15 Οκτ 2009

Ένας Δραπέτης...


Βγήκα στους δρόμους ένα μουντό πρωί
αφήνοντας ξοπίσω μου το ψέμμα.
Ξετύλιξα καλά τη διπλωμένη μου ψυχή,
ψηλά η σημαία της αξιοπρέπειας μου.

Βαρύ το βήμα μου στο μουσκεμένο χώμα,
ρούχο πολυφορεμένο ο καημός μου.
Γεύση πικρή το μέσα μου στο στόμα,
ηχώ στη σκέψη μου το βογγητό του πλήθους.

Κανείς δεν πρόκειτε ποτέ να νοιώσει το εγώ μου,
μα ανάψαν στον ορίζοντα τα τέσσερα φανάρια.
Τώρα μπορώ να δω τον δρόμο τον δικό μου,
ένας δραπέτης που τραβά γυμνός για την αλήθεια...

4 σχόλια:

Roadartist είπε...

Δραπέτης της καθημερινότης..

καλησπερίζω..

greendim είπε...

Roadartist...
η μόνη ελπίδα διαφυγής από την σκληρότητα της εποχής.
Σε ευχαριστώ!...

Cristiana54 είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια !
Και το δικό σου μπλοκ είναι απλά υπέροχο. Και τα ποιήματα αυτά.. άλλο πράγμα !

greendim είπε...

Cristiana54...
καλωσύνη σου!...