Από την ώρα που βρίσκεσαι στον περιβάλλοντα χώρο του Ασκληπιείου, του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου αισθάνεσαι ότι είσαι σε κάτι σπουδαίο. Όταν δε, μπαίνεις στον κύριο αρχαιολογικό χώρο, νιώθεις ότι κάπου υπάρχει μια ανώτερη δύναμη. Σε μια παράσταση όμως σαν θεατής τα αισθήματα που σε αγκαλιάζουν είναι πολλά.
Βρέθηκα εκεί τον Αύγουστο για να δω την κωμωδία του Αριστοφάνη "Βάτραχοι". Ο κόσμος υπερβολικά πολύς αλλά και τυχερός που βρήκε τρόπο για να μπει μέσα καθώς έξω, ουκ ολίγοι ήσαν αυτοί που ρωτούσαν κι έψαχναν για ένα εισιτήριο. Εγώ, με το που βολεύτηκα στο πέτρινο κάθισμα μου άρχισε να με συνεπαίρνει η "μυρωδιά" του θεάτρου. Ήταν κάτι το απόκοσμο θα έλεγα. Το παρόν γινόταν ένα με το παρελθόν. Μιλάμε για πολλούς αιώνες πίσω. Εδώ έρχονταν από όλον τον αρχαίο κόσμο και κυρίως οι Αθηναίοι για να αποτίσουν τιμές στον Ασκληπιό και να θεραπευτούν. Εδώ γινόντουσαν πολιτικές συζητήσεις. Εδώ διεξάγονταν θεατρικοί και αθλητικοί αγώνες. Εδώ ήμουν κι εγώ. Δεν ήταν η πρώτη φορά αλλά πάντα είναι σαν να είναι η πρώτη. Η ενέργεια της Επιδαύρου με κάνει να νοιώθω σημαντικός.
Οι πρωταγωνιστές του έργου θα έλεγα αρκετά καλοί. Η σκηνοθεσία όμως του Γιάννη Κακλέα εξόχως επιτυχημένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου