Έρωτας εναντίον λογικής!...

"'Ο έρως και η λογική μοιάζουν με τον ήλιο και το φεγγάρι. Όταν ανατέλλει το ένα, δύει το άλλο."
                                                                                                                                ΑΒΒΑΣ ΠΡΕΒΩ

Ο έρωτας και η λογική δεν συναντιούνται ποτέ μεταξύ τους. Μισούνται μεταξύ τους. Το ένα συναίσθημα προσπαθεί να εξαφανίσει το άλλο. Η χαρά του ενός είναι θλίψη του άλλου. Η μάχη είναι  αδυσώπητη και αέναη. Κι ο άνθρωπος έχει αποδειχθεί ότι δεν μπορεί να διαλέγει στρατόπεδο με ποιό από τα δύο θα ταχθεί, γιατί ποτέ δεν μπορεί να ξέρει τί θα του συμβεί όταν έρθει αντιμέτωπος με τον έρωτα. Αλλά κι εγώ ακόμα, με την όποια γενναιότητα διαθέτω, αδυνατώ να διακινδυνεύσω και αφήνομαι θαρραλέα στη μοίρα μου να αποφασίσει για την τύχη μου...

Ο Αββάς Πρεβώ στις 25 Νοεμβρίου του 1763 και ενώ έκανε έναν περίπατο στο δάσος του Σαντιγύ, προσβλήθηκε από αποπληξία και πέθανε, σε ηλικία 66 ετών. Επειδή ο θάνατος ήταν αιφνίδιος, διατάχθηκε νεκροψία. Αλλά τη στιγμή που ο χειρουργός βύθιζε το νυστέρι στο σώμα του νεκρού, εκείνος άφησε μια δυνατή κραυγή και μαζί οριστικά, την τελευταία του πνοή!
Ένας θάνατος παράξενος, σκανδαλώδης και απόλυτα ταιριαστός με την επίσης σκανδαλώδη και περιπετειώδη ζωή του Αντουάν Φρανσουά Πρεβώ ντ` Εξίλ, γνωστού ως Αββά Πρεβώ (1697-1763). Ιερωμένος και στρατιωτικός εναλλάξ, εκδότης λογοτεχνικού περιοδικού, μεταφραστής, αυτοεξόριστος επί σειρά ετών σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες κατά το διάστημα 1728-1746.

Έργα του: το πολύτομο Αναμνήσεις και περιπέτειες ενός επιφανούς ανδρός που αποσύρθηκε από τα εγκόσμια (1728-1731), οι Αναμνήσεις ενός έντιμου ανθρώπου (1745), τα μυθιστορήματα Μανόν Λεσκώ (το αριστούργημά του, 1731), Ο Άγγλος φιλόσοφος, Ο πρωτοπρεσβύτερος του Κίλλεριν, ένα δίτομο λεξικό των δύσκολων γαλλικών λέξεων και μια Γενική ιστορία των ταξιδιών.

Το βασανιστικό τρίξιμο του χρόνου...

Τα τελευταία χρόνια νοιώθω όλο και πιο πολύ τον χρόνο να με συνθλίβει. Χωρίς να το θέλω φαντάζομαι το σώμα μου σαν μια μυλόπετρα που ενώ νομίζεις θα στέκει στην ίδια θέση για πάντα, ο αμείληκτος χρόνος είναι αυτός που την τσακίζει ναι μεν σιγά-σιγά, αλλά σταθερά. Αν κάνουμε μια σύντομη ανά δεκαετία αναδρομή στην πορεία του ανθρώπου στον πραγματικά μάταιο ετούτο κόσμο, εύκολα καταλήγουμε σε οδυνηρά συμπεράσματα: Στα 10 χρόνια ζωής, κάθε άνθρωπος προσπαθεί ασυναίσθητα να συνειδητοποιήσει την ανάγκη ύπαρξης του πάνω στη γη κι αυτό με κάποιο φόβο αφού όλα γύρω του φαίνονται τεράστια. Στα 20 του, ρουφάει τα άγουρα του χρόνια προκαλώντας συνήθως όλους και όλα κι αυτό επειδή η αυτοπεποίθηση του είναι στην καλύτερη φάση της ζωής του νοιώθωντας συγχρόνως ότι είναι ικανός να κατακτήσει τα πάντα. Στα 30 του όμως, δέχεται το πρώτο ηλικιακό σοκ, και ειδικά αν έχει παντρευτεί σοβαρεύεται πια, και  ξεκινάει το κυνήγι της δημιουργίας. Στα 40 του, δέχεται το δεύτερο σοκ δεδομένου ότι συνειδητοποιεί πως ο χρόνος κινείται εναντίον του, γι αυτό και συνδυάζοντας εμπειρία, όρεξη και μεθοδικότητα δουλεύει πολύ για το "αύριο" αυτού και των παιδιών του όταν υπάρχουν. Στα 50 του, το ψυχολογικό βάρος του χρόνου είναι πια μεγάλο και του δίνει την αίσθηση, ότι τα λάθη απαγορεύονται εντελώς, μιας και θεωρεί ότι ζει τα τελευταία χρόνια γόνιμης δημιουργίας και αγωνιστικής προσφοράς μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Στα 60 του, καταλαβαίνει ότι το μέλλον αρχίζει πια να μην τον αφορά και πολύ, ενώ την κάθε του ενέργεια πριν την κάνει χρειάζεται να την σκεφθεί δύο φορές. Στα 70 του σέρνει τα βήματα του πιο αργά από πριν ενώ το μυαλό του ταξιδεύει συχνά στο παρελθόν το οποίο και εξιδανικεύει. Στα 80 του, έχει πια απορρίψει όλους και όλα που αφορούν το παρόν αφού τίποτα δεν μοιάζει να είναι καλό και ωραίο όπως παλιά. Στα 90 του, έχει ήδη συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα που λέει πως είναι στην πρώτη σειρά της λίστας αναμονής για το τελευταίο του "ταξίδι". Στα 100, ποιά 100; δύσκολο να υπάρξουν 100 και όταν αυτό συμβεί μάλλον μοιάζει για τον ανθρώπινο οργανισμό να είναι πιο πολύ κατάρα παρά ευχή.
Είναι κάποιες φορές που αισθάνομαι  σαν μια πόρτα βαριά που το τρίξιμο που ακούγεται βασανιστικά όταν την ανοιγοκλείνουν, υπενθυμίζει σε όλους πόσο γέρικη είναι, και ότι ίσως χρειάζεται επισκευή ή πέταμα και αλλαγή. Ειδικά το τελευταίο σαν σκέψη είναι πραγματικός εφιάλτης...

Ανεκπλήρωτος κι εκπληρωμένος έρωτας μαζί...

Άραγε πότε δεν έχει αύριο ο έρωτας; πότε τελειώνει η προσφορά; πότε σταματάει η ζήτηση; πότε το κορμί παραδίδεται στη μοίρα του; πότε πεθαίνει η ορμή της λαχτάρας; πότε σταματάνε τα θέλω σου; πότε σε εγκαταλείπουν για πάντα οι συσπάσεις των νευρώνων σου; πότε παύεις να μυρίζεις τους χυμούς του δέρματος; πότε χάνεις αυτήν την αίσθηση που ηλεκτρίζει όταν νοιώθεις το άγγιγμα του άλλου; πότε ξεχνάς να ερεθίζεσαι από αυτό που βλέπεις; πότε τη φαντασία σου δεν μπορείς πλέον να την κάνεις πράξη; πότε αισθάνεσαι να έχεις χορτάσει αυτό που τώρα δεν χορταίνεις ποτέ; πότε εκπληρώνεις το ανεκπλήρωτο;
Ποτέ! Δεν θέλω να σκέφτομαι κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να νοιώσω κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να ζήσω κάτι τέτοιο. Κι όσο κι αν βιολογικά από τη φύση του αυτό είναι αδύνατο, ξέρω πως από την στιγμή που θα γίνουν όλα αυτά εγώ ήδη θα αρχίσω να ετοιμάζομαι για να πάρω τη "βάρκα" για το τελευταίο μου ταξίδι. Γιατί ζωή είναι -εκτός από όλα τ΄αλλα- κατά βάση έρωτας. Κινητήρια δύναμη. Αρχή, μέση και τέλος.

Οι παρακάτω στίχοι, αφιερωμένοι σε "εκείνη":

Εγώ άμα σε φιλώ
θα είμαι πια παιδί δικό σου
και όταν καίει το μέτωπό σου
Εγώ θα σε φιλώ
και θα σου παίρνω τον καημό σου




Εγώ που σε μισώ
θα μάθω το συνδυασμό σου
ν' ανοίξω ένα γυρισμό σου
Εγώ που σε μισώ
χαϊδεύω κάθε φέρσιμό σου




Εγώ σ' ευχαριστώ
που κολυμπάω στο βυθό σου
σαν κύμα φτάνω ως το λαιμό σου
Εγώ σ' ευχαριστώ
και ας πνιγώ για το καλό σου