Δευτέρα χτες, πρώτη μέρα της νέας εβδομάδας, τελευταία μέρα της περασμένης ήδη, σχολικής χρονιάς. Τέλος και για τον γυιο μου μια σημαντική περίοδος της ζωής του, και αρχή μιας άλλης. Το Δημοτικό σχολείο γι αυτόν είναι πλέον παρελθόν. Το Γυμνάσιο θα τον περιμένει στη ανηφόρα του Σεπτέμβρη.
Έχοντας υπσχεθεί πρώτα στον εαυτό μου και μετά σε εκείνον να είμαι παρών σε όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής του, είμουν εκεί. Συγκίνηση, αποχαιρετισμοί, ευχές, ραντεβού για μελλοντικές συναντήσεις με την αισιοδοξία να παίρνει τη θέση του άγχους.
Οι σκέψεις μου δεκαετίες πίσω, ιδιωτικά εκπαιδευτήρια Σχολής Αθηνάς Μπλιάτσου, στο Αιγάλεω. Παρόμοιο με το τώρα, το σκηνικό. Φόρτιση, κλάματα, απελευθερωμένες παιδικές ψυχές να κοιτούν πότε ψηλά προς στον ουρανό και πότε ευθεία προς τη θάλασσα και τον ήλιο, εκλιπαρώντας τις καλοκαιρινές διακοπές να μην αργήσουν ούτε στιγμή.
Περιμένοντας υπομονετικά έξω από μια σχολική αίθουσα τη σειρά μου, προκειμένου να πάρω το "απολυτήριο" μαζί με κάποια άλλα χαρτιά, παρατηρούσα τα παιδιά που έτρεχαν χαρούμενα στο προαύλιο. Ένοιωσα έντονα να ζηλεύω τη ξεγνοιασιά, την νιότη, το φτερούγισμα τους. Αισθάνθηκα πολύ γέρος μπροστά τους. Αλλά και πάλι σκέφθηκα πως ότι γίνεται τώρα πια, είναι γι αυτούς. Είναι οι καινούριοι πρωταγωνιστές στη συνέχεια του μακρινού έργου της ζωής. Είναι οι κληρονόμοι μας.
Σύντομα έφτασα απέναντι από τη δασκάλα της τάξης. Αφού είπαμε ότι λέει κανείς σε τέτοιες στιγμές, μου παρέδωσε τους "βαθμούς" κάνοντας μια μίνι ανασκόπηση των επιδόσεων της χρονιάς. Στο τέλος μου έσπρωξε προς το μέρος μου και ένα πληροφοριακό έντυπο για το Γυμνάσιο. Το χαμόγελο μου, διακόπηκε από τις σκέψεις μου. Τα πράγματα πια, δυστυχώς δεν θα είναι ποτέ ίδια. Το παιδί μου, σύντομα πρόκειται να φύγει από την αγκαλιά μου. Γίνεται σιγά-σιγά άντρας. Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, ένοιωσα μόνος και ανασφαλής. Αποχαιρέτησα νευρικά την δασκάλα και αμέσως μετά, πήγα στα γραφεία των δασκάλων. Έδωσα το χέρι μου πρώτα σε έναν παλιό δάσκαλο του γυιου μου και κατόπιν στον ίδιο τον Διευθυντή του σχολείου. Εκείνος μου έβαλε στο χέρι ένα μεγάλο χαρτί-έκπληξη. Ένα μικρό κείμενο που ήταν γραμμένο πάνω σε αυτό προέτρεπε τους αποφοιτήσαντες να συναντηθούν στις 15/6/2019. Μετά από δέκα χρόνια! Πάνω από το κειμενάκι στεκόταν μια πραγματικά υπέροχη φωτογραφία που αποθανάτιζε εντελώς πρόσφατα, εικοσιτέσσερις γελαστές παιδικές φατσούλες αγόρια και κορίτσια, να λάμπουν από χαρά και ζωή.
Βγήκα βουρκωμένος από τον χώρο.
Το τέλος εποχής της αθωότητας είχε σημάνει...
Έχοντας υπσχεθεί πρώτα στον εαυτό μου και μετά σε εκείνον να είμαι παρών σε όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής του, είμουν εκεί. Συγκίνηση, αποχαιρετισμοί, ευχές, ραντεβού για μελλοντικές συναντήσεις με την αισιοδοξία να παίρνει τη θέση του άγχους.
Οι σκέψεις μου δεκαετίες πίσω, ιδιωτικά εκπαιδευτήρια Σχολής Αθηνάς Μπλιάτσου, στο Αιγάλεω. Παρόμοιο με το τώρα, το σκηνικό. Φόρτιση, κλάματα, απελευθερωμένες παιδικές ψυχές να κοιτούν πότε ψηλά προς στον ουρανό και πότε ευθεία προς τη θάλασσα και τον ήλιο, εκλιπαρώντας τις καλοκαιρινές διακοπές να μην αργήσουν ούτε στιγμή.
Περιμένοντας υπομονετικά έξω από μια σχολική αίθουσα τη σειρά μου, προκειμένου να πάρω το "απολυτήριο" μαζί με κάποια άλλα χαρτιά, παρατηρούσα τα παιδιά που έτρεχαν χαρούμενα στο προαύλιο. Ένοιωσα έντονα να ζηλεύω τη ξεγνοιασιά, την νιότη, το φτερούγισμα τους. Αισθάνθηκα πολύ γέρος μπροστά τους. Αλλά και πάλι σκέφθηκα πως ότι γίνεται τώρα πια, είναι γι αυτούς. Είναι οι καινούριοι πρωταγωνιστές στη συνέχεια του μακρινού έργου της ζωής. Είναι οι κληρονόμοι μας.
Σύντομα έφτασα απέναντι από τη δασκάλα της τάξης. Αφού είπαμε ότι λέει κανείς σε τέτοιες στιγμές, μου παρέδωσε τους "βαθμούς" κάνοντας μια μίνι ανασκόπηση των επιδόσεων της χρονιάς. Στο τέλος μου έσπρωξε προς το μέρος μου και ένα πληροφοριακό έντυπο για το Γυμνάσιο. Το χαμόγελο μου, διακόπηκε από τις σκέψεις μου. Τα πράγματα πια, δυστυχώς δεν θα είναι ποτέ ίδια. Το παιδί μου, σύντομα πρόκειται να φύγει από την αγκαλιά μου. Γίνεται σιγά-σιγά άντρας. Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, ένοιωσα μόνος και ανασφαλής. Αποχαιρέτησα νευρικά την δασκάλα και αμέσως μετά, πήγα στα γραφεία των δασκάλων. Έδωσα το χέρι μου πρώτα σε έναν παλιό δάσκαλο του γυιου μου και κατόπιν στον ίδιο τον Διευθυντή του σχολείου. Εκείνος μου έβαλε στο χέρι ένα μεγάλο χαρτί-έκπληξη. Ένα μικρό κείμενο που ήταν γραμμένο πάνω σε αυτό προέτρεπε τους αποφοιτήσαντες να συναντηθούν στις 15/6/2019. Μετά από δέκα χρόνια! Πάνω από το κειμενάκι στεκόταν μια πραγματικά υπέροχη φωτογραφία που αποθανάτιζε εντελώς πρόσφατα, εικοσιτέσσερις γελαστές παιδικές φατσούλες αγόρια και κορίτσια, να λάμπουν από χαρά και ζωή.
Βγήκα βουρκωμένος από τον χώρο.
Το τέλος εποχής της αθωότητας είχε σημάνει...
2 σχόλια:
"..να είμαι παρών σε όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής του, είμουν εκεί"
Eιλικρινά με συγκίνησε η πολύ ευαίσθητη ψυχή σου.
΄Ετσι όμως είναι και πολύ καλά το γνωρίζουμε όλοι πως: Τα παιδιά μας ...δεν είναι παιδιά μας. Είναι οι κόρες και οι γιοί της χαράς της ζωής για τη ζωή
Kι' εγώ ήμουν πάντα κοντά τους τότε, αργότερα, αλλά και τώρα που πατάνε στα πόδια τους. Στέκομαι διακριτικά ξοπίσω τους, επαγρυπνώ, συμμερίζομαι τις ανησυχίες τους, χαίρομαι και χαμογελώ με τον ενθουσιασμό τους.
Να είσαι πάντα καλά και να στέκεις δίπλα του για όσο σε χρειάζεται και...ξοπίσω του για να απολαμβάνεις τις επιτυχίες του.
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Συμμερίζομαι...
απόλυτα ότι γράφεις. Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις συμβουλές σου και τα γλυκά σου λόγια!...
Δημοσίευση σχολίου