Οι περισσότεροι άνθρωποι αρέσκονται να προσκολώνται στο παρελθόν τους το οποίο σε σχέση με το παρόν "αποθεώνουν". Πολλοί από αυτούς "τρέφονται" από τις αναμνήσεις τους. Όμως η ζωή προχωρά με τον χρόνο να κυλάει ανελέητα σε βάρος μας και το μέλλον δεν περιμένει.
Προσωπικά νομίζω ότι το παρελθόν μας μπορούμε να το "κουβαλάμε" για να πέρνουμε κουράγιο για αυτά που έχονται. Και το ότι μεγαλώνουμε δεν πρέπει να "μας ρίχνει" ψυχολογικά.
Ο Francis Ford Coppola (ιταλο-αμερικανός σκηνοθέτης), έχει πει: "δεν είναι να μεγαλώνουμε. Μπορούμε την παιδιάστικη αίσθηση του δέους να την διατηρούμε σε όλη μας τη ζωή". Ενώ ο Charles Kettering (αμερικανός μηχανικός, εφευρέτης της ηλεκτρικής μίζας), έχει γράψει: "μην στενοχωριέσαι που μεγαλώνεις. Είναι ένα προνόμιο που δεν το έχουν όλοι."
Αλλοίμονο λοιπόν αν χάνουμε όλη τη διαδικασία της καθημερινότητας της ζωής μας έστω με τις πολλές λύπες και λίγες χαρές, θα χανόμαστε στη "μετάφραση" λίγων αράδων του ογκώδους βιβλίου-λευκώματος του βίου μας. Γιατί για μένα αυτό που ζούμε όσο ζούμε, συνιστά από μόνο του ένα "πανηγύρι". Κι εγώ αυτό όσο τουλάχιστον είμαι υγιής, θέλω να το απολαύσω κινούμενος συνέχεια και συνήθως μπρος τα εμπρός. Πάντα είχα την άποψη ότι, ο χρόνος όταν σου φέρει μια ωραία στιγμή δεν σου ζητά να σταθείς εκεί, θέλει να προχωρήσεις για να σου φέρει κάποια άλλη.
Κάποτε διάβασα κάπου: "Να θυμάσαι ότι αύριο είναι η πρώτη ημέρα της υπόλοιπης ζωής σου"...
Υ.Γ. Παλαιότερα, από αυτόν εδώ το χώρο είχα ξαναασχοληθεί με το θέμα κάτω από τον τίτλο: ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ, ένας εχθρός που μας κάνει τον φίλο!...
Τελικά μάλλον έχω κι εγώ το μικρόβιο της "νοσταλγίας"...
