Το αυτοκίνητο είχε ήδη διασχίσει όλο το άχαρο κομμάτι της διαδρομής, είχε περάσει μέσα από το όμορφο χωριό του Χάρακα κι εδώ και λίγα λεπτά ακροβολεί κυριολεκτικά πάνω από το χάος των γκρεμών που οδηγούν σχεδόν κατακόρυφα σε μια υπέροχη από ψηλά θάλασσα συνέχιζοντας μια φιδίσια πορεία πάνω σε ένα στενό δρόμο και μάλιστα περνώντας σε κάποια σημεία κάτω από σκαμένους τρομακτικούς βράχους για να μπορέσει να διαβεί τα στενά περάσματα. Η θέα από κάτω κόβει την ανάσα τόσο σε μένα που αποφεύγω να πολυκοιτάξω αυτήν την άγρια ομορφιά που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πολύ γλυκιά σύντροφο μου με την οποία συνταξιδεύω.
Λίγα λεπτά μετά το Κυπαρίσσι απλώνεται από κάτω μας γεναιόδωρα. Ο στενός δρόμος μας οδηγεί μέσα από τον πρώτο και πιο μεγάλο από τους τρεις οικισμούς του: την Βρύση. Πρώτη εντύπωση πολύ θετική. Γραφικές καταστάσεις που συγκροτούνται από επιβλητικά ανακαινισμένα ως επί το πλείστον καπετανόσπιτα, λουλουδιασμένες αυλές, ευωδιαστό πράσινο, καθαρά σοκάκια. Περνάμε μια γέφυρα, μεσολαβούνε χωράφια όπου παντού υπάρχει η τυπική ελιά της λακωνικής γης και σε λίγο ξεπροβάλλουν στο δρόμο δεξιά κι αριστερά θαυμάσια διατηρημένα σπίτια ηλικίας 150 ετών το καθένα. Έχουμε μπει ήδη στον δεύτερο οικισμό: την Παραλία όπου και θα μείνουμε. Το αυτοκίνητο αγωνίζεται να χωρέσει μέσα από έναν δρόμο που σίγουρα δεν είχε κατασκευαστεί για τέτοια μέσα μεταφοράς, ενώ άλλα ΙΧ παρκαρισμένα ή κινούμενα του δυσκολεύουν τη ζωή. Αύγουστος γαρ. Συνεχίσουμε και προς τον τρίτο οικισμό που άλλωστε έχει σχεδόν ενωθεί με τον προηγούμενο: την Μητρόπολη. Όμορφα κι εδώ αλλά με πιο καινούρια σπίτια. Με κόπο βρίσκουμε ένα σημείο για να γυρίσουμε πίσω για το ξενοδοχείο. Πριν από αυτό επισκεπτόμαστε το λιλιπούτειο λιμανάκι. Τα σκάφη που έχουν δέσει ανοιχτά στον κόλπο του Κυπαρισσιού δεν είναι λίγα. Άλλωστε ο τόπος εδώ, είναι από παλιά καταφύγιο διασημοτήτων από τα αδιάκριτα βλέμματα. Ένα υπέροχα κομψό ξύλινο γιωτ είναι δεμένο κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου 20-25 λεπτά βάδην νότια του χωριού. Αργότερα θα με πληροφορήσουν για την τέως βασιλική οικογένεια της Ελλάδας που διακοπάρει επάνω σε αυτό.
Οι μέρες που θα ακολουθήσουν μου θυμίζουν ξανά κάτι που είχα ξεχάσει: τί σημαίνουν πραγματικά διακοπές. Η μεγάλη παραλία όπου και νάσαι απλώνεται μπροστά σου. Κάθε πρωί που ξυπνώ το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να την επιθεωρήσω από το μπαλκόνι μου, πλένομαι αργά, κατόπιν ντύνομαι ελαφριά, συνήθως στα λευκά και ξεχύνομαι για την πιο απολαυστική ώρα της ημέρας. Φτάνω με τα πόδια τραβάω για το παραδοσιακό καφενεδάκι όπου και παίρνω το πρωϊνό μου διαβάζοντας κάποιο βιβλίο με μια χαρούμενη ανεμελιά που μόνο τέτοιες στιγμές της ζωής μπορούν να σου δώσουν. Μετά ακολουθεί πρωϊνή γνωριμία με το χωριό, τα πεντακάθαρα δρομάκια του, τα σπίτια με την κομψή λιτότητα που σε καλούν να ανακαλύψεις το εσωτερικό τους, τις ασβεστωμένες μάντρες, τις πολλές καλημέρες που ανταλάσσεις με τους ντόπιους. Όλα εδώ είναι ανθρώπινα και οικεία. Μου κάνει εντύπωση που παρ΄ ολο το χρήμα που έχει πέσει εδώ από τους Έλληνες μετανάστες -οι πιο πολλοί από Καναδά και ΗΠΑ- κυρίως στις ανακαινήσεις και αγορές σπιτιών ο νεοπλουτισμός που υποβόσκει στην περιοχή μένει κρυμμένος λόγω της αρμονίας του τοπίου. Άλλοτε οι περίπατοι είναι απογευματινοί φορώντας πότε αέρινα λινά και πότε πολύχρωμα βαμβακερά ρούχα, βαδίζοντας ανάλογα με την ενδυματολογική περίπτωση με άνετα χαμηλά παντοφλέ παπούτσια και πέδιλα που μας οδηγουν σε στράτες ανάμεσα από μεγάλα και μικρά σπίτια, το ένα καλύτερο από το άλλο. Σε ένα από αυτά η μουσική του Αντρέα Μποτσέλι που ξεχύνεται στο χώρο μας μαγνητίζει και μας τραβά να το δούμε πιο κοντά. Ο θαυμασμός μας για την ομορφιά του απέριττου εξελίσσεται με ένα "συγχαρητήρια" στην ιδιοκτήτρια η οποία μας το ανταποδίδει με το να μας προσκαλέσει και να μας κεράσει γλυκό βανίλια γνωρίζοντας και τον σύζυγο της. Είναι και οι δυο αρχοντάθρωποι περίπου 70 εκείνος, 60 εκείνη πολύ σικ στους τρόπους και σίγουρα έχουν τον "τρόπο" τους. Αποχαιρετιόμαστε ευγενικά.
Η πεζοπορία κάθε μέρα συνεχίζεται κάτω από τον καυτό ήλιο της περιοχής αλλά πάνω σε εξαιρετικά φυσικά μονοπάτια που σε αποζημιώνουν με την ομορφιά τους. Κι όταν επιστρέφω στη βάση μου νοιώθω δαφνοστεφανωμένος νικητής για το αίσιον τέλος της κατάκοπης μου προσπάθειας τρέχοντας λίγα σκαλάκια κάτω από το κατάλυμμα μου για να παραλάβω το "έπαθλο" μου: μια βουτιά στην παγωμένη από τα υπόγεια νερά που χύνονται, θάλασσα. Η αγαλλίαση που νοιώθει το ιδρωμένο μου κορμί είναι μεθυστική. Μια αναβάπτιση συντελλείται εκτός μου κι εντός μου σε μια ακτή χωρίς νοικιαζόμενες ξαπλώστρες, ομπρέλλες, βρώμικες καντίνες και παρασυρμένους από την μόδα νέους και νέες να κανιβαλλίζουν μιμούμενοι Ψινάκηδες και Τζούλιες.
Το φαγητό δε είναι μια πολύ καλή εμπειρία. Είναι ευκαιρία να φας πραγματικά φρέσκο και φτηνό ψάρι. Το διάστημα που μένω εδώ τσακίζω ζουμερά χταπόδια, πεντανόστιμες σκορπίνες, θεϊκές ψαρόσουπες και μεγαλειώδεις αστακομακαρονάδες, πλαισιωμένα από δροσιστικές ντομάτοσαλάτες και απίστευτα χορταρικά. Μου συστήνουν μάλιστα ένα μαγαζί που κρασί και ψωμί είναι "ευλογημένα" και δεν το κουνάω από εκεί.
Η αίσθηση που μου έχει μείνει από την διαμονή μου στο Κυπαρίσσι -ιδεώδες τελικά μέρος για ζευγάρια αλλά και για οικογένειες- είναι ότι περνώντας λίγες μέρες από τη ζωή μου σε αυτό το πανέμορφο και ευτυχώς απομονωμένο κάπως χωριό, αισθάνεσαι να ξαναγίνεσαι άνθρωπος απλός που ψάχνεις την ποιότητα μέσα από τα απλά πράγματα. Και το καταφέρνεις. Τουλάχιστον εγώ για λίγο το κατάφερα...
