Δυο λόγια έτσι, χωρίς πρόγραμμα...

Φθινοπώριασε έξω. Περασμένα μεσάνυχτα και μια μικρή ψυχρούλα προσπαθεί να μπει από το μισάνοιχτο παράθυρο. Η Αθήνα τη νύχτα, φαίνεται από τη βεράντα μου γοητευτική όπως πάντα. Απόλυτη ησυχία μέσα και έξω από το σπίτι. Γράφω και το μυαλό μου ταξιδεύει πορεία πρόσω ολοταχώς. Προορισμός το άγνωστο αλλά σύντομο μέλλον. Ναι, η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος δεν έχει πια τους αργούς ρυθμούς της νιότης αλλά κυλάει γοργά απάνω μου ξεφυλλίζοντας της σελίδες της ζωής μου βιαστικά και νευρικά. Ίδωμεν...
Να ΄χουμε τουλάχιστον την υγειά μας.