Επιτέλους, ήλιος στη καρδιά μας!...

Καλοκαιριάζει, ζεσταίνεται η καρδιά μας, μαλακώνει η ψυχή μας...

Είμαι καλά γιατί ακόμα είσαι εδώ!...

Ο καιρός πέφτει στις πλάτες μου και με δοκιμάζει.

Η μετριότητα θριαμβεύει γύρω μου και με χαμηλώνει.

Ο ήλιος διστάζει να σηκωθεί λίγο ψηλότερα μαζί και η ψυχή μου.

Όμως είμαι καλά γιατί ακόμα νοιώθω να σ' αγαπώ.

Θέλω να φωνάξω δυνατά, άραγε σε ποιόν και τί να πώ;

Τις νύχτες ονειρεύομαι να 'χα φτερά να πέταγα ψηλά.

Μα το πρώτο φως της μέρας με βρίσκει στο πάτωμα κατάχαμα.

Όμως είμαι καλά γιατί ακόμα κοιμάμαι και ξυπνάω μαζί σου.

Το απόθεμα του γέλιου μου λιγοστεύει τελευταία.

Βλέπω τη σκάλα της ζωής μου ανάποδα να γυρίζει.

Σφίγγω τις γροθιές μου ν' αντέξω στον χρόνο

Όμως είμαι καλά γιατί ακόμα δεν θέλω να σ' αφήσω.

Το πάθος μου για τη ζωή έχει ημερομηνία λήξεως.
Όλο μου το είναι ένα αόρατο σημάδι στο χάος του σύμπαντος.
Η λογική ολοένα και πνίγει το συναισθήματα μου.
Όμως είμαι καλά γιατί ακόμα είσαι εδώ...

Η αύρα της ερημίας μου...

Βροχή και σήμερα σαν ξέπλυμα της σκονισμένης μου ψυχής.
Φύλλα που πέφτουν σαν τα νεκρά κύτταρα του κορμιού μου.
Μολυβένιος ουρανός σαν το χρώμα της καρδιάς μου.
Μουσκεμένοι δρόμοι σαν τα φτερά της ελπίδας μου.

Το σπίτι άδειο μοναχό σαν τα βάθη του μυαλού μου.
Παντού σιωπή σαν τον ήχο της συνείδησης μου.
Οσμή καμιά στον αέρα σαν το στεγνό μου σάλιο.
Άπνοια απλωμένη παντού σαν την ρότα της ζωής μου.

Τηλέφωνα κλειστά σαν τα κουτάκια της σκέψης μου.
Πόρτα κλειδωμένη σαν την κατ' οίκον απομόνωση μου.
παράθυρα σφαλιστά σαν τις πικρές μου αναμνήσεις.
Αίσθηση κενού σαν την αύρα της ερημίας μου...

Τρεμάμενα χείλη...

Η μέρα μεγάλωσε, μαζί και η αισιοδοξία. Περισσότερο φως, περισσότερο χαμόγελο, περισσότερα ταξίδια για την ψυχή και το σώμα. Τρεμάμενα χείλη ψελλίζουν χαρούμενες λέξεις. Λες;...