Αθήνα, μια πατρίδα που αλλάζει...

Παγιδευμένος στους χυμούς και τα αρώματα της άνοιξης, το τελευταίο διάστημα περιδιαβαίνω τις γειτονιές της Αθήνας. Έχοντας για παρεάκι τις αλλεργίες της εποχής, όταν βρίσκω  χρόνο περπατώ για να βρίσκω την ψυχική μου ηρεμία εδώ, πάνω και μέσα στην μικρή μου πατρίδα.

Είναι ολοφάνερο κι ευτυχώς, τους τελευταίους μήνες η πόλη έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Με σύμμαχο τον ήπιο καιρό, αυτή η πόλη σε παίρνει αγκαλιά και σε καλεί να ανακαλύψεις τις κρυμμένες της πάμπολλες ομορφιές. Η ατμόσφαιρα πια δεν μυρίζει καμένο πλαστικό από τους σύγχρονους βανδάλους και η αγορά με τα μαγαζιά της προσπαθεί να λειτουργήσει φιλικά προς τους πολίτες ασχέτως αν τα χρήματα που κυκλοφορούν είναι περιορισμένα. Ολοένα ανοίγουνε επιχειρήσεις στο κέντρο στη συντριπτική τους πλειοψηφία εστίασης και δη στα ισόγεια, αν και δεν νομίζω η λάμψη των νέων βιτρινών στο σύνολο τους, να ανταποκρίνεται σε μια βραχυπρόθεσμη οικονομική ανάπτυξη. Χτυπητή αντίθεση στο τελευταίο, η απίστευτη παρουσία όλο το τελευταίο διάστημα των τουριστών που δίνουνε μεγάλη ζωή με την παρουσία τους, στην πρωτεύουσα.
Αυτό που διαπιστώνω επίσης είναι ότι το ανθρώπινο μελίσσι που ξεχύνεται στους δρόμους του άστεως τα τελευταία χρόνια, περπατάει πολύ και βουίζει στα διάφορα καφέ-μεζέ από το πρωί, όπου μιλώντας δυνατά, προσπαθεί ενίοτε να πνίξει τη μιζέρια του κυρίως σε τσίπουρο-μπύροκαταστάσεις, αλλά συγχρόνως κρατώντας και τον ερωτισμό που έχει αυτός ο τόπος πράγμα που φαίνεται μέσα από τα υγρά μάτια των κατοίκων του όταν βραδιάζει και η φωνές γίνονται πιο βραχνές. Το ξενύχτι δε, έχει ελαττωθεί μιας και τα ευρώ έχουν λιγοστέψει.

"Αθήνα διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι", έγραψε κάποτε ο Παλαμάς. Αν το σκεφθείς δεν είχε κι άδικο ο ποιητής.
Όσο για μένα έχω να πω ότι, πάντα μου άρεσε αυτή η πόλη, δεν έχω άλλη...