Αύγουστος πια. Μύρισε καλοκαίρι ελληνικό. Διάλειμμα στη τσαλαπατημένη καθημερινότητα μας. Απόδραση από τη μιζέρια της πόλης. Έρωτας μέσα στις μυρωδιές της φύσης. Θύμησες της παιδικής σου ανεμελιάς. Ταξείδι στο όνειρο.
Σε λίγο αφήνω την μονοτονία μου. Μια μονοτονία που η αίσθηση της δεν λιγοστεύει με το κυνήγι του λιγωμένου Παρασκευοσαββατοκύριακου. Η αγχωμένη φυγή της Παρασκευής καταλήγει στην πικραμένη επιστροφή της Δευτέρας. Ανάμεσα τους μεσολαβούν βιαστικές κινήσεις και στρεσαρισμένες σκέψεις. Όχι δεν είναι το ίδιο με μια απουσία πολλών ημερών. Στην συνεχή ¨διακοπή", αισθάνομαι τον χρόνο να περνάει από πάνω μου και να φεύγει, αφήνοντας με πίσω. Ξέρω πως πάλι θα γυρίσω πίσω. Όμως για αυτό το καλοκαίρι που μένει ακόμα πρέπει να αφήσω το "παρόν" που τόσο με καταπιέζει, να πάψω να σκέφτομαι το "μέλλον" μου, να ψάξω να βρω το παρελθόν μου. Σιαγόνες καλοκαιρινές να με πλημμυρίσουν. Να ζήσω ξανά, όλα τα καλοκαίρια μου μαζί. Θέλω να νιώσω πάλι αυτή την απίστευτη προσμονή για τη θάλασσα των παιδικών μου χρόνων. Τη στρωματσάδα κάτω από τα πεύκα. Τη μυρωδιά από το ρετσίνι. Το "τράβηγμα" της επιδερμίδας από το ξεχασμένο για ώρες αλάτι. Το "παπάριασμα" από τις τόσες ώρες στο νερό. Το έντονο άρωμα της καρύδας. Την αχόρταγη όρεξη για τις γεμιστές ντομάτες. Τα μπουγιέλα μετά το φαγητό. Το σακίδιο που "γύρισε" τα Κυκλαδονήσια. Τα λεφτά να μη φτάνουν για άλλο ένα πλοίο. Τα αυτοσχέδια πάρτυ με προσκεκλημένους-απρόσκλητους, τους πάντες. Τα νυχτερινά μπάνια χωρίς μαγιώ. Τα ζευγάρια με τα ατελείωτα κολλημένα χείλη. Τα ερωτικά παιχνίδια του εδώ και τώρα. Τα μεθύσια με το ούζο και τα ρακόμελα. Τα κλεμμένα σταφύλια. Το καρπούζι που παγώνει στο φυσικό "ψυγείο". Τις "επιθέσεις" στους κατά παραγγελία αστακούς. Το λευκό του ασβέστη που σμίγει με το γαλανό του ουρανού. Το κυριλέ δωμάτιο στο "μπαλκόνι" της Σαντορίνης. Την υπέροχη ποιότητα καλού γούστου που σου βγάζει η Μύκονος. Την αρχοντιά της Παροικιάς. Την αξέχαστη αίσθηση του νερού πάνω στο κορμί, κολυμπώντας στο Ναυάγιο στη Ζάκυνθο. Την αφρικάνικη ομορφιά του Λυβικού ιδίως με τη Γαύδο και τη Χρυσή. Τα υδάτινα χρώματα της Σερίφου. Το πράσινο-γαλάζιο της Σάμου. Την κουκλίστικη Σύμη. Την εκπληκτική Ανάφη με όλες της τις παραλίες την μία καλύτερη από την άλλη. Την γαλαζοπράσινη Αμμουλιανή. Την λευκή άμμο της Ελαφονήσου. Το ήσυχο Κυπαρίσσι με τα καπετανόσπιτα του. Τον τόσο ταπεινά όμορφο Άη-Στράτη. Και τόσα άλλα μέρη που μου διαφεύγουν τώρα.
Μια απλή σταγόνα της ζωής είμαστε ο καθένας μας, τόσο ευάλωτη. Μια καλοκαιρινή σταγόνα που μπορεί να λαμπυρίζει χαρούμενη από το κρασί του έρωτα που νοιώθει και που ζει.
Καλό καλοκαίρι και καλές διακοπές σε όλους!...
