Ταξίδι στην Μακεδονική γη...

 

Δεν είχαν μείνει και πολλές ώρες για την αλλαγή του χρόνου όταν ξεκίνησα με μια μικρή παρέα από το σπίτι μου με προορισμό ένα ξενοδοχείο κάπου στον νομό Πιερίας όπου μας περίμεναν φίλοι για την παραμονή Πρωτοχρονιάς αλλά και να εξερευνήσουμε όλοι μαζί κρυφές και φανερές ομορφιές της Μακεδονίας. Τα μεγάλα ξενοδοχεία ποτέ δεν μου άρεσαν αλλά αυτό που προέκυψε στην περίπτωση μας ήταν ενδιαφέρον με πολύ καλά δωμάτια αλλά και  πολλές ανέσεις. Το δε φαγητό πράγματι ποιοτικό, προεξάρχοντος του Πρωτοχρονιάτικου μενού σε μια βραδυά πλαισιωμένη από ένα συμπαθητικό μουσικό πρόγραμμα.
Την άλλη ημέρα τραβήξαμε για Θεσσαλονίκη. Όσες φορές και να επισκεφθώ αυτή την πόλη, αισθάνομαι να με περικλείει η ίδια αύρα. Πρόκειται για αυτήν την ατμόσφαιρα που σου βγάζει αυτό το μέρος. Κάτι το πιο βόρειο, κάτι ο πιο υγρός καιρός, κάτι το πιο ευρωπαϊκό κλίμα, κάτι ο Θερμαϊκός, όλα αυτά και άλλα πολλά υποβάλλουν τον ταξιδιώτη και δη τον Αθηναίο, σε μια διαφορετική ευχάριστη αίσθηση. Το κλού της επίσκεψης μας ήταν ο καφές που ήπιαμε πάνω στην περιστρεφόμενη καφετέρια του πύργου του Ο.Τ.Ε. δίνοντας μας την ευκαιρία να δούμε από ψηλά την πρωτεύουσα της Βόρειας Ελλάδας από γωνία 360 μοιρών. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας η πόλη των νερών η Έδεσσα, ήταν κάτι πολύ όμορφο για τα μάτια μας. Ένοιωθες οι καταρράκτες της να "ξεπλένουν" την ψυχή σου.
Κάτι τέτοιο όμως θα συμβεί σχεδόν πραγματικά, όταν την επόμενη ημέρα θα παραδώσουμε τα κορμιά μας γυμνά στα ζεστά θεραπευτικά νερά των λουτρών Πόζαρ. Ψυχική αγαλλίαση και σωματικό ξαλάφρωμα, αισθήσεις που δεν μπορείς να νοιώσεις αν δεν βυθιστείς ολόκληρος μέσα σε μια κλειστή τέτοια πισίνα τριών ατόμων! Αλλά τί σου είναι η Ελλάδα, όπου μία ώρα μετά μπορείς να αλλάζεις τελείως περιβάλλον και να βρίσκεσαι ξαφνικά σε ένα χιονοδρομικό κέντρο. Αναφέρομαι στα τρία-πέντε Πηγάδια όπου είχα την απίστευτη για μένα εμπειρία, να ίπταμαι πάνω σε ένα λιφτ επί μισή ώρα, σε ύψος έως και δεκάδες μέτρα πάνω από το χιονισμένο έδαφος φτάνοντας σε 2000 μέτρα υψόμετρο. Κι όλα αυτά έχοντας το πρόβλημα της υψοφοβίας μου!
Το Ελατοχώρι Πιερίας είναι αυτό που θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μας την άλλην ημέρα. Το χωριό δεν θα μπορέσουμε να το δούμε αφού η ορατότητα είναι ανύπαρκτη λόγω της πυχνής ομίχλης που έχει τυλίξει την περιοχή. Μαγικό το συναίσθημα που γίνεται ισχυρό όταν επισκεπτόμαστε το "ινδιάνικο χωριό". Ένας μοναδικός χώρος αποτελούμενος από ινδιάνικες σκηνές, ξύλινες κατασκευές, στάβλους με άλογα και άλλα διάφορα, όλα μαζί πραγματικό σκηνικό μιας άλλης εποχής. Ο ιδιοκτήτης της ιδιότυπης αυτής τοποθεσίας, ο επονομαζόμενος στα ινδιάνικα "Τζόσουα", μας περιποιείται προσωπικά. Οι μεζέδες του θεϊκής νοστιμιάς, το κρασί του και το τσίπουρο του αγνά, το σέρβις άψογο. Το γεύμα μας γίνεται μέσα σε έναν χώρο φτιαγμένο όλο από ξύλο και άχυρο -προστατευμένα όμως για την περίπτωση από νάυλον ένεκα της βροχής- και τόσο όμορφα ζεστό από μια ξυλόσομπα που έκαιγε ασταμάτητα "ταίζοντας" την από ένα τεράστιο σωρό με ξύλα που ήταν αραδιασμένα σε ένα μεγάλο κομμάτι της ιδιότυπης αυτής σκηνής.
Κάθε ημέρα του ταξιδιού μας είναι καλύτερη από την προηγούμενη πράγμα που επιβεβαιώνεται καθημερινά. Όπως και την ημέρα που θα ακολουθήσει για να πάμε εντελώς βόρεια με κατεύθυνση το φυλάκιο του Προμαχώνα στα σύνορα με την Βουλγαρία. Ο δρόμος που θα ακολουθήσουμε πηγαίνει για τις Σέρρες και στην διαδρομή μας καθώς διασχίζουμε λόφους, το τοπίο για κάποια χιλιόμετρα ασπρίζει από το χιονάκι που πέφτει φένοντας μας και μια ανησυχία, αν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε την περιήγηση μας ομαλά. Ευτυχώς όμως περνώντας από τον κάμπο των Σερρών, οι φόβοι μας διαλύονται. Ο καιρός μαλακώνει χωρίς όμως να μας αφήσει η μουντάδα αιτία για να μην απολαύσουμε όσο θα μπορούσαμε τη θέα της λίμνης Κερκίνης με τα σπάνια πουλιά της, ενώ πριν η απόπειρα μας να δούμε από κοντά τα οχυρά Ρούπελ, θα αποτύχει αφού πήγαμε σε λάθος ώρα. Συνεχίζουμε την πορεία μας και λίγο μετά θα βρεθούμε σε ένα υπέροχο μέρος. Άνω Πορόια είναι το όνομα του. Εκεί μας περιμένει ένα τεράστιο δάσος από πλατάνια όπου η φύση έχει στήσει ένα κινηματογραφικό σκηνικό μιας και όλα τα δέντρα είναι πασπαλισμένα με χιόνι σαν από ζάχαρη άχνη με τέτοιο τρόπο που νομίζεις ότι αυτή η "ζωγραφιά" που βλέπουν τα μάτια σου είναι ψεύτικη. Εικόνες από κεντρική ευρώπη θαρρείς. Αλλά αργότερα αυτές οι εικόνες θα δώσουν τη θέση τους σε άλλες. Η αιτία θα είναι η προσέγγιση στο παραμυθένιο στην κυριολεξία, Νυμφαίο. Η έκπληξη που νοιώθεις καθώς φτάνεις με το αυτοκίνητο καθώς ξεπροβάλλει μετά την τελευταία στροφή, είναι απερίγραπτη. Εδώ αυτό που βλέπεις είναι πρωτόγνωρο. Δεν υπάρχει αλλού. Και τούτο γιατί η μοναδική σε όλη τη χώρα αρχιτεκτονική των αναπαλαιωμένων αρχοντικών του βλάχικου αυτού χωριού και ο τρόπος κατασκευής τους, σε μεταφέρει σε μιαν άλλη εποχή. Μου θυμίζει κάτι σαν βόρεια βαλκάνια, καμμία σχέση με ότι ελληνικό ξέρω μέχρι τώρα. Το ελαφρύ πέπλο χιονιού συνθέτει στον χώρο ένα αισθησιακό διάκοσμο πράγμα που σε κάνει να μη θέλεις να φύγεις από εδώ. Αφού θα ξεναγηθούμε στις εγκαταστάσεις του Αρκτούρου μη μπορώντας όμως να δούμε καλά λόγω του καιρού την "καφέ αρκούδα" της Πίνδου θα στρωθούμε μπροστά στο τζάκι ενός πολύ όμορφου μαγαζιού. Εκεί θα ρουφήξουμε τα τσιπουράκια μας τσιμπωλογόντας και τους σχετικούς μεζέδες. Όχι για πολύ όμως γιατί υπάρχει ο φόβος του πάγου έτσι και νυχτώσει, στην επιστροφή.
Τα βράδυα στο ξενοδοχείο είναι απολύτως "της παρέας",  με κύριο θέμα συζήτησης τα της εκδρομής μας. Υπάρχει τρομερό κέφι που εδηλώνεται με αλληλοπειράγματα και πολύ γέλιο. Είμαστε σαν μικρά παιδιά. Αλλά όπως και τα μικρά παιδιά αρνούνται να τελειώσουν το παιχνίδι τους όταν περνάνε καλά, έτσι κι εμείς αρνούμαστε να τελειώσουμε το ταξίδι μας. Την τελευταία ημέρα και ενώ έχουμε πάρει τον δρόμο για Αθήνα μέσω της εθνικής οδού, όντας έξω από τον Βόλο, κάποιος από την ομάδα ρίχνει την ιδέα για τσιπουράδικο στην Νεα Ιωνία του Βόλου. Οι υπόλοιποι δεν φέρνουμε καμμία αντίρρηση. Σε μία ώρα και μετά από ένα σχετικό ψάξιμο είμαστε όλοι άντρες και γυναίκες, μπροστά σε ένα τραπέζι συμμετέχοντας σε μια -συνοδεία εξαίσιων εδεσμάτων- τσιπουροπανήγυρη που μόνο οι Βολιώτες ξέρουν να σου οργανώνουν.

Άντε και του χρόνου, για όλους μας παιδιά!...