Είναι φορές που για κάποιους ανθρώπους η ζωή είναι πολύ σκληρή και πολύ άδικη. Λες και κάποια κατάρα έχει φωλιάσει στο σπιτικό τους και τους κυνηγά. Αυτές τις φορές είναι που η κάθε απογοήτευση μας, αισθηματική, επαγγελματική, οικονομική, μοιάζει σαν κρύο ανέκδοτο μπροστά στην πραγματική δυστυχία που βιώνουν κάποιοι συνάνθρωποι μας, χτυπημένοι πραγματικά από πολλαπλά χτυπήματα της κακής τους μοίρας. Και τότε είναι που νοιώθεις ένοχος...
Ήταν άνοιξη του 2005 όταν πλάκωσε τη γειτονιά το κακό μαντάτο: Το γλυκό κοριτσάκι που έβλεπα σχεδόν καθημερινά να με κοιτάζει και να μου χαμογελά από το απέναντι ακριβώς παράθυρο του μπαλκονιού μου, "έσβησε" ξαφνικά στα εννέα του χρόνια. Κανείς μας δεν έμαθε το γιατί; Οι δικοί του βυθίστηκαν σε παντελή σιωπή. Φανέρωσαν μόνο μια ιδιότυπη αξιοπρέπεια. Δεν φόρεσαν ούτε μαύρα, ούτε άφησαν να κολληθούν κηδειόχαρτα. Οι πιο ενημερωμένοι της μικρής μας κοινωνίας είπαν ότι είχε εισαχθεί επειγώντος στο Ωνάσειο. Κάποιοι μάλιστα μίλησαν για τον "ιό του κοξάκι" που είχε εμφανιστεί ήδη στη χώρα, προκαλώντας και θανατηφόρα κρούσματα. Σύσσωμη η μικρή μας συνοικία αποχαιρέτησε το αγγελούδι προσπαθώντας να δώσει κουράγιο στους γονείς, στον μεγαλύτερο αδελφό, στον παππού και παπά της ενορίας, στη γιαγιά, στον θείο γιατρό και τις θείες. Ένα σκυλάκι από εδώ και πέρα θα έκανε παρέα στο ήδη μοναχοπαίδι ...
Όμως η ιστορία του δράματος αυτής της οικογένειας, ήταν μόνο στην αρχή. Ενάμιση χρόνο μετά, "αποχαιρετίσαμε" και τον άτυχο πατέρα που μη μπορώντας να αντέξει τον χαμό της κόρης του, σε λίγους μήνες εμφάνισε καλπάζουσα μορφή καρκίνου. Σε μια εντυπωσιακή τελετή που έστησαν οι συνάδελφοι του της πολεμικής αεροπορίας που διασταυρώνοντας τα ξίφη τους, απέδωσαν τιμές στην σκεπασμένη με την ελληνική σημαία σωρό. Ο επικήδειος δε που εκφωνήθηκε ήταν για όλους μας με μια βουρκωμένη λέξη, συγκλονιστικός!...
Πολύ γρήγορα ακολούθησε και "η κοίμηση" του παπά, του πατέρα της άτυχης γυναίκας που μετρούσε πια τρεις ανθρώπινες απώλειες μέσα στο ίδιο της το σπίτι.Ο γέροντας, κυριευμένος από τη θλίψη, είχε από καιρό σιωπήσει και πολλές φορές αρνούμενος να φάει, με τη γνωστή καρτερία που τον διέκρινε, περίμενε, ο Κύριος του να τον καλέσει κοντά του. Για τρίτη φορά ολόκληρη η γειτονιά προσέτρεξε όπως το ποίμνιο ακολουθεί τον βοσκό-οδηγό του...
Τι κι αν το κακό είχε τριτώσει. Ο θάνατος δεν λέει να φύγει από αυτό το σπιτικό. Το Σάββατο που μας πέρασε στις οκτώ το πρωί, ένα ασθενοφόρο παρέλαβε σχεδόν γυμνό, το άψυχο σώμα του είκοσι ενός έτους παλληκαριού. Πριν από κάποια λεπτά τον είχε βρει αναίσθητο στο κρεβάτι η μάνα του πηγαίνοντας να τον ξυπνήσει για να πάει να παίξει το αγαπημένο του ποδόσφαιρο. Ανακοπή καρδιάς στον ύπνο είπανε. Αν είναι δυνατόν! Το τελευταίο στήριγμα της. Ένα παιδί που όποτε παρακολουθούσα από απέναντι, διαπίστωνα την αγάπη του για τη ζωή και την έντονη παρουσία του σε κάθε τι που αφορούσε την οικογένεια και το σπίτι του. Λες και ήθελε να αντικαταστήσει τις απουσίες όλων εκείνων που έφυγαν πριν από αυτόν...
Αύριο ολόκληρη σχεδόν η γειτονιά θα είναι και πάλι εκεί για το "ύστατο χαίρε". Για τέταρτη φορά μέσα σε λίγα χρόνια! Ποιός όμως θα μπορέσει να σηκώσει τα μάτια του και να ψελλίσει μια λέξη έστω, σε αυτή τη μάνα, σε αυτή τη γυναίκα;...
Και δεν θα αισθανθεί ένοχος;...
