Βγείτε!...η ζωή είναι έξω!...

Η χθεσινή βραδιά υπέροχη. Όπως θα ΄θελα πάντα να είναι ο Σεπτέμβρης, ο μήνας της επιστροφής μου στη πόλη.
Προηγήθηκε λοιπόν, σινεμαδάκι των 9 και μετά ένα περπάτημα με χάρη, στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Ανάλαφρη η παρέα από την καλοσύνη του καιρού, χαλάρωσε με μπύρες και ποτά σε μια chill out διάθεση στο γνωστό της στέκι. Από εκεί άλλωστε η θέα προς την Ακρόπολη είναι διάφανα αποκαλυπτική! Η κουβέντα με πολύ χιούμορ στράφηκε –πού αλλού;- στις καλοκαιρινές διακοπές. Τα πρόσωπα όλων ελκυστικά υποφωτισμένα από μικρά μανουάλια στο χώρο, ολόδροσα και νεώτερα κατά αρκετά χρόνια λόγω της ξεκούρασης της εποχής. Αλλά και μια αύρα ερωτική να πλανιέται ανάμεσα μας , προϊόν και της ενέργειας που σου βγάζει αυτή η γωνιά της πρωτεύουσας, και ειδικά την νύχτα. Κάποια στιγμή, λίγες ώρες μετά, σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά να δω τον ουρανό. Μου φάνηκε να απλώνεται στο βλέμμα μου μαγευτικός. Και πώς να μην είναι; Για τον ουρανό της Αθήνας πρόκειται. Έκλεισα τα μάτια μου για ένα δευτερόλεπτο. Όταν τα ξανάνοιξα, δεν είχε αλλάξει τίποτα. Η ομορφιά ήταν εκεί. Ήμουν ευτυχισμένος. Σηκώθηκα και με ένα ύφος ικανοποίησης είπα στην παρέα μου ότι ήταν η ώρα να φύγω. Χαιρέτησα και έφυγα με αναπτερωμένα τα εσώψυχα μου…

Γιατί τα έγραψα σήμερα όλα αυτά; Ίσως γιατί -με όλο το θάρρος- θα ήθελα να κάνω μια παραίνεση προς όλες και όλους σας: Ότι προβλήματα κι αν έχετε , ένας περίπατος, μια καλή παρέα, ένα χαμόγελο και προ πάντων λίγη γενναιοδωρία για τον εαυτό σας θα κάνουν τη ψυχή σας να νοιώσει την «ανάταση» που της αξίζει .
Μην κάθεστε…βγείτε, η ζωή είναι έξω!