Ένας Δραπέτης...

Βγήκα στους δρόμους ένα μουντό πρωί
αφήνοντας ξοπίσω μου το ψέμμα.
Ξετύλιξα καλά τη διπλωμένη μου ψυχή,
ψηλά η σημαία της αξιοπρέπειας μου.

Βαρύ το βήμα μου στο μουσκεμένο χώμα,
ρούχο πολυφορεμένο ο καημός μου.
Γεύση πικρή το μέσα μου στο στόμα,
ηχώ στη σκέψη μου το βογγητό του πλήθους.

Κανείς δεν πρόκειτε ποτέ να νοιώσει το εγώ μου,
μα ανάψαν στον ορίζοντα τα τέσσερα φανάρια.
Τώρα μπορώ να δω τον δρόμο τον δικό μου,
ένας δραπέτης που τραβά γυμνός για την αλήθεια...