Το δωμάτιο που μου προσφέρθηκε ήταν πραγματικά υπέροχο. Παραδοσιακά φτιαγμένο με άπλετη θέα, λουσμένο στο φως των Κυκλάδων και συνάμα αφημένο όλες τις ώρες σχεδόν, στο βουητό του αέρα. Καθημερινά, τα "πρωϊνά" συμπληρώνονταν με κεράσματα από την ιδιοκτήτρια του ξενώνα. Ενώ τα καλέσματα του συζύγου της για καφέ και φαγητό, συνεχή.
Η χώρα είναι λιλιπούτεια, πράγμα που για μένα την κάνει πολύ συμπαθητική. Όπως σε όλη την Ελλάδα έτσι και εκεί, έχει επέλθει η οικοδομική λαίλαπα των νεοελλήνων. Όμως παρ όλα αυτά, το "παλιό" υπάρχει παντού ώστε να δίνει στην "πρωτεύουσα" των 450 μόνιμων κατοίκων παρακαλώ, έντονο χρώμα νησιώτικης γραφικότητας.
Στο νησί δεν χρειάζεσαι αυτοκίνητο. Υπάρχουν ποδήλατα για να νοικιάσεις και να ρολάρεις ξένοιαστα σε δρόμους που είναι εύκολοι με την μεγαλύτερη απόσταση να φτάνει στα τρία περίπου χιλιόμετρα. Τα βράδια όμως, ο ποδαρόδρομος έχει για συντροφιά τα αμέτρητα αστέρια του ουρανού.
Το φαγητό που ανακαλύπτεις στις ταβέρνες είναι πραγματικά πολύ καλό. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά μιας και αυτοί που έρχονται εδώ για διακοπές, οι περισσότεροι μοιάζουν να διαθέτουν στυλ και καλό γούστο, και σίγουρα όχι εξεζητημένο. Γενικά υπάρχει μια αύρα μιας "άλλης Μυκόνου" σε πολύ πιο χαλαρούς ρυθμούς.
Άφησα για το τέλος το καλύτερο. Τις παραλίες. Είναι πραγματικά πανέμορφες με νερά κρυστάλλινα και κρύα, σε χρώματα του γαλάζιου και του πράσινου, και με μια απίστευτα πεντακάθαρη ψιλή άμμο παντού! Εδώ αισθάνεσαι η ψυχή και το σώμα σου να ξαναγιεννιούνται από την επαφή με το νερό. Μια ανάνηψη πραγματική.
Μετά την παραμονή μου στο πάνω Κουφονήσι συνέχισα τις διακοπές μου αλλού αλλά αυτό που μου έμεινε από το φετινό καλοκαίρι ήταν αυτό το μικρό νησάκι.
Έζησα εκεί την Ανάσταση μου, Αύγουστο μήνα...
