Το μπαμπάκι της ψυχής μου...

Μέσα στη νύχτα ξύπνησα με το μυαλό φευγάτο
του στήθους σου η μυρωδιά πλανιόταν στη κάμαρη.
Στεγνοί οι στίχοι μου απάνω στο τραπέζι απλωμένοι
κι εμείς μαζί καθόμασταν αντάμα στα όνειρα μας.

Σε κοίταζα βαθιά στο πρόσωπο την άνοιξη να βρω,
μα έπεσα και χάθηκα στο γαλάζιο βυθό των ματιών σου.
Το χέρι σου κράταγα σφιχτά αιωρούμενος στο κενό μου,
χωρίς να μπορώ να σε δω μέσα σ' ενα βουβό σκοτάδι.

Και ξαφνικά με άφησες να ξεφορτώσω το κορμί μου,
χωρίς να μπορέσω να σου πω έστω ένα αντίο.
Πολύ απαλά με σκέπασαν τα σύννεφα της λύπης,
ελαφρύ το βάρος σαν το μπαμπάκι της ψυχής μου...