H χρονιά της σιωπής...

Οι ήσυχες μέρες του Αυγούστου αντικαταστάθηκαν από την αμήχανη βουβαμάρα του Σεπτέμβρη. Σιωπή σε αυτά που γίνονται γύρω σου, σιωπή σε αυτά που συνέβησαν, σιωπή σε αυτά που έρχονται. Νοιώθεις να έχεις "στεγώσει", να έχεις μείνει από "δυνάμεις", να σου έχει σωθεί το "λάδι". Η απογοήτευση έχει "κάτσει" για τα καλά επάνω σου. Για ποιά "αλληλεγγύη", ποιά "μαζικότητα", ποιόν "αγώνα" σου μιλάνε, όταν όσες φορές στο παρελθόν συμμετείχες σε κκοινωνικές προσπάθειες για ένα καλύτερο αύριο, σχεδόν πάντα κάποιος "σύντροφος" σου μεταμφιεζόταν σε σύγχρονο Εφιάλτη για να μαχαιρώσει πισώπλατα τα ιδανικά σου. Η προδοσία και η αχαριστία ίδιον των ανθρώπων. Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν και στέκονται πάνω στο τρεμάμενο σχοινί της αξιοπρέπειας. Αλλά αυτοί οι λίγοι δεν φτάνουν για να αλλάξουν την ανθρώπινη "φύση".
Και μετά από όλα αυτά, το μόνο που σου μένει είναι ο μοναχικός αγώνας. Άμυνα στα "εξ οικείων τα βέλη". Αυτοεξορία στον δικό σου μικρόκοσμο.
Αυτό που σε χαρακτηρίζει τώρα είναι η σιωπή...

Αγκίστρι, ένα τοσοδούλι γαλαζοπράσινο πετραδάκι!...

Ενας μικρός παράδεισος απέναντι από την Αττική. Το περισσότερο πράσινο που συναντάς σε όλη την Ελλάδα. Το τυρκουάζ του νερού. Το λευκό της άμμου. Το μικρό μέγεθος που τόσο ταιριάζει με τα ανθρώπινα μέτρα. Όλο το νησί χωράει στην αγκαλιά σου. Η απόλυτη αίσθηση του μικρού, του ήσυχου, του ωραίου. Όλα αυτά είναι το Αγκίστρι...

Επιστροφή...

Καλώς σας ξαναβρήκα και καλό μας φθινόπωρο!...