Σήμερα το πρωί με ξύπνησε το έντονο φως και το πλούσιο κελάηδισμα των πουλιών. Ένοιωσα παράξενα. Σηκώθηκα, έριξα νερό κρύο στο πρόσωπο μου αλλά άφησα και το σώμα μου ολόκληρο να δοκιμαστεί κάτω από τον "καταρράκτη" της ντουζιέρας μου, για να ξυπνήσει και το μυαλό μου μαζί. Έφτιαξα καφέ και στρώθηκα βολικά στον καναπέ της βεράντας μου. Πήρα γρήγορα χαρτί και μολύβι κι άρχισα να "καταγράφω όνειρα". Ανασύρονταν φρέσκα μέσα από την σκοτεινή θάλασσα του υποσυνείδητου μου. Ένοιωσα να γίνονται κλειδιά και να ξεκλειδώνουν αμπαρωμένες πόρτες παραμυθιών. Να ανοίγουν σκονισμένα κουτιά ποιημάτων. Αισθάνθηκα να σκαλίζω τον κήπο των σκέψεων μου. Να κλαδεύω και να ποτίζω κάθε νευρώνα του εγκεφάλου μου. Ξαφνικά ήμουν ελεύθερος και έφευγα επιτέλους για το ταξίδι της ζωής. Λες και ένα μαχαίρι κοφτερό έκοψε το σχοινί που με έδενε σε λιμάνι με λιμνάζοντα νερά.
Συνέχισα να γράφω μέχρι που ο ήλιος ζέστανε πολύ την ατμόσφαιρα. Η θάλασσα στο βάθος φαινόταν ακίνητη. Διάβασα προσεκτικά τα γραφόμενα μου. Με ικανοποίησε το αποτέλεσμα.
Τελικά σήμερα είχα έμπνευση. Η κάψα του ελληνικού καλοκαιριού έκανε το θαύμα της!...
