Όμως δεν μπορεί να μην με απασχολεί η κοινωνική διάσταση της σημερινής κατάστασης των όσων συμβαίνουν στην χώρα όπου ζω, κινούμαι και εργάζομαι. Αυτό δε που με εξοργίζει ιδιαίτερα, είναι η υποκρισία της κάθε είδους εξουσίας και η λεηλασία του απλού και ανυπεράσπιστου εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα, ανώνυμου Έλληνα. Ειδικά αυτό το "ανώνυμου" είναι το βαρύ φορτίο που πρέπει να κουβαλάει συνεχώς!
Σε λίγο καιρό θα συμπληρώσουμε έναν χρόνο από τότε που μας σάρωσε η λαίλαπα αντιεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων που πάρθηκαν από την κυβέρνηση στο όνομα της σταθεροποίησης του οικονομικού προγράμματος!(sic). Η κύρια αιτία φυσικά όλων αυτών είναι τα ελλείματα του δημοσίου, που όλοι φυσικά ξέρουμε, ποιοί τα προκάλεσαν. Γι αυτό και έπεσε το σχετικό ψαλίδι στις δημόσιες δαπάνες. Κάτι που πρακτικά μεταφράστηκε σε μια μείωση του ετήσιου οικογενειακού εισοδήματος των δημοσίων υπαλλήλων. Όλοι οι πολίτες αυτού του κράτους μηδενός εξαιρουμένου, χάσαμε από αυτό. Νομίζω όμως πως οι λιγότερο χαμένοι είναι αυτοί οι ίδιοι δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτοί που "ακρωτηριάστηκαν οικονομικά και κινδυνεύουν να "στραγγαλιστούν" στο σύνολο τους, είναι οι εργαζόμενοι -εργοδότες και υπάλληλοι- στον ιδιωτικό τομέα. Και πόσο μάλλον όταν ακούγεται ολοένα και περισσότερο ότι τον ερχόμενο Μάιο θα οδηγηθούμε σε περαιτέρω μείωση των μισθών στην ελεύθερη αγορά.
Όμως αυτή η εργαζόμενη σκληρά και κακοπληρωμένη γενιά των "700" και των "560" ευρώ, δεν ανήκει στο βαθύ δημόσιο και δεν έχει ευθύνη για όλα τα παραπάνω. Έχουν να πάρουν χρόνια αύξηση, ενώ αυτοί που έπαιρναν κάτι παραπάνω, έχουν ήδη υποστεί μεγάλες μειώσεις στις αποδοχές τους. Και βέβαια είναι πολύ ευτυχείς που δεν έχουν δει ακόμα την πόρτα της εξόδου όπως οι κάθε μήνα 60000 και πλέον προστιθέμενοι νέοι άνεργοι! Άσχετα αν οι περισσότεροι στην συντριπτική πλειοψηφία υπολείπονται στην είσπραξη του μισθού τους, από έναν έως και εννέα μήνες. Κι όλα αυτά όταν δεν λαδώνονται, δεν παίρνουν φακελάκια, δώρα, ρουσφέτια κλπ. Αντιθέτως σε πολλές περιπτώσεις υφίστανται την ταπείνωση ακόμα και σεξουαλική, για να κρατήσουν αυτή τη ρημάδα τη δουλειά τους. Και παρ' ολο που μπορεί να δουλεύουν 10-12 ώρες ή και σε δεύτερη εργασία (για αυτά τα παραπάνω ένσημα ούτε λόγος φυσικά), διστάζουν να κάνουν οικογένεια αφού η ανασφάλεια για το μέλλον τους είναι τεράστια.
Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι είναι αυτοί που στηρίζουν την πραγματική οικονομία, ενώ πληρώνουν με τους φόρους τους τους μισθούς, τα ασύλληπτα επιδόματα και τα εφ' απαξ των δημοσίων. Ξέρουν ότι τα κόμματα, τα (απο)κόμματα και οι συνδικάλες πρεσβεύουν τα συμφέροντα άλλων. Βλέπουν πως ότι τους κόβεται, το οικειοποιείται το "βαθύ δημόσιο" (προνομιούχοι των ΔΕΚΟ, επαγγελματίες πολιτικοί, μιζαδόροι των εξοπλισμών, ρεμουλαδόροι των φαρμάκων, μητροπολίτες, σύμβουλοι σε επιτροπές, επιχειρηματίες που λαδώνουν το δημόσιο, μεσάζοντες κοινοτικών προγραμμάτων, επιδοτούμενοι αενάως τεμπέληδες αγρότες, εφαπαξίες των 100000 και πλέον ευρώ, παρατρεχάμενοι των κομμάτων, χρήστες υπηρεσιακών αυτοκινήτων, αυτοπριμοδοτούμενοι δικαστές και...και...και...Ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό! Οι φυσικοί υπαίτιοι της σημερινής οικονομικής κατάστασης εξακολουθούν να αρμέγουν τους μή φταίχτες. Ντροπή! Αν όλα αυτά δεν είναι ανήθικα τότε ποιά είναι;
Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα (μισθωτοί και οι περισσότεροι αυτοαπασχολούμενοι), μαζί με τους φτωχούς μετανάστες, είναι οι αληθινοί προλετάριοι της εποχής μας. Είναι αυτοί που δουλεύουν καθημερινά, δεν αρρωσταίνουν, δεν απεργούν, βρίσκονται στα γραφεία, στα μαγαζιά, στα εργοτάξια, στα εργοστάσια, στα ναυπηγεία, στη λάντζα, στις σκάλες που καθαρίζουν. Δεν έχουν χρόνο να διαδηλώσουν, δεν παίρνουν σύνταξη μετά από δύο βουλευτικές θητείες, δεν βάζουν λουκέτο στην Ακρόπολη, δεν αφήνουν τα παιδιά στον δρόμο κλείνοντας τα σχολεία κάθε βδομάδα για ψύλλου πήδημα, δεν ακινητοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, δεν κατεβάζουν τους διακόπτες της ΔΕΗ, δεν κατακρατούν τα κοντέινερ στον Πειραιά, δεν μπλοκάρουν τουρίστες στα λιμάνια, δεν κλείνουν νοσοκομεία, δεν διακόπτουν την κυκλοφορία στους δρόμους, δεν καταλαμβάνουν σχολές, δεν αφήνουν τα σκουπίδια αμάζευτα, δεν τους χτυπάει άλλος την κάρτα, δεν υποχρεώνουν άλλους να απεργήσουν με τη βία. Μόνο δουλεύουν, δουλεύουν κυνηγώντας το μεροκάματο και χάνουν ενίοτε και τη ζωή τους γι αυτό μή θέλοντας να απεργήσουν. (Αισχρό και απάνθρωπο το παράδειγμα της "Μαρφίν").
Πρέπει λοιπόν, όλοι αυτοί που έχουν την κύρια ευθύνη για ότι γίνει μέχρι τώρα (επαγγελματίες της πολιτικής, κοματόσκυλα, εργατοπατέρες, πουλημένοι δικαστές, μεγαλοεργοδότες), να σκύψουνε πάνω από το πρόβλημα που πάει να δημιουργηθεί πρίν η απελπισία που υπάρχει στους υπαλλήλους και τους εργάτες του ιδιωτικού τομέα, δώσει τη θέση της σε μία κοινωνική εξέγερση στους δρόμους με τυχόν απρόβλεπτες συνέπειες για τον κοινωνικό ιστό του ελληνικού λαού. Και τότε θα δούμε με τί μούτρα οι διαρκώς διεκδικούντες νέα "αιτήματα" (sic), αλλά και μόνιμα βολεμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, θα κοιτάνε στα μάτια τα εργατάκια και υπαλληλάκια του ιδιωτικού τομέα.
Κυρίες και κύριοι του δημοσίου, το λάδι από το "λίπος" που καιγόταν μέχρι τώρα για χάρη σας, σώθηκε...
