενός ακορντεόν που ακούγεται από κάποια γωνιά του δρόμου...

http://www.youtube.com/watch?v=JSck56p5mpQ&feature=related