Τα χρόνια μου έχουν αρχίσει τελευταία και με βαραίνουν. Η αίσθηση του χρόνου με αγγίζει διαφορετικά απ ότι παλαιότερα. Η καθημερινότητα για μένα πλέον, έχει αποκτήσει άλλη σημασία. Κάθε βράδυ ο απολογισμός της μέρας με βρίσκει να νοιώθω ένα κενό για αυτά που δεν είπα, που δεν έκανα, που δεν έμαθα. Ένα "δεν" που πονάει. Ναι, πάντα η κάθε μέρα που περνάει ποτέ δεν ξανάρχεται, αλλά αυτό είναι λιγάκι επώδυνο πια. Προσπαθώ να αποφεύγω το στρίμωγμα της ψυχής μου. Αναζητώ περισσότερο αέρα, περισσότερο φως, περισσότερο χώρο, περισσότερο χρόνο, περισσότερο χαμόγελο. Αποζητώ την παρέα αλλά ανακουφίζομαι και στη μοναξιά μου. Θα 'θελα να σταματήσω την ροή των πραγμάτων για να προλάβω αυτά που δεν πρόλαβα, να δω αυτά που δεν είδα, να αλλάξω αυτά που δεν άλλαξα, να ζήσω αυτά που δεν έζησα. Επιθυμίες ανεκπλήρωτες αλλά φυσιολογικές.
Σήμερα, ένα λεπτό από τη ζωή μου μπορεί να είναι αύριο, η ίδια η αιωνιότητα. Κι η σημασία του λεπτού μπορεί να κριθεί από ένα περισσότερο ή ένα λιγότερο "δεν"...
υ.σ. στο μεταξύ καθώς η ζωή συνεχίζεται και η Lana Del Rey έρχεται στην Αθήνα να τραγουδήσει, εγώ θα προσπαθήσω να βρω τον χρόνο να είμαι εκεί...
4 σχόλια:
Καλή υγεία και θέληση για ζωή, φίλε Δημήτρη! 'Ολα τ' άλλα βρίσκονται στη διαδρομή!
Ναι Βαγγέλη,
όπως και να 'χει προσπαθώ και παλεύω για το καλύτερο.
Σε ευχαριστώ για την "συμπαράσταση" σου!...
Δεν νομίζω ότι φταίει η ηλικία, τα ίδια νιώθω κι εγώ κι ας είμαι αρκετά μικρότερή σου (νομίζω δηλαδή :Ρ ). Είναι αυτή η συνήθεια της καθημερινότητας, τα νοερά, έστω, ταξίδια τα οποία λιγόστεψαν κι αυτά...
Όπως και να'χει, άνοιξε το παράθυρο και ΠΕΤΑ!
agrimio...
"άνοιξε το παράθυρο και ΠΕΤΑ!"
Συγκλονική η "πρόταση" σου για μένα...
Δημοσίευση σχολίου