Του χωρισμού η μαχαιριά...

Ακέφαλο το σώμα σέρνεται στη γη,
στα τέσσερα γονάτισα στο χώμα,
τσακίστηκε η καρδιά στα βράχια της απονιάς σου,
παραδόθηκε η ψυχή στο μισεμό σου.

Η αξιοπρέπεια μου φάρος που με οδηγεί,
ικέτης στο ναό σου παραμένω,
άραγε ζω ή πέθανα ποιός θα μου το μαρτυρήσει,
κλωστή που με κρατάει ζωντανό η ύπαρξη σου.

Το παραδέχομαι πως ξεγελάστηκα,
το μεγαλείο της υποκρισίας σου με ξεπέρασε,
ένα κερί το σώμα μου που σε λίγο θα σβύσει,
Θεέ αν υπάρχεις βοήθησε με.

Μαύρα ρόδα βλέπω να έρχονται μπροστά μου,
ασφυκτιώ στην πίεση του χρόνου,
συνείδηση μου που έγινες εχθρός μου,
τα λάθη μου με επιμονή να μου θυμίζεις.

Σκυφτός ο λόγος μου ντρέπεται που υπάρχει,
ύστατο βλέμμα στον ουρανό υψώνω,
στη θύελλα της μοναξιάς ως πότε θα βαστάξω;
του χωρισμού η μαχαιριά είναι μεγάλος πόνος...