ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΟΑ, ένας μεγάλος συγγραφέας του 20ου αιώνα και οι κλεμμένες αλήθειες του...

"Από παιδί είχα τη τάση να δημιουργώ γύρω μου έναν πλαστό κόσμο, να περιτριγυρίζομαι από φίλους και γνωστούς που δεν υπήρξαν ποτέ...". Κουβέντες που έχει πει ο εξαίρετος Πορτογάλος ποιητής και πεζογράφος Φερνάντο Πεσσόα (1888-1935). Η πάλι: "Εγώ είμαι το alter ego μου". Κουβέντες σαν κι αυτές περιέχονται σε ένα θαυμάσιο βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου και που σας συστήνω να διαβάσετε. Ένα βιβλίο με πολύ σημαντικά και βαθιά νοήματα για τη ζωή, γραμμένο όμως, σε μια γλώσσα πολύ κατανοητή.
Ο Φ.Πεσσόα εξέδωσε ελάχιστα γραπτά, ενώ πεθαίνοντας άφησε χιλιάδες χειρόγραφα! Πολλοί και μάλιστα διάσημοι συγγραφείς εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός, ώστε να παρουσιάσουν πολλά από αυτά ως δικά τους. Χρειάστηκε να φτάσουμε στη δεκαετία του '80 -χάρη στον Ιταλό καθηγητή λογοτεχνίας Αντόνιο Ταμπούκι- για να ενταχθεί το έργο του Πεσσόα στο πάνθεον των πρωτοποριών της Ευρώπης. "Ατάκες" που μας άφησε ο Πορτογάλος κρυφοομοφυλόφιλος συγγραφέας, πολλές. Δείτε μερικές:
"Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δε το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια".
"Ποτέ δεν αγαπάμε κανέναν. Αγαπάμε αποκλειστικά την εικόνα που διαμορφώνουμε για κάποιον. Αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας κατασκευή, στην ουσία δεν αγαπάμε παρά τον εαυτό μας".
"Οι περισσότεροι άνθρωποι υποφέρουν από την ασθένεια του να μην ξέρουν να πουν αυτό που βλέπουν ή αυτό που σκέφτονται".
"Πλήξη είναι, να σε βαραίνει η ανία του κόσμου, η στεναχώρια του να ζεις, η κούραση του να έχεις ζήσει. Η πλήξη είναι, στην ουσία, η σαρκική συνείδηση της εκτεταμένης κενότητας των πραγμάτων. Αυτός όμως που βρίσκεται στο έλεος της πλήξης είναι καταδικασμένος σ ένα κελί δίχως όρια".
"Είναι εύκολο να απομακρύνεις τους ανθρώπους. Αρκεί να μην τους πλησιάζεις".
Όταν το 1935 πέθανε διαλυμένος από το ποτό σε ηλικία 47 ετών, βρέθηκε στο σπίτι του ένα μπαούλο με 27.453 χειρόγραφα, από τα οποία ένα μεγάλο μέρος μένει ακόμη να μελετηθεί και να εκδοθεί, επιφυλάσσοντας ενδεχομένως και άλλες εκπλήξεις στους επιμελητές. Ο Πεσσόα πέθανε γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους, όμως ο πορτογαλικός λαός άργησε να αναγνωρίσει στα πολλά του πρόσωπα το συγγραφέα που εκφράζει τους πόθους του και τις αγωνίες του και να τον τιμήσει σαν τον εθνικό του ποιητή.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ:
Από τα δοκίμια που ο Αντόνιο Ταμπούκι έχει κατά καιρούς γράψει, στο ελληνικό κοινό είναι γνωστό μόνο το δοκίμιο Η γαστρίτιδα του Πλάτωνα γύρω από την ευθύνη των διανοουμένων. Ο Ταμπούκι υπήρξε για πολλά χρόνια καθηγητής Πορτογαλικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Σιένα, και στην ιβηρική λογοτεχνία έχει αφιερώσει πολλές μελέτες, κυρίως για τη μπαρόκ και τη σύγχρονη εποχή. Μεταξύ άλλων υπήρξε ένας από τους πρώτους μελετητές του Φερνάντο Πεσσόα, του οποίου το έργο μετάφρασε, μόνος ή με τη σύζυγό του Μαρία Ζοζέ ντε Λανκάστρε, ήδη από το 1970, όταν στην Ευρώπη ο μεγάλος Πορτογάλος ποιητής ήταν ακόμα άγνωστος.Το βιβλίο αυτό συγκεντρώνει τα γραπτά που ο Ταμπούκι αφιέρωσε στον ποιητή αυτόν που σήμερα θεωρείται μια από τις ιδιοφυϊες της λογοτεχνίας του 20ού αιώνα. Τα γραπτά αυτά ανήκουν σε δυο διαφορετικές χρονικές περιόδους -τα τελευταία είναι από ένα βιβλίο που έχει κυκλοφορήσει μόνο στα γαλλικά, και ανήκουν σε μια περίοδο όπου ο Ταμπούκι δίδαξε σε ένα Πανεπιστήμιο του Παρισιού.
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)