Τί είναι αυτό που μας κάνει να λέμε ψέματα ειδικά όταν πρόκειται για αγάπη και έρωτα; Τί είναι αυτό που μας ωθεί να κοροϊδεύουμε τον σύντροφό μας; Τί είναι αυτό που μας προκαλεί τέτοιες συμπεριφορές;
Όλοι μας έχουμε συμπλέγματα, απωθημένα και ανασφάλειες. Πότε έχουμε το ρόλο του θύτη και πότε του θύματος. Ο θύτης δεν θέλει λύπηση. Γι αυτό θα πάρω την πλευρά του θύματος.
Ακούμε λοιπόν όρκους, υποσχέσεις, λόγια γλυκά. Λόγια που όσο σκληρός χαρακτήρας κι αν είσαι, σου μαλακώνουν τη ψυχή, αλλά σε κάνουν και ευάλωτο, στο κάθε τι. Η καρδιά σου "σφίγγεται" κάθε στιγμή, το χέρι σου γραπώνει το κινητό περιμένοντας να κτυπήσει ή να δεις ένα "μήνυμα", το μυαλό σου γίνεται έρμαιο στις διαθέσεις του "θύτη". Όμως ποιός είναι ο "θύτης" και φέρεται έτσι; Γιατί το κάνει; Το κάνει συνειδητά ή ασυνείδητα; Ποιά δύναμη τον σπρώχνει να παρασύρει με τόση ευκολία το "θύμα" του στην αμφισβήτηση του ίδιου του του εαυτού και της ίδιας του της ζωής; Αγάπη σημαίνει "απελευθέρωση". Τις περισσότερες φορές καταντάει "υποταγή". Πρόκειται δηλαδή για την περίπτωση όπου δύο άνθρωποι, ενώ στην αρχή έλκονται ο ένας από τον άλλο υπερβολικά, η σχέση κάποια στιγμή καταλήγει σε φόβο για το αύριο και σε έλλειψη εμπιστοσύνης. Άλλοτε και σε μίσος. Αλλά εγώ δεν μιλάω για μίσος. Το μίσος και η ζήλια δεν έχει θέση στα αισθήματά μου. Ας μιλήσουν άλλοι γι αυτά.
Η "λογική" είναι αυτή που μας δείχνει τον δρόμο προκειμένου στη ζωή μας να μή πικραθούμε, να μή πονέσουμε, να αποφύγουμε να προδοθούμε και να μή κλάψουμε. Είναι ο σίγουρος δρόμος της "σταθερής" σχέσης με όλη την ύλη πάνω στη γη -έμψυχη και άψυχη- και πόσο μάλλον με τον ίδιο τον άνθρωπο.
Υπάρχει όμως και ο δρόμος των συναισθημάτων που προέρχονται από την καρδιά, οδηγούνται από το ένστικτο, και στέκονται στη ψυχή. Αυτός ο δρόμος είναι πολύ απρόβλεπτος. Μπορεί να σου δώσει τη δύναμη να κρατήσεις, σαν σύγχρονος Άτλαντας, τον ουρανό πάνω από τη θάλασσα, για να' χει ο σύντροφος σου το βλέμμα καθάριο στον ορίζοντα. Μπορεί όμως ο δρόμος να σε οδηγήσει σε τόπο απόκρημνο με στέρφα γη όπου σαν Προμηθέας δεσμώτης θα υποστείς το μαρτύριο σου, να κατατρώγονται οι σάρκες σου και όλο σου το είναι.
Η πρώτη περίπτωση σημαίνει πως δεν είσαι άνθρωπος αλλά κάτι το άυλο. Η δεύτερη σημαίνει ότι έχεις σάρκα και οστά. Δηλαδή δοκιμάζεσαι, απορρίπτεσαι, κλαις, πέφτεις στην άβυσσο, τρελαίνεσαι, πεθαίνεις, ξαναγιεννιέσαι, αναπνέεις, γελάς, τραγουδάς, χορεύεις, πετάς, ονειρεύεσαι, κάνεις έρωτα και το νιώθεις, ποθείσαι, θυμάσαι, ζεις ναι ζεις.
Για όλους αυτούς τους λόγους, εγώ διαλέγω τον δεύτερο δρόμο. Γιατί δεν είμαι δειλός. Κι αν ακόμα κάποτε είχα μια προσωπική εμπειρία που με πλήγωσε ίσως ανεπανόρθωτα, κι αν πρόσφερα αγάπη κι αλήθεια, εγώ εισέπραξα στο τέλος αδιαφορία και ψέμα.
Κάνω μια έκκληση στη "μοίρα" μου, να είναι το τελευταίο ψέμα...
Όλοι μας έχουμε συμπλέγματα, απωθημένα και ανασφάλειες. Πότε έχουμε το ρόλο του θύτη και πότε του θύματος. Ο θύτης δεν θέλει λύπηση. Γι αυτό θα πάρω την πλευρά του θύματος.
Ακούμε λοιπόν όρκους, υποσχέσεις, λόγια γλυκά. Λόγια που όσο σκληρός χαρακτήρας κι αν είσαι, σου μαλακώνουν τη ψυχή, αλλά σε κάνουν και ευάλωτο, στο κάθε τι. Η καρδιά σου "σφίγγεται" κάθε στιγμή, το χέρι σου γραπώνει το κινητό περιμένοντας να κτυπήσει ή να δεις ένα "μήνυμα", το μυαλό σου γίνεται έρμαιο στις διαθέσεις του "θύτη". Όμως ποιός είναι ο "θύτης" και φέρεται έτσι; Γιατί το κάνει; Το κάνει συνειδητά ή ασυνείδητα; Ποιά δύναμη τον σπρώχνει να παρασύρει με τόση ευκολία το "θύμα" του στην αμφισβήτηση του ίδιου του του εαυτού και της ίδιας του της ζωής; Αγάπη σημαίνει "απελευθέρωση". Τις περισσότερες φορές καταντάει "υποταγή". Πρόκειται δηλαδή για την περίπτωση όπου δύο άνθρωποι, ενώ στην αρχή έλκονται ο ένας από τον άλλο υπερβολικά, η σχέση κάποια στιγμή καταλήγει σε φόβο για το αύριο και σε έλλειψη εμπιστοσύνης. Άλλοτε και σε μίσος. Αλλά εγώ δεν μιλάω για μίσος. Το μίσος και η ζήλια δεν έχει θέση στα αισθήματά μου. Ας μιλήσουν άλλοι γι αυτά.
Η "λογική" είναι αυτή που μας δείχνει τον δρόμο προκειμένου στη ζωή μας να μή πικραθούμε, να μή πονέσουμε, να αποφύγουμε να προδοθούμε και να μή κλάψουμε. Είναι ο σίγουρος δρόμος της "σταθερής" σχέσης με όλη την ύλη πάνω στη γη -έμψυχη και άψυχη- και πόσο μάλλον με τον ίδιο τον άνθρωπο.
Υπάρχει όμως και ο δρόμος των συναισθημάτων που προέρχονται από την καρδιά, οδηγούνται από το ένστικτο, και στέκονται στη ψυχή. Αυτός ο δρόμος είναι πολύ απρόβλεπτος. Μπορεί να σου δώσει τη δύναμη να κρατήσεις, σαν σύγχρονος Άτλαντας, τον ουρανό πάνω από τη θάλασσα, για να' χει ο σύντροφος σου το βλέμμα καθάριο στον ορίζοντα. Μπορεί όμως ο δρόμος να σε οδηγήσει σε τόπο απόκρημνο με στέρφα γη όπου σαν Προμηθέας δεσμώτης θα υποστείς το μαρτύριο σου, να κατατρώγονται οι σάρκες σου και όλο σου το είναι.
Η πρώτη περίπτωση σημαίνει πως δεν είσαι άνθρωπος αλλά κάτι το άυλο. Η δεύτερη σημαίνει ότι έχεις σάρκα και οστά. Δηλαδή δοκιμάζεσαι, απορρίπτεσαι, κλαις, πέφτεις στην άβυσσο, τρελαίνεσαι, πεθαίνεις, ξαναγιεννιέσαι, αναπνέεις, γελάς, τραγουδάς, χορεύεις, πετάς, ονειρεύεσαι, κάνεις έρωτα και το νιώθεις, ποθείσαι, θυμάσαι, ζεις ναι ζεις.
Για όλους αυτούς τους λόγους, εγώ διαλέγω τον δεύτερο δρόμο. Γιατί δεν είμαι δειλός. Κι αν ακόμα κάποτε είχα μια προσωπική εμπειρία που με πλήγωσε ίσως ανεπανόρθωτα, κι αν πρόσφερα αγάπη κι αλήθεια, εγώ εισέπραξα στο τέλος αδιαφορία και ψέμα.
Κάνω μια έκκληση στη "μοίρα" μου, να είναι το τελευταίο ψέμα...
11 σχόλια:
geia sou file , diavasa ola ayta sto lifo oles tis meres kai eimai kapws , ti ginetai xereis esi ws palioteros blogger ? koboun to ena koboun to allo ,kai o stathakhs den pairnei thesh .aytos pou sta arthra tou krazei ta panta ,twra exei allaxei symperifora? prepei na kanoyme duo meres apergeia apo to blog ths lifo , ti les ? h prwth bloggo apergeia , kanena post gia ligew meres symfwneis?
to keimeno soy einai gia to psema einai poli kalo!!!!
solmexico...
μαζί σου σε ότι λες αλλά ο Έλληνας είναι παρτάκιας. Απεργία κάνει μόνο για να καταστρέψει και να δημιουργήσει πρόβλημα στον άλλον! Εγώ την "κοινότητα" την έβλεπα σαν μια πραγματική παρέα. Όμως στη lifo, μετά από τόσο καιρό τους είδα τί αδιάφοροι και γλύφτες είναι οι περισσότεροι. Αντί να πάρουν το μέρος σου πάνε μαζί με τον ισχυρό! Εκεί που φτύνουν γλύφουν. Αλλά μήπως έτσι δεν είναι η ελληνική κοινωνία;
Να έχεις μια όμορφη μέρα!...
εγω παντα αναρωτιεμαι,γιατι λεμε ψεμματα στον εαυτο μας,γιατι προσπαθουμε να τον αλλαξουμε.αφου αυτος ειναι ο μονος που ξερει την αληθεια........
aeratos
to mono poy maw menei einai nakanoyme kalytero ton eayto mas.
Αυτά που γράφεις εδώ μέσα για το forum της lifo, γιατί δεν τα γράφεις και εκεί? Ότι οι bloggers του εκεί forum είναι αδιάφοροι και γλείφτες? Και μετά μας λες ότι δεν απευθύνεσαι σε κανέναν προσωπικά. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…..Αλήθεια, όταν έπαιρνες τα 5-αράκια, γιατί δεν την «έλεγες» σε κανένα? Αναρωτιέμαι……
Α, και κάτι άλλο: Το ότι κάποιος ή κάποιοι δεν ασπάζονται τις απόψεις σου δε σημαίνει ότι είναι αδιάφοροι και γλείφτες. Ίσως να έχουν και δική τους άποψη που δε συμπίπτει αναγκαστικά με τη δική σου. Ξέρεις κάτι? Κάποτε είχες έμπνευση και μου άρεσαν τα ποστ σου. Τελευταία έχεις γίνει πικρόχολος και μίζερος.
Ανώνυμε-η...
είσαι αξιολύπητη περίπτωση!...
aeratos...
ίσως είναι κι έτσι...
@solismexico: η ιστορία με τη lifo είναι παλιά. είναι καλή εφημερίδα αλλά κατά τη γνώμη μου δεν είναι καλό μέρος για blog. όχι όταν χρησιμοποιεί τα hits για να πουλήσει διαφημίσεις. @ greendim: κακώς χαλιέσαι, στα έχω ξαναπεί. και σε σένα και στον άλλο τον σύντροφο.
passenger ton tsagar ton diavazw polla xronia ,apo to 92, alla ayta me to lifo einai xaza kai paidika ,den jerw an pezete kati oyte kai me apasxolei .pantws to svhsoyn to logariasmo toy des einai malikia otan o tsagar me ayta poy grafei presvevei alla .anyway kalo trihmero !!!!!
@solmexico: παρομοίως. και εγώ διάβαζα το 01. για να μην κάνουμε το blog του δημήτρη chat room (είναι αδικία γι αυτόν κατά βάση) αν θες μπες στο blog μου ή ακόμα καλύτερα στείλε μου mail. σκοπεύω τώρα που καταλάγιασαν τα πράγματα να τοποθετηθώ και με σχετικό ποστ. καλό τριήμερο επίσης!!!!
Δημοσίευση σχολίου