Ελληνικό κράτος: ένα άδειο τρένο χωρίς πιλότο με πορεία στο πουθενά...

Υφάκι δήθεν, πιθηκίσια συμπεριφορά, προβολή του ισχυρού, παραμέρισμα του αδύνατου. Το τυχαίο και πρόχειρο σε βάρος της δημιουργικής δουλειάς. Ανυπαρξία ποιότητας σε μια ζωή για το σήμερα, αδιαφορώντας για το αύριο. Ένας λαός αισθηματίας με χαλιναγωγημένα τα ένστικτα του σε μια άγνωστη γι αυτόν πορεία. Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια υπέροχη από τη φύση της, χώρα.
Κι όμως υπάρχει ένα υγειές κομμάτι -μικρή αλλά ισχυρή μειοψηφία- της ελληνικής κοινωνίας που αντιστέκεται στην εξουσία των "μετρίων". Ως πότε ακόμα;
Παιδιά βαστάτε γερά!...

Περιδιαβαίνοντας μέσα από τα ποτάμια τη Θρακική γη...

Απίστευτες οι εμπειρίες που έζησα. Κωπηλατώντας ένα καγιάκ γνώρισα τον Νέστο όπου ανακούφισα το κορμί μου μέσα στα διάφανα κρύα του νερά. Πάνω σε μια πλάβα άγγιξα τα τουρκικά φυλάκια στο δέλτα του Έβρου. Οδηγώντας σε χωμάτινους δρόμους ακροβόλησα τον Άρδα και τον Ερυθροπόταμο. Ακολούθησα από το "τριεθνές" τη συνοριακή γραμμή της Ελληνοβουλγαρικής μεθορίου. Ήπια καφέ συζητώντας με τους πομάκους σε χωριά πίσω από τον χρόνο. Απόλαυσα την διαφορετικότητα της κατά 65%(!) μουσουλμανικής Κομοτηνής. Περπάτησα τα λιθόστρωτα της παλιάς Ξάνθης τρώγοντας νόστιμα ανατολίτικα πιάτα. Εντυπωσιάστηκα από την αρμονική συνύπαρξη Ελλήνων και Τουρκογενών. Θαύμασα τα πολλά σπάνια πουλιά της λίμνης Βιστωνίδας στο Πόρτο Λάγος. Απόρησα με τον πλούτο του πράσινου και των νερών στη Σταυρούπολη και τις γύρω περιοχές. Ταξίδεψα με το τραίνο μέσα από πλήθος παμπάλαιων πέτρινων στοών δίπλα στον Νέστο.
Μαγεύτηκα από τη γη των Θρακών. Αλλά ξεκούρασα τα μάτια μου περπατώντας στους δροσερούς κήπους της πόλης της Δράμας αλλά και τα καταπράσινα χωριουδάκια της. Έκανα ακόμη γυροβολιά όλη τη Θάσο βουτώντας στα γαλαζοπράσινα νερά της.
Ευλογημένος από τη φύση τελικά ο τόπος μας. Νά 'μασταν καλύτεροι και εμείς που τον κατοικούμε...

Πιο κοντά!...

Καλοκαίρι, η εποχή των στενών επαφών. Άγγιγμα υγρό, ανοιχτή αγκαλιά, δέρμα στιλπνό, γυαλισμένο βλέμμα, φιλί αλμυρό, ξέγνιαστο γέλιο. Η απόλυτη ελευθερία των αισθήσεων, η επιστροφή της παιδικής αθωότητας. Οι δυο μας, εσύ κι εγώ...