Μήπως τελικά η σωτηρία από τους κλέφτες του ελληνικού λαού είναι το Δ.Ν.Τ. ;

Το Δ.Ν.Τ. δεν είναι απλά στην πόρτα μας, είναι ήδη μέσα στο σπίτι μας. Πολλά έχουν ακουστεί γι αυτό, πολλά έχουν αποδειχθεί από αυτό. Κάθε χώρα όπου εμφανίστηκε, μια διαφορετική περίπτωση. Για την Ελλάδα πάλι, αναμένεται "σκληρό" και "απάνθρωπο". Θα είναι άραγε ακριβώς έτσι; Μήπως πέρα από το σίγουρο "στρίμωγμα" που θα φάμε ως πολίτες, θα συμμαζέψει και λίγο τα πολιτικά πράγματα στη χώρα αυτή όπου ανθεί η "φαιδρά πορτοκαλέα"; Μήπως αυτοί που δεν το θέλανε πάνω στην πλάτη τους δεν είναι τόσο ο απλός λαός αλλά οι πολιτικοί μας γιατί πλέον θα δυσκολεύονται να κάνουν τη "ρεμούλα" τους; Μήπως η νέα αυτή οικονομική κατάσταση που διαμορφώνεται σε αυτόν τον τόπο, μας οδηγήσει κατ' αρχήν να βρούμε επιτέλους τον "πάτο" που τόσο καιρό ψάχνουμε, ώστε να δρομολογήσουμε μια νέα ώθηση προς τα επάνω; και κατά δεύτερον μας καταστήσει καλύτερη κοινωνία ως αντίληψη και νοοτροπία;


Έχω την εντύπωση πως οι φόβοι μας για το "θηρίο"-ΔΝΤ είναι λίγο υπερβολικοί. Άλλωστε ως Έλληνες με το DNA που διαθέτουμε έχουμε αποδείξει στο ιστορικό παρελθόν μας ότι πάντα μέσα από δύσκολες καταστάσεις, συσπειρωνόμαστε, επιβιώνουμε και γινόμαστε καλύτεροι. Ειδικά όντας με την πλάτη στον "τοίχο".

Υπάρχει βέβαια σοβαρή πιθανότητα, να κάνουμε τους "χαρτογιακάδες" του ΔΝΤ σαν τα μούτρα μας. Το 'χουμε αποδείξει κι αυτό...από παλιά.
Ή μήπως δεν είναι έτσι;

Το ταξίδι μου από την Μόσχα στο Βλαδιβοστόκ με τον "υπερσιβηρικό"!...

Ένα όνειρο ζωής σε μία συναρπαστική διαδρομή!...


Ενα μεγάλο ταξίδι γεμάτο ενδιαφέρουσες εικόνες είναι αυτό του Υπερσιβηρικού, ο οποίος αποτελεί τη μεγαλύτερη ενιαία σιδηροδρομική γραμμή στον κόσμο, καλύπτοντας μια απόσταση 9.288 χλμ.

Διανύοντας τη μυθιστορηματική διαδρομή του Υπερσιβηρικού -από τη Μόσχα στο Βλαδιβοστόκ- βιώνεις μια δυνατή εμπειρία από το πρώτο ως το τελευταίο χιλιόμετρο. Η άφιξη στην «Ιθάκη», στις ακτές του Ειρηνικού ωκεανού, είναι ένα γεγονός συγκλονιστικό όσο και το ίδιο το ταξίδι, ο καβαφικός «πηγαιμός».


Η ιστορία του Υπερ­σιβηρικού

Η κατασκευή του ιστορικού σιδηρόδρομου ξεκίνησε το 1891, όταν ο Τσάρος Αλέξανδρος Γ΄αποφάσισε να ενώσει τη Ρωσία από το σημείο που βρίσκονται τα Ουράλια, με τις ακτές του Ειρηνικού. Η αλλαγή στον τρόπο μεταφοράς των πρώτων υλών του σιβηρικού υπεδάφους, η διακίνηση προϊόντων από και προς την αχανή κινέζικη αγορά και η γρήγορη μεταφορά στρατιωτικού υλικού και προσωπικού, για την προάσπιση της ρωσικής Απω Ανατολής από τους Ιάπωνες, ήταν οι λόγοι που επέβαλαν τη σιδηροδρομική σύνδεση Ανατολής - Δύσης. Η κατασκευή του Υπερσιβηρικού ολοκληρώθηκε 25 χρόνια αργότερα (1916), ενώ από το 1908, δίπλα στην αρχική μονή γραμμή, κατασκευαζόταν και δεύτερη. Στην υλοποίηση του εξαιρετικά δύσκολου εγχειρήματος συνέβαλαν καθοριστικά αμέτρητοι εξόριστοι-κατάδικοι. Με την ολοκλήρωση του Υπερσιβηρικού μια νέα εποχή ανάπτυξης ξεκίνησε για τη Σιβηρία, βασισμένη κυρίως στις τεράστιες δυνατότητες εκμετάλλευσης του φυσικού της πλούτου. Παράλληλα, απλοί σταθμοί του Υπερσιβηρικού σιδηροδρόμου εξελίχθηκαν σταδιακά σε αστικά βιομηχανικά κέντρα.


Μια διαδρομή σαν μυθιστόρημα

Ο Υπερσιβηρικός αποτελεί την κυκλοφοριακή και εμπορική ραχοκοκαλιά της Ρωσίας και στην καρδιά του χειμώνα είναι το μοναδικό μέσο συγκοινωνίας.

Με 396 σταθμούς από τη Μόσχα στο Βλαδιβοστόκ (ή 400 σταθμούς μέχρι τη Ναχότκα, πόλη-λιμάνι του Ειρηνικού ωκεανού, 140 χλμ. νοτιοανατολικά του Βλαδιβοστόκ), ενώνει τις σημαντικότερες πόλεις της Ευρωπαϊκής Ρωσίας και της Σιβηρίας, περνώντας από την Καζάν, την Εκατερίνμπουργκ, την Ομσκ, τη Νοβοσιμπρίρσκ, το Ιρκούτσκ, την Ουλάν Ουντέ, την Τσιτά και τη Χαμπάροφσκ.

http://www.google.ru/intl/ru/landing/transsib/en.html

Μπήκε η Άνοιξη επιτέλους!...

"και ο νοών νοείτο"

Η Αθήνα που τρυπιέται και αργοπεθαίνει!...

Μεσάνυχτα Σάββατου. Μόλις έχω βγεί με τον γιο μου από τη θεατρική παράσταση που παρακολουθήσαμε. Κοιτάζω δεξιά και αριστερά και βλέπω αυτό που φανταζόμουν: ένας άντρας "τρυπιέται" ξαπλωμένος δύο μέτρα δίπλα από το κεφαλόσκαλο του θεάτρου. Αρπάζω από το χέρι το παιδί και κατηφορίζω σε ρυθμό έντονου βάδην την οδό Στουρνάρη. Γύρω μας το θέαμα είναι η απόλυτη εξαθλίωση του ανθρώπινου γένους. Αλλού ο ένας κάνει «ένεση» στον άλλον, αλλού δύο τρία και τέσσερα άτομα εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο, αλλού κάποιοι καθισμένοι ξεδιάντροπα κάτω, πίνουν μπύρες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Είναι η ώρα της μαροκινής μαφίας. Ευτυχώς κανείς από όλους αυτούς δεν ασχολείται μαζί μας. Διασχίζουμε την 3η Σεπτεμβρίου και βαδίζουμε γρήγορα κάτω από το πεζοδρόμιο στην άκρη του δρόμου προσπαθώντας να αντέξουμε την βρώμα και τη δυσοσμία από τα κατρουλιά και κάθε άλλου είδους ακαθαρσίες. Τα αυτοκίνητα περνούν βιαστικά από δίπλα μας με καλά κλεισμένα τα τζάμια και τους επιβάτες τους να προσπερνούν όλα αυτά αδιάφορα. Ο 13χρονος γιος μου έχοντας τρόμο στα μάτια του και πανικό στο μυαλό του με όλα αυτά, μου σφίγγει συνεχώς το χέρι. Καθώς στην Μάρνη στρίβω αριστερά, σηκώνω τα μάτια μου στο ξέφωτο που σχηματίζουν οι οικοδομές της περιοχής. Παρατηρώ γρήγορα πως εδώ υπάρχει πολύ σκοτάδι. Δεν υπάρχουν φωτισμένα παράθυρα στα κτίρια. Λες και οι κάτοικοι έχουν εγκαταλείψει αυτό εδώ το κομμάτι της Αθήνας αφήνοντας κάποιοι από αυτούς τα σπίτια τους σε αλλοδαπούς που προσπαθούν να κρύψουν την σκοτεινή δυστυχία τους. Τα μαγαζιά σαν να έχουν εξαφανιστεί διά μαγείας αφού δεν υπάρχουν βιτρίνες αλλά θεοσκότεινα ρολά. Τα μόνα μαγαζιά που υπάρχουν είναι λίγα σνακ μπαρ με βρωμερές εισόδους και λιγδιασμένα καθίσματα. Στην γωνία με την αρχή της Αχαρνών δύο ανήλικες (μάλλον Νιγηριανές) ντυμένες έτσι όπως ξεφτιλίζεται το γυναικείο φύλλο, παζαρεύουν με έναν άντρα τη φρεσκάδα της νιότης τους που δεν θα γνωρίσουν ποτέ. Με τα πολλά κι αφού στην δεκάλεπτη και βάλε πορεία που έχουμε κάνει έχουμε συναντήσει σχεδόν 100 μετανάστες και μόλις ένα σβέλτα περαστικό περιπολικό, φθάνουμε ανακουφισμένοι στον προορισμό μας που είναι η αρχή της Φαβιέρου. Εκεί θα πάρουμε το αυτοκίνητο που έχω αφήσει σε ένα φυλασσόμενο κλειστό πάρκινγκ. Ο φόβος πια έχει μετριαστεί σημαντικά.


Καθώς απομακρυνόμαστε με το αυτοκίνητο από την περιοχή και ενώ από δίπλα ο γιος μου εντυπωσιασμένος με όσα έζησε κάνει ακατάπαυστες ερωτήσεις, πλήθος από σκέψεις στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου. Σίγουρα μέσα σε όλους αυτούς τους μετανάστες που ήρθαν στη χώρα μας για μια καλύτερη τύχη, υπάρχουν κακοποιά στοιχεία. Σίγουρα η πολιτεία δεν μπόρεσε να τους εντάξει με τον τρόπο που έπρεπε στον κοινωνικό ιστό. Σίγουρα οι αστυνομικές αρχές μας δεν μπορούν να προστατέψουν το υγειές κομμάτι των κατοίκων αυτής της πόλης (ντόπιους και ξένους), από το αρρωστημένο κομμάτι (και πάλι ντόπιους και ξένους) που είναι ασύγκριτα μικρότερο από το πρώτο. Σίγουρα όμως και η κοινωνία μας έχει μεγάλη ευθύνη για τα αποτελέσματα αυτού του φαινομένου. Μια κοινωνία που βασίζεται στην αποθέωση του ΕΓΩ της μέσα από μια αδιάκοπη συσσώρευση προσωπικού για τον καθένα μας πλούτου, αδιαφορώντας για την ίδια την ζωή. Γιατί μπορεί όλοι εμείς «οι πολιτισμένοι» να αφήνουμε «το περιθώριο» να τρυπιέται στην μιζέρια του αλλά συγχρόνως αφήνουμε την καθημερινότητα μας να τρυπιέται από τις παραισθησιογόνες ενέσεις μιας κατ’ επίφαση προόδου του βιοτικού μας επιπέδου. Όπως το εδώ παράδειγμα της πλατείας Βάθη που τιμωρήθηκε με το να αφεθεί από όλους τους αρμόδιους φορείς στο μαρασμό πληρώνοντας το τίμημα ότι για πολλές δεκαετίες ήταν μια λαϊκή αφτιασίδωτη γειτονιά που έσφυζε από ζωή κυρίως από λαϊκά στρώματα, και όχι μια κυριλέ καλλωπισμένη περιοχή.

Εκείνο το Σάββατο, ο γιος μου πήρε το πρώτο του μάθημα για το τι εστί σύγχρονη ανθρώπινη κοινωνία εν έτει 2010. Μακάρι να του χρησιμέψει αργότερα στον αγώνα της γενιάς του για ένα καλύτερο μέλλον.

Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα!...

Πού θα πάτε για Πάσχα; Εγώ θα είμαι Ναύπλιο. Εσείς;