Η μαγεία του Ηρώδειου!...

Όλα μου τα χρόνια τα έχω ζήσει κυρίως, στην Αθήνα. Πρωινά, μεσημέρια κι απογεύματα ηλιόλουστα, συννεφιασμένα, βροχερά, παγωμένα. Αλλά και βράδια ή νύχτες φωτεινές, σκοτεινές. Κάποιες φορές ήταν η υγρασία αυτής της πόλης που με  ρουφούσε ολόκληρο. Κάποιες άλλες πάλι, με στέγνωνε και με ζεμάταγε η κάψα του τσιμέντου της.
Έχω ζήσει πολλά εδώ αλλά κάποια από αυτά που πάντα θα με κάνουν να νοιώθω όμορφα που μένω εδώ, είναι τα ιστορικά της μνημεία. Πρώτα από όλα η Ακρόπολη και ότι υπάρχει γύρω από αυτή. Όπως το Ηρώδειο. Γιατί μια βραδινή παράσταση στο Ηρώδειο αποτελεί μια εξαιρετική περίπτωση.
Μια νύχτα, μέσα Ιουλίου φέτος, βρέθηκα πάλι εκεί, για να παρακολουθήσω ένα μουσικό θέαμα αφιερωμένο στους Beatles με τραγούδια τους. Όλα ήσαν πολύ καλά. Οι ερμηνείες τεσσάρων πολύ καλών τραγουδιστών, η ορχήστρα, ο διευθυντής της, ο κόσμος, ο καιρός. Αυτό όμως που με άγγιξε περισσότερο από όλα αυτά ήταν η μαγεία που βγάζει αυτός ο χώρος. Η ενέργεια που σου χαρίζει το να είσαι εκεί. Είναι κάτι που δύσκολα  μπορεί να περιγραφεί . Νιώθεις ευτυχής, ολοκληρωμένος και τυχερός που το έζησες και αυτό.
Νομίζω ότι περισσότερα λόγια είναι περιττά. Αυτοί που νοιώθουν ξέρουν τί θέλω να πω. Το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι πως κάθε φορά που βρίσκομαι σε παράσταση στο Ηρώδειο, θυμάμαι την "πρώτη μου φορά". Ήταν Αύγουστος αρχές του '80 τότε που πολύ νέος, σύρθηκα κρυφά ανάμεσα από θάμνους και δέντρα και βρέθηκα χωρίς εισιτήριο για να δω-με έκπληκτα μάτια- τον μεγαλύτερο διαχρονικά χορευτή του κόσμου Ρούντολφ Νουρέγιεφ να χορεύει στην "λίμνη των κύκνων" του Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι. Ήμουν σφιγμένος από δέος και φόβο μαζί. Ήταν κάτι μαγικό...