Πρώτη μέρα μόνος...

Έσβησε το τσιγάρο και γδύθηκε. Έπεσε ολόγυμνος στο κρεβάτι με σώμα νωπό από τη ζέστη. Δεν έκανε μπάνιο. Άφησε το σώμα του να κυλιστεί στον καύσωνα της νύχτας βρώμικο. Κάρφωσε τα μάτια του στο σκοτεινό ταβάνι. Σκέφτηκε για λίγο τα τελευταία γεγονότα της ζωής του. Άλλος ένας κύκλος είχε κλείσει. Από εδώ και πέρα μόνος. Προσπάθησε να τραβήξει από τα μέσα της ψυχής του λίγη αισιοδοξία. Το κατάφερε αμέσως, αφού ένοιωσε τα χείλη του να χαμογελούν. Από τί ύλη σκέφτηκε, να είναι φτιαγμένα τα συναισθήματα μας; πώς καταφέρνουν άραγε και συντηρούνται άσβεστα και ανόθευτα; πως καταφέρνουν και μένουν αλώβητα από τις συμπληγάδες του χρόνου; Ξαφνικά ένοιωσε τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν. Άδειασε το μυαλό του από σκέψεις και το κουρασμένο σώμα ξεράθηκε. Την άλλη μέρα που ξύπνησε, βρήκε το κορμί του στην ίδια στάση. Έμεινε για λίγο ασάλευτος έως ότου γύρισε τα μάτια του προς το παράθυρο. Ο ήλιος έλουζε ήδη με τις καυτές του αχτίδες το δωμάτιο αλύπητα. Το φως όμως στο δωμάτιο ήταν από την υγρασία λίγο μουντό. Έκανε να σηκωθεί αλλά δίστασε. Η ανάσα έβγαινε βαρειά και το σώμα το ένοιωθε οκνηρό. Την απόλυτη ησυχία στο δωμάτιο την τάραξε το τηλέφωνο. Αναστατώθηκε. Απάντησε. Ήταν από την δουλειά του. Είχαν ανησυχήσει. Ρώτησε και τον ενημέρωσαν ότι η ώρα είχε πάει μία το μεσημέρι. Κούνησε τους ώμους του βαριεστημένα και τους είπε να κάνουν ότι νομίζουν με τους πελάτες, χωρίς να τον λάβουν υπ' οψη τους. Για μια μέρα η επιχείρηση ήταν δική τους, όχι δική του. Έκλεισε το τηλέφωνο και κουκουλώθηκε με το μαξιλάρι...