Εσωτερικό κλάμα...

"Κι αν λυπηθείς κοίτα μην κλάψεις
οι άλλοι έχουν ανάγκη το χαμόγελο σου".
Η φράση που μου έχει μείνει περισσότερο από ότι θυμάμαι από την εποχή που διατηρούσαμε "λευκώματα". Στίχοι που έρχονται να με βοηθήσουν για να αποφύγω το ψυχικό τέλμα από την πίκρα μου.
Εδώ, οι λέξεις στερεύουν στο χαρτί. Δεν υπάρχει φωνή. Η τελευταία έκφραση του προσώπου πάγωσε στον χρόνο. Ακέφαλο στέκει το σώμα. Η ψυχή κείται κατάχαμα. Ο χρόνος κινείται αντίστροφα, προς το παρελθόν . Περιπλανιέμαι στην ηλικία της εφηβείας μου,  στην εποχή των ονείρων, της όμορφης εικόνας της ζωής, των νεανικών ενθουσιασμών, των ερωτικών απογοητεύσεων. Στα χρόνια που το κλάμα εύκολα διαδεχόταν το γέλιο, στα χρόνια των αθώων "λευκωμάτων".
Τώρα όμως, το κλάμα είναι εσωτερικό...
Σαν ερωτικό τραγούδι που αντηχούσε στις γειτονιές στην εποχή της πρώιμης νιότης μου...

Χρόνια μου πολλά!...

Παρίσι, στο εκπληκτικό μουσείο Ορσέ...λίγο πολύ τρελούτσικος!...

Μουσείο Ορσέ. ένα εκπληκτικό μουσείο στεγασμένο σε έναν πραγματικό υπέροχο κτίριο που αποτελούσε ως το 1973 μέσα από διάφορες ιστορικές φάσεις σιδηροδρομικό σταθμό. Διαμορφώθηκε στην σημερινή του μορφή το 1986 μετά από εργασίες 3 ετών, χρονιά που έγιναν και τα εγκαίνια ως εθνικό μουσείο της Γαλλίας.
Υπάρχουν 3 επίπεδα. Στο ισόγειο εκθέτονται στην μεν κεντρική αίθουσα κυρίως έργα γλυπτικής ενώ στις πλαϊνές έργα ζωγραφικής. Στον πρώτο όροφο υπάρχουν εξώστες που δίνουν πρόσβαση σε εκθέματα. Στον τελευταίο όροφο ο οποίος απλώνεται κατά μήκος της όχθης του Σηκουάνα με την ομώνυμη αποβάθρα (guai d'Orsay). Από αυτό το επίπεδο ο επισκέπτης μπορεί μέσω εξώστη να δει το ποτάμι, το μουσείο του Λούβρου αλλά και την "βασιλική της ιερής καρδιάς", την εκκλησία που είναι κτισμένη στην κορυφή του λόφου της Μονμάρτης...